เล่าเรื่องชีวิตจริง
เล่าย้อนไปตั้งแต่เด็ก่อนนะคะ
คือเป็นเด็กบ้านนอกคนนึงฐานะทางบ้านตอนนั้นพอกินพอใช้ แถวบ้านอาจจะดูมีเงินแบบไม่รวยมากแต่ก็ไม่ขาดมือ พ่อแม่ทำอาชีพค้าขายเป็ดสดไก่สด พ่อเป็นคนที่พอทำงานก็ทำงานเก่งนะคะ พ่อจะเป็นคนที่ออกไปรับชื้อไก่ตามหมู่บ้าน แต่จะเป็นคนทำอาหารขาย แต่พ่อไปกลับมาคือเมาทุกทีเป็นประจำทุกวัน จนวันนึงพ่อเริ่มป่วยพาไปหาหมอ หมอบอกกระเพราะอาหารมีเลือดออก แต่ด้วยความดื้อเค้าก็แอบกินเรื่อยๆจนกลายเป็นมีโรคติดตัว เป็นโรคตับ ไต คือโรคตามมาเเยะมาก เคยช็อคหนัก2-3รอรอบแกหยุดกินแต่มันก็สายเกินไปแต่แม่ก็ยังหวังว่าพ่อจะหาย แกไปกู้เงินธนาคารที่นาที่มีขายหมดบ้านก็ติดจำนอง แตืสุดท้ายพ่อก็เสีย😭หนี้กองท่วมหัวเลย ลืมเล่ามีพี่สาวยุคนนึงแต่ด้วยความที่แม่เราขี้บ่นชอบกดดันพี่เลยหนีออกจากบ้าน ตอนนี้เราเหลือยุกะแม่แค่2คนตอยนั้นเรายังเด็กมาก แต่เราเป็นเด็กเช่อๆอยู่แต่บ้านไม่เที่ยวไปข้างนอกไม่เกินชั่วโมงก็กลับ ชึ่งช่วยไรแม่ไม่ค่อยได้เลย แต่ก็หลังจากพ่อเสียได้3-4เดือนมีคนมาจีบแม่ แม่บอกกับเราว่าเราต้องหาที่พึ่ง แม่ไม่ได้อยากแต่งงานใหม่แต่เพราะหนี้ที่ก่อไว้เยอะเหลือเกิน แกตัดสินใจแต่งงานใหม่ พ่อเลี้ยงก็ดีเค้ามีลูกสาวมาอยู่ด้วยคนนึง ย้ายมาอยู่บ้านเรา เราต้องแบ่งห้องให้เค้าด้วย แต่ก็อย่างหว่าแหละเหมือนเค้าไม่ค่อยชอบเรา หาว่าเราขโมยบัตรประชาชนเค้า (กุอายุ14จะเอาของเมิงไปทำมายัง) เราจึงต้องเสียสละห้องตัวเองให้เค้าเพราะไม่อยากให้แม่ลำบากใจ เราต้องมานอนที่แคบๆที่มีตู้เสื้อผ้ากันทำเป็นห้อง🤣 แต่ด้วยความที่แบบเรากลายเปนเด็กมีปันหา เราติดเพื่อนรุ่นน้องโดดเรียนไปนั่งร้านเกม เพราะเราเช่อๆเพื่อนในห้องจะไม่มีเพื่อนไม่คบเราไม่แต่งกน้าไม่แต่ตัวไม่เที่ยว จะคุยเรื่องแรดๆนี่ไม่ได้เลยนะคุยไม่เป็นยังอ่อนหัด ก็ติดเกมติดการ์ตูนนิ แล้ว ไม่เที่ยวแซวผู้ไม่เป็นเรียนไม่เก่งไม่มีใครคบ เราเลยต้องลาออกจบแค่ ม. 3
ไปโรงเรียนไม่มีความสุข เพราะไม่มีเพื่อน
