สวัสดีครับทุกคน วันนี้ผมจะมาเล่าเรื่องราวความรักของผมให้ฟังกัน เริ่มเลยนะครับ...
ผมกับแฟนคบกันมาตั้งแต่กันยายนปีที่ผ่านมา รู้จักกันผ่านเพื่อนที่เรียน มข.อยู่ก็เลยทักไปจีบดู คุยตั้งแต่เมษาจนมาคบกันจริงๆเมื่อกันยายน ปกติเราจะเจอกันไม่ค่อยได้เพราะอยู่คนละที่(ผมเรียนวิศวะอยู่โคราช เขาเรียนนิติฯ มข.) บางทีเขาก็ขับรถยนต์มาหาผม บางครั้งผมก็นั่งรถไฟไปหาเขาที่ขอนแก่น ไปพักค้างคืนที่คอนโดเขาทุกครั้งที่ไป แต่ก็อยู่ได้แค่วันศุกร์เสาร์อาทิตย์เพราะที่บ้านผมจะโทรตามกลับบ้าน(ผมพักอยู่บ้านตัวเอง ไม่ได้นอนหอ) บ่อยครั้งที่เรามักจะทะเลาะกันเพราะอยู่ด้วยกันไม่นานนัก สาเหตุที่ผมต้องไปหาเขาหรือเขามาหาผมบ่อยๆเพราะเขาไม่มีใครเลย ซิ่วจากแม่ฟ้าหลวงมาอยู่ตัวคนเดียวในขอนแก่นแม้แต่เพื่อนก็ไม่มีเพราะเจอแต่เพื่อนที่หลอกใช้เขา เขาเลยไม่ขอมีเพื่อน ทำให้เวลามีแฟนเลยติดแฟนมากๆๆๆ ทำให้เขากลายเป็นคนที่ขาดผมไม่ได้เลย แต่ทุกครั้งผมก็พยายามปลอบใจเขา คอลดึกๆดื่นๆอยู่ด้วยกันกับเขายามที่อ่านหนังสือกฎหมาย ตลอดเวลาที่ผ่านมาทางบ้านผมก็บ่นว่าทำไมคุยกันดึกดื่นบ่อยๆนักหนา ผมก็อธิบายที่บ้านไปว่าเขาไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนเลย จึงต้องอยู่ด้วยตลอดจนกว่าเขาจะหลับ บางทีที่บ้านก็เข้าใจ แต่บางทีก็ทนไม่ไหวเหมือนกันที่เห็นเรานอนดึกๆดื่นๆ จนมกราคมผมก็ชวนเขามาเล่นที่บ้านผมเขาก็ยอมมาด้วยดี ซื้อมะม่วงมาฝากแม่ผม แล้วแม่ก็ชวนมานอนบ้านสักคืน เขาก็โอเคกับแม่ผมมากๆด้วย แม่ผมก็โอเคด้วยดี แต่แฟนผมไม่ค่อยจะมาบ้านเท่าไรเพราะกลัวแม่จะชวนให้นอนบ้านแล้วทำให้ต้องวุ่นวายที่ต้องมาต้อนรับเขา เลยขอไปเปิดห้องนอนโรงแรมข้างนอกดีกว่าเวลามาหาผมที่โคราช ผมก็แอบหลอยแม่มาหาแฟนทุกครั้ง5555 ผมกับแฟนทำแบบนี้ตลอดจนกระทั่ง...มีประกาศเคอร์ฟิว เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ...จากปกติที่เจอกันยากแถมเวลาก็น้อยอยู่แล้ว ยังมามีเคอร์ฟิวและกักตัวอยู่บ้านอีก โรงแรมที่เคยใช้บริการก็ปิดไม่ให้บริการ ทำให้ผมกับแฟนจำต้องยอมรับสภาพ...