คิดถึง บทที่ 7

ภาพเด็กน้อยสี่คนขุดปูอยู่กลางทุ่งนา ภาพเด็กน้อยหกคนเดินหาเก็บหมากน้ำเต้าที่ดอนตาจารย์หมอน มันยังชัดเจนอยู่ในความทรงจำ ภาพน้องบีมยืนแหกปากร้องไห้ นึกถึงตรงนี้ก็สงสารน้องอยู่เหมือนกัน ทำไมทำกับน้องได้ลงคอ ถ้าแม่รู้ว่าทิ้งน้องแบบนี้เธอคงไม่พ้นโดนแม่ตีชัวร์ร้อยเปอร์เซ็นต์ ที่จริงในดอนนั้นมันไม่มีอะไร ไม่มีคนตาย มันเป็นป่าโล่ง แต่มันก็ยังน่ากลัวในความรู้สึกเมื่อสมัยเป็นเด็ก บอสยิ้มแบบไม่ทันรู้ตัวจริง ๆ ซ่อนยิ้มไว้ภายใต้ผ้าปิดจมูก เราจะยิ้มหรือเบะปากยังไงก็ได้ กล้องซีซีทีวีไม่มีวันเห็น ขณะที่ยิ้ม ๆ อยู่น้ำตาก็จะไหล มันคิดถึง คิดถึงบ้าน ตอนนี้มันเหนื่อย เบื่อ เซ็งอย่างที่เธอก็อธิบายไม่

“บอสปีใหม่พ่อกับแม่พี่กลับมาจากกรุงเทพพี่ให้ขนมบอส แต่ว่าบอสต้องเอาปืนบั้งโพล๊ะของบอสให้พี่บอลนะ”

เธอนึกไปถึงพี่บอลหลอกเอาปืนบั้งโพล๊ะเธอไปเล่น เพราะของตัวเองทำหัก และเธอก็ยอมให้พี่บอลไปเพื่ออยากกินขนมของลุงกับป้า ทั้งที่พ่อแม่ตัวเองก็จะกลับมาเหมือนกัน บอสหัวเราะเบา ๆ ช่างโง่อะไรขนาดนี้ พี่บอลเอาไปแล้วไม่ยอมคืนแถมยังทำพังอีก และก็ตอนนี้ดอนตาจารย์หมอนถูกถางให้เป็นไร่อ้อยหมดแล้ว หลังตาจารย์หมอนเสีย ไม่มีอีกแล้วตำนานดอนน้ำเต้า หรือชื่อดอนตาจารย์หมอน กลายเป็นไร่อ้อย ไร่มันสำปะหลังของลูกหลานของตาหมดแล้ว น่าเสียดายเวลาไปนาจะไม่มีผลไม้ป่าให้กิน

บอสหัวเราะมีเสียงออกมาลืมตัวว่ากล้องมองอยู่ ถึงมันไม่เห็นรอยยิ้มเรา แต่ตาเรายี๋เมื่อหัวเราะคนดูกล้องก็รู้แล้วแหละว่าพนักงานคนนี้ถ้าจะบ้า นั่งหัวเราะนั่งยิ้มคนเดียว ไม่นานเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น บอสรีบเดินไปรับสายทันที เกือบสดุดล้มก็มิปานกลัวเป็นสำนักงานใหญ่โทรเข้า

“บริษัทร่วมรักษ์สวัสดีค่ะ ดิฉันสุนิสาวันนี้ให้ทางบริษัทบริการด้านใดคะ” บอสยกหูโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย และพูดสโลแกนบริษัททันที

“บอสเมื่อวานเราอยู่กับใคร ทำไมเราไม่เปิดกล้องฝ่ายโทรมาหาพี่เนี่ย” ไม่ใช่ฝ่ายที่ไหนโทรมา แต่เป็นพี่ต้าหัวหน้าของเธอโทรมาบ่นเอง

“อยู่กับพี่นกค่ะ พี่เค้ามาช่วยงาน พี่นกแกลืม แกเปิดไม่ถึงคัทเอาท์กล้องค่ะ พอจะเปิดไฟตอนเย็น เอ้า! น้องบอสตายแล้ว พี่ลืมเปิดกล้อง พี่นกแกพูดแบบนี้เมื่อวานค่ะ” บอสเลียนแบบคำพูดของเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่ที่สนิทกันพอสมควร

“แน่ใจนะพี่จะเขียนรายงานส่งฝ่าย เราโกหกพี่หรือเปล่า ทำไมตอนนี้พี่มองดูเราตาเรามันล็อกแล็ก ๆ ไม่ได้โกหกพี่แน่นะ ไม่ใช่ตั้งใจไม่เปิดกล้องชัวร์”

“จริงค่ะ! พี่นกแกลืมสับคัทเอาท์กล้องขึ้น พอจะเปิดไฟห้าโมงเย็น แกตกใจ น้องบอส! พี่ลืมเปิดกล้อง แกว่าอย่างนี้” บอสกลั้นหัวเราะ

“ตายแน่ ๆ ไม่เปิดทั้งวันเลยจนห้าโมงเย็น อ่ะ ๆ แค่นี้ก่อนพี่จะไปรายงานฝ่าย ตามนี้นะ” พี่ต้าบ่นเธอ บ่นแบบคนใจดี ขนาดบ่นยังใจดีคนอะไรใจดีขนาดนี้  จะดุลูกน้องก็ไม่กลัว แต่เกรงใจมากกว่า

พอวางสายจากหัวหน้าบอสก็โทรไลน์ไปหาพี่นกทันที โม้เรื่องพี่ต้าโทรมาบ่นเมื่อสักครู่ “พี่นกอ้ายสมศักดิ์แกโทรมาจ่มเรื่องบ่เปิดกล้องเมื่อวาน”