แม่เลยให้เราไปย้ายไปอยู่กับพี่สาว ที่ด่านนอก ครั้งแรกที่เข้าผับตอนนั้นอายุประมาณ 16-17 พี่สาวเราฝากงานให้ทำเป็นเด็กเสิร์ฟ ในบาร์ ไปแรกๆก็ตกใจแหละโคโยตี้เล่นแก้ผ้าออดหมดกลางเวทีตกใจมาก5555 ส่วนที่นั่นไม่มีค่าจ้างเงินที่ได้ล้วนเป็นติ๊บที่แขกให้เรียกได้ว่าอยู่ที่ดวง แล้วเราก็ทำงานไปสักพัก ปีที่2พี่เรามีแฟนเป็นชาวมาเลเซีย แล้วก็เริ่มไม่ทำงานแต่เราก็ทำนะ ตอนนั้นห้องพักมีแต่รายวัน วันละ300 แพงมากก แล้วพอพี่เราไม่ได้ทำงานคนจ่ายต้องเป็นเราคนเดียว แต่เราดันไม่ได้นอนเพราะบางทีแฟนพี่มาเค้าก็ไล่เราไปนอนห้องเพื่อนเรามีเพื่อนเป็นชาวพม่าคนนึง นางเป็นโคโยตี้นางดีกับเรามากเลย เราทำงานได้ตังมาพี่เราเอาไปหมดแบ้วให้เราไว้กินข้าวแค่50-100ต่อวันพอวันไหนได้ติ๊บน้อยนางก็บ่นด่าเราสารพัดสารเพ (จิตใจบอบบางจะร้องไห้😓) แล้วก็มีช่วงนึงที่เรากลับมาอยู่บ้านเพราะแม่เราจะขายบ้านใช้หนี้ ตอนนั้นขายได้ 1.2ล้าน เชื่อมั้ย พี่สาวเรา50,000
แม่ใช้หนี้ประมาน 300,000 แล้วก็ไปชื้อบ้านเล็กๆพี่ชายพ่อแถวบ้านนอกเค้าขายให้แค่ 250,000 ด้านหลังเป็นลานว่าง พ่อเลี้ยงทำเตาถ่านไว้เผาถ่านขาย แม่ชื้อรถให้พ่อ450,000 ส่วนเราแม่ชื้อทองให้ ราคาน่าจะ9000+(ช่างมันเถอะแม่เราเอาไปขายละ) ครึ่งสลึง แล้วก็ดาวน์มอไซให้เราไว้ขี่ไปทำงาน 11,000 เราก็ได้งานร้านป้าย แล้วสักพักเราก็โดนบีบออกเพราะเด็กเก่าเค้าขี้อิจฉา ชอบว่าเราอย่างนั้นอย่างงี้ ใส่ร้ายป้ายสีเพราะเห็นเจ้ดีกับเรา จนเราลาออก พอเราออกเราก็ตะลอนหางาน ได้งานร้านเช่าซีดี แต่ด้วยความที่เศรษฐกิจค่อนข้างแย่ร้านก็จะหารายได้เสริมมา ขายรองเท้า เจ้าของร้านดีนะแรกๆ แต่พอหลังๆใช้เหมือนขี้ข้าเลย ทั้งเลี้ยงลูกให้ ขายหมูทอดตอนเช้า ตอนสายขายน้ำปั่น แต่ก็ดีอย่างนึงเบิกตังได้ถ้าร้อน หลังๆแม่ชอบมีปัญหาตังหมด เห้ยอาจจะงงเพิ่งขายบ้านมาตังหมดได้ไง ค่ารถงี้ตังออกเราก็เอาตังเราให้แม่ไปจ่ายให้แต่หลังแม่มาแบบน่าดำคร่ำเครียดตากแดดมา เพื่อมาถามตามร้านว่ามีร้านไหนจะเอาถ่านมั้ย เพราะว่าพ่อเลี้ยงเราอายที่จะมาถามขาย เราก็สงสารแม่บ้างทีต้องเดินไปถามให้ มาต่อเรื่องงานมีครั้งนึงใช้เราต้มไข่มุก แล้วลูกค้าร้านรองเท้ามา เราต้องขายรองเท้าอีก