สวัสดีค่ะ(เพิ่งเคยเขียนกระทู้ครั้งที่2ค่ะ)
คือเราต้องเจอเหตุการณ์ที่พ่อแม่ทะเลาะกันบ่อยมากเลยค่ะ แต่ว่าสุดท้ายทุกอย่างวนกลับมาหาเรา เราจะเป็นความผิดของเหตุการณ์นั้นๆตลอด
เวลาพ่อแม่เขาทะเลาะกันเอง พ่อก็จะกินเหล้า แล้วก็สร้างภาพว่าคุยดีด้วย
แต่พอกลับเข้ามาบ้านเขาก็เอาแต่ด่า ใช้คำแย่มากๆค่ะ ไม่มีความเป็นคนเหลืออยู่เลย เราเป็นลูกเขาเขาเปรียบเราว่า
อนาคตยังไงก็กระ*** คือเราน่ะเป็นลูกแล้วเราได้ยินจากปากพ่อมันเจ็บมากๆเลยค่ะ แล้วถ้าเขาเมามากๆทุกครั้งเขาก็เอาแต่สาบแช่งเรากับแม่แล้วพอเช้ามาเขาก็จะไม่พูดกับเราเลย
แต่เขา2คนคุยกันแล้ว แต่มันก็ไม่จบค่ะ เขาก็จะเมาอีกวันที่2 เขาก็จะเมามากกว่าเดิม พอกินเสร็จก็เข้าบ้าน ก็เอาแต่ด่าอีกแล้ว เหมือนเดิมเลยค่ะ คำด่าก็หยาบคายมากๆ
พอเช้าเขา2คนก็คุยกันดีกัน แต่ความผิดกลับกลายมาเป็นเรา เช้ามาแม่จะคอยบงการเลยว่าทำอะไรอะไรบ้าง ซึ่งปกติเราทำอยู่แล้วค่ะ แต่แม่ชอบแสดงเสมอเราก็ไม่เข้าใจว่าทำเพื่ออะไร
แล้วพ่อก็จะมากินข้าวพอกินข้าวเสร็จไปทำงาน
แม่ก็จะมาพูดพร่ำเลยว่า"พยายามทำตัวให้มันดีๆหน่อย กูบอกอะไรก็ทำ" "อย่าสร้างปัญหา
ทุกครั้งที่มีปัญหาก็เพราะ" แล้วก็กลายเป็นว่าเราผิดเฉยเลย ทุกครั้งที่ครอบครัวทะเลาะกันเราจะอยู่ข้างแม่ตลอดเพราะรู้ว่าพ่อเป็นคนที่งี่เง่ามากๆ(ขอพูดคำนี้นะคะ) แต่พอเช้ามาแม่กลับเป็นคนละคนเลย แล้วก็บอกไม่ได้เข้าข้างพ่อ
แม่ก็เอาแต่จ้องจับผิดจ้องสั่ง พอไม่ตามก็ชอบพูดว่า"เพราะแบบนี้ไง มันถึงมีแต่ปัญหาเพราะไง ทำตัวแบบนี้"
คือเราน่ะรับผิดชอบงานในบ้านแทบจะทุกอย่างเลยค่ะ คือเราแค่อยากจะช่วยงานบ้าน แต่ว่าทุกครั้งที่ปิดเทอมกลายเป็นว่าเราต้องทำทุกอย่างหมดเปิดเทอมก็ใช่ว่าจะอยู่เฉยๆโฟกัสเรื่องเรียนได้อะค่ะก็ทำอยู่ดี บางครั้งเราเหนื่อยแล้วการบ้านมันเยอะเราจะรีบเคลียก็ไม่ได้เขาชอบบอกว่า "งานมันสำคัญนักหรอ กูสั่งอะไรทำไมไม่ไปทำก่อน ของเนี่ยเอาไว้ที่หลัง" บ้างครั้งเราก็รอดตัวไปได้ได้ทำการบ้านแต่บ้างครั้งเราก็ต้องมัวทำงานบ้านก่อน แล้วค่อยมาทำการบ้าน สุดท้ายก็เกือบไม่ทันหลายรอบมาก
ก่อนนอนเราต้องแคะหูให้พ่อตลอดทุกคืน ถ้าเราไม่ทำหรือหลับก่อนมันก็จะมีปัญหาทุกครั้งและตลอด พ่อก็จะไปเมาเหมือนเดิมแล้วกลับมาก็ด่าบ้างครั้งถ้าเขาเมาแบบสะอึกก็ทำร้ายค่ะ
เราพยายามหาความรู้เพราะเราไปเรียนพิเศษไม่ได้ค่ะ เราอยากได้ภาษาเกาหลีและภาษาอังกฤษ
