สับสน

เราก็อยากมีบ้านเป็นของตนเอง การที่มีขีวิตอยู่แล้วไม่รู้ว่าจะโดนสามีไม่พอใจไล่ออกจากบ้านอีกเมื่อไร ที่ผ่านมาก็สามครั้งไปแล้ว ที่ยังทนอยู่ทุกวันนี้ ก็คงเพราะ 1.เราไม่มีที่ไป  2.แม่สามีก็ดี ตอนนั้นเรารู้สึกอย่างนี้จริงๆว่าเราก็อยู่กับแม่สามีเค้าไป สามีก็ไม่ได้ทำงานหาเงินเลี้ยงเรา มีแต่แม่สามีที่ดูแลเราคอนไท่สบาย ส่งเราเรียน เราเองก็ไปไหนมาไหร่กับแม่สามีสะจน มีคนนึกว่าเราเป็นลูกสาวเสียเอง แต่ๆเรารู้าึกว่าทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่เราทีลูก แม่สามีจากที่ดีกับเราเรื่องเงินทองไม่เคยมีปัญหา แต่พอเรามีลูกตั้งแต่คลอด ก็เลี้ยงเองจนสามเดือน เราก็กลับไปทำงาน สามีก็ไม่ได้ช่วยเลี้ยงจริงจัง เรียกว่าแทบไม่เอาลูกเลย พอครบสามเดือนต้องไปทำงานก็คือหน้าที่สามีต้องเลี้ยง แต่คุณสามีก็เลี้ยงไม่ได้ เราต้องวิ่งเข้าออกที่ทำงาน จนเราเองก็เกรงใจคนที่ทำงานด้วยกันทนทำจนครบเทอม แม่สามีกับเราก็ตัดสินใจให้เราลาออกจากงาน มาเลี้ยงลูกอยู่บ้าน จากนั้นคงสาทรง่องแง่งระหว่างเรากับอาม่าสามีก็มีมาเรื่อย จทกราเคยทำงานเรียกว่า แม่เค้าคิดเราทำให้ได้เป็นให้ได้ แต่พอเราเลี้ยงลูกเราก็ไม่น่าได้ช่วยงานอะไรที่ทำงานเลย แต่งานบ้านเราก็รับผิดชอบ ตามกำลัง เราเลี้ยงลูกเรียกว่าคนเดียวก็ว่าได้ทั้งกลางวัน และกลางคืน แรกๆเวลากลางคืน ถ้าลูกเราก็ยังไม่ได้กินข้าวอาบน้ำจนกว่าลูกจะหลับ บางทีกว่าจะกบกับก็ปาไปเกือบ 5 ทุ่มเที่ยงคืน บางทีเราก็อยากคุย อยากพูดนั้นนี้กับคนในบ้าน แม่เค้าก็ว่าเราตลอด ว่าเราห่วงคุย ให้รีบกินรีบอาบน้ำ แล้วไปดูลูก สามีไม่ต้องพูดถึง บางเราก็เหนื่อย เราก็ท้อ เราก็ไปพูดกับแม่เค้า บางทีเค้าคงเหนื่อย เค้าก็พูดกับเราแรงๆ กูอยากจะหนีไปไกลไป ปล่อยให้พวกอยู่กันตามลำพัง เราก็ได้แต่น้ำตาตก (ยังไม่จบเดียวมาต่อ)