ผมมาจากครอบครัวที่ไม่ลำบาก สามารถพูดได้ว่าพอมีฐานะ ส่วนภรรยามาจากครอบครัวที่ร่ำรวย เรามีลูกด้วยกัน 1 คน
ที่บ้านผมมีธุรกิจส่วนตัวแต่ผมไม่รับเงินกงสีที่บ้าน ตัวผมเองมีรายได้จากงานประจำ แต่หลายๆครั้งผมมักจะรู้สึกว่ามันไม่เคยจะพอสำหรับความต้องการภรรยา ผมรู้สึกแย่..ผมรู้สึกละอาย ในหลายๆครั้ง เช่น,
1. ตอนเราซื้อรถ ผมอยากได้แค่รถญี่ปุ่น Hybrid 1 คันที่ไว้ใช้สำหรับครอบครัวและทำงานเพราะมันประหยัดน้ำมัน ภรรยาบอกไม่เอาเพราะเค้าห่วงเรื่องหน้าตาเวลาไปไหนมาไหน เผื่อต้องเจอคนรู้จัก เราทะเลาะกัน เพราะเค้าอยากได้รถยุโรปคันละหลายล้าน
สรุปเราได้รถยุโรป โดยที่เมียเป็นคนวางเงินสดเค้าเอง 70% ที่เหลือผมผ่อน ถามว่าทำไมถึงผ่อนเพราะผมมีเงินแค่นี้ สามารถผ่อนชำระได้แค่รถราคาหลักล้านนิดๆเท่านั้นและผมเองก็ไม่อยากเอาเงินสดตัวเองไปโยนทิ้ง ถามว่าทำไมถึงซื้อ เพราะภรรยาผมบอกว่าหัวเด็ดตีนขาดว่าต่อให้เราซื้อรอญี่ปุ่นมา เค้าก็จะซื้อรถยุโรปอยู่ดี เราจึงจบที่ทางออกนี้ เพราะผมไม่อยากให้เราเอาเงินไปลงอะไรซ้ำซากแบบไร้สาระ นี่คือครั้งแรกหลังแต่งงานที่ผมรู้สึกว่าผมติดหนี้ภรรยาทางใจ แบบรถคันนี้เหมือนภรรยาซื้อ...
2. ตอนภรรยาคลอดลูก ผมจ่ายค่าทำคลอด รู้สึกโคตรภูมิใจเพราะผมเก็บเงินตามวางแผนที่วางไว้สำหรับการทำคลอดลูกโดยเฉพาะ โดยที่ไม่ทราบเลยว่าภรรยาเค้ามีแผนจะเข้าศูนย์ดูแลสุขภาพสำหรับสัตรีหลังคลอด 1 เดือนเต็ม ซึ่งมีค่าใช้จ่ายกว่าครึ่งล้าน!!! ที่เค้าออกเอง พอผมทราบผมถามเค้าว่าต้องขนาดนี้เลยหรอ ภรรยาผมเค้าบอก..อืม..ไม่ต้องคิดมากนะ เค้าจะจ่ายเอง ผมแบบ...พูดไม่ออก นี่คือครั้งที่สองที่ผมรู้สึกว่าผมดีไม่พอสำหรับเค้า และผมต้องปล่อยผ่านไปอีกครั้ง เพราะผมทำอะไรไม่ได้อีกเหมือนเดิม...
3. หลังเราออกจากศูนย์สุขภาพ 1 เดือน เนื่องด้วยที่ศูนย์มีพี่เลี้ยง ภรรยาเห็นว่าเค้าอยากจ้างพี่เลี้ยงต่อเพราะสามารถทำให้เค้าพักผ่อนได้เพียงพอ ซึ่งเค้าถามผมว่าจะช่วยออกไหม ผมบอกว่าได้ถ้าไม่เกินความสามารถของผม แต่..ความจริงคือ...มันดันเกิน เพราะจากเงินเดือนของผม หักค่าน้ำ/ไฟ ค่าโทรศัพท์ ค่าอินเตอร์เน็ต ค่าน้ำมัน ค่าอาหาร ค่าผ่อนรถ ค่าผ่อนบ้าน ฯลฯ แทบไม่เหลือให้เก็บ จุดจบคือ ภรรยาผมเป็นคนจ่าย...
