ในกลุ่มผมมีกันอยู่13คน ผญ.8คน แต่1ในนั้นมีผญ.คนนึงที่ผมแอบชอบมาตั้งแต่ตอนม.2 (ตอนนี้อยู่ม.4กำลังจะขึ้นม.5แล้ว)
ครั้งแรกที่ประกาศรายชื่อที่ได้เรียนห้องนี้ผมทั้งดีใจทั้งตกใจที่ได้อยู่ห้องเดียวกันกับเธอ แล้วใครจะเชื่อว่าผมยังจะได้มาอยู่กลุ่มเดียวกับเธออีก โชคดีตรงที่มีแค่คนสองคนที่รู้ว่าผมชอบเธอ ..
.. เธอเป็นผญ.ที่ไม่ได้ดูเด่นอะไรเลย เธอผิวขาว ตัวกลม ตาตี่ ยิ้มทีนึงผมเห็นมีแต่ขีดสีดำ55555,
ครั้งแรกที่ผมได้รู้จักเธอก็คือตอนที่รร.ไปเข้าค่ายที่ต่างจังหวัด ตอนนั้นผมต้องไปยกไม้ (เขาเรียกว่าไม้อะไรนะสีแดงๆ) เธอเดินมาช่วยผม ถามผมว่าไม่หนักหรอยกอยู่คนเดียว ตอนนั้นผมอยากเอาไม้โยนไปให้เธอยกคนเดียวแล้วถามแบบที่เธอถามบ้างจัง -.-' พอผ่านตอนนั้นไปตอนกลางคืนมีรอบกองไฟ ตอนนั้นผมดันเริ่มสนใจเธอแปลกๆแบบว่ามองไปเธอก็มีแต่รอยยิ้มตาสระขีดมันทำให้ผมหัวใจพองโตเลย ตอนนั้นจากที่ผมไม่เคยเห็นเธอไม่เคยสนใจมันก็กลับกันทันที ผมเริ่มแอบมองเธอตอนเดินผ่านหน้าห้องเธอเรื่อยๆ เสียดายเธอนั่งริมหน้าต่างสายตาผมก็สั๊นสั้น ตอนกินข้าวเที่ยงผมก็จะคอยมองหาเธอว่าเธอลงมากินข้าวรึยัง แต่ถามว่ามองเห็นมั้ย ก็ หึ ผมได้รู้จักชื่อเธอเพราะผมไปแอบดูอีกนั่นแหละ ผมใช้ชีวิตแบบแอบมองเธอมาเรื่อยๆ ไม่ได้มีการพูดคุย เธอไม่รู้จักผมด้วยซ้ำ จนมาม.3เธอเริ่มเล่นเฟสบุ๊คผมก็เลยแอดไป (แต่เธอไม่รับ) ผมก็ส่องเฟสเธอแบบที่ไม่ได้เป็นเพื่อนกัน เฟสเธอไม่ได้ขึ้นสถานะว่าโสดหรือมีแฟน ตอนนั้นผมกังวลใจมากว่าเธอจะมีแฟนรึเปล่า ผมเลยแกล้งถามเพื่อนในห้องที่รู้จักกับเธอ สรุปโป๊ะแตก เพื่อนคนนั้นจับได้ว่าผมชอบเธอ แต่เขาก็เก็บเป็นความลับไว้อย่างดี เพื่อนคนนั้นบอกว่าเธอไม่เคยมีแฟนแล้วตอนนี้ก็โสด ตอนนั้นผมมีความสุขมาก แบบว่าดีใจที่จะได้เป็นแฟนคนแรกของเธอ(คิดไปเอ๊งงงง) ที่สำคัญผมก็ไม่เคยมีแฟนเหมือนกัน แต่ก็นั่นแหละครับ เธอก็ไม่ได้มาสนใจผมหนิ จนมาจะปิดเทอมม.3 