เรื่องสั้น..จากเรื่องจริงที่ไม่เน้นสาระ: เขาเรียกผมว่า "เซลส์แมน" <EP#3> ตอน "ติดคุก"

เรื่องสั้น (Based on True Story) ชุด: เขาเรียกผมว่า “เซลส์แมน” #3
ตอนที่ 3:  "ติดคุก"

จากตอนที่แล้วที่ได้ลงเล่นการเมืองท้องถิ่นครั้งแรก...
จนได้รับตำแหน่งซะใหญ่โตเป็นถึง... “ประธานนักเรียน”...
(ฮ่าฮ่าฮ่า...ตำแหน่งใหญ่โตมากกกกก)...
แต่ KPI ข้อเดียวที่พ่อขีดเส้นไว้ว่า “ต้องทำให้ได้”...
นั่นก็คือ...ต้อง “เอ็นท์ติด”....
*************************************
เทอมสุดท้ายของนักเรียน ม. 6 ต่างจังหวัดสมัยก่อน...
คงไม่มีตอนไหนตื่นเต้น...
เพื่อลุ้นว่าตัวเองจะสอบเข้ามหาลัยได้หรือเปล่า...
โชคดี...ของเด็กต่างจังหวัด...
ที่สมองโดนฉีดโบท๊อกซ์...จนหารอยย่นไม่เจออย่างผมครับ...
สามารถเอ็นทรานส์ได้ 2  รอบ...
“เอ็นท์ตรง”...กับ “เอ็นท์กลาง”...
“เอ็นท์ตรง” คือสอบเข้ามหาวิทยาลัยท้องถิ่น...
ถ้ามหาลัยของปักษ์ใต้ที่เป็นที่หมายปองมากที่สุดไม่พ้น...
ม.สงขลานครินทร์...ซึ่งมีทั้งวิทยาเขตหาดใหญ่...
กับวิทยาเขตปัตตานี...
“เอ็นท์กลาง”...คือสอบปรกติทั่วไปแข่งกับเด็กทั่วประเทศ...
จะเลือกมหาลัยไหนก็แล้วแต่ชอบเลย...
มีโอกาสให้เลือกตั้ง 6 อันดับ...
ตอนเลือกไม่มีปัญหาหรอก...
แต่จะสอบติดหรือเปล่ามันก็อีกเรื่องหนึ่ง...

แล้วตัวเองหลังจากที่อ่านหนังสืออย่างหนัก...
ตะลุยอ่านอย่างบ้าคลั่ง...ไม่ออกไปเที่ยวไหนเลย...
ยกเว้นร่ำสุราดั่งจอมยุทธลมปราณแตกซ่าน...ณ ที่พำนัก...
ก็ Daddy’s KPI...ตั้งไว้ชัดเจนว่าต้องเอ็นท์ติดเท่านั้น...
(ใช้ศัพท์หรูอีกแล้ว...แดดดี้เคพีไอ...)
ตอนที่ลุ้นผลเอ็นท์ครับ...ไม่กล้าอยู่ที่บ้าน...
แบบว่ากลัวหัวใจวายตายซะก่อน...
ครั้นจะไปแอบอยู่ในตู้เสื้อผ้าแล้วรอผลสอบออก...
ก็กลัวจะไม่ได้แสงแดด...ในการสังเคราะห์คลอโรฟิลด์อีก...
เพราะครูวิทยาศาสตร์กายภาพเคยบอกไว้ว่า...
คนเราสามารถสังเคราะห์แสงเองได้...
ถ้าได้รับแสงแดดในปริมาณที่มากพอ...
และแสงนี่แหละเป็นจุดกำเนิดของอ๊อกซิเย่น...
ที่ทำให้คนเราดำรงชิวิตอยู่ได้...

ว่าแล้วก็เลยรวมรวบพรรคพวก ม. 6  ด้วยกัน...
จัดตั้งกลุ่ม “จิตบำบัด”...คล้ายๆกับวิธีของหมอ...
ที่เขาเอาไว้ใช้บำบัดพวกติดยาเสพติด...
เอาไว้ปลอบใจซึ่งกันและกัน...
แต่นี่เราไม่ใช้สถานที่ในโรงพยาบาลครับ....
เราไปกันที่โน่นเลย....
...เกาะตะรุเตา...
ท่านผู้อ่านลองนั่งนึกดูนะครับว่า...
มันจะเด็กดีๆที่สนใจการเรียนซักกี่คน...
ที่ขนาดวันประกาศผลเอ็นทรานส์...
มันยังอุตสาห์หนีไปเที่ยวกันเลย...