4. ของใช้ลูกบางอย่างราคาหลักพันถึงหมื่นนิดๆเราซื้อได้ แต่ภรรยาก็จะซื้ออันที่คิดว่าดีกว่าในราคาหลักหลายหมื่น
5. พอถึงช่วงวันสำคัญ ภรรยาก็จะซื้อของให้โดยที่เขาหวังว่าเราจะซื้ออะไรให้เค้ากลับ ซึ่งของที่เขาซื้อส่วนใหญ่มักเป็นของมีราคาแพงซึ่งผมเคยบอกเค้าไปแล้วว่าไม่ต้อง เปลืองเงิน และผมไม่ซื้อให้กลับอยู่แล้ว เพราะผมต้องเก็บเงินเผื่อยามจำเป็นสำหรับลูกและครอบครัว เขาบอกเขามีเงิน...
ฯลฯ
บางทีผมก็สงสารภรรยาผมนะ ถ้าผมรู้ว่าชีวิตหลังแต่งงานจะเป็นแบบนี้ ผมคงไม่อยากให้เค้ามาติดอยู่กับผม เค้าคงจะมีชีวิตที่มีความสุขกว่านี้ หากสามีสามารถตอบสนองเค้าได้ในทุกๆอย่าง ดูแลเค้าได้ในทุกๆเรื่อง
ที่ผ่านมาผมรู้สึกผมล้มเหลวยังไงไม่รู้ในการรับผิดชอบครอบครัวตัวเอง การที่ผมไม่สามารถตอบสนองความต้องการภรรยาได้ มันทำให้ผมรู้สึกแย่..มากๆ
ยิ่งตอนคุณแม่ภรรยาถามว่าเป็นยังไงบ้างลูก..ถามเรื่องนั้นเรื่องนี้..ผมนี่แบบ.............พูดไม่ออก...
ผมควรจะรู้สึกยังไง...
ผมรู้สึกว่า...ผมดีไม่พอสำหรับเมีย
ที่บ้านผมมีธุรกิจส่วนตัวแต่ผมไม่รับเงินกงสีที่บ้าน ตัวผมเองมีรายได้จากงานประจำ แต่หลายๆครั้งผมมักจะรู้สึกว่ามันไม่เคยจะพอสำหรับความต้องการภรรยา ผมรู้สึกแย่..ผมรู้สึกละอาย ในหลายๆครั้ง เช่น,
1. ตอนเราซื้อรถ ผมอยากได้แค่รถญี่ปุ่น Hybrid 1 คันที่ไว้ใช้สำหรับครอบครัวและทำงานเพราะมันประหยัดน้ำมัน ภรรยาบอกไม่เอาเพราะเค้าห่วงเรื่องหน้าตาเวลาไปไหนมาไหน เผื่อต้องเจอคนรู้จัก เราทะเลาะกัน เพราะเค้าอยากได้รถยุโรปคันละหลายล้าน
สรุปเราได้รถยุโรป โดยที่เมียเป็นคนวางเงินสดเค้าเอง 70% ที่เหลือผมผ่อน ถามว่าทำไมถึงผ่อนเพราะผมมีเงินแค่นี้ สามารถผ่อนชำระได้แค่รถราคาหลักล้านนิดๆเท่านั้นและผมเองก็ไม่อยากเอาเงินสดตัวเองไปโยนทิ้ง ถามว่าทำไมถึงซื้อ เพราะภรรยาผมบอกว่าหัวเด็ดตีนขาดว่าต่อให้เราซื้อรอญี่ปุ่นมา เค้าก็จะซื้อรถยุโรปอยู่ดี เราจึงจบที่ทางออกนี้ เพราะผมไม่อยากให้เราเอาเงินไปลงอะไรซ้ำซากแบบไร้สาระ นี่คือครั้งแรกหลังแต่งงานที่ผมรู้สึกว่าผมติดหนี้ภรรยาทางใจ แบบรถคันนี้เหมือนภรรยาซื้อ...