มุกไหม้นิดนึงบ่นยาวใส่อารม อ่อลืมบอกตั้งแต่แฟนแกมีกิ๊กแกก็อารมขึ้นๆลงๆ มาลงที่เรา เราก็อึดอัดนะปัญหาหลายอย่างมาก พ่อแม่ก็เทลาะกันบ่อย จนมาวัยนึงแม่โทรมาบอกว่าไม่ต้องกลับบ้านให้ไปนอนบ้านน้าเลย เราถามทำไมแม่ก็ด่าละบอกไม่ต้องถาม จนได้ฟังจากปากน้าว่าพ่อเลี้ยงเราติดยา ขู่ฆ่าแม่2-3รอบแต่แม่เป็นห่วงเราเลยทนอยู่เพราะเขาขู่ว่าถ้าแม่หนีไปเค้าจะฆ่าเรา แล้วหลังจากนั้นแม่ก็หนีไปทำงานต่างจังหวัดให้เราอยู่กับน้ากับยายจนมาวันนึงเราไม่ไหวจริงๆ เค้าบ่นเรื่องฝุ่นคือร้านอยู่ติดถนน เปิดโล่ต้องมีบ้างอยู่แล้วเราก็เผลอหลุดความในใจว่านี่เราทำให้ทุกอย่างยังไม่พออีกหรือ วันต่อมาวันหยุดเรา เค้าทักไลน์มาบอกคงจะจ้างต่อไม่ไหวมาเอาตังด้วยนะคำนวนค่าแรงให้ ตอนนั้นตังเรามีแค่ตังติดตัว 2500 รุ่นน้องที่เราเคยบอกตัวติดกันตอนเด็กๆอ่ะ ช่วยฝากงานให้เรา เราจึงย้ายมายุฉะเชิงเทรา น้องช่วยค่าของขาดเหลือทุกอย่าง แต่ด้วยความที่เราเป็นคนใช้ตังเก่ง ตังเราไม่พอใช้สักเดือน เพราะเงินเดือนตอนยังไม่เป็นประจำยุที่8-9พันนิดๆชึ่งไม่พอใช้ เพราค่าห้องเดือนนึงยุที่2000 ไหนจะค่างวดรถที่ยังส่งไม่หมด เดือนนึง1750เราต้องส่งให้น้า2300เพื่อให้น้าให้ยายไว้ชื้อไรกิน จนมาวันนึงเราได้เป็นประจำความฟุ่มเหือยมาเลยจ้าสมัครบัตรกดเงินซื้อโทสัพ เราก็วนยุแบบนี้ตามฉบับมนุษย์เงินเดือน อยู่ดัๆก็อยากโทคุยกับบริษัทรถว่าเหลือเท่าไหร่ เราโทรเช็คเค้าบอกไม่จ่ามา2งวดแล้ว แล้วเค้าจะตามรถ ตอนนั้นเราช็อคมาเราส่งไปให้น้าทุกเดือน ทำไมเค้าบอกเราขาดส่ง แล้วเราก็คุยกับแม่แหละ แม่บอกว่าช่างเถอะยังไงเราก็อาศัยบ้านเค้าอยู่แม่ทำงานก็ส่งช่วยน้ายุตลอด ละเราแบบไม่โอเคเราเลยไปสมัครบัตรอีกใบมาปิดค่ารถ หมดเลย จะได้ไม่ต้องส่งอีกละ ต้องมาเป็นหนี้ค่าบัตรแทน ตอนนี้ยิ่งโควิดมาอีกแม่ไม่ได้ทำงานแต่แม่ไม่บอกเรา เค้าบอกยืมเกม2500 เดี่ยวสิ้นเดือนจะโอนคืนเราก็ให้ไปมาตอนเย็บอกขอเพิ่ม500 เราก็โอเคเราก็ย้ำนะแม่ช่วงยี้หนูไม่ค่อยมีตัง เหลือติดตัวแค่1300 แกก็บอกเออน่าเดี๋ยวคืน จนมารู้ตอนวันที่7แกบอกแกไม่ได้ทำงาน เราก็บอกไม่มีทำไมไม่ประหยัดใช้ เพราตอนนี้หนูก็ประหยัดสุดๆละ 1300 ใช้ยังไงให้ได้29 วันย่ำแย่มากเลยต้องกดบัตรกดได้แค่1000จนตอนนี้23เหลือตังติดตัวแค่100