ตอนนั้นผมวุ่นใจมาก กลัวเธอจะไปต่อที่อื่น ผมจะบอกชอบเธอแล้วด้วยซ้ำ จนมีแนะแนวเกี่ยวกับการเรียนต่อ ผมได้นั่งแถวๆที่เธอนั่ง ได้ยินเธอคุยกับเพื่อนว่าจะลองไปสอบที่นั่นที่นี่ดู ผมใจแป๋วเลย จะไม่ได้เจอเธอแล้วหรอเนี่ย วันรับใบจบชื่อผมกับชื่อเธอตัวอักษรนำหน้ามันใกล้กันเลยได้นั่ง(เกือบ)ข้างกัน ตอนนั้นผมนั่งมองแต่หน้าเธอ แล้วจังหวะที่เธอหันมาพอดีผมเลยยิ้มให้ไป เธอยิ้มกับมา เท่านั้นแหละ ผมนึกถึงงานแต่งเลย
พอรับใบจบเสร็จช่วงเกือบเย็นก็มีเขียนเสื้อให้ดอกไม้ถ่ายรูป ผมเลยบอกไอเพื่อนผมคนที่รู้จักกับเธอว่าไปขอเธอให้หน่อยสิว่าเราอยากเขียนเสื้อแต่ให้บอกว่ามันขอ มันเดินมาพร้อมกับเธอแล้วเธอถามว่าจะเขียนเสื้อเราหรอ ผมเลยแกล้งทำเป็นหันไปด่าเพื่อนว่าทำบ้าไรเนี่ย แล้วก็หยิบปากกาไปเขียนเสื้อเธอว่า 'ขอบคุณที่วันนั้นช่วยเราขนไม้นะ' ประมาณนี้เลย แล้วหลังจากนั้นก็ไม่ได้เจอกันอีก ตอนนั้นผมก็นอยไปพักใหญ่เลย เพื่อนก็ไม่ได้เป็น ไอจีก็ไม่ได้ฟอล จนมาวันที่รับสมัครสอบเข้าม.4 ผมเจอเธอ ผมแบบยิ้มแก้มแตก เธอไม่ได้ย้ายหนีไปไหน ตอนนั้นผมก็คิดว่าคงไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันหรอก แต่แค่ยังได้เจอหน้าเธอมันก็ดีที่สุดแล้ว จนสอบเสร็จประกาศผล ผมได้อยู่ห้องเดียวกับเธอ แถมมีไอเพื่อนคนที่รู้ความลับผมอีก ตอนแรกผมก็ค่อนข้างไม่สบายใจ กลัวไปหมดว่าจะมีคนรู้ แต่เพื่อนก็แสนดี เก็บความลับของผมไว้ ช่วงเปิดเทอมใหม่ๆ ผมทำตัวไม่ค่อยถูกเพราะเสื้อเธอที่ผมเขียนไปมันแบบว่ามีนัย จนเรียนได้สักเดือนกว่าๆ ตอนนั้นก็เริ่มรู้จักกัน คุยกันเยอะแล้ว วันนั้นเป็นคาบว่างนั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย ผมเลยแกล้งถามว่าจำได้ไหมตอนรับใบจบเราเขียนเสื้อให้เองด้วย คำตอบที่เธอตอบมาทำผมเขินเลยครับ เธอตอบว่า 'เราจำหน้าแกไม่ได้' ใช่ครับผมเขินจนอยากเอาตุ่มคลุมหัวเลย แต่นั่นมันก็ดีครับอย่างน้อยเธอก็ได้รู้ว่าผมก็เคยเขียนเสื้อเธอนะไอบ้าเอ๊ย