2. ตอนภรรยาคลอดลูก ผมจ่ายค่าทำคลอด รู้สึกโคตรภูมิใจเพราะผมเก็บเงินตามวางแผนที่วางไว้สำหรับการทำคลอดลูกโดยเฉพาะ โดยที่ไม่ทราบเลยว่าภรรยาเค้ามีแผนจะเข้าศูนย์ดูแลสุขภาพสำหรับสัตรีหลังคลอด 1 เดือนเต็ม ซึ่งมีค่าใช้จ่ายกว่าครึ่งล้าน!!! ที่เค้าออกเอง พอผมทราบผมถามเค้าว่าต้องขนาดนี้เลยหรอ ภรรยาผมเค้าบอก..อืม..ไม่ต้องคิดมากนะ เค้าจะจ่ายเอง ผมแบบ...พูดไม่ออก นี่คือครั้งที่สองที่ผมรู้สึกว่าผมดีไม่พอสำหรับเค้า และผมต้องปล่อยผ่านไปอีกครั้ง เพราะผมทำอะไรไม่ได้อีกเหมือนเดิม...
3. หลังเราออกจากศูนย์สุขภาพ 1 เดือน เนื่องด้วยที่ศูนย์มีพี่เลี้ยง ภรรยาเห็นว่าเค้าอยากจ้างพี่เลี้ยงต่อเพราะสามารถทำให้เค้าพักผ่อนได้เพียงพอ ซึ่งเค้าถามผมว่าจะช่วยออกไหม ผมบอกว่าได้ถ้าไม่เกินความสามารถของผม แต่..ความจริงคือ...มันดันเกิน เพราะจากเงินเดือนของผม หักค่าน้ำ/ไฟ ค่าโทรศัพท์ ค่าอินเตอร์เน็ต ค่าน้ำมัน ค่าอาหาร ค่าผ่อนรถ ค่าผ่อนบ้าน ฯลฯ แทบไม่เหลือให้เก็บ จุดจบคือ ภรรยาผมเป็นคนจ่าย...
4. ของใช้ลูกบางอย่างราคาหลักพันถึงหมื่นนิดๆเราซื้อได้ แต่ภรรยาก็จะซื้ออันที่คิดว่าดีกว่าในราคาหลักหลายหมื่น
5. พอถึงช่วงวันสำคัญ ภรรยาก็จะซื้อของให้โดยที่เขาหวังว่าเราจะซื้ออะไรให้เค้ากลับ ซึ่งของที่เขาซื้อส่วนใหญ่มักเป็นของมีราคาแพงซึ่งผมเคยบอกเค้าไปแล้วว่าไม่ต้อง เปลืองเงิน และผมไม่ซื้อให้กลับอยู่แล้ว เพราะผมต้องเก็บเงินเผื่อยามจำเป็นสำหรับลูกและครอบครัว เขาบอกเขามีเงิน...
ฯลฯ
บางทีผมก็สงสารภรรยาผมนะ ถ้าผมรู้ว่าชีวิตหลังแต่งงานจะเป็นแบบนี้ ผมคงไม่อยากให้เค้ามาติดอยู่กับผม เค้าคงจะมีชีวิตที่มีความสุขกว่านี้ หากสามีสามารถตอบสนองเค้าได้ในทุกๆอย่าง ดูแลเค้าได้ในทุกๆเรื่อง
ที่ผ่านมาผมรู้สึกผมล้มเหลวยังไงไม่รู้ในการรับผิดชอบครอบครัวตัวเอง การที่ผมไม่สามารถตอบสนองความต้องการภรรยาได้ มันทำให้ผมรู้สึกแย่..มากๆ
ยิ่งตอนคุณแม่ภรรยาถามว่าเป็นยังไงบ้างลูก..ถามเรื่องนั้นเรื่องนี้..ผมนี่แบบ.............พูดไม่ออก...
ผมควรจะรู้สึกยังไง...