หมาแก่ร้องรบกวนจนจิตใจไม่โอเค (ออกแนวโรคจิตด้วย)
เรื่องค่อยข้างยาวนะคะ เพราะแอบระบายเบาๆ สรุปคำปรึกษาด้านล่างเลยนะคะ~
วรรคกับเขียนเรียงบทความไม่ค่อยเป็น ต้องขออภัยด้วยนะคะ
ทั้งหมดเป็นประสบการณ์ตั้งแต่ปีที่แล้วยันปัจจุบันค่ะ
ขอบอกไว้ก่อนนะคะว่าหมาตัวนี้ไม่ใช่ของเรา เป็นหมาของเจ้าของบ้านเป็นญาติเรา ซึ่งเรามาพักอาศัยชั่วคราวเพราะอยู่ใกล้มหาลัย
บ้านหลังนี้มีหมาสามตัวถูกเลี้ยงแบบขังกรง ซึ่งกระทู้นี้ขอเน้นที่หมาแก่
ตอนมาแรกๆหมาแก่ตัวนี้ก็เป็นหมาที่ป่วยแต่พอเดินได้และมีโรค (ซึ่งเราไม่สนใจหมาตัวนี้เท่าไรเพราะเราไม่ค่อยชอบหมา)
พออยู่กันไปจะขึ้นปีสอง หมาตัวนี้ก็เกิดเดินไม่ได้ขึ้นมา ญาติเราก็ฝากให้น้ำให้ยาหน่อยเพราะเราเป็นคนที่อยู่บ้านนี้คนเดียว ญาติเราสองคนก็จะมาผลัดกันให้น้ำยาเป็นครั้งคราว
แรกๆเราก็ไม่ติดอะไร แต่…เขาเอาหมาตัวนี้มาอยู่ในบ้าน ขี้ ฉี่ กลิ่นก็แบบ…(ไม่รู้จะพูดไรจริงๆ) ซึ่งนอกบ้านก็มีกลิ่นขี้ฉี่อยู่แล้ว พอมีกลิ่นมาอยู่ในบ้านแล้วรู้สึกว่าเหมือนอยู่ในกองอ้วกเลยค่ะ แถมมันยังร้องอีก! จากที่ผ่านมาไม่เคยได้ยินเสียงมันเลย
เรื่องขี้ฉี่อะไรถ้านอนอยู่เฉยๆก็จะเก็บสบายใช่ไหมคะ แต่หมาตัวนนี้คือดิ้นค่ะ ดิ้นจนตัวเละขี้ไปหมด ซึ่งเราไม่ไหวเราคิดว่าให้เจ้าของหมาทำไป เพราะยึดมาว่า หมาใครคนนั้นก็ดูแลเอง
ห้องเราอยู่ชั้นสองหมาอยู่ชั้นแรก ก็ไม่ได้ห่างอะไรกันเท่าไร เสียงร้องเลยอยู่ดังเหมือนอยู่ข้างหูเลยค่ะ
พอมันร้องเราก็จะลงไปดูว่าเป็นอะไรนอนผิดท่าก็ย้ายมาในท่าที่คิดว่าสบาย หิวก็ป้อนน้ำอาหารให้ แรกๆเป็นแบบนี้ทุกคืน เราก็ดูแลมันด้วยความสงสาร และคิดว่ามันคงเจ็บ (ที่เราดูแลดีตอนนั้นอาจจะเพราะปิดเทอมอยู่มั้ง ฮ่า)
พอเปิดเทอมงานที่มหาลัยก็เพิ่มมากขึ้น หมาตัวนนี้ก็ร้องบ่อยขึ้น เราก็ลงไปดู คือป่วยอยู่แล้วยังดิ้นเก่งอีก ท่าประมาณแบบหัวคดไปอยู่ข้างหลังอ่ะค่ะ พอเจอแบบนี้แล้วแบบจิตใจเริ่มหวั่นๆแล้วเหมือนกันค่ะ เห็นภาพแบบหมาสภาพเหมือนศพกำลังตัวคดแล้วร้องออกมา…
เริ่มทันไม่ค่อยไหวละ เลยคิดว่าเรามาพักบ้านนี้ไม่ใช่มาเลี้ยงหมาไหมอะ? มาเรียนเว๊ย! ตั้งแต่ขึ้นปีสองมาเสียงโหยเสียงมันมีผลต่อชีวิตประจำวันสัก70%แล้วค่ะ งานเราเป็นสายวาดเลยต้องใช้การความสงบและความคิดพอควร มาเจอแบบนี้ความอดทนก็หมดได้เหมือนกัน เราเลยไม่ช้วยดูแลหมาตัวนนี้อีกต่อไป