เวลาผ่านไปจวนจะจบเทอม1 ช่วงนั้นวุ่นวายมากเพราะต้องเคลียงานทุกอย่าง ผมเครียดมากแต่มันมีคนนึงตลกอะไรนักหนาไม่รู้ คนนั้นคือเธอ เธอเป็นสดใสให้แต่พลังบวกกับคนอื่น เธอเข้ามานั่งข้างผมแล้วบอกว่าสู้ๆพร้อมเล่นมุก5บาท10บาท วันนั้นผมจากเครียดๆก็แบบมีความสุขขึ้นมา หลังจากนั้นผมกับเธอก็ตบมุกด้วยกันบ่อยๆ ด้วยความที่กลุ่มเดิมผมเริ่มรู้จักสนิทสนมกับกลุ่มเธอ เราเลยชวนกันไปอ่านหนังสือกินขนมด้วยกันบ่อยๆ ผมมีความสุขมากเวลาได้ไปไหนมาไหนกับเธอ(เเละอีกหลายคน)สอบเสร็จปิดเทอมก็มีชวนกันไปเที่ยวบ่อยๆ ผมก็ได้เข้ามารู้จักโลกของเธอมากขึ้น เธอรับแอดผม เราเพิ่มไลน์กัน ฟอลไอจีกัน มีเบอร์กัน แต่ไม่เคยคุยกัน! 55555
ใช้ชีวิตแบบนั้นมาเรื่อยๆอย่างที่บอกเธอเป็นคนที่ให้แต่พลังบวกกับคนอื่น ใช่ผมไม่เคยเห็นเธอร้องไห้เลย ไม่เคยเห็นเธอในมุมที่ไม่สดใส เทอม2เธอเริ่มมีคนมาคุยด้วย ตอนนั้นผมแบบ
เอ๊ยอยากปะทะ และที่สำคัญเธอโดนทิ้ง จากที่ผมไม่เคยเห็นเธอเสียใจ ก็ต้องมานั่งมองเธอร้องไห้ ใจผมเจ็บมากเลยตอนนั้นเธอบ่นว่านั่นคือความสุขครั้งแรกในการได้รักใครของเธอ ตอนนั้นผมก็ทั้งสงสารทั้งน้อยใจเบาๆว่าผช.คนนั้นได้รับความรักครั้งแรกของเธอไป ผมอิจฉาไม่น้อยเลย ตอนนั้นเธอไม่อัพเฟสไม่อัพไอจี ในแชทกลุ่มก็แทบจะเงียบหายไปเลย ผมไม่คุ้นชินกับเธอที่ไม่สดใสแบบนั้นเลย แต่ฟ้ามันก็ตลกเกิน มันพาไอนั่นกับมาหาเธอ 2คนนี้กับมาคุยกันอีกครั้ง ผมโคตรเฟล แต่มันดีนะ ดีตรงที่ผมได้เห็นเธอมีความสุขอีกครั้งนึงอะ และเขาก็ยังคบกันผมใจเจ็บมาก ก็แอบชอบเธอแบบเดิมจนถึงตอนนี้เนี่ยแหละ
เมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมาเธอมาบ่นในกลุ่มว่าเบื่อนู้นเบื่อนี่เบื่อนั่น เจอผมเล่นมุกไปเธอก็หายไปอีก แล้วเธอก็เริ่มอัพสตอรี่เศร้าอีกแล้ว และช่วงนี้ก็ไม่ได้เจอเพื่อนเจอฝูง ผมเป็นห่วง กลัวเธอมีเรื่องเสียใจแล้วจะเก็บไว้คนเดียว ...
