เรื่องนี้ไม่รู้ว่าสำหรับคนอื่นถือว่าเป็นเรื่องเครียดหรือเปล่า แต่สำหรับเราเครียดมากครับ คือเราจบม.3กำลังจะขึ้น ม.4 ก็จะขึ้นเรียนต่อที่ รร.เดิม เป็น รร.มัธยมแห่งหนึ่งครับ
ค่าเทอม รร.เราเป็น รร.รัฐครับ ประมาณสามพันกว่า พ่อแม่ของผมไม่เคยมีเงินจ่ายค่าเทอมให้เลยครับ ผมโชคดีที่มีพี่สาวช่วยจ่ายค่าเทอมให้ พ่อผมกับแม่ไม่ได้เรียนต่อ และมีปัญหาการเงิน ไม่เคยมีเงินเก็บเลย ผมเลยคิดว่า ถ้าผมไม่ได้พี่สาวช่วยจ่าย พ่อแม่ผมจะทำยังไง จะเอาเงินที่ไหนจ่าย ผมคงจะไม่ได้เรียนต่อ หรือไม่ก็ไปสายอาชีพ ซึ่งไม่ใช่สายที่ผมชอบเลย
ทุกคนคงรู้ใช่มั้ยครับ การเรียนเดี๋ยวนี้ต้องใช้แต่เงิน เรียนฟรี 15 ปีไม่เคยมีอยู่จริง รร.มัธยมละแวกผมมีแต่ต้องเสียค่าเทอม ถึงจะเป็น รร.รัฐก็เถอะ
พ่อแม่ผมแทบจะไม่ค่อยช่วยพี่ผมเลย บ่นแต่ว่าไม่มีเงินๆ พ่อผมตกงานมาสิบปีแล้ว แม่ผมทำงานได้เงินวันละไม่เท่าไหร่ ผมไม่เคยต้องการของหรูหราอะไรเลยครับ ตลอดชีวิตการเรียนที่ผ่านมา ผมต้องอดข้าวกลางวันมาตลอด เพื่อเก็บเงิน ไม่เคยซื้อของใหม่ ยกเว้นพี่สาวผมจะซื้อให้ ไม่เคยเรียนพิเศษตามเพื่อน
สายการเรียนที่ผมอยากเรียนก็ไม่ได้เรียน เพราะต้องเสียเงินเพิ่ม ผมไม่ค่อยมีความสุขเลยครับ เคยคิดอยากจะฆ่าตัวตายด้วย เหมือนผมเป็นภาระที่ไม่มีใครต้องการยกเว้นพี่สาวผม แต่ผมก็ไม่ทำเพราะผมเชื่อว่าชีวิตเราคงจะต้องดีขึ้น แต่อีกเมื่อไหร่ผมจะเรียนจบ
พ่ออยากให้ผมเรียนมหาลัยเปิด แต่พี่ผมจะให้ผมเรียนมหาลัยปิด ทุกคนคงรู้ว่าสภาพการเรียนมหาลัยเปิดจะหาความก้าวหน้าทางการงานยากมาก เพราะพี่ผมเรียนมหาลัยเปิดแล้วประสบปัญหานี้แล้ว พี่ผมก็ไม่ได้มีเงินเดือนเยอะหรอกครับ เพราะเขาคงสู้คนที่เรียนจบ ม.ดังๆไม้ได้
เอาจริงเลยนะครับ ผมไม่อยากเกิดมาในครอบครัวนี้เลย พ่อผมเอาแต่รังควานแม่ บ่นแต่เรื่องเครียดๆ ไม่เคยสนใจความรู้สึกคนอื่น ผมอยากเกิดในครอบครัวที่พ่อแม่มีความพร้อมกว่านี้ พ่อแม่ผมควรที่จะเรียนจบสูงๆ แล้วมีงานที่มั่นคงกว่านี้ ไม่อย่างนั้นก็ไม่ควรให้ผมเกิดมา ผมอยากมีชีวิตที่ดีเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ เพื่อนคนอื่นอยากเป็นหมอ เป็นวิศวะ ผมคงเป็นไม่ได้ เพราะต้องใช้เงินเยอะ ชีวิตผมจะอับจนหนทางหรือเปล่าจะเรียนจบมั้ย
ผมไม่เคยมีโอกาศเท่าคนอื่นเลยครับ ผมเครียดมาตลอด แต่ก็ไม่เคยบอกใครโดยเฉพาะพี่ กลัวเขาเสียใจและเครียด บางทีอยู่ๆผมก็ร้องไห้นะ ผมไม่เคยอยากได้ชีวิตแบบนี้เลย พ่อแม่ก็ไม่มีความสามารถมากพอที่จะส่งผมเรียน เหมือนเป็นคนที่อยู่กินเงินพี่ผมไปวันๆ บางทีก็ทะเลาะกัน ผมไม่ชอบเลยครับ ผมตั้งใจเรียนมาตลอด แต่แทบจะเรียนไม่ได้ เพราะไม่มีเงิน สุดท้ายเงิน โอกาส มหาลัยดังๆก็สำคัญกว่าความเก่งอยู่ดี
