องค์ฮ้อฮุ้งเซี้ยโจ้ว ที่เมืองแต้จิ๋วยังมีมากมาย ไม่ว่าจะเป็นเรื่อง “องค์ฮ้อฮุ้งเซี้ยโจ้วได้รับเสื้อเทพเจ้า”  “สัญลักษณ์ที่ใช้กิ่งใบต้นไทรแขวนไว้บนขอบประตู ในเทศกาลหง่วนเซียว” หรือ “ชนบทแห่งเมืองเทพเจ้า ซึ่งเป็นที่มาแห่งประตูเทพเจ้า”  “แหล่งน้ำศักดิ์สิทธิ์” และ “ประตูคีแจ่มึ้ง” ตลอดจน “ศาลาหิน” เรื่องราวเหล่านี้ ล้วนเป็นรอยอริยะของ องค์ฮ้อฮุ้งเซี้ยโจ้ว ที่เล่าขานสืบทอดกันมากว่า 600 ปี ซึ่งจะขอยกเป็นเพียง บางเรื่องมากล่าวไว้ ณ ที่นี้
 
 
ในบั้นปลายชีวิตของเซี้ยโจ้ว ได้มาพำนักอยู่กับตระกูลโล้ว หมู่บ้านห่งกั้ง ตำบลกุ้ยสือ อำเภอเตี่ยเอี๊ย แม่เฒ่าตระกูลโล้ว ได้ให้การดูแลเอาใจใส่เซี้ยโจ้วเป็นอย่างดี ทำให้เซี้ยโจ้วรู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจมาก กาลเวลาได้ผ่านไประยะหนึ่ง ในวันที่ ท้องฟ้าแจ่มใส เซี้ยโจ้วได้ถอดเสื้อคลุมออกพาดไว้ตากแดด แต่หารู้ไม่ว่าในขณะที่นอนหลับอยู่นั้น ท่านแม่เฒ่าผู้เป็นเจ้า ของบ้าน เห็นว่าเสื้อคลุมของเซี้ยโจ้ว ทั้งสกปรก ทั้งเหม็น มีเหาเต็มไปหมด ด้วยความหวังดีคิดจะซักให้ จึงนำน้ำร้อนมา ราดใส่ ทันใดนั้นเซี้ยโจ้วก็สะดุ้งตื่นพร้อมส่งเสียงร้องว่า “ชีวิตข้าจบสิ้นแล้ว” เพราะตอนที่ราดน้ำร้อนลงไปบนเสื้อคลุม ตัวเหาถูกน้ำร้อนลวกตายหมด และตัวของเซี้ยโจ้วเอง ก็มีลักษณะคล้ายถูกน้ำร้อนลอกด้วยเช่นกัน นับเป็นปรากฎการณ์ที่ อัศจรรย์ยิ่ง สมคำที่ร่ำลือกันว่า ตัวเหา ที่แท้คือองครักษ์ประจำกายของเซี้ยโจ้ว ท่านรู้ตัวเองดีว่า มิอาจหลีกพ้นชะตากรรม ครั้งนี้ได้  

ตามแผน ทางคณะจะทำการเที่ยว ประเทศจีน คือ วันแรกเดินทางไปถึงเมืองซัวเถา จากสนามบินดอนเมือง ใช้เวลาประมาณ 4 ชั่วโมง จนถึงสนามบินเตี้ยซัว เข้าสู่เมืองเก็กตัง และทำการนมัสการศาลเจ้าซำเซียงเมียว  และกลับสู่ที่พัก





วันที่ 2 ของการเดินทาง พวกเราได้ไปหมู่บ้านกุ่ยสือ นมัสการฮ่อเฮียฮุ้ง ณ ศาลเจ้า ซักบ่อเซียง (องค์ฮ้อฮุ้งเซี้ยโจ้ว เป็นชาวเมืองลิ้มอัง (ปัจจุบันคือเมืองหั่งจิว) มณฑลเจี๊ยกกัง มีนามเดิมว่าซุ้ง แซ่โต๋ว บ้างก็ว่าอิ๊ก แซ่กัว ภายหลังมีสรรพนามว่า ซักบ้อเซียน ) 







ตกเย็นไปดูการทำรูปปั้นไม้จันทร์หอม ต่อ ( รูปปั้นโล้วม่า)



ตกกลางคืนหนีเที่ยวกันรอบเมืองซัวเถาครับ

 

จากนั้น วันรุ่งขึ้นไปเยี่ยมเยียนสมาคมตระกูลโล้ว และกราบไหว้สุสานฮ่อเฮียฮุ้ง




 และเดินทางต่อไปจะทำการประกอบพิธี หน้าสุสานโล้วม่า ที่เขาหลินคุณซานจีมู่สึ ( เดินทางโดยรถบัส 1.30 ชม) พอไปถึงสุสานแต่........................................................................................................ 

 
ผู้ที่พาพวกเราเดินทางนำไปคือ นำแกเฮีย ซึ่งน่าจะเคยมานานแล้ว แต่เนื่องจากระยะเวลาเปลี่ยนไปทำให้มีหญ้ารก และจำเขาแต่ละลูกไม่ได้


เนื่องจากลักษณะภูมิประเทศที่เป็นป่า หายังไงก็หาไม่เจอครับ  ซวยละ จะกลับบ้านดีไหม เพราะ เราก็มีแผนจะไปเที่ยวไหว้สักการะที่ไต้ฮงกงกันต่อ แต่ยังไม่เจอสุสาน โล้วม่า ทุกคนตัดสินใจกลับ และตั้งใจจะมาต่อในวันรุ่งขึ้น


หมดสภาพกันทุกคนแล้ววววว

วันที่ 3 ของการเดินทาง ไปขอร้องให้อีกคนนึง( จำชื่อไม่ได้) นำทางไปช่วยกันหา เป็นวันที่อากาศหนาว ฝนตก ยากแก่การหามากกว่าวันก่อน ทุกคน คล้ายว่าจะดีใจว่าจะได้เจอ แต่ผ่านไป 3-5 ชั่วโมงก็ยังไม่เจอ ทุกคนถอดใจอยากกลับบ้านแล้ว ฝนเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีที่หลบฝนเลย ไม่มีน้ำกินและอาหารก็ไม่มี

แปะฮ้อ ไม่ไหวบอกไหว


ทันใดนั้นเอง เราคล้ายว่าอยากจะกลับกันแล้วก็ได้เจอผู้หญิงแก่ และทำการสอบถาม จากนั้นจึงเดินทางหาต่อแล้วก็เจอจริงๆ



เจอแล้วครับ ดีใจกันสุดๆ สักการะ ทรง ถ่ายรูปและกลับบ้าน ด้วยความเลอะเทอะแต่ปลื้มปริ่ม






เสร็จสิ้นภารกิจจากนั้นไปกินข้าว

และเที่ยวรอบโรงแรมช่วงเย็นอีก




ประมาณนี้