ทุกคนคิดว่าครอบครัวเป็นที่ปรึกษาที่ดีของเรามั้ยคะ?

อย่าคาดหวังอะไรกับกระทู้ของเรานะคะ ตั้งขึ้นมาเพราะอยากระบายล้วนๆค่ะ เราทำมาทุกรูปแบบทั้งเขียนไว้ในโน้ตโทรศัพท์ ทั้งเขียนในสมุด แต่ยังคิดว่าไม่สุดค่ะ ต้องมาระบายในนี้เผื่อจะเจอเพื่อน

เราเคยคิดว่าครอบครัวเนี่ยแหละเข้าใจเรามากที่สุดแล้ว เวลาเรามีอะไรเราจะเล่าให้คนในครอบครัวฟังหมด ไม่ว่าจะเรื่องอะไรที่เจอมาแต่ละวันหรือเรื่องน่าอายที่ไม่เคยพูดกับใคร แต่แม่เรามักจะเอาสิ่งที่เราพูดไปบอกกับญาติตลอด หรือเวลาเรานินทาญาติคนไหนแม่เราก็จะเอาไปบอกเค้า เพราะเค้าคงคิดว่าเป็นเรื่องตลก ซึ่งทุกคนเก็ทมั้ยคะ ว่าคนฟังมันไม่ตลก แล้วญาติคนนั้นเค้าจะรู้สึกกับเรายังไง หรือมีครั้งนึงเราโทรศัพท์พัง ตอนนั้นเราดิ่ง เราเครียดอะไรบางอย่าง เราไม่ไหวแล้ว เราจะปรึกษาเพื่อนก็ไม่ได้เพราะไม่มีโทรศัพท์ เราเลยเสิร์ชในอินเตอร์เน็ตในโทรศัพท์ของแม่ว่า กระโดดตึกเจ็บไหม ? เสิร์ชต่างๆแนวๆนี้ แล้วเราก็ปวดหัวจนหลับไป เราเอาโทรศัพท์คืนแม่ แล้วมันค้างในประวัติการค้นหา แม่เราก็บอกพ่อเรา ตอนนั้นเรายังหลับไม่สนิท เค้าไม่ได้คุยกันแบบว่าเออทำไมเราถึงเสิร์ชแบบนี้นะ เป็นห่วงลูกจัง แต่เค้าพูดกันประมาณว่า เราเอ๋อ เราเป็นบ้า สักพักเค้าก็ปลุกเราขึ้นมา เราก็คิดแล้วว่าเค้าอาจจะปลุกเรามาปลอบหรือเปล่า แต่ไม่ใช่ค่ะ เค้าปลุกเรามาพูดกับเราว่าทำไมเสิร์ชแบบนี้ ไม่มีโทรศัพท์แล้วเครียดเหรอ มันติดโทรศัพท์ขนาดนั้นเลยเหรอ ซึ่งมันไม่ใช่ เราไม่ได้เครียดเรื่องโทรศัพท์ เค้าเลยบอกให้เราเล่าให้ฟังว่าแล้วเป็นอะไร พอเราเล่าไปหมดเปลือกว่าตอนนี้ครอบครัวเรามันปัญหาเยอะ ตอนนั้นพี่เราก็มีปัญหาบางอย่างตอนนั้นทุกคนเครียด เราเลยเก็บมาเครียดด้วย พวกเค้ากลับมองว่าปัญหาของเรามันไร้สาระ ไม่ใช่เรื่องของตัวเองด้วยซ้ำจะเก็บมาเครียดทำไม แล้วเราก็บอกว่าช่วงนี้เรารู้สึกแปลกๆนะ เรารู้สึกอยากตายตลอดเวลาเลย เราเอาเล็บกรีดขาจนเลือดออก ถึงคำพูดเราจะเหมือนเรียกร้องความสนใจแต่เรารู้สึกแย่จริงๆนะ เค้าก็บอกมาว่า เหรอ คิดว่าเป็นซึมเศร้าเหรอ ไปตรวจมั้ย (น้ำเสียงท้าทายให้ไปตรวจไม่ใช่น้ำเสียงเป็นห่วง) ตอนนั้นใจเราคิดว่าพวกเค้าเชื่อทั้งใจละว่าเราเครียดเรื่องโทรศัพท์พัง เราเลยไม่อยากพูดต่อ ว่าปัญหาของเรามันเยอะขนาดไหน ปัญหาที่มันสะสมมาตลอดของเรา เราเลยเลือกที่จะเก็บมันไว้เองเหมือนเดิม แล้วตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ เราเป็นคนเดียวในบ้านที่จะโดนว่าแบบติดตลกตลอด เค้าคงคิดว่าเราเป็นคนเฮฮา จะพูดอะไรกับเราก็ได้เราคงไม่คิดอะไร เราจะเป็นคนเดียวที่โดนล้อ แล้วเราก็จะพูดแบบตลกๆกลับไปซึ่งในใจเราอยากจะร้องไห้โฮออกมาทุกวัน มันหน่วง มันสะสมในใจ จนตอนนี้กลายเป็นอึดอัดตอนที่อยู่กับครอบครัวแล้วค่ะ