สวัสดีครับ ผมเป็นมนุษย์โลกคนหนึ่งที่มีช่วงชีวิตขาขึ้น ขาลงเป็นปกติ ช่วงนี้ต้องเจอกับอะไรหลายๆอย่างที่ค่อนข้างบั่นทอนกำลังใจเป็นอย่างสูง นับตั้งแต่ช่วงวัยเด็ก ค่อนข้างเป็นเด็กขี้กลัว ขี้แง เรียนไม่เก่ง โดนเพื่อนรังแกเป็นเรื่องปกติ พอขึ้น ม.ต้น ไม่ต้องพูดถึงเลยโดนเพื่อนรังแก เป็นตัวตลกประจำชั้น เนื่องจากนิสัยเข้ากับคนไม่ค่อยได้ ขี้อาย ยอมคน ผลการเรียนช่วง ม.ต้นก็ย่ำแย่ ส่วนการถูกรังแกก็มีตั้งแต่ไถ่ตัง บังคับให้สูบบุหรี่ ดึงกางเกงพละ โดนบังคับทำการบ้าน โดนต่อยตีเป็นประจำ ผมพยายามเก็บความรู้สึกแย่ๆนี้ไว้ตลอด กลับบ้านก็รู้สึกเหนื่อย อยากตายบ้างบางที จบระดับชั้น ม.ต้น ติด 0 อยู่ 2 ตัว พ่อผมโกรธมาก เนื่องจากครอบครัวผมมีการศึกษาดีทุกคน เรียนแพทย์ จบป.เอก แต่พ่อดันมีลูกติด 0 ให้ขายหน้าชาวบ้าน ตอนนั้นจำได้ว่าโดนตีหนักมาก โดนดุด่ามากมาย ผมไม่ไว้ใจใคร ไม่อยากสุงสิงกับใครตั้งแต่ช่วงนั้นเป็นต้นมา วันๆเล่นแต่เกม มีสังคมเล็กๆในเกมก็อยู่ได้แล้ว พอจบม.ต้น ขึ้น ม.ปลาย โรงเรียนเดิม ได้สังคมเพื่อนที่ดีขึ้นมา(นิดนึง) ช่วงนี้ผมเป็นคนที่ไม่ไว้ใจใครแล้ว แต่ยังมีคนที่ผมนับว่าเป็นเพื่อน(ในอดีต)ที่เป็นกลุ่มเดียวกัน ช่วงที่เรียน ม.ปลายนี้ เป็นช่วงที่ผมได้รับโอกาส และได้แสดงความสามารถมากมายทั้งด้านภาษา และอื่นๆ ช่วงนั้นผมตั้งใจเรียนเป็นอย่างมาก เนื่องจากว่าไม่ต้องการมีชีวิตที่เหลวแหลก เมื่อผมเรียนผมไม่คิดว่าตัวเองจะมีสิทธิ์ขึ้นมหาลัยอะไรทั้งนั้น เพราะผมมันโง่ แต่พอดีว่าช่วงนี้มีแต่คนยกย่องชื่นชมในความสามารถของผม ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกดีมากๆ ต้องขอบคุณทุกคนในช่วงเวลานั้นที่ผลักดันผม แม้ว่าผมจะไม่สามารถติดต่อพวกคุณได้แล้วก็ตาม
เมื่อเรียนจบ ม.ปลาย ผมก็ไม่ได้ติดต่อใครอีก พยายามเลิกคบเพื่อนทุกคน และพยายามหลีกหน้าทุกคนไม่กลับไปหาใครที่ รร. ด้วยบางเหตุผลบางอย่างที่ตอนนี้ผมละอายที่จะบอกเล่า
ก่อนขึ้นมหาลัย ผมลองเสริ์จกูเกิ้ลดู ปรากฎว่า มีแต่คนบอกว่าจะเจอแต่คนที่ไม่จริงใจ แต่พอได้ขึ้นมหาลัยจริงๆพบว่ามันตรงกันข้าม เพื่อนๆผมน่ารักทุกคน เพื่อนมหาลัยเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวที่ผมยังคบอยู่ถึงปัจจุบัน แม้ว่าไม่ได้ติดต่อกันมาเป็นปีแล้วก็ตาม และชีวิตในมหาลัยผมจากที่เคยขยันเมื่อตอน ม.ปลาย กลับกลายเป็นเริ่มหย่อนยาน เนื่องจากคิดว่าตนเองเก่งอยู่แล้วเพราะสิ่งที่เรียนใน ปี1 ผมเข้าใจมันแล้วตั้งแต่ ม.ปลาย พอเริ่มขึ้นปี2 ผมรู้สึกหมดไฟกลายเป็นคนเกือบขึ้เกียจไปโดยสิ้นเชิง ไม่สนใจพัฒนาหาความรู้ใหม่ๆ ไม่มีแรงบันดาลใจ ที่เคยไปแข่งอะไร พอมาแข่งช่วงมหาลัยกลับล้มเหลว บางทีก็แอบเศร้าว่าทำไมเราถึงเป็นแบบนี้ไปได้
