ดูเล่ห์บรรพกาล 14 EP ด้วยที่ไม่ได้คาดหวังจากเรื่องราวทางประวัติศาสตร์มากนัก เพราะคิดว่าเป็นแค่องค์ประกอบของเรื่อง ดังนั้นในกระทู้นี้ จึงโฟกัสไปที่เรื่องราวของตัวละครต่างๆ โครงเรื่อง และฉากต่างๆ ตามที่สมควรจะพูดถึงเท่านั้นนะครับ
ก่อนอื่น เรื่องเล่ห์บรรพกาล จากที่ไปศึกษาดูเบื้องต้น จึงพบว่าคนเขียนบท หรือจริงๆ ก็คือคนแต่งนิยาย คือคนเดียวกับที่เขียนเรื่องข้าบดินทร์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว และฤกษ์สังหารด้วย ดังนั้นโครงเรื่องบางอย่าง ก็เลยมีการดึงดูดมุมที่ดูคล้ายๆ กัน อย่างเล่ห์บรรพกาล ผมมองบทคราสมีความคล้ายคลึงกับบทของหมื่นวิชิตฯ ของข้าบดินทร์ ตรงที่ไม่ได้ดั่งใจแล้วก็กลายเป็นหมาบ้าขึ้นไปเรื่อยๆ จนเกิดความแค้นและบ้าคลั่งเกินตัวละครตัวอื่นๆ บอกเลยว่าเป็นบทที่สร้างความแปลกใหม่ระดับหนึ่งของวงการละคร เพราะไม่ใช่บทตัวร้ายหลัก ไม่ค่อยมีบท ไม่เน้นสมองคิดแผนการ เน้นเอาความหมั่นไส้ของคนอ่านคนดูล้วนๆ เพราะถึงเวลาจนตรอก ก็แสดงความดิบเถื่อนสุดขีดออกมา คิดกับผู้หญิงได้อย่างไม่อายความเป็นผู้ชายของตัวเอง
กลับมาที่ประเด็นหลักของเรื่อง แก่นหลักของเรื่องก็คือ การที่ปักบุญพยายามจะต้องการหาผู้สะกดเทวรูป 9 คน ที่ถูกผนึกไว้ในตอนที่เพลิงฟ้ายังเป็นขุนอุทัยโยธิน เลยกลายเป็นว่าทั้ง 9 คน กลายเป็นเหยื่อของปักบุญและศาสตราจารย์อดุลย์ แต่มีอยู่ 2 กรณีที่แตกต่างกันออกไป กรณีแรกก็คือ นายตำรวจที่ถูกสังหารโดยปักบุญในวัยเด็ก ซึ่งอาจจะเป็นไปได้ว่า ปักบุญคิดเรื่องนี้ไว้ตั้งแต่เด็กหรือตั้งแต่ชาติก่อนในฐานะภรรยาของนายตำรวจคนนั้นแล้ว ส่วนอีกกรณีก็คือ การที่บุ๋น ซึ่งถูกฆาตกรรมโดยภรรยาหลวง ซึ่งบุ๋นไปกุ๊กกิ๊กกับเจ้าของช่องแล้วเกิดความหึงหวงกัน อันนี้ถือว่าเป็น Spin-off ในละครที่แยกออกไป เป็นความโชคดีของปักบุญเองด้วย
เนื้อเรื่องส่วนหนึ่ง 60% เล่าเรื่องราวในยุคปัจจุบัน อีก 40% คือเรื่องราวที่มาที่ไปของยุคปัจจุบัน ศาสตราจารย์ ต้องการเทวรูปเพื่อกลับมาครอบครองอำนาจเหนือกาลเวลา ส่วนปักบุญ ต้องการอำนาจเหนือกาลเวลาเพื่อไปทำบางสิ่งบางอย่าง ส่วนพระ-นาง ความจริงควรอยู่กับโลกปัจจุบัน ไม่เกี่ยวข้องกัน แต่เพราะอำนาจของกรรม จึงทำให้ต้องกลับมาบรรจบกับเรื่องราวทั้งหมดกันอีก แต่ถามว่าอะไรคือเรื่องราวทั้งหมด คำตอบก็คือ อำนาจกาลเวลา คือสิ่งที่จับต้องไม่ได้ แต่อยู่กับเราทุกคน การสร้างเครื่องมือเพื่อครอบครองอำนาจควบคุมกาลเวลาได้ คือสิ่งที่สามีภรรยาคู่นี้ใฝ่ฝัน เพราะมันเท่ากับคุมทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกได้ และทุกคนที่เกี่ยวข้องหรือบังเอิญโชคร้ายไป ก็กลายเป็นเหยื่อของสามีภรรยาคู่นี้ (รวมถึงพ่อลูกมหาโหด) ไปเลย