ก็ได้แค่คุยกันผ่านเสียง ผ่านตัวอักษร ผ่านวีดีโอคอล ผมก็เล่นๆหัวๆตลกเฮฮาไปให้เขาหัวเราะสนุกสนาน ซื้อเกมPlanet Coasterให้เขาในวันครบรอบเพราะเห็นว่าอยากได้+มันลดราคาด้วย เขาดีใจมากๆแล้วก็เล่นเวลาที่ว่าง ชอบหัวร้อนกับการบังคับและการตกแต่งมาบ่นว่าทำไมเค้าทำไม่เหมือนตาเอกทำอ่าาาา(จะเหมือนได้ไงล่ะ มันใช้เวลาทำนานย่ะหล่อน ไม่ใช่เล่นวันเดียวทำวันเดียวจะเสร็จเฟ้ยยยยย) เล่นWorld War Zด้วยกัน เพราะไปกดรับเกมฟรีมาได้ เราสองคนก็เล่นเกมด้วยกันบ้าง แต่ก็เล่นได้ไม่นานนักเพราะเขาสายตาไม่ค่อยดีเล่นเกมนานๆไม่ได้ พอเลิกเล่นเกมแล้วกลับไปนอนที่เตียง สักพักก็พูดขึ้นว่า"เราไม่ได้เจอกันมาตั้งแต่วันที่25มีนาแล้วนะ เค้ามีความสุขนะที่ได้เล่นเกมกับตัว แต่เค้าก็อยากจะนอนกอดตัวมากกว่า อยากเจออยากไปกินข้าวด้วยกันไปเดินตลาด มข.ด้วยกัน กินบะหมี่คลุกด้วยกันไปกินจิ้มจุ่มฝั่งกังสดาล เค้าอยากเจอตัววววว เค้าอยากให้ตัวมาอยู่ให้กำลังใจข้างๆกันเหมือนคนอื่นๆเขาTT"แล้วก็ร้องไห้ ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงดีเลยได้แค่ปลอบเขาว่า"เค้าก็อยากกอดเด็กแว่นมากๆนะ อยากอยู่ด้วยอยากไปไหนต่อไหนด้วยกันเหมือนคนอื่นๆ แต่เค้าไปหาเด็กแว่นไม่ได้จริงๆ เค้าก็เจ็บใจตัวเองเหมือนกันที่ทำอะไรไม่ได้ นั่งรถไปหาก็ไม่ได้ ให้ขับรถมาหาก็ไม่ได้อีก เค้าไม่ได้ต้องการให้เป็นอย่างนี้เลย ยิ่งยามที่เด็กแว่นต้องการเค้ามากที่สุดแบบนี้ยิ่งต้องทำ แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย" บ่อยครั้งที่เรามักทะเลาะกับเรื่องนี้ แต่วันนี้เขาพูดประมาณว่า"ตอนนี้เค้าอยู่คนเดียวจนชินแล้ว เราไม่ได้เจอกันมาเกือบเดือน ไปหาก็ไม่ได้ ให้มาหาก็ไม่ได้ เราคงไม่มีโอกาสได้เจอกันเลย คิดถึงก็ได้แค่เจอกันในหน้าจอกับฟังเพลงแทนตัว เค้าทรมานกับการที่ต้องมานอนร้องไห้แบบนี้โดยที่ทำอะไรไม่ได้เลย เค้ารักตัวนะแต่เค้าเหนื่อย เหนื่อยกับเรื่องเรียน เหนื่อยกับสถานการณ์โควิดที่ทำให้เราเจอกันยากขึ้นไปอีก" ผมก็จุกจนพูดไม่ออกเลย แล้วเขาก็วางสายวีดีโอคอลไปเลย วันนี้ทั้งวันผมนอนมือก่ายหน้าผากเลยครับเพราะกลัวว่าจะเสียเขาไป ผมจุกและสะเทือนใจมากกับสิ่งที่เขาพูด ผมจะต้องเสียแฟนไปงั้นเหรอ?!!
ผมควรทำยังไงดีครับ ผมไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย..อุตส่าห์เจอรักดีๆแล้วแต่กลับต้องเสียไปเพราะไม่มีเวลาให้ไปหาก็ไม่ได้แบบนี้ ใครก็ได้ช่วยแนะนำทีครับTT
COVID-19 ทำรักเราห่างเหิน...?!!
