สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นตามชื่อกระทู้เลยค่ะ เราเป็นเด็กบ้านนอก อยู่กับยาย และน้า มีอาชีพ ทำไร่ทำนามีที่เป็นของตัวเอง 100ไร่++ เราเรียนในเมืองโรงเรียนประถมเป็นของเอกชน พอมัธยมเราก็ย้ายไปเรียนโรงเรียนของรัฐบาลเพราะตามเพื่อน(ที่โรงเรียนเก่า) เราก็ไม่ได้ดูดีอะไร ฐานะทางบ้านเราไม่อดไม่อยาก พ่อแม่ไม่ได้แยกทางกันทำงานอยู่กรุงเทพ(ซื้อบ้านอยู่ที่นั่น)แต่แม่ไม่ได้ทำเพราะพ่อทำคนเดียว เงินเดือน4-6หมื่นอัพ (งานขับรถส่งของออกต่างประเทศลงท่าเรือ) เรามีเพื่อนคนนึ่งซึ่งฐานะบ้านนางก็ไม่ได้ร่ำรวยแถมพ่อแม่ไม่ได้ส่งเรียน ให้ญาติส่งนางเรียนเเทน นางชอบดูถูกเรา ว่าเราทำนองไม่มีปัญญาซื้อของแพงๆใช้หรอก อย่าว่าแต่นางเลย เพื่อนหลายๆคนก็คิดอย่างนั่น เพราะเราบ้านอยู่บ้านนอกหลังเขา เป็นบ้านไม้ ธรรมดา มีแค่รถไถ่กับมอไซต์เวฟ พื้นที่รอบบ้านเรามีสวนกล้วย1ไร่2แรง ไม่รวมพื้นที่รอบบริเวณบ้าน อีก1ไร่ บ้านเรายังจะกว้างใหญ่กว่าบ้านพวกนางหลายๆคนอีกค่ะ แต่แค่เป็นบ้านไม้
มีคำนึ่งเราจำได้ขึ้นใจ เพื่อนคนนั้นฝากกำไลข้อมือไว้ที่เรา แล้วเราเก็บไว้ในกระเป๋า
เอาออกมาอีกทีมันหลุดออกจากกัน
เพื่อนคนนั้น:เอ้า ทำไมทำขาด
เรา:ก็ฝากไว้กูก็เก็บในกระเป๋า
เพื่อนคนนั้น:เอามา (ดึงกำไลออกจากมือเราอย่างแรง)
เรา:เดี๋ยวกูซื้อคืนให้
เพื่อนคนนั้น:ไม่มีปัญญาซื้อหรอก
เรา:เท่าไหร่ 200พอไหม
เพื่อนคนนั้น:ไม่มีปัญญาซื้อก็บอกแล้วไง
ตอนนั้นโครตเสียความรู้สึกเลย ทั้งๆที่กำไลอันนั้นมันซื้อมาแค่87บาท
มีอีก 1เหตุการณ์
เราคุยกับเพื่อนอีกคนนึ่งเรื่องจะส่งงานให่กันทำ
เรา:เดี๋ยวกูกลับจากพายายไปกดตังจะส่งงานให้นะ
เพื่อนคนอื่น:โอเคร
เพื่อนคนนั้น:ยายไปเอาตังมาจากไหนนักหนาวะ
เรา:ก็ทำไร่ไง น้ากูทำ ยายไม่ได้ทำ แต่เงินตามจะเข้าบัญชียายกู
เพื่อนคนนั้น:อ๋อกูก็คิดว่ายายจะไม่มีตัง
บางทีเราก็คิดนะ บ้านก็ไม่ได้รวยไปกว่ากูสักเท่าไหร่หรอก แค่พยายามทำตัวให้สูงขึ้นต่างหาก สักวันกูจะทำให้เห็นว่าครอบครัวกูมีกินกว่าครอบครัว
ซึ่งตอนนี้เรามาเรียนมหาลัยเอกชนที่กรุงเทพแล้ว แต่นางยังเรียนอยู่เดิม แต่ยังพยายามจะดูถูกเรา5555 แถมยืมตังเราอีกด้วย ตลกสิ้นดี
