ผม เคยคบ กับ ผญ คนนึง เมื่อ3-4 ปี ก่อน แรกๆ ทุกอย่างโอเคหมด ตอนคบกันปีแรก เราเรียนอยู่ที่ดีเดี่ยวกัน เลยมีเวลาที่ได้ใช้ร่วมกันค่อนข้างมาก แต่ระยะเวลาไม่นาน
เวลาผ่านไป เราเรียนจบจากที่นั้น ก็ต้องจากกัน อยู่คนละจังหวัด ห่างกันช่วงแรกก็โอเคอยู่ แต่พอนานๆไป เป็นผมเองแหละที่ทำให้เราต้องหยุดคุยกัน ก็ด้วยเหตุผลหลายๆอย่างทั้งทางบ้าน เรื่องเรียน จึงทำให้ผมเองแหละที่ต้องเงียบหายไปจากเค้า ก็คือเลิกกันนั้นแหละ (แต่ผมไม่เคยนอกใจนะ) เลิกคุยกันไปได้หลายเดือน
เวลาผ่านไประหว่างนั้น ผมก็ได้คิดทบทวนอะไรหลายๆอย่าง รู้สึกผิดจากใจจริง ผมเลือกที่จะทักเขาไป คุยกับเขา บอกถึงเรื่องราวและเหตุผล เขาจึงให้อภัย และกลับมาคุยกันอีกครั้ง เป็นครั้งที่สอง ที่เราได้กลับมาคบกันอีก แต่ทว่า มันก็ไม่ได้ราบรื่นเหมือนที่ตั้งใจไว้
ก็เป็นผมอีกนั้นแหละ ที่ต้องทำให้เรื่องมันลงเอยแบบเดิม ด้วยเหตุผลเหมือนรอบแรกเลย และไม่ค่อยได้คุยกัน เลยรู้สึกเฉยๆไปบ้าง (มันค่อนข้างอธิบายยาก) จึงไม่ได้คุยกันอีกเลย แต่เป็นเพราะผมนี้แหละ ผมทำให้เขาเสียใจแบบเดิม ไม่แคร์ถึงโอกาสที่เคยได้รับ ไม่ได้สนใจเลยว่าเขาจะรู้สึกยังไง เลวมากจริงๆแหละ เข้าใจเลย รอบนี้เรื่องเกิดเมื่อหลายเดือนก่อน ระหว่างนั้นก็ได้คิดทบทวน คิดไปเรียนไป เลยลืมๆไปบ้าง และนี้ช่วงปิดเทอม มันมีเวลาย้ำคิดว่าสิ่งที่เราเคยทำ มันแย่มากจริงๆ ที่ผ่านมา พบเจอคนมากมาย ในใจนี้คิดว่า ไม่มีใครดีเท่าแล้วแหละ ตอนที่ผมหาย ไม่มีแม้แต่บอกลา ขอบคุณ หรืออะไรเลย มันรู้สึกผิดมาก เอาจริงๆผมก็อยากไปคบกับเขาอีกนั้นแหละ แต่ถ้าเป็นแบบนั้น นั้นคือ ครั้งที่สามแล้ว คิดดูดีดี ผมว่าผมไม่ควรได้รับโอกาสนั้นแล้ว
ผมจึงทักไปขอโทษ และขอบคุณ เขาก็ตอบนะ แต่ก็อย่างว่าแหละ ไม่มีใครเชื่อเป็นครั้งที่สามหรอก
แต่แค่อยากจะบอกว่า ผมผิดไปแล้วจริงๆ รู้สึกผิดในสิ่งที่ทำลงไป (ครั้งที่แล้วก็รู้สึกประมาณนี้ แต่ก็ยังทำผิดแบบเดิม) แต่ผมมีความรู้สึกลึกๆมากกว่านั้น ว่าครั้งนี้ไม่เหมือนที่ผ่านมา และคิดว่า ผมคงไม่เจอใครที่ดีเหมือนเธออีกแล้ว T T
