.....แต่ละคนมีความกดดันความเครียดไม่เหมือนกัน
.......แต่เราอยากฆ่าตัวตายเพราะคนในบ้าน
ถึงพ่อแม่ผู้ปกครองทุกคน ลูกของท่านมีหัวใจและความคิด มีความต้องการเลือกที่จะเป็นในแบบของตัวเอง ท่านควรรู้ว่าตอนไหนควรปล่อยให้เขาเผชิญโลกด้วยตนเอง.....ท่านควรสนับสนุนความคิดของลูก เราเป็นคนหนึ่งที่เกิดมาในครอบครัวข้าราชการ มีพ่อแม่คอยขีดเส้นให้ทุกอย่าง  บางครั้งเหมือนให้ลูกเลือกเองแต่พอสุดท้ายแล้วก็บังคับให้ลูกก็ต้องเลือกในสิ่งที่พ่อแม่ต้องการ ....เราอยากเป็นวิศวะทุ่มเทกับการอ่านหนังสือเพื่อสอบเข้าวิศวะ จนสอบติด พ่อแม่ให้ไปรายงานตัว แต่!พ่อแม่ขอให้เราสอบเข้าครุศาสตร์ สอบเล่นๆจะเรียนไม่เรียนก็แล้วแต่เรา แล้วเราก็สอบได้ แม่ขอให้เรียนครุศาสตร์โดยให้เหตุผลว่าเป็นอาชีพที่มั่นคง และจะซื้อบ้านและรถให้  เราก็ยอมเรียนให้ เมื่อเราจบเราก็สอบบรรจุได้ เราได้เป็นครูตามที่พ่อแม่ต้องการ แต่ทุกวันนี้เรามีหน้าที่การงานแต่พ่อแม่เรายังไม่เลิกบงการชีวิตเรา ไม่ให้เรามีโอกาสตัดสินใจใดๆ ไร้ซึ่งอิสระแม้กระทั้งการดำเนินชีวิตประจำวันด้วยตัวเอง ตีกรอบให้ทุกอย่าง ซึ่งเราเป็นคนที่รักอิสระ ชอบอยู่กับตัวเอง เรามีความคิด วุฒิภาวะเรามี ตอนนี้เราอายุ 28 ปี เป็นครูมาแล้ว 5 ปี เรามีความสุขทุกครั้งที่ได้ออกจากบ้านไปสอนหนังสือ แต่เรามีความทุกข์ทุกครั้งเมื่อปิดเทอม เราไม่อยากกลับบ้าน บ้านที่ไม่มีความสุขบ้านที่มีแต่การพูดประชดประชัน เราเคยถามว่าทำไมชอบพูดประชดแต่เราได้คำตอบว่าเพื่อให้เรามีแรงฮึด เราคืนบ้านให้ตั้งแต่เรียนจบส่วนรถเราเอาเป็นเงินให้เขา สิ่งที่เราต้องการไม่ใช่ของเหล่านี้ สิ่งที่เราต้องการคืออิสระภาพและการรับฟัง ยิ่งช่วงโควิดแบบนี้เราคิดถึงโรงเรียนเหลือเกิน ใครว่าสังคมการทำงานน่ากลัว เราว่าสภาพแวดล้อมในบ้านเราน่ากลัวกว่า