ยืมใครก็ไม่ได้ด้วย ตังเก็บก็ไม่มี คือแบบมันแย่มากทนหิวทุกคืน คิดแค่ว่าจะจำโทสัพดีมั้ย แต่ถ้าแม่โทรมาไม่ติดจะทำไงตอนนี้เครียดมากเลย อายุ23ภาระเยอะแต่ก็นะ งานก็เริ่มกดดัน แรกๆก็แอบงอนแม่อยู่แหละแต่แม่ก็คือแม่แหละรักแม่นะ ตอนนี้มืดแปดด้านแล้ว😭อยากกอดแม่คิดถึงแม่ ท้อแท้แล้วหมดกำลังใจ อยากย้อนเวลากลับไปจะตั้งใจเรียนจะไม่เกเร 😭 เป็นห่วงแม่แต่เราเป็นคนที่แสดงความรักไม่เป็นอ่ะ ไม่เคยบอกรักแม่เลย ตอนนี้คงามฝันเราคืออยาดกจะมีเก็บเงินชื้อบ้านให้แม่อยู่ ตอนนี้แม่แก่แล้ว แต่ก็มืดมน เหมือนตัวคนเดียวบนโลกไม่กล้าเล่าให้แม่ฟังกลัวเค้าเป็นห่วง ไม่แสดงอาการแต่น้ำตามันตกอยู่ข้างในมีหลายอย่างในใจ แต่ทำไงได้ มันต้องสู้😓 สักวันชีวิตเราต้ิงดีกว่านี้ แม่เราต้องสบาย ❤รักแม่กำลังใจของหนู❤ อาจจะเล่าข้สมไปข้ามมาหน่อยเด้อ
ช่วงชีวิตที่แสนลำบากของเด็กบ้านนอก
เล่าย้อนไปตั้งแต่เด็ก่อนนะคะ
คือเป็นเด็กบ้านนอกคนนึงฐานะทางบ้านตอนนั้นพอกินพอใช้ แถวบ้านอาจจะดูมีเงินแบบไม่รวยมากแต่ก็ไม่ขาดมือ พ่อแม่ทำอาชีพค้าขายเป็ดสดไก่สด พ่อเป็นคนที่พอทำงานก็ทำงานเก่งนะคะ พ่อจะเป็นคนที่ออกไปรับชื้อไก่ตามหมู่บ้าน แต่จะเป็นคนทำอาหารขาย แต่พ่อไปกลับมาคือเมาทุกทีเป็นประจำทุกวัน จนวันนึงพ่อเริ่มป่วยพาไปหาหมอ หมอบอกกระเพราะอาหารมีเลือดออก แต่ด้วยความดื้อเค้าก็แอบกินเรื่อยๆจนกลายเป็นมีโรคติดตัว เป็นโรคตับ ไต คือโรคตามมาเเยะมาก เคยช็อคหนัก2-3รอรอบแกหยุดกินแต่มันก็สายเกินไปแต่แม่ก็ยังหวังว่าพ่อจะหาย แกไปกู้เงินธนาคารที่นาที่มีขายหมดบ้านก็ติดจำนอง แตืสุดท้ายพ่อก็เสีย😭หนี้กองท่วมหัวเลย ลืมเล่ามีพี่สาวยุคนนึงแต่ด้วยความที่แม่เราขี้บ่นชอบกดดันพี่เลยหนีออกจากบ้าน ตอนนี้เราเหลือยุกะแม่แค่2คนตอยนั้นเรายังเด็กมาก แต่เราเป็นเด็กเช่อๆอยู่แต่บ้านไม่เที่ยวไปข้างนอกไม่เกินชั่วโมงก็กลับ ชึ่งช่วยไรแม่ไม่ค่อยได้เลย