แล้วเกาะที่ว่านี่ก็เคยเป็นที่คุมขังนักโทษมาก่อนในอดีต...
ที่อื่นเที่ยวอื่นมีเป็นร้อย...ไม่เลือก...
ดันเลือก “คุก” มาเป็นที่เที่ยวซะนี่...
เอาวะ...ไหนๆถ้ากูเอ็นท์ไม่ติดแล้ว...
วางแผนว่าจะปล้นเขากินซะเลย...
ตอนนี้ “ซ้อมใหญ่” การติดคุกซะก่อน...
เพื่อเอาความคุ้นชินในอนาคตอันใกล้...ก็ดีเหมือนกัน...
เชื่อกันว่า...ถ้าคนคุกคนไหนก้าวพ้นออกจากประตูแล้ว...
ต้องอย่าหันหลังกลับมามอง...
จะทำคนๆนั้นก็จะไม่กลับมาที่เดิมอีก...
ตอนนั่งเรือขากลับออกมาจากเกาะ...
ก็ทำความเชื่ออย่างเคร่งครัด...
ไม่ยอมหันกลับมามองเกาะอีกเลยเพราะ... 
...“หลับ”...
ก็กลัวเมาเรือนี่หว่า...ทำไงได้...

กลับมาถึงยะลาก็ตอนเย็นๆแล้ว...
สิ่งแรกที่ต้องเผชิญกับความจริง...
เหมือนเด็กๆเข้าแอบเข้าไปเล่นในเล้าเป็ด...
แล้วเผลอไปเหยียบมันตายแบบหลักฐานจะๆ...
มีขนเป็ดติดง่ามตีนเป็นกระจุกซะขนาดนี้...
หลักฐานแจ่มชัดมาก...ไม่ต้องพึ่ง DSI...
พูดง่ายๆคือหลักฐานชิ้นเบ้อเร่ิมล่อซะเต็มตีน...
แต่ไม่กล้าบอกแม่...
ปล่อยให้แกมานั่งนับเป็ดของแกเองว่าหายหรือเปล่า...
คราวนี้แหละกูกำลังจะโดนพิพากษา...
คดีฆ่าเป็ดตายโดยไม่เจตนา...
อารมณ์ประมาณนี้เลยครับ...

พอเลี้ยวมอไซค์ป๊าบบบบ...เข้ามาในโรงเรียน...
น้องคนหนึ่งที่รู้จักกัน...แมร่งวิ่งหน้าตื่นเข้ามาเลย...
ผมก็นึกคำอุทานในใจ...

“เอาแล้วไงข้าพเจ้า...ทำไมน้องท่านนี้...
ถึงมาเข้าใกล้เราด้วยความเร็วเช่นนี้...
มีอะไรฤา...สงสัยจะเป็นสารที่ไม่สู้ดีเป็นแน่แท้”...
(สำนวนดูจะไทยๆเล็กน้อย...
เพื่อดำรงศักดิ์ศรีความเป็นพลเมืองดี)...

“พี่...พี่...พี่เอ็นท์ติด มอ.หาดใหญ่”...
นึกในใจเอ็งเรียกพี่คำเดียวสั้นๆ...ไม่ต้องย้ำ...ได้มั๊ย...
หัวใจจะวายอยู่แล้วเนี่ย...
ตั้งแต่เกิดมา...ประโยคนี้คือ...
มธุรสวาจาที่ผมลิ้มลองเป็นครั้งแรก...
โอ้วแม่จ้าว...มันยอดมาก...ซี๊ดดดดดด....
แต่เดี๋ยวก่อน...ถ้าดูผิด...ว่าสุดท้ายไม่ใช่ชื่อกูนะ...
จะกลายเป็นเป็ดในเล้าบ้านแม่กูแน่...

และเพื่อเป็นการ “ครอสเชค” รอบที่สอง...
ผมเลยโทรไปบอกพ่อ...ให้เพื่อนพ่อที่อยู่หาดใหญ่...
แวะเข้าไปที่มหาลัย...ไปดูจริงๆว่า...
ชื่อที่ติดอยู่ที่โน่น...กับชื่อติดอยู่ที่โรงเรียน...
มันสะกดแบบทุกตัวอักษรตรงกัน 100% จริงหรือเปล่า...

ยังๆยังไม่ชัวร์อีกครับ...ต้องเชครอบสุดท้าย...
ข่าวใหญ่ๆแบบนี้...ระดับเรามันต้อง...
ตรวจสอบกับสื่อมวลชน...
เพราะสมัยก่อนการประกาศผลเอ็นทรานส์...
เขามีการถ่ายทอดในทีวีด้วย...
แล้วชื่อผมก็มีอยู่ใน ทีวี...จริงๆครับ...
จะจดจำเอาไว้ยันลูกหลานเลยว่า...
ผมเคยออกทีวีแล้วนะเฟ้ย...

ว่าแล้วเลยต้องย้ายที่อยู่จากแผ่นดินยะลาที่รัก...
มาเป็นนักศึกษา...หน้าใสกิ๊งแต่ความสูงเท่าเดิม...
ที่คณะวิทยาการจัดการ...
ม.สงขลานครินทร์ หาดใหญ่...
แล้วจุดกำเนิดของคำว่า “เซลส์แมน”....
ก็เร่ิมต้นขึ้นที่นี่...


-บุ้ง ดีดติ่งหู-
#เขาเรียกผมว่า “เซลส์แมน”