เมื่อก่อนตอนสมัยเรียนเราเป็นคนที่พูดน้อย เข้าถึงยาก ทำให้ไม่ค่อยมีเพื่อน เราเลยพยายามปรับเปลี่ยนตัวเอง โชคดีหน่อยที่ได้ไปwork and travel ที่อเมริกาเลยได้นิสัยfriendlyสไลน์ฝรั่งที่เจอใครก็คุยด้วยได้หมด
เวลาเจอคนอื่นๆทำให้ ใครๆก็อยากคุยด้วย แต่พอเอาเข้าจริง ในระยะยาวกลับไม่มีใครสักคนอยู่ด้วย เป็นเพื่อนกันจริงๆได้สักคน ทำให้หลังๆเลยกลับมานิสัยเดิม สมัยเมื่อก่อน ที่จะเงียบ ไม่ค่อยชวนใครคุย
พอตอนนี้เจอโควิดไป ไม่มีเพื่อนสักคน เลยรู้สึกเหงามากเลย ยังดีที่เราออกจะสายโอตาคุพวกมังงะอนิเมะ เลยหามังงะอ่าน ดูอนิเมะไปพลางๆ เลยไม่เหงามาก
เอาจริงๆเลยนะ เราเริ่มสงสัยว่าการจะมีเพื่อน'จริงๆ'สักคนนี่ต้องทำยังไงหรอคะ คืออยู่คนเดียวมานานจนเอาจริงเริ่มไม่เข้าใจในเรื่องการมีเพื่อนแล้วนะคะ แต่ลึกๆก็แอบอยากมีนะคะ
แปลกไหมคะ เป็นคนเข้ากับคนง่าย แต่เอาจริงๆไม่มีเพื่อนสักคน (เริ่มไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมีเพื่อนด้วยคะ)
เวลาเจอคนอื่นๆทำให้ ใครๆก็อยากคุยด้วย แต่พอเอาเข้าจริง ในระยะยาวกลับไม่มีใครสักคนอยู่ด้วย เป็นเพื่อนกันจริงๆได้สักคน ทำให้หลังๆเลยกลับมานิสัยเดิม สมัยเมื่อก่อน ที่จะเงียบ ไม่ค่อยชวนใครคุย
พอตอนนี้เจอโควิดไป ไม่มีเพื่อนสักคน เลยรู้สึกเหงามากเลย ยังดีที่เราออกจะสายโอตาคุพวกมังงะอนิเมะ เลยหามังงะอ่าน ดูอนิเมะไปพลางๆ เลยไม่เหงามาก