ก่อนอื่นขออนุญาตก่อนนะครับ อย่าว่าดราม่าหรืออะไรเลย ผมอยากได้คำแนะนำจากทุกคนจริงๆ มีความคิดเห็นกันอย่างไร การแสดงความคิดเป็นโอกาสให้เราได้รู้ตัวเองมากขึ้นและพร้อมเอาไปปรับใช้มากขึ้น ??
เข้าเรื่องเลยละกันนะครับ
เรื่องนี้เป็นเรื่องผมกับผู้หญิงคนหนึ่ง (ผมอายุ 25 เธอแก่กว่าผม 2-3 ปี)
ซึ่งเกิดขึ้นโดยที่ว่า ย้อนกลับไปสมัยมัธยมตอนผมเรียนอยู่ ผมเคยเรียนที่เดียวกับรุ่นพี่คนหนึ่ง เคยเห็นรุ่นพี่คนนี้มาก่อนในโรงเรียน ค่อนข้างบ่อย แต่ก็ทำตัวปกติ ไม่ได้ชอบมากมาย แบบบ้าคลั่ง หรือต้องการจีบแต่อย่างใด แต่แค่มองๆ และแอบมีคิดในใจบ้างว่า เอ๊ย พี่คนนี้น่ารักดีนะ ถ้าได้คุยกันคงจะดี แต่ก็ผ่านไป ไม่ได้คุย ไม่มีไรเกิดขึ้น จนมาถึงพี่เขา เธอเข้ามหาลัย เธอจบก่อนผมไป ผมก็ไม่ได้ติดตามอะไรเลยก็เหมือนต่างคนต่างใช้ชีวิต ไม่เคยรู้จักกัน แม้กระทั่งในตอนมัธยม แต่รู้แค่ว่าผมจำเขาได้ และจำเขาได้ขึ้นใจเลย 5555+ (แต่เขาคงจำผมไม่ได้ เพราะไม่มีอะไรน่าสนใจ) แต่ด้วยความบังเอิญหรืออะไรก็ไม่รู้ ทำให้ผมสอบติดที่เดียวกับพี่คนนั้น ที่แรกผมไม่รู้หรอกเพราะไม่ได้ติดตามชีวิตเธอ และ อีกอย่างช่วงนั้น ตอนผมเรียนมัธยมก็ไม่ได้มีเฟสหรือไลน์ อะไรแบบนี้ เรายังเล่นไม่เป็นเลย จนมาเรียนมหาลัยได้สักปี2 ครั้งแรกที่ผมเจอเธอ เธอเดินผ่านผมไป ด้วยความที่เราจำเขาได้ดี ตอนนั้นผมยืงนิ่งค้าง ไปแปบนึง ก่อนจะดึงสติ แล้วพูดกับตัวเองว่า " เชี้ยยยยย !! เป็นไปได้ไงวะ " จากนั้นเธอไปเดินจากไป ส่วนผมก็ไปเรียนตามปกติ ผมยังจำภาพนั้นมาตลอด แต่ก็ปล่อยผ่านไปอีกเหมือนเคยไม่ได้คิดอะไร แต่ต้องบอกว่าตอนั้นใจผมเต้นมาก ผมก็งงตัวเองว่าเป็นอะไรแต่ก็ผ่านไป หลังตอนนั้นผมก็ใช้ชีวิตของผม ผมก็ไปมีแฟนตอนปี 2 เนี้ยะแหละ ก็คบกันมาได้ เกือบสองปีก็เลิกกัน จนผมจบผมก็ไม่ใคร คือไม่อยากเสียใจอีก เคยคิดว่าจะพอกับความรัก แต่ก็อย่างว่าละครับ คนเราอยู่ได้โดยความรัก สุดท้ายจะดีจะร้าย ความรักก็สวยงามในตัวมันเองเสมอ คนต่างหากที่ทำให้มันไม่สวยงาม ผมเชื่อมาตลอดว่าวันหนึ่งผมอยากมีความรักที่ดี ผมขอเจอใครสักคนที่จะทำให้ผมใจเต้นได้อีกครั้ง ต้องบอกก่อนว่าหลังจากเหตุการเลิกกกับแฟนคนล่าสุด ผมไม่เคยตกหลุมรักหรือแอบชอบผู้หญิงคนไหนเลย ก็ยังงงกลับตัวเอง จนผมจบมาทำงานได้ ประมาณ 1-2 เดือน ผมก็ใช้ชีวิตปกติ แต่รอบนี้เล่นเฟส เล่นไลน์ แล้วนะครับ
