อันนี้เป็นคำถามปลายเปิดนะคะ

ตอนนี้อายุ 42 ปี ทำงานรัฐวิสาหกิจแห่งหนึ่ง รายได้พอสมควร ตำแหน่งระดับกลาง ได้ลองมานั่งคิด วางแผนเกษียณ ตอนนี้โฟกัสที่การรักษาพยาบาลยามเกษียณ อย่างรัฐวิสาหกิจจะได้บำเหน็จก้อนเดียว เบิกค่ารักษาพยาบาลไม่ได้ จึงทำให้คิดเรื่องบำนาญข้าราชการขึ้นมาค่ะ ถ้าเราเข้าใจอะไรผิดก็ขออภัยด้วยนะคะ เราขออธิบายคุณสมบัติที่ตัวเองมีตอนนี้ ดังนี้ค่ะ

1. โสด ไม่แต่งงาน ไม่มีลูก 
2. ที่บ้านมีกิจการโรงงานขนาดเล็ก แต่พ่อแม่ยังไม่อยากให้ลาออกมาทำ เพราะความไม่มั่นคงทางเศรษฐกิจ กิจการเคยผ่านวิกฤติต้มยำกุ้ง ชดใช้หนี้จนถึงทุกวันนี้ แต่หนี้ปัจจุบันเป็นที่ยืมเงินจากในครอบครัวกันเอง ส่วนธนาคาร สถาบันการเงินที่ติดมาตอนต้มยำกุ้งสะสางหมดแล้วค่ะ
3. แก่ตัวไม่มีใครเลี้ยง เพราะเป็นครอบครัวเดี่ยว มีน้อง แต่ต่างคนต่างอยู่ อยู่กันคนละที่ 
4. มีที่ดินเปล่าน้อย ๆ นอกจากบ้าน ไว้ทำมาหากิน (หากทำ) 
5. มีหนี้สินส่วนตัว 3 ล้าน กู้ธนาคารให้กิจการที่บ้าน แต่ทุกวันนี้โรงงานที่บ้านส่งเงินคืนตลอด   
6. มีเงินเก็บอยู่บ้าง แต่ไม่เยอะค่ะ (บ้านอาศัยพ่อแม่อยู่ มีบ้าน มีรถแล้ว) 

ทุกวันนี้เริ่มคิดค่ะ เกี่ยวกับการใช้ชีวิตยามเกษียณ แบบไม่มีใคร ไม่มีหลาน แล้วเกิดเจ็บป่วย เงินบำเหน็จจากรัฐวิสาหกิจอาจไม่พอ ลองคำนวณคร่าว ๆ แล้ว ถ้าจะไปสอบข้าราชการตอนนี้จะดีกว่าไหม ทำงานให้ครบ 10 ปี จนถึงวันเกษียณ แล้วได้บำนาญ แม้ว่าเงินเดือนจะน้อย แต่เรามีคุณสมบัติจากข้างบน ก็น่าจะเพียงพอต่อการดำรงชีพ  

จุดประสงค์ที่อยากไปเป็นข้าราชการ เพื่อให้สามารถเบิกค่ารักษาพยาบาลตอนเกษียณได้ค่ะ ไม่กังวลเรื่องตำแหน่ง เป็นลูกน้องคนอายุน้อยกว่าได้ จริง ๆ เราผ่านการเป็นหัวหน้ามาแล้ว รู้สึกทุกข์มากกว่าสุข จึงอยากเป็นผู้ปฏิบัติงานแทน ส่วนผู้บริหารไปทำตอนอยู่โรงงานที่บ้าน (ทุกวันนี้ช่วยโรงงานที่บ้านวันเสาร์ค่ะ) เวลาป่วยอย่างน้อยยังเบิกค่ารักษาได้ ส่วนเงินยังชีพพอมีเก็บไว้บ้างค่ะ แต่กังวลโรคภัยไข้เจ็บมากกว่า เราไม่รู้ว่าอนาคตเราจะป่วยเป็นโรคอะไร นอกจากทำร่างกายให้แข็งแรงในช่วงเวลานี้  

จึงอยากถาม ถ้าเป็นคุณจะเลือกทำงานที่รัฐวิสาหกิจต่อ หรือว่าไปลองสอบข้าราชการดี 

ขอบคุณสำหรับคำตอบล่วงหน้าค่ะ