ขอคำแนะนำหน่อยคะ จะเอายังไงกับชีวิตต่อดี

เราอายุจะ สามสิบ แล้วนะคะ ก่อนหน้านี้ทำงานอิสระที่เชียงใหม่ งานดูแลคอนโด ล่าม ไกด์ด้วย 

ทำงานมาได้สักพ้กใหญ่มาเจอแฟนคนปัจจุบัน  แฟนมาเกาะกินนะคะ จนเราเริ่มเป็นหนี้สิน เลยจะหางานเสริม เลยตัดสินใจย้ายไปเช่าหออยุ่ด้วยกัน ที่กรุงเทพ กับแฟน ทำงานไกด์ได้ สองเดือนกว่า เจอโควิด 19  เราเลยกลับมาอยู่บ้านเราที่เชียงใหม่รอ โรคโควิด 19 ซาๆไป  ส่วนแฟนก้อกลับไปอยู่บ้านเขาและมีแฟนใหม่ซะงั้น  เราก้อกลับมาอยู่บ้าน รู้สึกผิดหวังกับตัวเองมาก เรารั้นคบกับแฟนคนนี้ ทั้งที่คนอื่นเตือนตลอด ว่าเขาไม่จริงจัง แน่ๆ เหมือนมาเกาะเรากิน ค่าหอ ค่ากินอยู่ ค่าใช้จ่ายทุกอย่าง เราจ่ายคนเดียวมาตลอด จนตอนนี้เขามาทิ้งเรา ด้วยเหตุผลว่า เราไม่มีเวลาให้เขา  เรามาจับได้ทีหลัง มันไปมีกิ้ก 

ตอนนี้เขาก้อบล๊อคเราทุกอย่าง หายไปเลย เงินก้อไม่คืน ซึ่งเราก้อไม่คาดหวังอะไรแล้ว 

งานหลักที่เชียงใหม่กระทบหมด เพราะไม่มีลูกค้ามาเช่าคอนโด

งานรองอย่างงานไกด์ก้อ กระทบด้วย เพราะไม่มีนักท่องเที่ยว 

หอที่กรุงเทพเราเช่าทิ้งไว้ ตอนแรกกะจะหมดเดือนเมษายน จะลงพร้อมแฟนไปทำงานด้วยกัน ตอนนี้เหลือแต่เราคนเดียวแล้ว 

กำลังคิดอยุ่ จะหางานใหม่ที่ กรุงเทพดีไหม เพราะ เงินเดือนสูงกว่าที่เชียงใหม่ แต่ค่าใช้จ่ายก้อเยอะนิดนึง ค่าหอค่ากิน 

หรือจะอยู่บ้านที่เชียงใหม่ ค่าใช้จ่ายน้อย แต่ เครียด เพราะ ครอบครัวเป็นครอบครัวใหญ่ ญาติพี่น้องมาอยู่บ้านเราหมด ทุกคนในบ้านก้อกดดันเราตลอดเวลา 

ว่าเรียนจบซะสูง ตกงาน โดนผู้ชายหลอกเอาเงินไปหมดอีก  เราไม่มีหน้าอยู่บ้านเลย และรุ้สึกเครียดตลอดเวลา เสียสุขภาพจิตมาก  เพราะต้องโดนพูดจากระทบกระทั้งกันตลอด เราอยากออกไปทำงาน อยุ่คนเดียว สบายใจกว่า  อยากพิสูจน์ ว่า เราจะหาเงินใช้หนี้สินเอง ไม่ต้องเป็นภาระใคร 

วันที่เรามีเงิน ครอบครัวเรามีแค่เรากับแม่ แต่ลูกพี่ลูกน้องมาอยู่ด้วยอีก 3คน ญาติๆนี้แหละ  อยากไปเที่ยว อยากกินอะไร อยากได้อะไร เราซื้อให้ พาไปเที่ยว เงินก้ให้  เสื้อผ้าเรา เอาไปใส่ ห้องนอนที่แม่ให้เราเป็นของขวัญเรียนจบ เราก็ยกให้นะ เรารักน้องนะ ให้ได้หมด ตอนเราไปกรุงเทพ เราเอารถจอดไว้บ้าน เขาก้อเอาไปขับไปเที่ยวกัน เราบอกให้ปะล้อรถก้อไม่ปะ จนตอนนี้เรากลับมาอยู่บ้านก้อต้องเอารถไปซ่อมเอง ผ่อนรถเองนะคะ แต่เขาเอารถเราไปใช้ 