อย่างไรก็ตาม ท่ามกลางเรื่องราวความปั่นป่วนตามแบบละครสายดราม่าของทีวีซีน มันก็ยังมีดราม่าซับซ้อนได้อีก เช่น ความรักบริสุทธิ์ของพฤกษ์ ลูกน้องของปักบุญ ที่ยอมทุ่มเททำทุกอย่างเพื่อปักบุญด้วยความรัก เพราะคิดว่าปักบุญคือคนให้ชีวิตตัวเอง เห็นค่าชีวิตตัวเอง เรื่องราวมันซับซ้อนขึ้นเพราะกลายเป็นว่า พฤกษ์เห็นคุณค่าของปักบุญด้วยความบริสุทธิ์ใจ และตัวปักบุญเองนั้น มีเพียงแค่พฤกษ์เท่านั้นที่จริงใจและพร้อมทำทุกอย่างได้เพื่อปักบุญ ด้วยความที่เกิดมาเป็นเด็กกำพร้าของพฤกษ์ ทำให้ต่างคนต่างมีความรักบริสุทธิ์ให้กัน ซึ่งมันก็สายไป นอกจากนี้ ตามฉบับของทีวีซีน เรื่องครอบครัวต้องมาเป็นหลักเสมอ ถ้าใครดูหลายเรื่องของทีวีซีน จะเห็นว่าละครเกือบทุกเรื่องโดยเฉพาะละครยุคปัจจุบัน พระเอกนางเอกต้องมีครอบครัวด้วยเสมอ อย่างเรื่องที่แล้วอย่างลับลวงใจ พระเอกก็มีครอบครัว นางเอกก็มีครอบครัว และครอบครัวที่ว่าก็มักจะมีจุดเชื่อมโยงกับตัวละครอื่นๆ อยู่เสมอด้วย เหมือนเป็นนัยยะสอนไว้ว่า ครอบครัวอยู่เป็นกำลังใจเสมอ ไม่ว่าจะเผชิญกับเรื่องใด และครอบครัวก็พร้อมจะอยู่เคียงข้างเสมอ
ส่วนเรื่องราวทางประวัติศาสตร์ ไม่มีข้อติงใดๆ มาก ยกเว้นแต่เรื่องในยุคทวารวดี อันนี้บอกก่อนว่า วัฒนธรรมยุคทวารวดี ไม่เกี่ยวข้องกับวัฒนธรรมขอมโดยตรง เป็นวัฒนธรรมที่อิงไปทางมอญโบราณด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่ใช่ความผิดพลาดอะไรมากมาย เว้นแต่เรื่องที่ใช้ปรางค์หรือเทวสถานเป็นพระราชวัง อันนี้ไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไรนัก เพราะปรางค์มีไว้สำหรับบูชาเทพเจ้ามากกว่า ส่วนพระราชวัง ควรจะสร้างจากไม้มากกว่าตามรูปแบบยุคโบราณดั้งเดิม ซึ่งจริงๆ จะสร้างเป็นปูนก็ได้ แต่การที่ให้พระปรางค์หรือเทวสถานเป็นพระราชวัง ดูไม่ค่อยน่าจะดีเท่าไร ตรงนี้คือข้อบกพร่องอย่างหนึ่ง
สำหรับภาคที่ 2 มีบางคนเปรยๆ ไว้ เพราะเล่ห์บรรพกาลมีอยู่ 3 ภาค เพียงแต่ไม่ได้อ่านนิยายไว้ เลยไม่แน่ใจว่าเล่ห์บรรพกาลของทีวีซีน เป็นแบบรวมภาคไว้หรือเอาแค่ภาคเดียวไว้ก่อน แต่คิดว่าทีมงานไม่น่าคิดจะทำภาค 2 แล้ว เลยได้แต่คิดกันไปกันเองต่อตามประสาจบแบบปลายเปิด ที่ฮิตกันในละครแนวพระนางฉลาดของยุคนี้