เราบอกตามตรงเลยเพื่อนคนนี้ที่บ้านขายของ ตอนนั้นนางอวดว่าครอบครัวนางมีเงินเก็บ3หมื่น พูดให้เราอิจฉา ทำนองว่าบ้านเราคงไม่ทีปัญญาหรอก เราก็อยากจะบอกไปว่า3หมื่นตื่นเต้นอะไรนักหนา แม่กูมีเงินเก็บ6แสน5 แถมถูกหวยรางวัลที่2อีก2ใบ ยังไม่รวมบัญชีพ่อ. แล้วยายกูที่ดูถูกว่าเอาตังที่ไหนกิน ยายกูไม่เคยอดตายค่ะ ได้เงินจากคนเช่าที่รายเดือน
ทุกคนเคยเจอคนแบบนี้ไหม แต่เลือกที่จะไม่อวดมันดีกว่า ถึงครอบครัวเราจะไม่รวย แต่ไม่เคยกู้หนี้ยืมสินเหมือนครอบครัวนาง จนทุกวันนี้ เรายังจำได้ดี มีเพื่อนแบบนี้ต้องมีความอดทนสูงมากๆนะคะ
ใครเคยโดนเพื่อนดูถูกบ้าง
มีคำนึ่งเราจำได้ขึ้นใจ เพื่อนคนนั้นฝากกำไลข้อมือไว้ที่เรา แล้วเราเก็บไว้ในกระเป๋า
เอาออกมาอีกทีมันหลุดออกจากกัน
เพื่อนคนนั้น:เอ้า ทำไมทำขาด
เรา:ก็ฝากไว้กูก็เก็บในกระเป๋า
เพื่อนคนนั้น:เอามา (ดึงกำไลออกจากมือเราอย่างแรง)
เรา:เดี๋ยวกูซื้อคืนให้
เพื่อนคนนั้น:ไม่มีปัญญาซื้อหรอก
เรา:เท่าไหร่ 200พอไหม
เพื่อนคนนั้น:ไม่มีปัญญาซื้อก็บอกแล้วไง
ตอนนั้นโครตเสียความรู้สึกเลย ทั้งๆที่กำไลอันนั้นมันซื้อมาแค่87บาท
มีอีก 1เหตุการณ์
เราคุยกับเพื่อนอีกคนนึ่งเรื่องจะส่งงานให่กันทำ
เรา:เดี๋ยวกูกลับจากพายายไปกดตังจะส่งงานให้นะ
เพื่อนคนอื่น:โอเคร
เพื่อนคนนั้น:ยายไปเอาตังมาจากไหนนักหนาวะ
เรา:ก็ทำไร่ไง น้ากูทำ ยายไม่ได้ทำ แต่เงินตามจะเข้าบัญชียายกู
เพื่อนคนนั้น:อ๋อกูก็คิดว่ายายจะไม่มีตัง
บางทีเราก็คิดนะ บ้านก็ไม่ได้รวยไปกว่ากูสักเท่าไหร่หรอก แค่พยายามทำตัวให้สูงขึ้นต่างหาก สักวันกูจะทำให้เห็นว่าครอบครัวกูมีกินกว่าครอบครัว
ซึ่งตอนนี้เรามาเรียนมหาลัยเอกชนที่กรุงเทพแล้ว แต่นางยังเรียนอยู่เดิม แต่ยังพยายามจะดูถูกเรา5555 แถมยืมตังเราอีกด้วย ตลกสิ้นดี
เราบอกตามตรงเลยเพื่อนคนนี้ที่บ้านขายของ ตอนนั้นนางอวดว่าครอบครัวนางมีเงินเก็บ3หมื่น พูดให้เราอิจฉา ทำนองว่าบ้านเราคงไม่ทีปัญญาหรอก เราก็อยากจะบอกไปว่า3หมื่นตื่นเต้นอะไรนักหนา แม่กูมีเงินเก็บ6แสน5 แถมถูกหวยรางวัลที่2อีก2ใบ ยังไม่รวมบัญชีพ่อ. แล้วยายกูที่ดูถูกว่าเอาตังที่ไหนกิน ยายกูไม่เคยอดตายค่ะ ได้เงินจากคนเช่าที่รายเดือน
ทุกคนเคยเจอคนแบบนี้ไหม แต่เลือกที่จะไม่อวดมันดีกว่า ถึงครอบครัวเราจะไม่รวย แต่ไม่เคยกู้หนี้ยืมสินเหมือนครอบครัวนาง จนทุกวันนี้ เรายังจำได้ดี มีเพื่อนแบบนี้ต้องมีความอดทนสูงมากๆนะคะ