คือทำไมถึงโลกส่วนตัวสูงอ่ะ???

คืองี้เราอ่ะโรคส่วนตัวค่อนข้างสูงนะ(ในความคิดตัวเอง)​  แต่ตอนเด็กๆเป็นคนที่แบบขาดเพื่อนไม่ได้อยู่รร.ต้องมีเื่อนตลอดพอกลับมาบ้านก็ต้องแบบไปหาเพื่อนตลอดงี้และก็ติดแม่มากแบบขาดนางไม่ได้แต่แม่เราทำงานต่างประเทศนะไป2-3เดือนล่ะกลับมาเดือนกว่าแล้วเวลาแม่จะไปก็แบบงอแงร้องไห้หนักมาก(ช่วงนั้นประมาณอนุบาลจนประมาณป.3ป.4)  พอหลังจากนั้นก็เริ่มแบบแม่ไปทำงานก็เฉยๆแบบค่อนค้างดีใจพอยายไปนอนที่ดอยล่ะอยู่บ้านคนเดียวก็จะแบบแฮปปี้มาก(เวลาแม่ไม่อยู่เราจะอยู่กับยาย2คนแล้วเราเป็นคนดอย)​พอเข้าม.1เราเริ่มแบบไม่ไปเล่นกับเพื่อนแถวบ้านเป็นปีๆเลยอ่ะแต่เราแฮปปี้นะแล้วพอแม่กลับมาแล้วขอหอมแก้มขอกอดเราจะแบบไม่ชอบแบบไม่ต้องมาจุ้นจ้านกับ​กู​ จนแม่บอกว่าเดี๋ยวนี้เย็นชาขึ้นนะ​ แล้วเรารู้สึกแฮปปี้สุดเวลาอยู่คนเดียว​ รู้สึกชินสุดเวลาอยู่คนเดียว​ เราไม่เจ้าใจแบบบางคนอยู่คนเดียวไม่ได้อันนี้ไม่เข้าใจจิง​ เวลามีใึครมาหาก็จะแบบไ​ม่ชอบ​ ชอบอยู่คนเดียว​  รวมๆแล้วอยู่คนเดียวแม่แฮปปี้สุดและ​ จนยังคิดเลยว่าแบบอยากไปเที่ยวนู้นเที่ยวนี้แบบคนเดียวอ่ะ​   แต่พอไปเล่าให้เพื่อนฟังนางก็แบบ​ ยูคิดอยู่ไม่กลัวนู้นนี้นั้นหรอ​ แบบกูฟังนางแล้วเคืองมากๆ​  (อาจจะเล่างงหน่อยๆก็พยายยามเข้าใจล่ะกัน)​(ดูเชิงละบายนะ)​