ขอพื้นที่ระบายหน่อยครับ
เล่าก่อนนะครับว่าทางบ้านผมฐานะปานกลาง ที่บ้านมีรถ2คัน มอเตอร์ไซต์อีก3คัน เรื่องมีอยู่ว่า
ผมกับพี่สาวถูกเลี้ยงมาคนละจังหวัด ผมไม่มีห้องเป็นของตัวเองเวลาทำการบ้านอ่านหนังสือดึกๆก็ต้องมาแอบทำหน้าห้องน้ำ พอที่บ้านรู้ว่าผมยังไม่เข้านอนก็จะใช้ถ้อยคำด่าว่าให้ผมไปนอน ผมถูกบังคับไม่ให้นอนเกิน3ทุ่มครับช่วงตลอดเวลาที่เรียน(ตอนนี้ผมกำลังเข้าปี1 ยังเจอสภาพนี้อยู่)ทำให้ผมรู้สึกอึดอัด อยากได้ความเป็นส่วนตัว พออยากนอนตื่นสายก็จะโดนเรียกให้ตื่นตั้งแต่6โมง ต่อให้เข้านอนไวแต่นอนไม่หลับแล้วนอนดึกขนาดไหนก็ต้องตื่นตอนนั้น
เวลาไปเที่ยวกับเพื่อน ที่บ้านจะโทรตามทุกๆชม.ให้รายงานทำอะไรอยู่ ถ้าครั้งไหนโทรมาไม่ได้รับกลับบ้านไปจะตอนโดนด่าด้วยถ้อยคำเจ็บๆ ช่วงปิดเทอมตอนม.4 ผมอยากทำงานพาร์ทไทร์มเพื่อหาเงินซื้อของที่ตัวเองชอบก็จะโดนทางบ้านดุด่าตลอด แบบคำพูดเหมือนอยากให้ผมหาอะไรทำพอผมจะไปหาทำจริงๆก็ไม่ให้ไป ตอนนี้พี่ผมพึ่งเรียนจบแม่ผมก็ให้ช่างมากั้นห้องพระเพิ่มเป็นห้องนอนให้พี่สาว ผมบอกว่าผมอยากมีห้องส่วนตัวบ้าง เขาก็บอกพี่เขาเข้าวัยทำงานจะมีห้องส่วนตัวบ้างไม่ได้หรือไง ก็มานอนกับแม่เหมือนเดิมแหละนอนมาตั้งแต่เด็กไม่เห็นพูดไม่เห็นบ่น (นิสัยผมเป็นคนเงียบไม่เคยขออะไรจากพ่อแม่)แต่ตอนนี้ผมโตขึ้นกำลังจะเข้าปี1 สถาปัตย ผมก็เลยเริ่มเถียงทำให้มีปัญหา ผมรู้สึกอีดอัดกับกรอบที่ถูกตีไว้ อยากหนีไปให้พ้น รู้สึกว่าคำว่าบ้านมันไม่ใช่พื้นที่สำหรับผม ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า ไม่กล้าเข้าหาสังคมเพราะที่บ้านทำให้ผมมีปมตั้งแต่เด็ก ผมเริ่มใช้ตังเก็บตัวเองตั้งแต่ป.5 ซื้อเสื้อผ้า ชุดนร. ของใช้ต่างๆ เพราะ ช่วงป.4 จากที่อ้วนๆผมเล่นกีฬาแล้วผอมทำให้ต้องซื้อชุดใหม่พอบอกเขาก็ทำเป็นไม่ได้ยิน ไม่สนใจ พอตื้อนานๆเขาก็พูดรับปากแต่ไม่เคยให้ตามที่ขอเลย ปัจจุบัน ผมไม่เชื่อคำพูดของที่บ้านซักคำเลยครับ เหมือนมันเป็นคำพูดลมๆแล้งๆที่พูดออกไปงั้นๆทั้งๆที่รู้ว่าสุดท้ายผลมันเป็นยังไง
พี่สาวผมก็อีดอัดอยากย้ายไปอยู่ที่อื่น รู้สึกไม่โอเคกับที่บ้าน ตอนนี้ผมจนปัญญามากเลยครับไม่รู้จะทำยังไงดี มืดแปดด้านไปหมด
แท็กห้องผิดก็ขอโทษด้วยครับ ขอบคุณครับ.
