ทำไมเราต้องใจอ่อนกับคนขอทาน ทุกรูปแบบ ใจอ่อนตลอด เห็นไม่ได้น้ำตาซึมตลอด อยากช่วยให้พวกเขาสบาย แต่เราก็ช่วยได้แค่เศษตัง เราต้องทำยังไงน้ะ ถึงจะได้ช่วยพวกเขาเหลานี้ให้มีความสุข ความสบาย ถึงเขาเข้ามาเพื่อหลอกเรา แต่เรากลับเชื่อ และไม่เคยโกรธ เพราะเราให้แล้ว เราไม่คิดหรอกว่าเงินนั้นเขาจะเอาไปทำอะไร ไม่เคยคิด ให้เพราะใจอยากให้ ให้เพราะคิดว่า คงจะช่วยพวกเขาได้ไม่มากก็น้อย เราดูโง่ไปหรือปล่าวค่ะ คนที่เข้ามาอ่าน คิดยังไงกับข้อความข้างต้นค่ะ