เป็นแบบนี้มาจนปัจจุบัน แล้วช่วงนี้ต้องกักตัวกันด้วยเลยต้องนั่งฟังเสียงร้องทั้งวันทั้งคืน ต้องเรียน ทำงาน หาตังฟัง เสียงหมาร้องจนจิตใจตอนนี้ไม่ปกติแล้วค่ะ
จิตใจตอนนี้รู้สึกว่า ถ้ามันตายเราเป็นคนเดียวที่จะหัวเราะชอบใจอ่ะ และทุกครั้งที่หมามันร้องก็คือไม่ได้เป็นไรนะแต่ก็ร้องอ่ะ ลงไปดูสภาพก็ปกติให้ข้าวน้ำก็ยังร้อง
จนทนไม่ไหวต้องพกไม้เรียวลงไปข้างหลังไปตีมันให้มันกลัวหน่อยอ่ะ แต่พอเดินขึ้นห้องไปมันก็ร้องอีกเลยใช้วิธีมัดปากช่วยได้แต่กลัวญาติมาเห็นเลยไม่ทำ บางครั้งโกรธจัดบีบคอมันเลยก็มี
การกระทำทั้งหมดเราทำไปรู้ว่าผิด แต่ตอนนี้เรารู้สึกว่าหมาตัวนี้ต่างหากที่ผิด เราทำเพราะอยากสื่อให้รู้ว่าเสียงดังเเล้วเป็นไง
แล้วบ้านที่เราอยู่เป็นบ้านแถวที่มีเพื่อนบ้าน กำแพงบ้านก็ไม่ได้หนาขนาดที่จะเก็บเสียงได้
แล้วเราเป็นคนเดียวที่อยู่บ้านนี้ทุกวัน กลับบ้านก็ไม่ได้เขางดเดินทาง ทุกวันนี้ชีวิตก็จะเป็นแบบนี้ทุกวันค่ะ เราโกรธทั้งหมาโกรธทั้งคน ว่าทำไมญาติเราไม่ให้หมอจริงๆรักษา คือญาติเราทำแผลเองให้ยาเอง จนแผลมันตอนนี้คือเป็นหนองเขียวตามร่างกายอ่ะค่ะ เอาแต่ประหยัดจนชีวิตหมาต้องทรมาณอ่ะ
คือตัวเราคิดว่าเราพอทนกับเสียงหมาได้อยู่(มั้ง) แต่กลัวเพื่อนบ้านประสาทกินอ่ะค่ะ เขาไม่เรียกร้องอะไรเลยจนเราคิดมากไปหมดว่าตอนนี้อาจจะด่าลับหลังหรือเปล่า
ตอนนี้เวลานอนก็จะใส่หูฟังแล้วเปิดเพลงนอนตลอด(น่าจะหลายเดือนละ) ตื่นมาอีกทีคือสายมันรัดคออีก ฮือ
[ขอคำปรึกษา]
ทำอย่างไรให้ไม่คิดมากเรื่องนี้ หรือ ให้ข้อคิดดำเนินชีวิตอะไรก็ได้ที่พอให้เราออกจากความคิดกับการกระทำที่เลวร้ายกับหมาป่วยตัวนี้ตลอดหน่อยค่ะ ตอนนี้คือไม่ไหวกะบตัวเองแล้ว
คำปรึกษาอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่แบบทนต่อไปหรือบาปบุญอ่ะค่ะ (เพราะการมีชีวิตอยู่ตอนนี้ บุญบาปนรกสวรรค์ก็ไม่มีอีกต่อไปแล้วสำหรับเรา หรือให้ข้อคิดเราเรื่องพวกนี้ด้วยเลยก็ได้นะคะ ฮ่า)
[ถ้ามีคำที่ดูรุนแรงหรืออะไรยังไงขออภัยด้วยนะคะ คือสภาพตอนนี้เหมือนเด็กมีปัญหาเลยค่ะเครียดจัดๆ]
คำปรึกษาด่าได้เลยนะคะถ้าดูป่วยเกินไป อยากให้จิตใจรู้สึกผิดจนเป็นปมเลยอ่ะค่ะ