ผมพิมพ์มายาวเหมือนกันนี่555555
คุณว่าผมจะหาโอกาสบอกความในใจกับเธอดีมั้ยนับเวลาถอยหลังเดี๋ยวก็จะต้องแยกย้ายกันไปเรียนต่อที่อื่นแล้ว ถ้าผมบอกไปแล้วเธอไม่ได้รู้สึกอะไร เธอจะหายไปมั้ย หรือว่ายังดีกว่าไม่บอกให้เธอรู้ แต่ผมยังอยากมีเธออยู่ในชีวิตอยู่นะ เห้อ ผมก็ไม่เคยจะมีความรักสะด้วยสิ
.. ผมอยากให้เธอมีความสุข อยากเห็นรอยยิ้มตาสระขีดของเธอตลอดไปเลย เธอคนที่ทำให้ผมมีความสุขที่สุด ตอนนี้ได้เป็นเพื่อนกัน ผมมีความสุขมาก ถึงเธอจะมองผมเป็นแค่เพื่อนคนนึง มันก็ดีกว่าเมื่อ2ปีก่อนที่เธอไม่รู้จักผมเลย
..ถึงตอนนี้ก็ขอบคุณวันที่เธอมาช่วยผมนะ จุดเริ่มต้นของความสุข ความสดใสในชีวิตของผมเลย ไอต้าวอ้วน
แอบชอบเพื่อนในกลุ่มควรบอกไปหรือ ?
ครั้งแรกที่ประกาศรายชื่อที่ได้เรียนห้องนี้ผมทั้งดีใจทั้งตกใจที่ได้อยู่ห้องเดียวกันกับเธอ แล้วใครจะเชื่อว่าผมยังจะได้มาอยู่กลุ่มเดียวกับเธออีก โชคดีตรงที่มีแค่คนสองคนที่รู้ว่าผมชอบเธอ ..
.. เธอเป็นผญ.ที่ไม่ได้ดูเด่นอะไรเลย เธอผิวขาว ตัวกลม ตาตี่ ยิ้มทีนึงผมเห็นมีแต่ขีดสีดำ55555,
ครั้งแรกที่ผมได้รู้จักเธอก็คือตอนที่รร.ไปเข้าค่ายที่ต่างจังหวัด ตอนนั้นผมต้องไปยกไม้ (เขาเรียกว่าไม้อะไรนะสีแดงๆ) เธอเดินมาช่วยผม ถามผมว่าไม่หนักหรอยกอยู่คนเดียว ตอนนั้นผมอยากเอาไม้โยนไปให้เธอยกคนเดียวแล้วถามแบบที่เธอถามบ้างจัง -.-' พอผ่านตอนนั้นไปตอนกลางคืนมีรอบกองไฟ ตอนนั้นผมดันเริ่มสนใจเธอแปลกๆแบบว่ามองไปเธอก็มีแต่รอยยิ้มตาสระขีดมันทำให้ผมหัวใจพองโตเลย ตอนนั้นจากที่ผมไม่เคยเห็นเธอไม่เคยสนใจมันก็กลับกันทันที ผมเริ่มแอบมองเธอตอนเดินผ่านหน้าห้องเธอเรื่อยๆ เสียดายเธอนั่งริมหน้าต่างสายตาผมก็สั๊นสั้น ตอนกินข้าวเที่ยงผมก็จะคอยมองหาเธอว่าเธอลงมากินข้าวรึยัง แต่ถามว่ามองเห็นมั้ย ก็ หึ ผมได้รู้จักชื่อเธอเพราะผมไปแอบดูอีกนั่นแหละ ผมใช้ชีวิตแบบแอบมองเธอมาเรื่อยๆ ไม่ได้มีการพูดคุย เธอไม่รู้จักผมด้วยซ้ำ จนมาม.3เธอเริ่มเล่นเฟสบุ๊คผมก็เลยแอดไป (แต่เธอไม่รับ) ผมก็ส่องเฟสเธอแบบที่ไม่ได้เป็นเพื่อนกัน เฟสเธอไม่ได้ขึ้นสถานะว่าโสดหรือมีแฟน ตอนนั้นผมกังวลใจมากว่าเธอจะมีแฟนรึเปล่า