มาช่วงปัจจุบัน ผมกำลังทำงานอยู่ในบริษัทชื่อดังใน กทม. เงินเดือนดี แต่เป็นงานที่ทำให้ผมรู้สึกว่าความสามารถด้านเฉพาะทางที่เรียนมาดรอปลงเป็นอย่างมาก เนื่องจากลักษณะงาน ช่วงนี้ได้อยู่คนเดียว ทำไมไม่รู้ผมรู้สึกเศร้าแบบแปลกๆ พอคิดถึงทุกช่วงของชีวิตแล้วรู้สึกแย่มากๆ ปัจจุบันเพื่อนก็เหลือแค่หยิบมือ อยู่คนเดียวก็รู้สึกซึมเศร้า เป็นคนที่รู้สึกขาดความมั่นใจในตนเอง อยู่ๆก็น้ำตาไหล นอนเป็นผักเช้ายันเย็นไม่สนใจสิ่งรอบตัว ข้าวปลาไม่กิน หมดไฟจะทำทุกเรื่อง คิดถึงความสามารถที่เคยมี แต่ปัจจุบันกลับหายไป ช่วงนี้ผมคิดมาตลอดว่าผมเป็นคนไร้ความสามารถที่ผ่านมามีความรุ่งเรืองในชีวิตมันเป็นแค่ความบังเอิญ ตอนนี้อยากหาจิตแพทย์แต่ไม่น่าออกไปไหนได้อีก
ตอนนี้รู้สึกเหนื่อย รู้สึกท้อ ยิ่งนึกถึงอดีตยิ่งเหนื่อยเข้าไปใหญ่
เมื่อเรียนจบ ม.ปลาย ผมก็ไม่ได้ติดต่อใครอีก พยายามเลิกคบเพื่อนทุกคน และพยายามหลีกหน้าทุกคนไม่กลับไปหาใครที่ รร. ด้วยบางเหตุผลบางอย่างที่ตอนนี้ผมละอายที่จะบอกเล่า
ก่อนขึ้นมหาลัย ผมลองเสริ์จกูเกิ้ลดู ปรากฎว่า มีแต่คนบอกว่าจะเจอแต่คนที่ไม่จริงใจ แต่พอได้ขึ้นมหาลัยจริงๆพบว่ามันตรงกันข้าม เพื่อนๆผมน่ารักทุกคน เพื่อนมหาลัยเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวที่ผมยังคบอยู่ถึงปัจจุบัน แม้ว่าไม่ได้ติดต่อกันมาเป็นปีแล้วก็ตาม และชีวิตในมหาลัยผมจากที่เคยขยันเมื่อตอน ม.ปลาย กลับกลายเป็นเริ่มหย่อนยาน เนื่องจากคิดว่าตนเองเก่งอยู่แล้วเพราะสิ่งที่เรียนใน ปี1 ผมเข้าใจมันแล้วตั้งแต่ ม.ปลาย พอเริ่มขึ้นปี2 ผมรู้สึกหมดไฟกลายเป็นคนเกือบขึ้เกียจไปโดยสิ้นเชิง ไม่สนใจพัฒนาหาความรู้ใหม่ๆ ไม่มีแรงบันดาลใจ ที่เคยไปแข่งอะไร พอมาแข่งช่วงมหาลัยกลับล้มเหลว บางทีก็แอบเศร้าว่าทำไมเราถึงเป็นแบบนี้ไปได้
มาช่วงปัจจุบัน ผมกำลังทำงานอยู่ในบริษัทชื่อดังใน กทม. เงินเดือนดี แต่เป็นงานที่ทำให้ผมรู้สึกว่าความสามารถด้านเฉพาะทางที่เรียนมาดรอปลงเป็นอย่างมาก เนื่องจากลักษณะงาน ช่วงนี้ได้อยู่คนเดียว ทำไมไม่รู้ผมรู้สึกเศร้าแบบแปลกๆ พอคิดถึงทุกช่วงของชีวิตแล้วรู้สึกแย่มากๆ ปัจจุบันเพื่อนก็เหลือแค่หยิบมือ อยู่คนเดียวก็รู้สึกซึมเศร้า เป็นคนที่รู้สึกขาดความมั่นใจในตนเอง อยู่ๆก็น้ำตาไหล นอนเป็นผักเช้ายันเย็นไม่สนใจสิ่งรอบตัว ข้าวปลาไม่กิน หมดไฟจะทำทุกเรื่อง คิดถึงความสามารถที่เคยมี แต่ปัจจุบันกลับหายไป ช่วงนี้ผมคิดมาตลอดว่าผมเป็นคนไร้ความสามารถที่ผ่านมามีความรุ่งเรืองในชีวิตมันเป็นแค่ความบังเอิญ ตอนนี้อยากหาจิตแพทย์แต่ไม่น่าออกไปไหนได้อีก