ผมก็เล่นเฟสตามปกติ อยู่ๆดี เฟสพี่เขาคนนั้น คนนั้น คนที่ทำให้ผมใจเต้น ทึก ทึก ทึกสมัยเรียน ก็โชว์ขึ้นหน้าเฟสมาเฉยๆ ผมถึงกลับสติหลุดไปเลยครับ ทำตัวไม่ถูก มันตกใจ มันแบบเห้ยมาได้ไง เอาจริงหลายคนอาจจะถามตกใจทำไมแค่เฟส แต่ก็นั้นแหละครับผมไม่รู้ ดีใจด้วย ทำตัวไม่ถูกด้วย พอตั้งสติได้ ก็รีบกด "เพิ่มเพื่อนไปทันที " ภาวนาอย่างเดียว คือให้เธอรับเพื่อนผมด้วยนะ จากนั้นทุกอย่างก็เป็นใจเธอรับเพื่อนผม ผมยิ่งใจเต้นใหญ่ ผมก็เล่าให้เพื่อนสนิทผมฟังเรื่องผู้หญิงคนนี้ เพื่อนบอกถึงเวลาที่ต้องลุยแล้ว มันบอกให้ผมทักไปคุย ด้วยความกล้าๆ กลัวๆ วันแรกยังไม่ทักไป แต่วันต่อมาผมรวบรวมความกล้าทักไป จากลุคที่ดูเธอเป็นคนดุ คำพูดแรง แต่พอได้คุยเธอกับเธอจริงๆแล้ว ก็นั้นแหละครับ ดุครับ 5555555 แต่ในความดุมีความหน้าถนุนอม น่ารัก ละมุน แบบอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก งุ้ย อยากกอดเว้ยย !! จากนั้นเราก็คุยกันมา คุยมาเรื่อยๆ ได้เกือบ สองหรือสามเดือนเนี้ยะแหละ ทุกอย่างไปได้ดี ก็ไม่ได้เร่งรีบอะไร ต้องบอกว่าระหว่างคุยกันก็ยังไม่ได้พบกันนะครับ เธอทำงาน ผมก็ทำงาน ซึ่งเวลาไม่ตรงกัน แต่เราก็คุยกัน เอาง่ายๆ คือเป็นที่ปรึกษาให้กัน เป็นกำลังใจให้กัน ก็ชวนเธอไปเที่ยวไปดูหนัง เธอก็ไม่ปฏิเสธนะ แต่อย่างที่บอกครับ เวลาไม่ตรงกัน จนจุดที่ไม่น่าจะเกิดกับเรา อยู่มาวันหนึ่งเธอไปเที่ยวกับเพื่อนที่กรุงเทพ เที่ยวทะเลทำนองนั้น แล้วที่นี้จากเราคุยโทร คุยแชทมันก็น้อยลงเพราะเธออาจจะกำลังเที่ยวหรือ สนุกอยู่ ด้วยความที่ผมเป็นห่วง แอบหึง แอบ หวง ปนเละเทะไปหมด ผมก็แอบน้อยใจ (บ้าจริงๆ ) ทำไม่ตอบช้าบ้าง ไม่ตอบบ้าง ไปโพสสเตตัสอารมณ์น้อยใจ พอเธอเห็นเธอก็ถามเป็นไร ทำไมอย่างนี้ เราก็มาคุยกันเอาจริงก็ยังไม่ได้เป็นอะไรกันนะครับ แต่คนมันห่วงนี่หน่า ก็คุยกันแรงหน่อย สุดท้ายเธอก็บอก เธอก็อยากเที่ยวอยากเป็นส่วนตัว (เอาจริงๆผมรู้และเข้าใจนะครับ แต่ผมก็อดห่วงไม่ได้จริงๆ รุ้ทั้งรู้นิสัยเสียมาก ตัวผมเนี้ยะแหละ ) เธอบอกว่าถ้าเป็นงี้ เธอก็ไม่ชอบนิสัย งอแงเหมือนเด็ก มันดูไม่โต ที่จริงผมก็รู้ในใจนะแต่เธอเลือกมาผมจะทำไรได้ ก็ต้องยอมเลิกคุยด้วยตรรกะที่บ้าบอ (ก็มานั่งคิดว่าตอนนั้นทำไมไม่พยายามง้อ ไอ่โง่ประมาณนั้น)ก็ยอมปล่อยไป ทั้งที่พยามยามมาตลอด ตายตอนจบ แต่ผมไม่เคยลืมเธอได้เลย ผมยังคงติดตามชีวิตเธอ ก็หรือเข้าไปดูเฟส ความเคลื่อนไหวทุกวันนับตั้งแต่วันที่เลิกคุยกัน เอาจริงมันก็เจ็บนะครับที่เธอพูดมาแต่อีกอย่างผมก็อาจจะเกินไปจริง) เลยต้องมานั่งเสียใจอีก แต่ผมไม่เคยลบรูปเธอออกจากเครื่องโทรศัพท์เลย
จนถึงวันหนึ่งเราดำเนินชีวิตของกันและกันต่อไป นี่ก็เกือบปีที่เราไม่ได้คุยกัน แต่เวลาเธอโพสเศร้า เสียใจ ผมรู้เธอต้องการกำลังใจ ต้องการคนอยู่ข้างๆ ผมอยากทักไปหา ผมอยากอยู่ข้างๆ อยากเป็นคนปลอบ ทำให้เธอรู้สึกดี แต่ก็ไม่กล้า กับคนอื่นผมไม่รู้ว่าทำไมผมไม่เป็นแบบนี้ แต่กับคนนี้ทำไมผมถึงเป็น !! จนในช่วงเวลาที่เราห่างกัน เธอก็ไปคบกับใครใหม่ ตอนนั้นผมว่าผมคงจะยอมแล้วแหละ คงเสียเขาไปจริงๆ เขาคงมีความสุข และสนุกกับชีวิตแล้วแหละ แต่ก็ไม่น่าเชื่อว่า เธอก็คบกับคนใหม่ได้ไม่นาน ก็เลิกลากันไป !! จากวันนั้น ผมก็ยังติดตามชีวิตเธอ และที่สำคัญเลยนะครับ ผมไม่เคยลบแชทเขาเลย ตั้งเป็นสีชมพู ยังไงก็อย่างนั้น เราไม่เคยลบ ทั้งที่ไม่ได้คุยกันแล้ว แต่ก็ไม่คิดจะลบแชทสีนั้นออกไปเลยสักครั้ง ( คุณคิดว่ายังไงแสดงความเห็นได้นะครับ ) ตอนนี้เธอโสด ครับ ผมก็โสด อย่างที่บอกผมไม่เคยหัวใจเต้นแรงอย่างนี้ ผมรวบรวมความกล้าทักเธอไปรอบสอง ผมคิดว่าเธอจะไม่ตอบแต่เธอกลับตอบเหมือนปกติ จากนั้นผมก็ไม่ได้คุย จนมาวันนี้ที่ผมมาตั้งกระทู้ เพราะผมอยากได้ความคิดเห็นจากเพื่อนๆ ผมทักเธอไป เธอส่งข้อความเสียงกลับมา ด้วยเสียงคุ้นเคย เสียงเดิม ผมดีใจมากและผมไม่อาจจะต้านทานไหว หัวใจผมเต้นอีกแล้ว หลังจากผมห่างหายมาหลายปี ผมอยากบอกเธอว่าผมขอโอกาสอีกสักครั้งได้ไหม ผมอยากดูแลคุณ ผมอยากปกป้องคุณ ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นแค่คุณ!!
# พวกคุณๆผมควรขอโอกาสเธอ ยังไงดีครับ ขอคำแนะนำ
#ผมอยากกลับไปทำส่วนที่ผมเคยผิดพลาด ทำไม่เต็มที่
ผมควรทำตามหัวใจตัวเองใช่ไหม และผมควรเดินหน้าจีบเธอใหม่ใช่ไหม ??
-ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ และคนที่เข้ามาอ่านด้วยนะครับ
ไม่เคยลืม!! ผมควรลุยต่ออีกสักตั้งไหม ??
