สงสัยมาสักพักแล้วค่ะ ว่าตัวเองเป็นอะไรหนักหนา ทำไมไม่ชอบการกลับไปอยู่ในที่เดิมๆ ไม่ชอบกลับไปในที่ๆ มีคนรู้จัก
เริ่มรู้สึกตัวว่าเป็นแบบนี้ตั้งแต่ตอนเข้ามหาลัยแล้ว
ตอนนั้นรู้สึกอยากหลุดออกจากความเป็นอยู่แบบเดิมๆ ถึงขั้นเลือกไปเรียนต่างประเทศเลย (ฉายเดี่ยวเลยแบบไม่มีเพื่อนไปด้วยสักคน)
ตอนที่เลือกไปที่นั่น คิดว่าอาจจะหางานอยู่ต่างประเทศไปเลยก็ได้ แต่ผ่านไปสักพักก็รู้สึกไม่อยากอยู่ต่างประเทศแล้ว
จริงๆ มันก็อยู่ได้นะ แต่ไม่มีความคิดที่จะอยู่ต่อไปเรื่อยๆ แล้ว ก่อนเรียนจบเลยตัดสินใจเลือกมาฝึกงานที่ไทย ที่จังหวัดหนึ่งแถวภาคตะวันออก
หลังจบการฝึกงานก็สมัครงานแล้วก็ได้งานทำในหน่วยงานเอกชนแถวภาคใต้ ห่างจากบ้านเกิดไปแค่สองชั่วโมง เดินทางสะดวกดี
ทำงานที่นี่ก็แฮปปี้ดีนะ เงินเดือนดี ได้ใช้ความรู้ด้านภาษาที่ติดตัวมาด้วย แต่เพราะมองอนาคตไว้ว่าอยากจะเรียนต่อ เลยตัดสินใจไม่อยู่ที่นี่นาน
ปีต่อมาตัดสินใจสมัครงานในหน่วยงานของรัฐเพื่อโอกาสในการเรียนต่อ แต่ก่อนจะถึงวันสอบสัมภาษณ์ก็มีคนติดต่อมา
เขาเสนอโอกาสทำงานในที่ๆ เราเคยผ่านการฝึกงานมาให้ บอกว่าที่นั่นมีตำแหน่งว่างนะ อยากกลับมาหรือเปล่า
ตอนนั้นคือลังเลใจมาก ก่อนหน้านี้ไม่ได้สมัครอยู่ต่อที่นี่เพราะความรู้สึกไม่อยากอยู่ที่เดิมๆ นี่แหละ แถมยังไกลบ้านอีกด้วย
ตอนที่เขาเสนอก็สนใจเพราะเราเคยผ่านงานที่นั่นมา พอจะรู้ว่าเทียบกับหน่วยงานรัฐที่เราจะสมัคร งานมันอาจจะสบายกว่าหน่อย
แถมโอกาสได้งานก็ค่อนข้างสูงเพราะเขาขาดคนอยู่แล้ว ต่างจากที่ๆ รอสอบสัมภาษณ์เกินโควต้าที่จะรับอยู่แล้ว
แต่ไม่รู้ทำไม ถึงอย่างนั้นก็รู้สึกอยากไปผจญปัญหาเอาดาบหน้ามากกว่าที่จะกลับไปอยู่ที่เดิมๆ
มีโอกาสมาแล้ว แต่ไม่รู้สึกอยากที่จะคว้าไว้เลย
มีใครเคยเป็นแบบนี้บ้างไหมคะ มันเกิดจากอะไรนะ หรือลึกๆ ในใจเราจะคิดว่าเป็นวิธีคลายความเครียดอย่างหนึ่งรึเปล่า ไอ้การเลือกไปแต่ที่ใหม่ๆ เนี่ย
เพราะส่วนตัวแล้วเป็นคนชอบเที่ยวที่ใหม่ๆ แต่ที่ผ่านมาไม่ค่อยมีโอกาสได้เที่ยวเลย พอมีแพลนเที่ยวก็ติดโควิดอีก
จิตใจเลยอยากระบายความเครียดหรือเปล่า ด้วยการพาตัวเองไปอยู่ในสภาพแวดล้อมใหม่ๆ เราควรแก้นิสัยนี้ของเราไหมเนี่ย