ผมแค่ต้องการมาระบายครับ ขอบคุณครับ ผมก็ไม่รู้หรอกว่าผมจะอยู่ต่อไปยังไง กรรมคงลิขิตชีวิตผมมาแบบนี้ ไม่โทษใครหรอก
ปัญหาชีวิตการเรียน ที่พ่อแม่ไม่เคยพร้อม(กระทู้ระบาย)
ค่าเทอม รร.เราเป็น รร.รัฐครับ ประมาณสามพันกว่า พ่อแม่ของผมไม่เคยมีเงินจ่ายค่าเทอมให้เลยครับ ผมโชคดีที่มีพี่สาวช่วยจ่ายค่าเทอมให้ พ่อผมกับแม่ไม่ได้เรียนต่อ และมีปัญหาการเงิน ไม่เคยมีเงินเก็บเลย ผมเลยคิดว่า ถ้าผมไม่ได้พี่สาวช่วยจ่าย พ่อแม่ผมจะทำยังไง จะเอาเงินที่ไหนจ่าย ผมคงจะไม่ได้เรียนต่อ หรือไม่ก็ไปสายอาชีพ ซึ่งไม่ใช่สายที่ผมชอบเลย
ทุกคนคงรู้ใช่มั้ยครับ การเรียนเดี๋ยวนี้ต้องใช้แต่เงิน เรียนฟรี 15 ปีไม่เคยมีอยู่จริง รร.มัธยมละแวกผมมีแต่ต้องเสียค่าเทอม ถึงจะเป็น รร.รัฐก็เถอะ
พ่อแม่ผมแทบจะไม่ค่อยช่วยพี่ผมเลย บ่นแต่ว่าไม่มีเงินๆ พ่อผมตกงานมาสิบปีแล้ว แม่ผมทำงานได้เงินวันละไม่เท่าไหร่ ผมไม่เคยต้องการของหรูหราอะไรเลยครับ ตลอดชีวิตการเรียนที่ผ่านมา ผมต้องอดข้าวกลางวันมาตลอด เพื่อเก็บเงิน ไม่เคยซื้อของใหม่ ยกเว้นพี่สาวผมจะซื้อให้ ไม่เคยเรียนพิเศษตามเพื่อน
สายการเรียนที่ผมอยากเรียนก็ไม่ได้เรียน เพราะต้องเสียเงินเพิ่ม ผมไม่ค่อยมีความสุขเลยครับ เคยคิดอยากจะฆ่าตัวตายด้วย เหมือนผมเป็นภาระที่ไม่มีใครต้องการยกเว้นพี่สาวผม แต่ผมก็ไม่ทำเพราะผมเชื่อว่าชีวิตเราคงจะต้องดีขึ้น แต่อีกเมื่อไหร่ผมจะเรียนจบ
พ่ออยากให้ผมเรียนมหาลัยเปิด แต่พี่ผมจะให้ผมเรียนมหาลัยปิด ทุกคนคงรู้ว่าสภาพการเรียนมหาลัยเปิดจะหาความก้าวหน้าทางการงานยากมาก เพราะพี่ผมเรียนมหาลัยเปิดแล้วประสบปัญหานี้แล้ว พี่ผมก็ไม่ได้มีเงินเดือนเยอะหรอกครับ เพราะเขาคงสู้คนที่เรียนจบ ม.ดังๆไม้ได้
เอาจริงเลยนะครับ ผมไม่อยากเกิดมาในครอบครัวนี้เลย พ่อผมเอาแต่รังควานแม่ บ่นแต่เรื่องเครียดๆ ไม่เคยสนใจความรู้สึกคนอื่น ผมอยากเกิดในครอบครัวที่พ่อแม่มีความพร้อมกว่านี้ พ่อแม่ผมควรที่จะเรียนจบสูงๆ แล้วมีงานที่มั่นคงกว่านี้ ไม่อย่างนั้นก็ไม่ควรให้ผมเกิดมา ผมอยากมีชีวิตที่ดีเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ เพื่อนคนอื่นอยากเป็นหมอ เป็นวิศวะ ผมคงเป็นไม่ได้ เพราะต้องใช้เงินเยอะ ชีวิตผมจะอับจนหนทางหรือเปล่าจะเรียนจบมั้ย
ผมไม่เคยมีโอกาศเท่าคนอื่นเลยครับ ผมเครียดมาตลอด แต่ก็ไม่เคยบอกใครโดยเฉพาะพี่ กลัวเขาเสียใจและเครียด บางทีอยู่ๆผมก็ร้องไห้นะ ผมไม่เคยอยากได้ชีวิตแบบนี้เลย พ่อแม่ก็ไม่มีความสามารถมากพอที่จะส่งผมเรียน เหมือนเป็นคนที่อยู่กินเงินพี่ผมไปวันๆ บางทีก็ทะเลาะกัน ผมไม่ชอบเลยครับ ผมตั้งใจเรียนมาตลอด แต่แทบจะเรียนไม่ได้ เพราะไม่มีเงิน สุดท้ายเงิน โอกาส มหาลัยดังๆก็สำคัญกว่าความเก่งอยู่ดี
ผมแค่ต้องการมาระบายครับ ขอบคุณครับ ผมก็ไม่รู้หรอกว่าผมจะอยู่ต่อไปยังไง กรรมคงลิขิตชีวิตผมมาแบบนี้ ไม่โทษใครหรอก