ผมเลยแกล้งถามเพื่อนในห้องที่รู้จักกับเธอ สรุปโป๊ะแตก เพื่อนคนนั้นจับได้ว่าผมชอบเธอ แต่เขาก็เก็บเป็นความลับไว้อย่างดี เพื่อนคนนั้นบอกว่าเธอไม่เคยมีแฟนแล้วตอนนี้ก็โสด ตอนนั้นผมมีความสุขมาก แบบว่าดีใจที่จะได้เป็นแฟนคนแรกของเธอ(คิดไปเอ๊งงงง) ที่สำคัญผมก็ไม่เคยมีแฟนเหมือนกัน แต่ก็นั่นแหละครับ เธอก็ไม่ได้มาสนใจผมหนิ จนมาจะปิดเทอมม.3 ตอนนั้นผมวุ่นใจมาก กลัวเธอจะไปต่อที่อื่น ผมจะบอกชอบเธอแล้วด้วยซ้ำ จนมีแนะแนวเกี่ยวกับการเรียนต่อ ผมได้นั่งแถวๆที่เธอนั่ง ได้ยินเธอคุยกับเพื่อนว่าจะลองไปสอบที่นั่นที่นี่ดู ผมใจแป๋วเลย จะไม่ได้เจอเธอแล้วหรอเนี่ย วันรับใบจบชื่อผมกับชื่อเธอตัวอักษรนำหน้ามันใกล้กันเลยได้นั่ง(เกือบ)ข้างกัน ตอนนั้นผมนั่งมองแต่หน้าเธอ แล้วจังหวะที่เธอหันมาพอดีผมเลยยิ้มให้ไป เธอยิ้มกับมา เท่านั้นแหละ ผมนึกถึงงานแต่งเลย
พอรับใบจบเสร็จช่วงเกือบเย็นก็มีเขียนเสื้อให้ดอกไม้ถ่ายรูป ผมเลยบอกไอเพื่อนผมคนที่รู้จักกับเธอว่าไปขอเธอให้หน่อยสิว่าเราอยากเขียนเสื้อแต่ให้บอกว่ามันขอ มันเดินมาพร้อมกับเธอแล้วเธอถามว่าจะเขียนเสื้อเราหรอ ผมเลยแกล้งทำเป็นหันไปด่าเพื่อนว่าทำบ้าไรเนี่ย แล้วก็หยิบปากกาไปเขียนเสื้อเธอว่า 'ขอบคุณที่วันนั้นช่วยเราขนไม้นะ' ประมาณนี้เลย แล้วหลังจากนั้นก็ไม่ได้เจอกันอีก ตอนนั้นผมก็นอยไปพักใหญ่เลย เพื่อนก็ไม่ได้เป็น ไอจีก็ไม่ได้ฟอล จนมาวันที่รับสมัครสอบเข้าม.4 ผมเจอเธอ ผมแบบยิ้มแก้มแตก เธอไม่ได้ย้ายหนีไปไหน ตอนนั้นผมก็คิดว่าคงไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันหรอก แต่แค่ยังได้เจอหน้าเธอมันก็ดีที่สุดแล้ว จนสอบเสร็จประกาศผล ผมได้อยู่ห้องเดียวกับเธอ แถมมีไอเพื่อนคนที่รู้ความลับผมอีก ตอนแรกผมก็ค่อนข้างไม่สบายใจ กลัวไปหมดว่าจะมีคนรู้ แต่เพื่อนก็แสนดี เก็บความลับของผมไว้ ช่วงเปิดเทอมใหม่ๆ ผมทำตัวไม่ค่อยถูกเพราะเสื้อเธอที่ผมเขียนไปมันแบบว่ามีนัย จนเรียนได้สักเดือนกว่าๆ ตอนนั้นก็เริ่มรู้จักกัน คุยกันเยอะแล้ว วันนั้นเป็นคาบว่างนั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย ผมเลยแกล้งถามว่าจำได้ไหมตอนรับใบจบเราเขียนเสื้อให้เองด้วย