หมาแก่ร้องรบกวนจนจิตใจไม่โอเค (ออกแนวโรคจิตด้วย)
วรรคกับเขียนเรียงบทความไม่ค่อยเป็น ต้องขออภัยด้วยนะคะ
ทั้งหมดเป็นประสบการณ์ตั้งแต่ปีที่แล้วยันปัจจุบันค่ะ
ขอบอกไว้ก่อนนะคะว่าหมาตัวนี้ไม่ใช่ของเรา เป็นหมาของเจ้าของบ้านเป็นญาติเรา ซึ่งเรามาพักอาศัยชั่วคราวเพราะอยู่ใกล้มหาลัย
บ้านหลังนี้มีหมาสามตัวถูกเลี้ยงแบบขังกรง ซึ่งกระทู้นี้ขอเน้นที่หมาแก่
ตอนมาแรกๆหมาแก่ตัวนี้ก็เป็นหมาที่ป่วยแต่พอเดินได้และมีโรค (ซึ่งเราไม่สนใจหมาตัวนี้เท่าไรเพราะเราไม่ค่อยชอบหมา)
พออยู่กันไปจะขึ้นปีสอง หมาตัวนี้ก็เกิดเดินไม่ได้ขึ้นมา ญาติเราก็ฝากให้น้ำให้ยาหน่อยเพราะเราเป็นคนที่อยู่บ้านนี้คนเดียว ญาติเราสองคนก็จะมาผลัดกันให้น้ำยาเป็นครั้งคราว
แรกๆเราก็ไม่ติดอะไร แต่…เขาเอาหมาตัวนี้มาอยู่ในบ้าน ขี้ ฉี่ กลิ่นก็แบบ…(ไม่รู้จะพูดไรจริงๆ) ซึ่งนอกบ้านก็มีกลิ่นขี้ฉี่อยู่แล้ว พอมีกลิ่นมาอยู่ในบ้านแล้วรู้สึกว่าเหมือนอยู่ในกองอ้วกเลยค่ะ แถมมันยังร้องอีก! จากที่ผ่านมาไม่เคยได้ยินเสียงมันเลย
เรื่องขี้ฉี่อะไรถ้านอนอยู่เฉยๆก็จะเก็บสบายใช่ไหมคะ แต่หมาตัวนนี้คือดิ้นค่ะ ดิ้นจนตัวเละขี้ไปหมด ซึ่งเราไม่ไหวเราคิดว่าให้เจ้าของหมาทำไป เพราะยึดมาว่า หมาใครคนนั้นก็ดูแลเอง
ห้องเราอยู่ชั้นสองหมาอยู่ชั้นแรก ก็ไม่ได้ห่างอะไรกันเท่าไร เสียงร้องเลยอยู่ดังเหมือนอยู่ข้างหูเลยค่ะ
พอมันร้องเราก็จะลงไปดูว่าเป็นอะไรนอนผิดท่าก็ย้ายมาในท่าที่คิดว่าสบาย หิวก็ป้อนน้ำอาหารให้ แรกๆเป็นแบบนี้ทุกคืน เราก็ดูแลมันด้วยความสงสาร และคิดว่ามันคงเจ็บ (ที่เราดูแลดีตอนนั้นอาจจะเพราะปิดเทอมอยู่มั้ง ฮ่า)
พอเปิดเทอมงานที่มหาลัยก็เพิ่มมากขึ้น หมาตัวนนี้ก็ร้องบ่อยขึ้น เราก็ลงไปดู คือป่วยอยู่แล้วยังดิ้นเก่งอีก ท่าประมาณแบบหัวคดไปอยู่ข้างหลังอ่ะค่ะ พอเจอแบบนี้แล้วแบบจิตใจเริ่มหวั่นๆแล้วเหมือนกันค่ะ เห็นภาพแบบหมาสภาพเหมือนศพกำลังตัวคดแล้วร้องออกมา…
เริ่มทันไม่ค่อยไหวละ เลยคิดว่าเรามาพักบ้านนี้ไม่ใช่มาเลี้ยงหมาไหมอะ? มาเรียนเว๊ย! ตั้งแต่ขึ้นปีสองมาเสียงโหยเสียงมันมีผลต่อชีวิตประจำวันสัก70%แล้วค่ะ งานเราเป็นสายวาดเลยต้องใช้การความสงบและความคิดพอควร มาเจอแบบนี้ความอดทนก็หมดได้เหมือนกัน เราเลยไม่ช้วยดูแลหมาตัวนนี้อีกต่อไป
