คือแม่หย่ากับพ่อตั้งแต่เรายังเด็กแล้วค่ะ เกือบ 20 ปีได้แล้ว เราก็อยู่กับพ่อมาตลอด ปัจจุบันไม่ได้เจอหน้าแม่มาราว 5 ปีได้ ก่อนหน้าที่เจอกันก็ไม่ได้สนิทสนมอะไรกันค่ะ
ปัญหาคือเราเหมือนอยู่คนละโลก คนละสังคมกับแม่เลยค่ะ แม่กลับไปอยู่ต่างจังหวัดในชนบทนานมากแล้ว สไตล์การแต่งตัวก็จะเป็นแบบ เห็นปุ๊บรู้เลยว่ามาจากชนบท และแม่คือปล่อยตัวมากค่ะ ในขณะที่พ่อเราเนี๊ยบเรื่องการแต่งตัวมาก เป็นผู้ชายแต่งตัวดี สอนเรากับน้องชายให้แต่งตัวดีมาตั้งแต่เด็ก
ให้พูดตรงๆคือเราอายการแต่งตัวของแม่ค่ะ เพราะถ้าเค้าอยู่กับเราและพ่อ ไม่มีทางที่เค้าจะกลายเป็นคนแต่งตัวแบบนี้แน่นอน เพราะพ่อเรารสนิยมเนี๊ยบมากกก แต่ด้วยความที่แม่เค้าไปอยู่ชนบทนานแล้ว ก็คงชินกับการแต่งตัวแบบนั้นค่ะ แต่เราไม่ชินไง ครอบครัวญาติฝั่งพ่อก็ไม่มีใครแต่งตัวแบบนั้น คือคนรอบตัวไม่มีใครแต่งเลยจะดีกว่า
ซึ่งเราก็ไม่ได้สนิทสนมอะไรกับแม่อยู่แล้ว ชีวิตเรา ครอบครัวก็มีพ่อกับน้องชาย แล้วอยู่ๆวันนึงเหมือนคนๆนึงที่เราไม่ได้สนิทด้วยจะมางานรับปริญญาในฐานะแม่ ด้วยการแต่งตัวคนละโลกกับครอบครัวเราเลย ภาพลักษณ์ครอบครัวเราในสายตาทุกคนคือค่อนข้างดี เพื่อนทุกคนที่เคยเจอหรือรู้จักพ่อเราจะชมตลอดว่าพ่อดูแลตัวเองดี แต่งตัวดี น้องชายก็เหมือนกัน
คือเราอึดอัดค่ะ ถ้าจะขอให้เค้าแต่งตัวตามที่เราต้องการแบบเนียนๆ เช่น ซื้อชุดให้แล้วขอให้ใส่มา ก็คิดว่าเค้าไม่น่าใส่ เพราะทุกครั้งที่มาเจอเราเค้าก็ไม่เคยใส่ชุดดีๆที่พ่อซื้อให้มาเลย แต่งตามสไตล์เค้าตลอด เลยคิดว่าถ้าขอให้ไม่มางานด้วยข้ออ้างอื่นจะดีกว่ามั้ย แต่ก็กลัวเค้าเสียใจนะ แต่เอาจริงๆคือเราไม่ได้ผูกพันอะไรด้วยเลยค่ะ เราสนิทกับแม่เพื่อนมากกว่าด้วยซ้ำ