แต่ก็หลังจากพ่อเสียได้3-4เดือนมีคนมาจีบแม่ แม่บอกกับเราว่าเราต้องหาที่พึ่ง แม่ไม่ได้อยากแต่งงานใหม่แต่เพราะหนี้ที่ก่อไว้เยอะเหลือเกิน แกตัดสินใจแต่งงานใหม่ พ่อเลี้ยงก็ดีเค้ามีลูกสาวมาอยู่ด้วยคนนึง ย้ายมาอยู่บ้านเรา เราต้องแบ่งห้องให้เค้าด้วย แต่ก็อย่างหว่าแหละเหมือนเค้าไม่ค่อยชอบเรา หาว่าเราขโมยบัตรประชาชนเค้า (กุอายุ14จะเอาของเมิงไปทำมายัง) เราจึงต้องเสียสละห้องตัวเองให้เค้าเพราะไม่อยากให้แม่ลำบากใจ เราต้องมานอนที่แคบๆที่มีตู้เสื้อผ้ากันทำเป็นห้อง🤣 แต่ด้วยความที่แบบเรากลายเปนเด็กมีปันหา เราติดเพื่อนรุ่นน้องโดดเรียนไปนั่งร้านเกม เพราะเราเช่อๆเพื่อนในห้องจะไม่มีเพื่อนไม่คบเราไม่แต่งกน้าไม่แต่ตัวไม่เที่ยว จะคุยเรื่องแรดๆนี่ไม่ได้เลยนะคุยไม่เป็นยังอ่อนหัด ก็ติดเกมติดการ์ตูนนิ แล้ว ไม่เที่ยวแซวผู้ไม่เป็นเรียนไม่เก่งไม่มีใครคบ เราเลยต้องลาออกจบแค่ ม. 3
ไปโรงเรียนไม่มีความสุข เพราะไม่มีเพื่อน
แม่เลยให้เราไปย้ายไปอยู่กับพี่สาว ที่ด่านนอก ครั้งแรกที่เข้าผับตอนนั้นอายุประมาณ 16-17 พี่สาวเราฝากงานให้ทำเป็นเด็กเสิร์ฟ ในบาร์ ไปแรกๆก็ตกใจแหละโคโยตี้เล่นแก้ผ้าออดหมดกลางเวทีตกใจมาก5555 ส่วนที่นั่นไม่มีค่าจ้างเงินที่ได้ล้วนเป็นติ๊บที่แขกให้เรียกได้ว่าอยู่ที่ดวง แล้วเราก็ทำงานไปสักพัก ปีที่2พี่เรามีแฟนเป็นชาวมาเลเซีย แล้วก็เริ่มไม่ทำงานแต่เราก็ทำนะ ตอนนั้นห้องพักมีแต่รายวัน วันละ300 แพงมากก แล้วพอพี่เราไม่ได้ทำงานคนจ่ายต้องเป็นเราคนเดียว แต่เราดันไม่ได้นอนเพราะบางทีแฟนพี่มาเค้าก็ไล่เราไปนอนห้องเพื่อนเรามีเพื่อนเป็นชาวพม่าคนนึง นางเป็นโคโยตี้นางดีกับเรามากเลย เราทำงานได้ตังมาพี่เราเอาไปหมดแบ้วให้เราไว้กินข้าวแค่50-100ต่อวันพอวันไหนได้ติ๊บน้อยนางก็บ่นด่าเราสารพัดสารเพ (จิตใจบอบบางจะร้องไห้😓) แล้วก็มีช่วงนึงที่เรากลับมาอยู่บ้านเพราะแม่เราจะขายบ้านใช้หนี้ ตอนนั้นขายได้ 1.2ล้าน เชื่อมั้ย พี่สาวเรา50,000