เป็นแบบนี้มาจนปัจจุบัน แล้วช่วงนี้ต้องกักตัวกันด้วยเลยต้องนั่งฟังเสียงร้องทั้งวันทั้งคืน ต้องเรียน ทำงาน หาตังฟัง เสียงหมาร้องจนจิตใจตอนนี้ไม่ปกติแล้วค่ะ
จิตใจตอนนี้รู้สึกว่า ถ้ามันตายเราเป็นคนเดียวที่จะหัวเราะชอบใจอ่ะ และทุกครั้งที่หมามันร้องก็คือไม่ได้เป็นไรนะแต่ก็ร้องอ่ะ ลงไปดูสภาพก็ปกติให้ข้าวน้ำก็ยังร้อง
จนทนไม่ไหวต้องพกไม้เรียวลงไปข้างหลังไปตีมันให้มันกลัวหน่อยอ่ะ แต่พอเดินขึ้นห้องไปมันก็ร้องอีกเลยใช้วิธีมัดปากช่วยได้แต่กลัวญาติมาเห็นเลยไม่ทำ บางครั้งโกรธจัดบีบคอมันเลยก็มี
การกระทำทั้งหมดเราทำไปรู้ว่าผิด แต่ตอนนี้เรารู้สึกว่าหมาตัวนี้ต่างหากที่ผิด เราทำเพราะอยากสื่อให้รู้ว่าเสียงดังเเล้วเป็นไง
แล้วบ้านที่เราอยู่เป็นบ้านแถวที่มีเพื่อนบ้าน กำแพงบ้านก็ไม่ได้หนาขนาดที่จะเก็บเสียงได้
แล้วเราเป็นคนเดียวที่อยู่บ้านนี้ทุกวัน กลับบ้านก็ไม่ได้เขางดเดินทาง ทุกวันนี้ชีวิตก็จะเป็นแบบนี้ทุกวันค่ะ เราโกรธทั้งหมาโกรธทั้งคน ว่าทำไมญาติเราไม่ให้หมอจริงๆรักษา คือญาติเราทำแผลเองให้ยาเอง จนแผลมันตอนนี้คือเป็นหนองเขียวตามร่างกายอ่ะค่ะ เอาแต่ประหยัดจนชีวิตหมาต้องทรมาณอ่ะ
คือตัวเราคิดว่าเราพอทนกับเสียงหมาได้อยู่(มั้ง) แต่กลัวเพื่อนบ้านประสาทกินอ่ะค่ะ เขาไม่เรียกร้องอะไรเลยจนเราคิดมากไปหมดว่าตอนนี้อาจจะด่าลับหลังหรือเปล่า
ตอนนี้เวลานอนก็จะใส่หูฟังแล้วเปิดเพลงนอนตลอด(น่าจะหลายเดือนละ) ตื่นมาอีกทีคือสายมันรัดคออีก ฮือ
[ขอคำปรึกษา]
ทำอย่างไรให้ไม่คิดมากเรื่องนี้ หรือ ให้ข้อคิดดำเนินชีวิตอะไรก็ได้ที่พอให้เราออกจากความคิดกับการกระทำที่เลวร้ายกับหมาป่วยตัวนี้ตลอดหน่อยค่ะ ตอนนี้คือไม่ไหวกะบตัวเองแล้ว
คำปรึกษาอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่แบบทนต่อไปหรือบาปบุญอ่ะค่ะ (เพราะการมีชีวิตอยู่ตอนนี้ บุญบาปนรกสวรรค์ก็ไม่มีอีกต่อไปแล้วสำหรับเรา หรือให้ข้อคิดเราเรื่องพวกนี้ด้วยเลยก็ได้นะคะ ฮ่า)
[ถ้ามีคำที่ดูรุนแรงหรืออะไรยังไงขออภัยด้วยนะคะ คือสภาพตอนนี้เหมือนเด็กมีปัญหาเลยค่ะเครียดจัดๆ]
คำปรึกษาด่าได้เลยนะคะถ้าดูป่วยเกินไป อยากให้จิตใจรู้สึกผิดจนเป็นปมเลยอ่ะค่ะ