คำตอบที่เธอตอบมาทำผมเขินเลยครับ เธอตอบว่า 'เราจำหน้าแกไม่ได้' ใช่ครับผมเขินจนอยากเอาตุ่มคลุมหัวเลย แต่นั่นมันก็ดีครับอย่างน้อยเธอก็ได้รู้ว่าผมก็เคยเขียนเสื้อเธอนะไอบ้าเอ๊ย เวลาผ่านไปจวนจะจบเทอม1 ช่วงนั้นวุ่นวายมากเพราะต้องเคลียงานทุกอย่าง ผมเครียดมากแต่มันมีคนนึงตลกอะไรนักหนาไม่รู้ คนนั้นคือเธอ เธอเป็นสดใสให้แต่พลังบวกกับคนอื่น เธอเข้ามานั่งข้างผมแล้วบอกว่าสู้ๆพร้อมเล่นมุก5บาท10บาท วันนั้นผมจากเครียดๆก็แบบมีความสุขขึ้นมา หลังจากนั้นผมกับเธอก็ตบมุกด้วยกันบ่อยๆ ด้วยความที่กลุ่มเดิมผมเริ่มรู้จักสนิทสนมกับกลุ่มเธอ เราเลยชวนกันไปอ่านหนังสือกินขนมด้วยกันบ่อยๆ ผมมีความสุขมากเวลาได้ไปไหนมาไหนกับเธอ(เเละอีกหลายคน)สอบเสร็จปิดเทอมก็มีชวนกันไปเที่ยวบ่อยๆ ผมก็ได้เข้ามารู้จักโลกของเธอมากขึ้น เธอรับแอดผม เราเพิ่มไลน์กัน ฟอลไอจีกัน มีเบอร์กัน แต่ไม่เคยคุยกัน! 55555
ใช้ชีวิตแบบนั้นมาเรื่อยๆอย่างที่บอกเธอเป็นคนที่ให้แต่พลังบวกกับคนอื่น ใช่ผมไม่เคยเห็นเธอร้องไห้เลย ไม่เคยเห็นเธอในมุมที่ไม่สดใส เทอม2เธอเริ่มมีคนมาคุยด้วย ตอนนั้นผมแบบ
เมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมาเธอมาบ่นในกลุ่มว่าเบื่อนู้นเบื่อนี่เบื่อนั่น เจอผมเล่นมุกไปเธอก็หายไปอีก แล้วเธอก็เริ่มอัพสตอรี่เศร้าอีกแล้ว และช่วงนี้ก็ไม่ได้เจอเพื่อนเจอฝูง ผมเป็นห่วง กลัวเธอมีเรื่องเสียใจแล้วจะเก็บไว้คนเดียว ...
ผมพิมพ์มายาวเหมือนกันนี่555555
คุณว่าผมจะหาโอกาสบอกความในใจกับเธอดีมั้ยนับเวลาถอยหลังเดี๋ยวก็จะต้องแยกย้ายกันไปเรียนต่อที่อื่นแล้ว ถ้าผมบอกไปแล้วเธอไม่ได้รู้สึกอะไร เธอจะหายไปมั้ย หรือว่ายังดีกว่าไม่บอกให้เธอรู้ แต่ผมยังอยากมีเธออยู่ในชีวิตอยู่นะ เห้อ ผมก็ไม่เคยจะมีความรักสะด้วยสิ
.. ผมอยากให้เธอมีความสุข อยากเห็นรอยยิ้มตาสระขีดของเธอตลอดไปเลย เธอคนที่ทำให้ผมมีความสุขที่สุด ตอนนี้ได้เป็นเพื่อนกัน ผมมีความสุขมาก ถึงเธอจะมองผมเป็นแค่เพื่อนคนนึง มันก็ดีกว่าเมื่อ2ปีก่อนที่เธอไม่รู้จักผมเลย
..ถึงตอนนี้ก็ขอบคุณวันที่เธอมาช่วยผมนะ จุดเริ่มต้นของความสุข ความสดใสในชีวิตของผมเลย ไอต้าวอ้วน