ผมกับแฟนคบกันมาตั้งแต่กันยายนปีที่ผ่านมา รู้จักกันผ่านเพื่อนที่เรียน มข.อยู่ก็เลยทักไปจีบดู คุยตั้งแต่เมษาจนมาคบกันจริงๆเมื่อกันยายน ปกติเราจะเจอกันไม่ค่อยได้เพราะอยู่คนละที่(ผมเรียนวิศวะอยู่โคราช เขาเรียนนิติฯ มข.) บางทีเขาก็ขับรถยนต์มาหาผม บางครั้งผมก็นั่งรถไฟไปหาเขาที่ขอนแก่น ไปพักค้างคืนที่คอนโดเขาทุกครั้งที่ไป แต่ก็อยู่ได้แค่วันศุกร์เสาร์อาทิตย์เพราะที่บ้านผมจะโทรตามกลับบ้าน(ผมพักอยู่บ้านตัวเอง ไม่ได้นอนหอ) บ่อยครั้งที่เรามักจะทะเลาะกันเพราะอยู่ด้วยกันไม่นานนัก สาเหตุที่ผมต้องไปหาเขาหรือเขามาหาผมบ่อยๆเพราะเขาไม่มีใครเลย ซิ่วจากแม่ฟ้าหลวงมาอยู่ตัวคนเดียวในขอนแก่นแม้แต่เพื่อนก็ไม่มีเพราะเจอแต่เพื่อนที่หลอกใช้เขา เขาเลยไม่ขอมีเพื่อน ทำให้เวลามีแฟนเลยติดแฟนมากๆๆๆ ทำให้เขากลายเป็นคนที่ขาดผมไม่ได้เลย แต่ทุกครั้งผมก็พยายามปลอบใจเขา คอลดึกๆดื่นๆอยู่ด้วยกันกับเขายามที่อ่านหนังสือกฎหมาย ตลอดเวลาที่ผ่านมาทางบ้านผมก็บ่นว่าทำไมคุยกันดึกดื่นบ่อยๆนักหนา ผมก็อธิบายที่บ้านไปว่าเขาไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนเลย จึงต้องอยู่ด้วยตลอดจนกว่าเขาจะหลับ บางทีที่บ้านก็เข้าใจ แต่บางทีก็ทนไม่ไหวเหมือนกันที่เห็นเรานอนดึกๆดื่นๆ จนมกราคมผมก็ชวนเขามาเล่นที่บ้านผมเขาก็ยอมมาด้วยดี ซื้อมะม่วงมาฝากแม่ผม แล้วแม่ก็ชวนมานอนบ้านสักคืน เขาก็โอเคกับแม่ผมมากๆด้วย แม่ผมก็โอเคด้วยดี แต่แฟนผมไม่ค่อยจะมาบ้านเท่าไรเพราะกลัวแม่จะชวนให้นอนบ้านแล้วทำให้ต้องวุ่นวายที่ต้องมาต้อนรับเขา เลยขอไปเปิดห้องนอนโรงแรมข้างนอกดีกว่าเวลามาหาผมที่โคราช ผมก็แอบหลอยแม่มาหาแฟนทุกครั้ง5555 ผมกับแฟนทำแบบนี้ตลอดจนกระทั่ง...มีประกาศเคอร์ฟิว เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ...จากปกติที่เจอกันยากแถมเวลาก็น้อยอยู่แล้ว ยังมามีเคอร์ฟิวและกักตัวอยู่บ้านอีก โรงแรมที่เคยใช้บริการก็ปิดไม่ให้บริการ ทำให้ผมกับแฟนจำต้องยอมรับสภาพ...