ถูกพ่อแม่บังคับตีกรอบให้ทุกอย่าง ไม่มีอิสระเป็นของตัวเอง
เล่าก่อนนะครับว่าทางบ้านผมฐานะปานกลาง ที่บ้านมีรถ2คัน มอเตอร์ไซต์อีก3คัน เรื่องมีอยู่ว่า
ผมกับพี่สาวถูกเลี้ยงมาคนละจังหวัด ผมไม่มีห้องเป็นของตัวเองเวลาทำการบ้านอ่านหนังสือดึกๆก็ต้องมาแอบทำหน้าห้องน้ำ พอที่บ้านรู้ว่าผมยังไม่เข้านอนก็จะใช้ถ้อยคำด่าว่าให้ผมไปนอน ผมถูกบังคับไม่ให้นอนเกิน3ทุ่มครับช่วงตลอดเวลาที่เรียน(ตอนนี้ผมกำลังเข้าปี1 ยังเจอสภาพนี้อยู่)ทำให้ผมรู้สึกอึดอัด อยากได้ความเป็นส่วนตัว พออยากนอนตื่นสายก็จะโดนเรียกให้ตื่นตั้งแต่6โมง ต่อให้เข้านอนไวแต่นอนไม่หลับแล้วนอนดึกขนาดไหนก็ต้องตื่นตอนนั้น
เวลาไปเที่ยวกับเพื่อน ที่บ้านจะโทรตามทุกๆชม.ให้รายงานทำอะไรอยู่ ถ้าครั้งไหนโทรมาไม่ได้รับกลับบ้านไปจะตอนโดนด่าด้วยถ้อยคำเจ็บๆ ช่วงปิดเทอมตอนม.4 ผมอยากทำงานพาร์ทไทร์มเพื่อหาเงินซื้อของที่ตัวเองชอบก็จะโดนทางบ้านดุด่าตลอด แบบคำพูดเหมือนอยากให้ผมหาอะไรทำพอผมจะไปหาทำจริงๆก็ไม่ให้ไป ตอนนี้พี่ผมพึ่งเรียนจบแม่ผมก็ให้ช่างมากั้นห้องพระเพิ่มเป็นห้องนอนให้พี่สาว ผมบอกว่าผมอยากมีห้องส่วนตัวบ้าง เขาก็บอกพี่เขาเข้าวัยทำงานจะมีห้องส่วนตัวบ้างไม่ได้หรือไง ก็มานอนกับแม่เหมือนเดิมแหละนอนมาตั้งแต่เด็กไม่เห็นพูดไม่เห็นบ่น (นิสัยผมเป็นคนเงียบไม่เคยขออะไรจากพ่อแม่)แต่ตอนนี้ผมโตขึ้นกำลังจะเข้าปี1 สถาปัตย ผมก็เลยเริ่มเถียงทำให้มีปัญหา ผมรู้สึกอีดอัดกับกรอบที่ถูกตีไว้ อยากหนีไปให้พ้น รู้สึกว่าคำว่าบ้านมันไม่ใช่พื้นที่สำหรับผม ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า ไม่กล้าเข้าหาสังคมเพราะที่บ้านทำให้ผมมีปมตั้งแต่เด็ก ผมเริ่มใช้ตังเก็บตัวเองตั้งแต่ป.5 ซื้อเสื้อผ้า ชุดนร. ของใช้ต่างๆ เพราะ ช่วงป.4 จากที่อ้วนๆผมเล่นกีฬาแล้วผอมทำให้ต้องซื้อชุดใหม่พอบอกเขาก็ทำเป็นไม่ได้ยิน ไม่สนใจ พอตื้อนานๆเขาก็พูดรับปากแต่ไม่เคยให้ตามที่ขอเลย ปัจจุบัน ผมไม่เชื่อคำพูดของที่บ้านซักคำเลยครับ เหมือนมันเป็นคำพูดลมๆแล้งๆที่พูดออกไปงั้นๆทั้งๆที่รู้ว่าสุดท้ายผลมันเป็นยังไง
พี่สาวผมก็อีดอัดอยากย้ายไปอยู่ที่อื่น รู้สึกไม่โอเคกับที่บ้าน ตอนนี้ผมจนปัญญามากเลยครับไม่รู้จะทำยังไงดี มืดแปดด้านไปหมด
แท็กห้องผิดก็ขอโทษด้วยครับ ขอบคุณครับ.