สวัสดีค่ะ อันนี้คือไม่มีอะไรมาก แค่หาคนคุยในชีวิตจริงไม่ได้แล้วเลยมาลงในพันทิป
ขอเล่าคร่าวๆละกัน มันอาจดูไม่เหมือนปัญหา แต่มันก็ทำให้เราเศร้าเหลือเกิน
เรื่องการเงินคือไม่ถึงกับอดอยาก สมัยเด็กจะเรียกว่ารวยเลยก็ว่าได้ ต้องได้กินโต๊ะจีนอาทิตย์ละครั้ง แต่พอโตขึ้นก็เริ่มไม่ได้รวยขนาดอยากได้อะไรแล้วจะสามารถซื้อได้ พอถึงตอนนี้คือแทบจะต้องกินแต่มาม่าจนอ้วนแบบบวมแป้งไปหมด
เรื่องการเรียน สมัยเด็กนี่คือได้เต็มทุกวิชาจนเป็นประวัติศาสตร์ของโรงเรียนชื่อดังแถวชิดลม แต่พอโตมาจนถึงมหาลัยคือเกรดก็ลดลงเรื่อยๆ จนปัจจุบันคือปริญญาโท สามารถใช้คำว่า เจียนจะไม่จบก็จะโดนไทร์แล้วเนื่องจากทำทีสิทไม่สำเร็จ
เรื่องความรัก ไม่เคยประสบความสำเร็จเลยในชีวิต จริงๆเคยถามคนอื่นถึงเรื่องนี้ว่าทำไมทำดีแล้วก็ยังไม่เคยได้อะไรดีๆกลับมาเลย เคยมีแฟนมาหลายคนก็จริงแต่ในทุกครั้งเราลงแรงลงใจและเผลอๆจะต้องลงเงินด้วยจนไม่เหลืออะไรในทุกครั้งที่เลิกกันกับใครซะคน เจ็บปวดทรมานอยู่คนเดียวจนบางทีก็ถึงขั้นโดนจับส่งรพ.จิตเวชเป็นบางครั้ง
เรื่องเพื่อน เหมือนจะเคยมี แต่จริงๆแล้วก็ไม่ได้มี เพราะส่วนใหญ่จะเร็วหรือช้า เราก็จะได้ค้นพบว่าทุกคนเข้ามาเพื่อผลประโยชน์ และเมื่อหมดประโยชน์ก็จะจากเราไปด้วยวิธีโนสนโนแคร์ เธอมันไร้ค่ากับชั้นแล้ว อะไรแนวๆนี้
ด้วยประการทั้งปวงจึงนำพามาถึงเรื่องสุดท้าย เรากลายเป็นโรคซึมเศร้าอย่างรุนแรง โดยเป็นในประเภททำร้ายตัวเองแต่ไม่เป็นอันตรายต่อผู้อื่น เรารู้สึกเวลาอยากรั้งใครหรืออะไรไว้บางทีเราก็พร้อมแลกด้วยชีวิตตัวเอง ไม่ใช่ว่าเห็นแก่ตัวอยากให้มีใครอยู่ แต่เพราะเรารู้สึกชีวิตตัวเองไม่มีค่าอะไรแล้ว เหมือนเล่นเกมแต่แพ้ตลอดจนเหลือไพ่ใบเดียวและเป็นไพ่ใบสุดท้ายคือชีวิตตัวเอง ซึ่งไม่ได้มีค่าสำหรับเราเลย เราพร้อมโยนไพ่ใบนี้ลงกระดานทุกเมื่อ
ขอขอบคุณถ้ามีใครอ่านมาถึงตรงนี้นะคะ คำถามคือ เราควรมีชีวิตต่อไปเพื่ออะไร เราถามกับหลายคนแล้ว บ้างก็ว่าเราบ้า บ้างก็พูดในเชิงธรรมะว่าการไปตายมันบาป บ้างก็ไล่เราไปตาย เจอมาหลายรูปแบบมาก พันทิปนี่เป็นที่ที่ยังพึ่งได้ไหมคะ เพราะดูเหมือนในชีวิตจริงจะไม่เหลือใครแล้วค่ะ