ก็ได้แค่คุยกันผ่านเสียง ผ่านตัวอักษร ผ่านวีดีโอคอล ผมก็เล่นๆหัวๆตลกเฮฮาไปให้เขาหัวเราะสนุกสนาน ซื้อเกมPlanet Coasterให้เขาในวันครบรอบเพราะเห็นว่าอยากได้+มันลดราคาด้วย เขาดีใจมากๆแล้วก็เล่นเวลาที่ว่าง ชอบหัวร้อนกับการบังคับและการตกแต่งมาบ่นว่าทำไมเค้าทำไม่เหมือนตาเอกทำอ่าาาา(จะเหมือนได้ไงล่ะ มันใช้เวลาทำนานย่ะหล่อน ไม่ใช่เล่นวันเดียวทำวันเดียวจะเสร็จเฟ้ยยยยย) เล่นWorld War Zด้วยกัน เพราะไปกดรับเกมฟรีมาได้ เราสองคนก็เล่นเกมด้วยกันบ้าง แต่ก็เล่นได้ไม่นานนักเพราะเขาสายตาไม่ค่อยดีเล่นเกมนานๆไม่ได้ พอเลิกเล่นเกมแล้วกลับไปนอนที่เตียง สักพักก็พูดขึ้นว่า"เราไม่ได้เจอกันมาตั้งแต่วันที่25มีนาแล้วนะ เค้ามีความสุขนะที่ได้เล่นเกมกับตัว แต่เค้าก็อยากจะนอนกอดตัวมากกว่า อยากเจออยากไปกินข้าวด้วยกันไปเดินตลาด มข.ด้วยกัน กินบะหมี่คลุกด้วยกันไปกินจิ้มจุ่มฝั่งกังสดาล เค้าอยากเจอตัววววว เค้าอยากให้ตัวมาอยู่ให้กำลังใจข้างๆกันเหมือนคนอื่นๆเขาTT"แล้วก็ร้องไห้ ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงดีเลยได้แค่ปลอบเขาว่า"เค้าก็อยากกอดเด็กแว่นมากๆนะ อยากอยู่ด้วยอยากไปไหนต่อไหนด้วยกันเหมือนคนอื่นๆ แต่เค้าไปหาเด็กแว่นไม่ได้จริงๆ เค้าก็เจ็บใจตัวเองเหมือนกันที่ทำอะไรไม่ได้ นั่งรถไปหาก็ไม่ได้ ให้ขับรถมาหาก็ไม่ได้อีก เค้าไม่ได้ต้องการให้เป็นอย่างนี้เลย ยิ่งยามที่เด็กแว่นต้องการเค้ามากที่สุดแบบนี้ยิ่งต้องทำ แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย" บ่อยครั้งที่เรามักทะเลาะกับเรื่องนี้ แต่วันนี้เขาพูดประมาณว่า"ตอนนี้เค้าอยู่คนเดียวจนชินแล้ว เราไม่ได้เจอกันมาเกือบเดือน ไปหาก็ไม่ได้ ให้มาหาก็ไม่ได้ เราคงไม่มีโอกาสได้เจอกันเลย คิดถึงก็ได้แค่เจอกันในหน้าจอกับฟังเพลงแทนตัว เค้าทรมานกับการที่ต้องมานอนร้องไห้แบบนี้โดยที่ทำอะไรไม่ได้เลย เค้ารักตัวนะแต่เค้าเหนื่อย เหนื่อยกับเรื่องเรียน เหนื่อยกับสถานการณ์โควิดที่ทำให้เราเจอกันยากขึ้นไปอีก" ผมก็จุกจนพูดไม่ออกเลย แล้วเขาก็วางสายวีดีโอคอลไปเลย วันนี้ทั้งวันผมนอนมือก่ายหน้าผากเลยครับเพราะกลัวว่าจะเสียเขาไป ผมจุกและสะเทือนใจมากกับสิ่งที่เขาพูด ผมจะต้องเสียแฟนไปงั้นเหรอ?!!
ผมควรทำยังไงดีครับ ผมไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย..อุตส่าห์เจอรักดีๆแล้วแต่กลับต้องเสียไปเพราะไม่มีเวลาให้ไปหาก็ไม่ได้แบบนี้ ใครก็ได้ช่วยแนะนำทีครับTT