เล่ห์บรรพกาล ไม่มีสิ้นสุด .. (ไม่มี Spoil ตอนจบ)
ก่อนอื่น เรื่องเล่ห์บรรพกาล จากที่ไปศึกษาดูเบื้องต้น จึงพบว่าคนเขียนบท หรือจริงๆ ก็คือคนแต่งนิยาย คือคนเดียวกับที่เขียนเรื่องข้าบดินทร์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว และฤกษ์สังหารด้วย ดังนั้นโครงเรื่องบางอย่าง ก็เลยมีการดึงดูดมุมที่ดูคล้ายๆ กัน อย่างเล่ห์บรรพกาล ผมมองบทคราสมีความคล้ายคลึงกับบทของหมื่นวิชิตฯ ของข้าบดินทร์ ตรงที่ไม่ได้ดั่งใจแล้วก็กลายเป็นหมาบ้าขึ้นไปเรื่อยๆ จนเกิดความแค้นและบ้าคลั่งเกินตัวละครตัวอื่นๆ บอกเลยว่าเป็นบทที่สร้างความแปลกใหม่ระดับหนึ่งของวงการละคร เพราะไม่ใช่บทตัวร้ายหลัก ไม่ค่อยมีบท ไม่เน้นสมองคิดแผนการ เน้นเอาความหมั่นไส้ของคนอ่านคนดูล้วนๆ เพราะถึงเวลาจนตรอก ก็แสดงความดิบเถื่อนสุดขีดออกมา คิดกับผู้หญิงได้อย่างไม่อายความเป็นผู้ชายของตัวเอง
กลับมาที่ประเด็นหลักของเรื่อง แก่นหลักของเรื่องก็คือ การที่ปักบุญพยายามจะต้องการหาผู้สะกดเทวรูป 9 คน ที่ถูกผนึกไว้ในตอนที่เพลิงฟ้ายังเป็นขุนอุทัยโยธิน เลยกลายเป็นว่าทั้ง 9 คน กลายเป็นเหยื่อของปักบุญและศาสตราจารย์อดุลย์ แต่มีอยู่ 2 กรณีที่แตกต่างกันออกไป กรณีแรกก็คือ นายตำรวจที่ถูกสังหารโดยปักบุญในวัยเด็ก ซึ่งอาจจะเป็นไปได้ว่า ปักบุญคิดเรื่องนี้ไว้ตั้งแต่เด็กหรือตั้งแต่ชาติก่อนในฐานะภรรยาของนายตำรวจคนนั้นแล้ว ส่วนอีกกรณีก็คือ การที่บุ๋น ซึ่งถูกฆาตกรรมโดยภรรยาหลวง ซึ่งบุ๋นไปกุ๊กกิ๊กกับเจ้าของช่องแล้วเกิดความหึงหวงกัน อันนี้ถือว่าเป็น Spin-off ในละครที่แยกออกไป เป็นความโชคดีของปักบุญเองด้วย
เนื้อเรื่องส่วนหนึ่ง 60% เล่าเรื่องราวในยุคปัจจุบัน อีก 40% คือเรื่องราวที่มาที่ไปของยุคปัจจุบัน ศาสตราจารย์ ต้องการเทวรูปเพื่อกลับมาครอบครองอำนาจเหนือกาลเวลา ส่วนปักบุญ ต้องการอำนาจเหนือกาลเวลาเพื่อไปทำบางสิ่งบางอย่าง ส่วนพระ-นาง ความจริงควรอยู่กับโลกปัจจุบัน ไม่เกี่ยวข้องกัน แต่เพราะอำนาจของกรรม จึงทำให้ต้องกลับมาบรรจบกับเรื่องราวทั้งหมดกันอีก แต่ถามว่าอะไรคือเรื่องราวทั้งหมด คำตอบก็คือ อำนาจกาลเวลา คือสิ่งที่จับต้องไม่ได้ แต่อยู่กับเราทุกคน การสร้างเครื่องมือเพื่อครอบครองอำนาจควบคุมกาลเวลาได้ คือสิ่งที่สามีภรรยาคู่นี้ใฝ่ฝัน เพราะมันเท่ากับคุมทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกได้ และทุกคนที่เกี่ยวข้องหรือบังเอิญโชคร้ายไป ก็กลายเป็นเหยื่อของสามีภรรยาคู่นี้ (รวมถึงพ่อลูกมหาโหด) ไปเลย
