เราชื่อเอมนะอายุ 27 เราพึงเปลี่ยนงานใหม่ ก่อนหน้านี้สังคมที่ทำงานเก่าที่ทำมา 3 ปี เพื่อนในทีมน่ารักมากๆแต่คนเราก็ต้องไปเริ่มต้นใหม่ด้วยเหตุผลที่อยากอัฟเงินเดือนเพราะที่เก่าฐานเงินเดือนค่อนข้างน้อย เราไปเริ่มงานที่ใหม่ด้วยเงินเดือนที่สูงกว่า เป็นประชาสัมพันธ์ วันแรกที่เข้าไปเรายิ้มให้กับทุกคนเพราะเราเป็นคนเฟรนรี่มาก ที่นี้มีประชาสัมพันธ์ 2 คน เราก็คุยกับคนข้างๆตลอดนะชวนเขาคุยชวนกินข้าวด้วยกันแต่เขาก็ไม่ค่อยอยากคุยกับเราเท่าไร เหมือนมีอะไรกั้นไว้ เราก็ทำงานไม่ได้สนใจอะไรคิดว่าถ้าเขาอยากคุยเราก็โอเค ไม่มีอะไรอยู่แล้ว เราทำงานมาได้ 4 เดือน เขาไม่เคยชวนเราไปกินข้าวเลย ทั้งๆที่มีกันแค่ 2 คน แล้วเขาก็บ่นๆว่าเขาอยู่คนเดียวก็ดีอยู่แล้วจะรับคนมาเพิ่มทำไม คำที่เขาพูดออกมาก็ทำให้เรารู้เลยว่าเขาคงไม่ชอบเรา ขนาดที่เรามาช่วยงานเขา ปกติเขาอยู่คนเดียวจะวุ่นวายมากและบ้างทีก็ไม่ได้ไปพัก เขาควรจะยินดีที่มีเพื่อนมาช่วยกัน เราไม่เข้าใจเลยว่าอยู่กัน 2 คนแทนทีจะเป็นเพื่อนที่ช่วยเหลือกัน เห้ออ ต้องบอกเพื่อนที่จบใหม่หรือกำลังหางานทำว่า อย่าทำงานตำแหน่งประชาสัมพันธ์ เพราะเป็นตำแหน่งที่รับทุกอย่าง เป็นด่านแรกเป็นที่รองรับอารมณ์ของทุกคนในองค์กร หลายๆแผนกก็จะเกรี้ยวกาจต่างๆกันไปเพราะคิดว่าเราเป็นแค่คนรับโทรศัพท์แต่หน้าที่มันเยอะมากมายกว่านั้น เขาคงไม่เข้าใจ เราไม่มีเพื่อนเลยสักคนเหงามาก พอมีคนมาคุยกับเราคนข้างๆก็จะคอยตัดบทเหมือนไม่อยากให้ใครมาคุยกับเรา เรางงกับพฤติกรรมเขามาก พอเราทำมาได้ 8 เดือน ทุกคนรู้ไหมว่าพนักงานในองค์กรยังจำชื่อเราไม่ได้เลยไม่ต้องบอกก็รู้และ จำชื่อได้แต่คนข้างๆเรา เราทำงานที่นี้ไม่มีเพื่อนและไม่มีใครเลย เวลามีกิจกรรมอะไรก็ไม่เคยมีใครชวน คนข้างๆเขาก็ไม่อยากยุ่งกับเรา เวลาเราไม่มามีงานอะไรก็ไม่เคยสื่อสาร แต่เวลาเขาไม่มาเราจะคอยบอกนะ ไม่เข้าใจเหมือนกัน เราอยากออกจากงานมากๆ อึดอัดสุดๆ มันไม่ใช่ตัวเราเลย แต่ทุกวันนี้บอกเลยว่าทนเพื่อเงิน เพื่อนเก่าจากที่ทำงานก็จะคอยถามเราว่าทนได้ยังไง วันๆนึงไม่เคยได้คุยกับใครนั่งเงียบๆคนเดียวกินข้าวคนเดียว เบื่อสุดๆและก็เจอความเกรี้ยวกาจของพนักงานที่โทรลงมาจะเอานู้นเอานี้ การพูดจาเหมือนเราเป็นคนใช้ เห้ออเราเคยทนไม่ไหวอยากจะออกแต่ก็มาติดโควิดอีก วันไหนที่ไปทำงานเรารู้สึกไม่อยากไปฉันต้องไปนั่งอยู่ที่ไม่ได้คุยกับใครเลยทุกวันวันล่ะ 8 ชม มันอึดอัดมาก แต่ก็คิดว่าเรามาทำงานเพื่อเงินไม่มีเพื่อนหรือจะโดนอะไรก็ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด ให้กำลังใจตัวเองไปวันๆเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็วันใหม่
มีเพื่อนคนไหนที่ยังทนกับสังคมทำงานแย่ๆเพื่อเงินเดือนถึงวันนี้ไหม ?