ทำไมยังสมควรมีชีวิตอยู่ ในเมื่อยิ่งโตขึ้น ทุกอย่างก็ยิ่งล้มเหลว
ขอเล่าคร่าวๆละกัน มันอาจดูไม่เหมือนปัญหา แต่มันก็ทำให้เราเศร้าเหลือเกิน
เรื่องการเงินคือไม่ถึงกับอดอยาก สมัยเด็กจะเรียกว่ารวยเลยก็ว่าได้ ต้องได้กินโต๊ะจีนอาทิตย์ละครั้ง แต่พอโตขึ้นก็เริ่มไม่ได้รวยขนาดอยากได้อะไรแล้วจะสามารถซื้อได้ พอถึงตอนนี้คือแทบจะต้องกินแต่มาม่าจนอ้วนแบบบวมแป้งไปหมด
เรื่องการเรียน สมัยเด็กนี่คือได้เต็มทุกวิชาจนเป็นประวัติศาสตร์ของโรงเรียนชื่อดังแถวชิดลม แต่พอโตมาจนถึงมหาลัยคือเกรดก็ลดลงเรื่อยๆ จนปัจจุบันคือปริญญาโท สามารถใช้คำว่า เจียนจะไม่จบก็จะโดนไทร์แล้วเนื่องจากทำทีสิทไม่สำเร็จ
เรื่องความรัก ไม่เคยประสบความสำเร็จเลยในชีวิต จริงๆเคยถามคนอื่นถึงเรื่องนี้ว่าทำไมทำดีแล้วก็ยังไม่เคยได้อะไรดีๆกลับมาเลย เคยมีแฟนมาหลายคนก็จริงแต่ในทุกครั้งเราลงแรงลงใจและเผลอๆจะต้องลงเงินด้วยจนไม่เหลืออะไรในทุกครั้งที่เลิกกันกับใครซะคน เจ็บปวดทรมานอยู่คนเดียวจนบางทีก็ถึงขั้นโดนจับส่งรพ.จิตเวชเป็นบางครั้ง
เรื่องเพื่อน เหมือนจะเคยมี แต่จริงๆแล้วก็ไม่ได้มี เพราะส่วนใหญ่จะเร็วหรือช้า เราก็จะได้ค้นพบว่าทุกคนเข้ามาเพื่อผลประโยชน์ และเมื่อหมดประโยชน์ก็จะจากเราไปด้วยวิธีโนสนโนแคร์ เธอมันไร้ค่ากับชั้นแล้ว อะไรแนวๆนี้
ด้วยประการทั้งปวงจึงนำพามาถึงเรื่องสุดท้าย เรากลายเป็นโรคซึมเศร้าอย่างรุนแรง โดยเป็นในประเภททำร้ายตัวเองแต่ไม่เป็นอันตรายต่อผู้อื่น เรารู้สึกเวลาอยากรั้งใครหรืออะไรไว้บางทีเราก็พร้อมแลกด้วยชีวิตตัวเอง ไม่ใช่ว่าเห็นแก่ตัวอยากให้มีใครอยู่ แต่เพราะเรารู้สึกชีวิตตัวเองไม่มีค่าอะไรแล้ว เหมือนเล่นเกมแต่แพ้ตลอดจนเหลือไพ่ใบเดียวและเป็นไพ่ใบสุดท้ายคือชีวิตตัวเอง ซึ่งไม่ได้มีค่าสำหรับเราเลย เราพร้อมโยนไพ่ใบนี้ลงกระดานทุกเมื่อ
ขอขอบคุณถ้ามีใครอ่านมาถึงตรงนี้นะคะ คำถามคือ เราควรมีชีวิตต่อไปเพื่ออะไร เราถามกับหลายคนแล้ว บ้างก็ว่าเราบ้า บ้างก็พูดในเชิงธรรมะว่าการไปตายมันบาป บ้างก็ไล่เราไปตาย เจอมาหลายรูปแบบมาก พันทิปนี่เป็นที่ที่ยังพึ่งได้ไหมคะ เพราะดูเหมือนในชีวิตจริงจะไม่เหลือใครแล้วค่ะ