ตอนนี้กำลังเรียนภาษาเกาหลีอยู่ค่ะ(ด้วยตัวเองค่ะ) เพราะอังกฤษคงพอได้แหละค่ะ
แต่เราก็อ่านไม่ค่อยจะได้ค่ะเขาอยากให้เราเป็นหมอ แต่เราไม่เก่งเลยค่ะถึงสอบก็คงได้สำรองท้ายๆ อีกอย่างเขาไม่ได้ลงทุนอะไรให้เราค่ะช่วงที่เรามีไฟด้านที่เขาอยากให้เป็นเราก็ขอซื้อหนังสือ เดินไปดูอยากได้พอหยิบ ก็วางแล้วค่ะ กลับบ้าน เป็นแบบนี้ตลอด
จนผ่านมาตอนนี้ใกล้จะจบม.ปลายแล้ว เขาพยายามให้อ่าน แต่เรามีหนังสือแค่เล่มเดียว ตอนนี้เราเลยจะละทิ้งแล้วค่ะเพราะเราไม่ชอบเลย
เราเกิดมาเราไม่เคยได้ทำในสิ่งที่เราต้องการจริงๆสักทีเลย ทุกอย่างมันยากไปหมดเลยค่ะ จะลดน้ำหนัก ขึ้นบนบ้านมาออกกำลังกายก็มีปัญหาค่ะ พอพ่อเข้าบ้านมาก็ถามหาตลอด ไม่รู้จะถามทำไมคือเราก็อยู่บนบ้าน แล้วออกกำลังกายเราออกแค่30นาที แต่ขึ้นมาได้แค่10นาทีแม่ก็ขึ้นมาตามแล้ว "ลงไปซิ!! ทำไมชอบทำแบบนี้ตลอด"
จะหาความรู้ก็ต้องเป็นไปตามที่อยากให้รู้
จะดูหนังก็ต้องดูหนังแนวที่พ่อดู ซีรี่เอาจริงเราดูไม่ได้ค่ะ แต่เราก็แอบดูเวลาพ่อไปทำงาน(ตอนปิดเทอมนะคะ) เกมนี่อย่าให้เห็นว่าเล่น บ้างครั้งเราลองเอามาเล่นตอหน้ายังไม่ถึง10นาที พ่อก็จะพูดว่า"วางได้แล้วนะโทรศัพท์นะ เล่นอะไรหนักหนา" พร้อมกับทำเสียงแบบยังไงอะเหมือนคนกัดฟันพูดมั้งแบบรู้เลยว่าโกรธอะค่ะ
อ้อไปเที่ยวก็ไม่ได้ไปหรอกค่ะ
ออกกำลังกายแถวบ้านก็ไม่ได้ค่ะ
มีเพื่อนผู้ชายไม่ได้ แค่เห็นไกลๆก็เป็นเรื่องแล้วค่ะ
เลิกเรียนตรงกลับบ้าน
แชทคุยกับเพื่อนไม่ได้ โทรไม่ได้
ทำกิจกรรมโรงเรียนไม่ได้ กีฬาสีที่ผ่านมาหนักหน่วงมากค่ะ
Open house ก็ไม่เคยได้ไปหรอกค่ะ ถ้าไปเขาจะไปด้วยทั้งคู่ แล้วหนูรู้ค่ะว่ามันจะเป็นยังไงถ้าพ่อไป คนที่อ่านอยู่ตอนนี้อาจจะคิดว่าก็ไม่เห็นเป็นไรก็ให้ไปด้วยสิ แต่เชื่อเถอะค่ะ ไม่ไปน่ะดีแล้วเพราะไม่งั้นกลับมาคงได้โดนตบแหละค่ะ
เห้อเดิมทีเนี่ยที่โรงเรียนเราเป็นคนร่าเริงมากแต่พอถึงเวลากลับบ้านเราทุกข์ใจตลอดเลยค่ะ ไม่รู้ว่าจะโดนอะไรบ้าง เราก็มีเพื่อนที่รู้เรื่องว่าเราเป็นแบบนี้ เผลอก็ทั้งห้อง ทุกวันพยายามกลบเกลื่อนจิตใจลึกๆตัวเอง จนตัวเรากลายเป็นคนอ่อนแอไปเลยบางครั้งพ่อแม่ด่าอะไรก็กลั้นไว้ไม่อยู่มันทำให้นึกถึงตอนที่เขาด่าเราแบบหยาบคายอะค่ะ
เราแค่อยากเป็นปกติเหมือนคนอื่นบ้างทำไมเราคิดจะทำอะไรก็ผิดไปหมดเลย ความผิดที่ไม่ใช่เราเขาก็โยนมาให้เราตลอดเลย พอทะเลาะกันไม่คุยกันเราก็เหมือนเป็นตัวเชื่อม พอเชื่อมเสร็จคืนดีกัน ก็ไม่คุยกับเราซะงั้น