แม่มักพูดเสมอ ว่าเราเป็นลูกคนเดียว ต้องทำดีกับญาติไว้ หากวันนึงแม่ไม่อยู่แล้ว เรายังมีญาติพวกนี้แหละให้ได้พึ่งพิง 

พอมาวันนี้พอเรามีหนี้สิน มาเจอแฟนคนนี้หลอกเอาเงินไป มานอกใจ ญาติพี่น้อง3คนนี้ ดูถูก นินทาเรา โพสท์หน้าเฟสเลยว่าเราเห_ี้ย  ซึ่งเราก้อไม่พูดไม่โต้ตอบอะไรทั้งนั้น แค่จำความรุ้สึกนี้ไว้แค่ สักวันนึงเราจะต้องได้ดีเหมือนเมื่อก่อน  จะจำไว้ว่า วันที่เราตกต่ำ เขาทำอะไรกับเรา เราจะขยันไม่ให้เขามาดูถูกเราอีก

  

บ้านของแม่เรา เราก้อไม่อยู่ แม่เราก้อไม่อยู่ แม่ย้ายไปอยู่กับน้องชายอีกคนที่ลำพูน  เพราะ ลูกพี่ลูกน้อง3คนนี้เขา มาอยู่ก็มาเถียงกับแม่ กินแล้วไม่ล้าง ให้แม่เราล้างจานให้ บ้านก้อไม่ทำความสะอาด คือแม่เราเลี้ยงเขาโตมา แต่เขาไม่ได้สำนึกบุญคุณอะไรเลย จะไล่ออกไปก็ไม่ได้เพราะ เขาเป็นลูกของพี่ชายแม่ แม่สงสารพี่ชายพี่ชายเป็นใบ้  เลยช่วยเลี้ยงเด็ก3คนนี้ ทุกวันนี้คือกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แม่ก้อกดดันเรานะ พูดบ่อยมาก เพราะเราไม่ฟังแม่ ไปรักผู้ชายแย่ๆคนนั้น แม่เราเสียใจกับสิ่งที่เราเลือกทำมาก เราเองก็รู้สึกผิดมาก โทษตัวเองทุกวัน เคยอยากหายไปเลย แต่ก้อไม่ทำ ต้องเคลียร์หนี้ให้หมด ต้องให้แม่สบายก่อน ถึงตอนน้นอะไรหลายๆอย่างต้องดีชึ้นกว่าตอนนี้แน่นอน  

ตอนนี้ มีเรื่องลังเลอยู่แค่เรื่องเดียว 

1。เลือกจะลงไปกรุงเทพ ไปสู้กับเรื่องข้างหน้า  เราได้ภาษาจีน อังกฤษ จบการสอนมา แต่เราไม่ได้ทำงานตรงสาย ก่อนหน้านี้เราทำงานด้านอสังหา งานไกด์ งานล่าม เราอยากทำงานที่มั่งคงและได้เงินเยอะๆมาใช้หนี้ มาทำให้ชีวิตมันดีกว่าที่เป็น พอทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง จะสร้างบ้านให้แม่ อยู่กันสองคน ส่วนบ้านหลังนั้นก้อให้พวกน้อง3คน ที่เป็น,ลูกพี่ลูกน้องอยู่ไป เราอึดอัดและไม่อยากอยู่ใกล้ มันเครียด มันกดดัน หดหู่และรังเกียจ คนประเภทนี้มาก

2。 เลือกอยู่เชียงใหม่ แต่ต้องหดหู่แบบนี้ต่อไป  หางานใหม่ แต่งานที่เชียงใหม่เงินเดือนไม่สูง หลักๆคือไม่อยากอยู่บ้านร่วมกับญาติๆพวกนี้นะคะ 

ขออภัยนะคะ หากพิมพ์ผิด เราเครียดและตัดสินใจไม่ได้กังวลทั้งการเงิน ทั้งชีวิตในภายภาคหน้าค่ะ