อย่างไรก็ตาม ท่ามกลางเรื่องราวความปั่นป่วนตามแบบละครสายดราม่าของทีวีซีน มันก็ยังมีดราม่าซับซ้อนได้อีก เช่น ความรักบริสุทธิ์ของพฤกษ์ ลูกน้องของปักบุญ ที่ยอมทุ่มเททำทุกอย่างเพื่อปักบุญด้วยความรัก เพราะคิดว่าปักบุญคือคนให้ชีวิตตัวเอง เห็นค่าชีวิตตัวเอง เรื่องราวมันซับซ้อนขึ้นเพราะกลายเป็นว่า พฤกษ์เห็นคุณค่าของปักบุญด้วยความบริสุทธิ์ใจ และตัวปักบุญเองนั้น มีเพียงแค่พฤกษ์เท่านั้นที่จริงใจและพร้อมทำทุกอย่างได้เพื่อปักบุญ ด้วยความที่เกิดมาเป็นเด็กกำพร้าของพฤกษ์ ทำให้ต่างคนต่างมีความรักบริสุทธิ์ให้กัน ซึ่งมันก็สายไป นอกจากนี้ ตามฉบับของทีวีซีน เรื่องครอบครัวต้องมาเป็นหลักเสมอ ถ้าใครดูหลายเรื่องของทีวีซีน จะเห็นว่าละครเกือบทุกเรื่องโดยเฉพาะละครยุคปัจจุบัน พระเอกนางเอกต้องมีครอบครัวด้วยเสมอ อย่างเรื่องที่แล้วอย่างลับลวงใจ พระเอกก็มีครอบครัว นางเอกก็มีครอบครัว และครอบครัวที่ว่าก็มักจะมีจุดเชื่อมโยงกับตัวละครอื่นๆ อยู่เสมอด้วย เหมือนเป็นนัยยะสอนไว้ว่า ครอบครัวอยู่เป็นกำลังใจเสมอ ไม่ว่าจะเผชิญกับเรื่องใด และครอบครัวก็พร้อมจะอยู่เคียงข้างเสมอ
ส่วนเรื่องราวทางประวัติศาสตร์ ไม่มีข้อติงใดๆ มาก ยกเว้นแต่เรื่องในยุคทวารวดี อันนี้บอกก่อนว่า วัฒนธรรมยุคทวารวดี ไม่เกี่ยวข้องกับวัฒนธรรมขอมโดยตรง เป็นวัฒนธรรมที่อิงไปทางมอญโบราณด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่ใช่ความผิดพลาดอะไรมากมาย เว้นแต่เรื่องที่ใช้ปรางค์หรือเทวสถานเป็นพระราชวัง อันนี้ไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไรนัก เพราะปรางค์มีไว้สำหรับบูชาเทพเจ้ามากกว่า ส่วนพระราชวัง ควรจะสร้างจากไม้มากกว่าตามรูปแบบยุคโบราณดั้งเดิม ซึ่งจริงๆ จะสร้างเป็นปูนก็ได้ แต่การที่ให้พระปรางค์หรือเทวสถานเป็นพระราชวัง ดูไม่ค่อยน่าจะดีเท่าไร ตรงนี้คือข้อบกพร่องอย่างหนึ่ง
สำหรับภาคที่ 2 มีบางคนเปรยๆ ไว้ เพราะเล่ห์บรรพกาลมีอยู่ 3 ภาค เพียงแต่ไม่ได้อ่านนิยายไว้ เลยไม่แน่ใจว่าเล่ห์บรรพกาลของทีวีซีน เป็นแบบรวมภาคไว้หรือเอาแค่ภาคเดียวไว้ก่อน แต่คิดว่าทีมงานไม่น่าคิดจะทำภาค 2 แล้ว เลยได้แต่คิดกันไปกันเองต่อตามประสาจบแบบปลายเปิด ที่ฮิตกันในละครแนวพระนางฉลาดของยุคนี้