เหนื่อยค่ะแค่อยากมาระบายไว้
ทำไงดีคะ
คือเราต้องเจอเหตุการณ์ที่พ่อแม่ทะเลาะกันบ่อยมากเลยค่ะ แต่ว่าสุดท้ายทุกอย่างวนกลับมาหาเรา เราจะเป็นความผิดของเหตุการณ์นั้นๆตลอด
เวลาพ่อแม่เขาทะเลาะกันเอง พ่อก็จะกินเหล้า แล้วก็สร้างภาพว่าคุยดีด้วย
แต่พอกลับเข้ามาบ้านเขาก็เอาแต่ด่า ใช้คำแย่มากๆค่ะ ไม่มีความเป็นคนเหลืออยู่เลย เราเป็นลูกเขาเขาเปรียบเราว่า
อนาคตยังไงก็กระ*** คือเราน่ะเป็นลูกแล้วเราได้ยินจากปากพ่อมันเจ็บมากๆเลยค่ะ แล้วถ้าเขาเมามากๆทุกครั้งเขาก็เอาแต่สาบแช่งเรากับแม่แล้วพอเช้ามาเขาก็จะไม่พูดกับเราเลย
แต่เขา2คนคุยกันแล้ว แต่มันก็ไม่จบค่ะ เขาก็จะเมาอีกวันที่2 เขาก็จะเมามากกว่าเดิม พอกินเสร็จก็เข้าบ้าน ก็เอาแต่ด่าอีกแล้ว เหมือนเดิมเลยค่ะ คำด่าก็หยาบคายมากๆ
พอเช้าเขา2คนก็คุยกันดีกัน แต่ความผิดกลับกลายมาเป็นเรา เช้ามาแม่จะคอยบงการเลยว่าทำอะไรอะไรบ้าง ซึ่งปกติเราทำอยู่แล้วค่ะ แต่แม่ชอบแสดงเสมอเราก็ไม่เข้าใจว่าทำเพื่ออะไร
แล้วพ่อก็จะมากินข้าวพอกินข้าวเสร็จไปทำงาน
แม่ก็จะมาพูดพร่ำเลยว่า"พยายามทำตัวให้มันดีๆหน่อย กูบอกอะไรก็ทำ" "อย่าสร้างปัญหา
ทุกครั้งที่มีปัญหาก็เพราะ" แล้วก็กลายเป็นว่าเราผิดเฉยเลย ทุกครั้งที่ครอบครัวทะเลาะกันเราจะอยู่ข้างแม่ตลอดเพราะรู้ว่าพ่อเป็นคนที่งี่เง่ามากๆ(ขอพูดคำนี้นะคะ) แต่พอเช้ามาแม่กลับเป็นคนละคนเลย แล้วก็บอกไม่ได้เข้าข้างพ่อ
แม่ก็เอาแต่จ้องจับผิดจ้องสั่ง พอไม่ตามก็ชอบพูดว่า"เพราะแบบนี้ไง มันถึงมีแต่ปัญหาเพราะไง ทำตัวแบบนี้"
คือเราน่ะรับผิดชอบงานในบ้านแทบจะทุกอย่างเลยค่ะ คือเราแค่อยากจะช่วยงานบ้าน แต่ว่าทุกครั้งที่ปิดเทอมกลายเป็นว่าเราต้องทำทุกอย่างหมดเปิดเทอมก็ใช่ว่าจะอยู่เฉยๆโฟกัสเรื่องเรียนได้อะค่ะก็ทำอยู่ดี บางครั้งเราเหนื่อยแล้วการบ้านมันเยอะเราจะรีบเคลียก็ไม่ได้เขาชอบบอกว่า "งานมันสำคัญนักหรอ กูสั่งอะไรทำไมไม่ไปทำก่อน ของเนี่ยเอาไว้ที่หลัง" บ้างครั้งเราก็รอดตัวไปได้ได้ทำการบ้านแต่บ้างครั้งเราก็ต้องมัวทำงานบ้านก่อน แล้วค่อยมาทำการบ้าน สุดท้ายก็เกือบไม่ทันหลายรอบมาก
ก่อนนอนเราต้องแคะหูให้พ่อตลอดทุกคืน ถ้าเราไม่ทำหรือหลับก่อนมันก็จะมีปัญหาทุกครั้งและตลอด พ่อก็จะไปเมาเหมือนเดิมแล้วกลับมาก็ด่าบ้างครั้งถ้าเขาเมาแบบสะอึกก็ทำร้ายค่ะ
เราพยายามหาความรู้เพราะเราไปเรียนพิเศษไม่ได้ค่ะ เราอยากได้ภาษาเกาหลีและภาษาอังกฤษ
ตอนนี้กำลังเรียนภาษาเกาหลีอยู่ค่ะ(ด้วยตัวเองค่ะ) เพราะอังกฤษคงพอได้แหละค่ะ