“น้องว่าจังใดบาดหนิ”

“กะว่าพี่นกลืมเปิดแล้ว คัก ๆ พะนะ เลี้ยงเบียร์อ้ายเลยค่าแก้ตัวกับฝ่ายให้ว่าสั่น ยังจะให้เฮาเลี้ยงอีกยุ “ บอสบ่นแบบขำ ๆ

“มื้อนั่นก่อนเคอร์ฟิวชวนเฮาไปกิน อ้ายเลี้ยง! เงินอ้ายออกเที่ยงคืนพะนะ โบนัสเราออกเด้ ชวนบอส ชวนพี่สา ชวนพี่เอ็มไปบึงบาร์แถว ๆ หอพักเพิ่น  อีหนิกะไปละน้อคำว่าอ้ายเลี้ยง อีกอย่างไปเพราะว่าพี่สาชวนไปเป็นเพื่อน ถือเงินไปห้าร้อย ฮอดยามสิจ่ายนั่งจนฮอดเที่ยงคืนเงินเดือนกะบ่ออก อยากหนีกะอยากหนี ฮู้บ่ไผได้จ่ายสรุป พี่เอ็มออกพันนึง พี่สาพันนึง หนูสี่ร้อยกว่าปลายมัน คนว่าสิเลี้ยงบ่ได้จ่ายจักบาท! เจ็บใจเท่าสุมื้อหนิ แต่กะบ่เครียดให้เราหรอกหวา เราซื้อให้กินหลายกว่านั้นยามเรามีเงิน แต่เรากะบ่เคยมีเงินเลย เป็นเขตที่จนมาก เงินพี่อยู่กับเมีย!!! ว่าสั้นเราว่า งึด!”

ตามด้วยเสียงหัวเราะของเธอกับพี่นกที่นินทาหัวหน้าของตัวเอง วันนี้บอสทำงานคนเดียวอีกเช่นเคย พี่นกมาช่วยงานแค่เมื่อวานวันเดียว ส่วนพี่สาผู้จัดการของเธอลากลับต่างจังหวัดยังไม่กลับมา เธอต้องจัดการทุกอย่างคนเดียวแบบท้อ ๆ และเหงา ๆ  

บอสกับพี่นกคุยกันผ่านวิดีโอคอล ช่วย
ให้เธอคลายความเหงาลงไปบ้าง อยู่คนเดียวมาหลายวัน ผู้จัดการลากลับบ้านยาว บางทีบอสก็คิดว่าลาหลายวันขนาดนี้ลาออกเลยดีมั้ย แต่ก็แค่คิด เพราะเราไม่จำเป็นต้องพูดทุกอย่างที่คิดออกมา

“พี่นกไผว่าเงินมันออกเที่ยงคืน เงินมันออกตีสาม ไปรอบหน้าบ่ฮอดตีสาม เงินบ่ออกบ่พาหนีจ้า อุตส่าแอบไปอย่างดิบดีเลย เสียเงินซ้ำ! “

พี่นกหัวเราะกับสิ่งที่เธอกำลังโม้ให้ฟังด้วยความเจ็บใจปนความรักที่มีต่อหัวหน้า “หนู! เราสิมาหาพี่รู้บ่ไอ้ปุ้มมันว่าจังใด ปุ้มถอดสร้อยออกก่อนอ้ายสมศักดิ์เราสิว่าปุ้มมีเงินพะนะ งึด! เป็นหัวหน้าที่จนมาก มักไถไอ้ปุ้ม” พี่นกทั้งพูดทั้งขำหัวหน้าที่น่ารักคนนี้

“ภรรยาเราลิบหมดน้อ โบนัสเราออกเด้มื้อนั่น ออกอิหลิแต่มันบ่ออกเที่ยงคืน!  เรากะเลี้ยงคืนอยู่หลังจากมื้อนั่น ซื้อปลามาต้มเฉย ขนาดมีกล้องยังพาน้องแหกกฎอ่ะ” พี่นกหัวเราะชอบใจใหญ่เลย เพราะหัวหน้าเขตคนนี้ใคร ๆ ก็รู้ว่าเป็นคนตลก หลอกกินกับน้อง ๆ ได้ตลอดทุกทาง นิดหน่อย ๆ ก็เอา แต่ก็รักนะ

“พี่นก ๆ ต่อหน้าเราพี่นกกล้าเรียกเรา อ้ายสมศักอยู่บ่”

“บ่!!! ต่อหน้าเรากะ พี่ต้าสมศักดิ์ตั้วน้อ”

“ลับหลังเด้”

“อ้ายสมศักดิ์”!!!

“คุณพ่อของบอสเด้นั้น คุณพ่อต้า มายามใดกะว่าอ้ายเป็นพ่อโตได้เด้หนิพุ้นดิ เลยว่าจ้า สิให้เอิ้นพ่อหรือเอิ้นอ้ายล่ะ! เลยว่าสิ พอเถอะปานนี้เราจามบ่เป็นอันทำงานแล้วล่ะ แค่นี่เด้อคุยโดนแล้ว เขาเบิ่งกล้องฟังเสียงเว้ากัน ผัดสิได้เขียนรายงานเด้ ข้อหานินทาหัวหน้าเขต”

บอสวางสายกับพี่นกไปหายเหงาได้สักพักเพราะนึกถึงวันนั้นแล้วหัวเราะย้อนหลังคนเดียว แต่ก็หายเหงาได้ไม่นาน เข้าดูแชทไลน์กลุ่มดีกว่าว่าส่งอะไรกวนดี!! บอสพึมพำคนเดียวและบอสก็ส่งสติกเกอร์ทักไป เงียบกริบ!

จบบท...