ถ้าอ่านแล้วน่าเบื่อสับสนวกไปวนมาต้องขอโทษด้วยนะครับ สื่อให้เป็นคำพูดจากความรู้สึกไม่เก่งเลย
เห้ออ
ผมไม่ควรได้รับโอกาสอีกแล้วใช่ใหม
เวลาผ่านไป เราเรียนจบจากที่นั้น ก็ต้องจากกัน อยู่คนละจังหวัด ห่างกันช่วงแรกก็โอเคอยู่ แต่พอนานๆไป เป็นผมเองแหละที่ทำให้เราต้องหยุดคุยกัน ก็ด้วยเหตุผลหลายๆอย่างทั้งทางบ้าน เรื่องเรียน จึงทำให้ผมเองแหละที่ต้องเงียบหายไปจากเค้า ก็คือเลิกกันนั้นแหละ (แต่ผมไม่เคยนอกใจนะ) เลิกคุยกันไปได้หลายเดือน
เวลาผ่านไประหว่างนั้น ผมก็ได้คิดทบทวนอะไรหลายๆอย่าง รู้สึกผิดจากใจจริง ผมเลือกที่จะทักเขาไป คุยกับเขา บอกถึงเรื่องราวและเหตุผล เขาจึงให้อภัย และกลับมาคุยกันอีกครั้ง เป็นครั้งที่สอง ที่เราได้กลับมาคบกันอีก แต่ทว่า มันก็ไม่ได้ราบรื่นเหมือนที่ตั้งใจไว้
ก็เป็นผมอีกนั้นแหละ ที่ต้องทำให้เรื่องมันลงเอยแบบเดิม ด้วยเหตุผลเหมือนรอบแรกเลย และไม่ค่อยได้คุยกัน เลยรู้สึกเฉยๆไปบ้าง (มันค่อนข้างอธิบายยาก) จึงไม่ได้คุยกันอีกเลย แต่เป็นเพราะผมนี้แหละ ผมทำให้เขาเสียใจแบบเดิม ไม่แคร์ถึงโอกาสที่เคยได้รับ ไม่ได้สนใจเลยว่าเขาจะรู้สึกยังไง เลวมากจริงๆแหละ เข้าใจเลย รอบนี้เรื่องเกิดเมื่อหลายเดือนก่อน ระหว่างนั้นก็ได้คิดทบทวน คิดไปเรียนไป เลยลืมๆไปบ้าง และนี้ช่วงปิดเทอม มันมีเวลาย้ำคิดว่าสิ่งที่เราเคยทำ มันแย่มากจริงๆ ที่ผ่านมา พบเจอคนมากมาย ในใจนี้คิดว่า ไม่มีใครดีเท่าแล้วแหละ ตอนที่ผมหาย ไม่มีแม้แต่บอกลา ขอบคุณ หรืออะไรเลย มันรู้สึกผิดมาก เอาจริงๆผมก็อยากไปคบกับเขาอีกนั้นแหละ แต่ถ้าเป็นแบบนั้น นั้นคือ ครั้งที่สามแล้ว คิดดูดีดี ผมว่าผมไม่ควรได้รับโอกาสนั้นแล้ว
ผมจึงทักไปขอโทษ และขอบคุณ เขาก็ตอบนะ แต่ก็อย่างว่าแหละ ไม่มีใครเชื่อเป็นครั้งที่สามหรอก
แต่แค่อยากจะบอกว่า ผมผิดไปแล้วจริงๆ รู้สึกผิดในสิ่งที่ทำลงไป (ครั้งที่แล้วก็รู้สึกประมาณนี้ แต่ก็ยังทำผิดแบบเดิม) แต่ผมมีความรู้สึกลึกๆมากกว่านั้น ว่าครั้งนี้ไม่เหมือนที่ผ่านมา และคิดว่า ผมคงไม่เจอใครที่ดีเหมือนเธออีกแล้ว T T
ถ้าอ่านแล้วน่าเบื่อสับสนวกไปวนมาต้องขอโทษด้วยนะครับ สื่อให้เป็นคำพูดจากความรู้สึกไม่เก่งเลย
เห้ออ