แม่ใช้หนี้ประมาน 300,000 แล้วก็ไปชื้อบ้านเล็กๆพี่ชายพ่อแถวบ้านนอกเค้าขายให้แค่ 250,000 ด้านหลังเป็นลานว่าง พ่อเลี้ยงทำเตาถ่านไว้เผาถ่านขาย แม่ชื้อรถให้พ่อ450,000 ส่วนเราแม่ชื้อทองให้ ราคาน่าจะ9000+(ช่างมันเถอะแม่เราเอาไปขายละ) ครึ่งสลึง แล้วก็ดาวน์มอไซให้เราไว้ขี่ไปทำงาน 11,000 เราก็ได้งานร้านป้าย แล้วสักพักเราก็โดนบีบออกเพราะเด็กเก่าเค้าขี้อิจฉา ชอบว่าเราอย่างนั้นอย่างงี้ ใส่ร้ายป้ายสีเพราะเห็นเจ้ดีกับเรา จนเราลาออก พอเราออกเราก็ตะลอนหางาน ได้งานร้านเช่าซีดี แต่ด้วยความที่เศรษฐกิจค่อนข้างแย่ร้านก็จะหารายได้เสริมมา ขายรองเท้า เจ้าของร้านดีนะแรกๆ แต่พอหลังๆใช้เหมือนขี้ข้าเลย ทั้งเลี้ยงลูกให้ ขายหมูทอดตอนเช้า ตอนสายขายน้ำปั่น แต่ก็ดีอย่างนึงเบิกตังได้ถ้าร้อน หลังๆแม่ชอบมีปัญหาตังหมด เห้ยอาจจะงงเพิ่งขายบ้านมาตังหมดได้ไง ค่ารถงี้ตังออกเราก็เอาตังเราให้แม่ไปจ่ายให้แต่หลังแม่มาแบบน่าดำคร่ำเครียดตากแดดมา เพื่อมาถามตามร้านว่ามีร้านไหนจะเอาถ่านมั้ย เพราะว่าพ่อเลี้ยงเราอายที่จะมาถามขาย เราก็สงสารแม่บ้างทีต้องเดินไปถามให้ มาต่อเรื่องงานมีครั้งนึงใช้เราต้มไข่มุก แล้วลูกค้าร้านรองเท้ามา เราต้องขายรองเท้าอีก มุกไหม้นิดนึงบ่นยาวใส่อารม อ่อลืมบอกตั้งแต่แฟนแกมีกิ๊กแกก็อารมขึ้นๆลงๆ มาลงที่เรา เราก็อึดอัดนะปัญหาหลายอย่างมาก พ่อแม่ก็เทลาะกันบ่อย จนมาวัยนึงแม่โทรมาบอกว่าไม่ต้องกลับบ้านให้ไปนอนบ้านน้าเลย เราถามทำไมแม่ก็ด่าละบอกไม่ต้องถาม จนได้ฟังจากปากน้าว่าพ่อเลี้ยงเราติดยา ขู่ฆ่าแม่2-3รอบแต่แม่เป็นห่วงเราเลยทนอยู่เพราะเขาขู่ว่าถ้าแม่หนีไปเค้าจะฆ่าเรา แล้วหลังจากนั้นแม่ก็หนีไปทำงานต่างจังหวัดให้เราอยู่กับน้ากับยายจนมาวันนึงเราไม่ไหวจริงๆ เค้าบ่นเรื่องฝุ่นคือร้านอยู่ติดถนน เปิดโล่ต้องมีบ้างอยู่แล้วเราก็เผลอหลุดความในใจว่านี่เราทำให้ทุกอย่างยังไม่พออีกหรือ วันต่อมาวันหยุดเรา เค้าทักไลน์มาบอกคงจะจ้างต่อไม่ไหวมาเอาตังด้วยนะคำนวนค่าแรงให้ ตอนนั้นตังเรามีแค่ตังติดตัว 2500 รุ่นน้องที่เราเคยบอกตัวติดกันตอนเด็กๆอ่ะ ช่วยฝากงานให้เรา เราจึงย้ายมายุฉะเชิงเทรา น้องช่วยค่าของขาดเหลือทุกอย่าง แต่ด้วยความที่เราเป็นคนใช้ตังเก่ง ตังเราไม่พอใช้สักเดือน