แต่เราก็อ่านไม่ค่อยจะได้ค่ะเขาอยากให้เราเป็นหมอ แต่เราไม่เก่งเลยค่ะถึงสอบก็คงได้สำรองท้ายๆ อีกอย่างเขาไม่ได้ลงทุนอะไรให้เราค่ะช่วงที่เรามีไฟด้านที่เขาอยากให้เป็นเราก็ขอซื้อหนังสือ เดินไปดูอยากได้พอหยิบ ก็วางแล้วค่ะ กลับบ้าน เป็นแบบนี้ตลอด
จนผ่านมาตอนนี้ใกล้จะจบม.ปลายแล้ว เขาพยายามให้อ่าน แต่เรามีหนังสือแค่เล่มเดียว ตอนนี้เราเลยจะละทิ้งแล้วค่ะเพราะเราไม่ชอบเลย
เราเกิดมาเราไม่เคยได้ทำในสิ่งที่เราต้องการจริงๆสักทีเลย ทุกอย่างมันยากไปหมดเลยค่ะ จะลดน้ำหนัก ขึ้นบนบ้านมาออกกำลังกายก็มีปัญหาค่ะ พอพ่อเข้าบ้านมาก็ถามหาตลอด ไม่รู้จะถามทำไมคือเราก็อยู่บนบ้าน แล้วออกกำลังกายเราออกแค่30นาที แต่ขึ้นมาได้แค่10นาทีแม่ก็ขึ้นมาตามแล้ว "ลงไปซิ!! ทำไมชอบทำแบบนี้ตลอด"
จะหาความรู้ก็ต้องเป็นไปตามที่อยากให้รู้
จะดูหนังก็ต้องดูหนังแนวที่พ่อดู ซีรี่เอาจริงเราดูไม่ได้ค่ะ แต่เราก็แอบดูเวลาพ่อไปทำงาน(ตอนปิดเทอมนะคะ) เกมนี่อย่าให้เห็นว่าเล่น บ้างครั้งเราลองเอามาเล่นตอหน้ายังไม่ถึง10นาที พ่อก็จะพูดว่า"วางได้แล้วนะโทรศัพท์นะ เล่นอะไรหนักหนา" พร้อมกับทำเสียงแบบยังไงอะเหมือนคนกัดฟันพูดมั้งแบบรู้เลยว่าโกรธอะค่ะ
อ้อไปเที่ยวก็ไม่ได้ไปหรอกค่ะ
ออกกำลังกายแถวบ้านก็ไม่ได้ค่ะ
มีเพื่อนผู้ชายไม่ได้ แค่เห็นไกลๆก็เป็นเรื่องแล้วค่ะ
เลิกเรียนตรงกลับบ้าน
แชทคุยกับเพื่อนไม่ได้ โทรไม่ได้
ทำกิจกรรมโรงเรียนไม่ได้ กีฬาสีที่ผ่านมาหนักหน่วงมากค่ะ
Open house ก็ไม่เคยได้ไปหรอกค่ะ ถ้าไปเขาจะไปด้วยทั้งคู่ แล้วหนูรู้ค่ะว่ามันจะเป็นยังไงถ้าพ่อไป คนที่อ่านอยู่ตอนนี้อาจจะคิดว่าก็ไม่เห็นเป็นไรก็ให้ไปด้วยสิ แต่เชื่อเถอะค่ะ ไม่ไปน่ะดีแล้วเพราะไม่งั้นกลับมาคงได้โดนตบแหละค่ะ
เห้อเดิมทีเนี่ยที่โรงเรียนเราเป็นคนร่าเริงมากแต่พอถึงเวลากลับบ้านเราทุกข์ใจตลอดเลยค่ะ ไม่รู้ว่าจะโดนอะไรบ้าง เราก็มีเพื่อนที่รู้เรื่องว่าเราเป็นแบบนี้ เผลอก็ทั้งห้อง ทุกวันพยายามกลบเกลื่อนจิตใจลึกๆตัวเอง จนตัวเรากลายเป็นคนอ่อนแอไปเลยบางครั้งพ่อแม่ด่าอะไรก็กลั้นไว้ไม่อยู่มันทำให้นึกถึงตอนที่เขาด่าเราแบบหยาบคายอะค่ะ
เราแค่อยากเป็นปกติเหมือนคนอื่นบ้างทำไมเราคิดจะทำอะไรก็ผิดไปหมดเลย ความผิดที่ไม่ใช่เราเขาก็โยนมาให้เราตลอดเลย พอทะเลาะกันไม่คุยกันเราก็เหมือนเป็นตัวเชื่อม พอเชื่อมเสร็จคืนดีกัน ก็ไม่คุยกับเราซะงั้น
เหนื่อยค่ะแค่อยากมาระบายไว้