ผมเป็นเด็กปี 1 จะขึ้นปี2 ในมหาวิทยาลัยเเห่งหนึ่งในภาคเหนือซึ่งค่อนข้างได้ไกลบ้านเรียนในสาขานึงที่จำเป็นต้องได้เรียน summer ทุกเทอม
แต่พอช่วงนี้ Covid-19 จำเป็นได้ Learn at Home [เรียนออนไลน์] ทำให้ต้องกลับมาที่บ้านเรียนที่บ้านแล้ว ซึ่งทุกๆวันจะเจอแม่ กับ พ่อเลี้ยงเป็นประจำ
ซึ่งผมเป็นพวกเเบบพูดเบาเเต่เร็ว ทำให้เวลาพูดๆไปแม่ไม่ได้ยินจะต้องเพิ่ม Volume เสียงในการพูดใส่เเม่ ซึ่งถ้าพูดรายละเอียดไปปุ๊บก็จะไม่ตอบไม่สนใจ
แต่พอพ่อเลี้ยงมาก็จะพูดอุ้ยงี้นะนั้นนะ ซึ่งสมัยก่อนจะมีคุณยายอยู่เเล้ว มาหาเป็นประจำจะทำให้ไม่เกิดเรื่องอย่างงี้ [คุณยายกับผมไม่ค่อยชอบเหมือนๆกัน]
ซึ่งปกติยายจะรับฟังปัญหาเเล้วไปพูดกับคุณแม่ให้ ซึ่งไม่กี่ปีที่ผ่านแม่คุณยายแกได้เสียชีวิตจากมะเร็งทำให้ผมเศร้ามากๆ
จึงจากเด็กที่เคยเป็นซึมเศร้าเเล้วหาย แล้วกลับมาเป็นอีกครั้ง เวลาคุยกับเเม่ทะเลาะกับเเม่ก็จะไม่มีใครมาช่วย มาคุยด้วยเเล้ว ซึ่งผมอะตามประสาผู้ชายก็จะ
เล่นเกมส์เป็นปกติหลังทำงานอะไรงี้เสร็จ กลับกลายเป็นว่าทำให้เเม่อะมาว่าว่าเอ้ยงานไม่ทำอะซึ่งทั้งๆที่ผมบอกรายละเอียดตลอดไปเเล้วๆก็ทำงานเสร็จ
เป็นปัญหาเล็กๆที่เริ่มทำให้ผมตะโกนทุกครั้ง "ทำไมต้องกูวะ ยายก็เสียไปเเล้ว ทำเกรดดีเเต่ไม่มีใครสน แม่ก็ติดแต่ผัว อยู่ไปได้อะไรวะ"
ผมก็ทำเหมือนที่คนคิดลบมากๆทำนะ เเต่ก็ไม่ได้สักครั้ง
จนตอนนี้ผมไม่รู้จะทำยังไงเเล้วเรียนต่อไปผมก็หมดกำลังใจ ใช้ชีวิตต่อหรอผมก็ไม่อยากอยู่เเล้ว ไปหาหมอก็ไม่ได้ รถมีนะยายบอกให้ซื้อไว้ก่อนยายเสีย
แต่แม่ไม่ให้ขับ ปรึกษาใครก็ไม่ได้ ผมควรจะทำยังไงครับ
ปล.ขอโทษที่พิมไม่ค่อยรู้เรื่องนะครับ
ควรทำยังไงดีครับ กับชีวิตเด็กมหาลัยกับครอบครัวดีครับ