เพราะเงินเดือนตอนยังไม่เป็นประจำยุที่8-9พันนิดๆชึ่งไม่พอใช้ เพราค่าห้องเดือนนึงยุที่2000 ไหนจะค่างวดรถที่ยังส่งไม่หมด เดือนนึง1750เราต้องส่งให้น้า2300เพื่อให้น้าให้ยายไว้ชื้อไรกิน จนมาวันนึงเราได้เป็นประจำความฟุ่มเหือยมาเลยจ้าสมัครบัตรกดเงินซื้อโทสัพ เราก็วนยุแบบนี้ตามฉบับมนุษย์เงินเดือน อยู่ดัๆก็อยากโทคุยกับบริษัทรถว่าเหลือเท่าไหร่ เราโทรเช็คเค้าบอกไม่จ่ามา2งวดแล้ว แล้วเค้าจะตามรถ ตอนนั้นเราช็อคมาเราส่งไปให้น้าทุกเดือน ทำไมเค้าบอกเราขาดส่ง แล้วเราก็คุยกับแม่แหละ แม่บอกว่าช่างเถอะยังไงเราก็อาศัยบ้านเค้าอยู่แม่ทำงานก็ส่งช่วยน้ายุตลอด ละเราแบบไม่โอเคเราเลยไปสมัครบัตรอีกใบมาปิดค่ารถ หมดเลย จะได้ไม่ต้องส่งอีกละ ต้องมาเป็นหนี้ค่าบัตรแทน ตอนนี้ยิ่งโควิดมาอีกแม่ไม่ได้ทำงานแต่แม่ไม่บอกเรา เค้าบอกยืมเกม2500 เดี่ยวสิ้นเดือนจะโอนคืนเราก็ให้ไปมาตอนเย็บอกขอเพิ่ม500 เราก็โอเคเราก็ย้ำนะแม่ช่วงยี้หนูไม่ค่อยมีตัง เหลือติดตัวแค่1300 แกก็บอกเออน่าเดี๋ยวคืน จนมารู้ตอนวันที่7แกบอกแกไม่ได้ทำงาน เราก็บอกไม่มีทำไมไม่ประหยัดใช้ เพราตอนนี้หนูก็ประหยัดสุดๆละ 1300 ใช้ยังไงให้ได้29 วันย่ำแย่มากเลยต้องกดบัตรกดได้แค่1000จนตอนนี้23เหลือตังติดตัวแค่100
ยืมใครก็ไม่ได้ด้วย ตังเก็บก็ไม่มี คือแบบมันแย่มากทนหิวทุกคืน คิดแค่ว่าจะจำโทสัพดีมั้ย แต่ถ้าแม่โทรมาไม่ติดจะทำไงตอนนี้เครียดมากเลย อายุ23ภาระเยอะแต่ก็นะ งานก็เริ่มกดดัน แรกๆก็แอบงอนแม่อยู่แหละแต่แม่ก็คือแม่แหละรักแม่นะ ตอนนี้มืดแปดด้านแล้ว😭อยากกอดแม่คิดถึงแม่ ท้อแท้แล้วหมดกำลังใจ อยากย้อนเวลากลับไปจะตั้งใจเรียนจะไม่เกเร 😭 เป็นห่วงแม่แต่เราเป็นคนที่แสดงความรักไม่เป็นอ่ะ ไม่เคยบอกรักแม่เลย ตอนนี้คงามฝันเราคืออยาดกจะมีเก็บเงินชื้อบ้านให้แม่อยู่ ตอนนี้แม่แก่แล้ว แต่ก็มืดมน เหมือนตัวคนเดียวบนโลกไม่กล้าเล่าให้แม่ฟังกลัวเค้าเป็นห่วง ไม่แสดงอาการแต่น้ำตามันตกอยู่ข้างในมีหลายอย่างในใจ แต่ทำไงได้ มันต้องสู้😓 สักวันชีวิตเราต้ิงดีกว่านี้ แม่เราต้องสบาย ❤รักแม่กำลังใจของหนู❤ อาจจะเล่าข้สมไปข้ามมาหน่อยเด้อ