เข้าเรื่องเลยละกันนะครับ
เรื่องนี้เป็นเรื่องผมกับผู้หญิงคนหนึ่ง (ผมอายุ 25 เธอแก่กว่าผม 2-3 ปี)
ซึ่งเกิดขึ้นโดยที่ว่า ย้อนกลับไปสมัยมัธยมตอนผมเรียนอยู่ ผมเคยเรียนที่เดียวกับรุ่นพี่คนหนึ่ง เคยเห็นรุ่นพี่คนนี้มาก่อนในโรงเรียน ค่อนข้างบ่อย แต่ก็ทำตัวปกติ ไม่ได้ชอบมากมาย แบบบ้าคลั่ง หรือต้องการจีบแต่อย่างใด แต่แค่มองๆ และแอบมีคิดในใจบ้างว่า เอ๊ย พี่คนนี้น่ารักดีนะ ถ้าได้คุยกันคงจะดี แต่ก็ผ่านไป ไม่ได้คุย ไม่มีไรเกิดขึ้น จนมาถึงพี่เขา เธอเข้ามหาลัย เธอจบก่อนผมไป ผมก็ไม่ได้ติดตามอะไรเลยก็เหมือนต่างคนต่างใช้ชีวิต ไม่เคยรู้จักกัน แม้กระทั่งในตอนมัธยม แต่รู้แค่ว่าผมจำเขาได้ และจำเขาได้ขึ้นใจเลย 5555+ (แต่เขาคงจำผมไม่ได้ เพราะไม่มีอะไรน่าสนใจ) แต่ด้วยความบังเอิญหรืออะไรก็ไม่รู้ ทำให้ผมสอบติดที่เดียวกับพี่คนนั้น ที่แรกผมไม่รู้หรอกเพราะไม่ได้ติดตามชีวิตเธอ และ อีกอย่างช่วงนั้น ตอนผมเรียนมัธยมก็ไม่ได้มีเฟสหรือไลน์ อะไรแบบนี้ เรายังเล่นไม่เป็นเลย จนมาเรียนมหาลัยได้สักปี2 ครั้งแรกที่ผมเจอเธอ เธอเดินผ่านผมไป ด้วยความที่เราจำเขาได้ดี ตอนนั้นผมยืงนิ่งค้าง ไปแปบนึง ก่อนจะดึงสติ แล้วพูดกับตัวเองว่า " เชี้ยยยยย !! เป็นไปได้ไงวะ " จากนั้นเธอไปเดินจากไป ส่วนผมก็ไปเรียนตามปกติ ผมยังจำภาพนั้นมาตลอด แต่ก็ปล่อยผ่านไปอีกเหมือนเคยไม่ได้คิดอะไร แต่ต้องบอกว่าตอนั้นใจผมเต้นมาก ผมก็งงตัวเองว่าเป็นอะไรแต่ก็ผ่านไป หลังตอนนั้นผมก็ใช้ชีวิตของผม ผมก็ไปมีแฟนตอนปี 2 เนี้ยะแหละ ก็คบกันมาได้ เกือบสองปีก็เลิกกัน จนผมจบผมก็ไม่ใคร คือไม่อยากเสียใจอีก เคยคิดว่าจะพอกับความรัก แต่ก็อย่างว่าละครับ คนเราอยู่ได้โดยความรัก สุดท้ายจะดีจะร้าย ความรักก็สวยงามในตัวมันเองเสมอ คนต่างหากที่ทำให้มันไม่สวยงาม ผมเชื่อมาตลอดว่าวันหนึ่งผมอยากมีความรักที่ดี ผมขอเจอใครสักคนที่จะทำให้ผมใจเต้นได้อีกครั้ง ต้องบอกก่อนว่าหลังจากเหตุการเลิกกกับแฟนคนล่าสุด ผมไม่เคยตกหลุมรักหรือแอบชอบผู้หญิงคนไหนเลย ก็ยังงงกลับตัวเอง จนผมจบมาทำงานได้ ประมาณ 1-2 เดือน ผมก็ใช้ชีวิตปกติ แต่รอบนี้เล่นเฟส เล่นไลน์ แล้วนะครับ
ผมก็เล่นเฟสตามปกติ อยู่ๆดี เฟสพี่เขาคนนั้น คนนั้น คนที่ทำให้ผมใจเต้น ทึก ทึก ทึกสมัยเรียน ก็โชว์ขึ้นหน้าเฟสมาเฉยๆ ผมถึงกลับสติหลุดไปเลยครับ ทำตัวไม่ถูก มันตกใจ มันแบบเห้ยมาได้ไง เอาจริงหลายคนอาจจะถามตกใจทำไมแค่เฟส แต่ก็นั้นแหละครับผมไม่รู้ ดีใจด้วย ทำตัวไม่ถูกด้วย พอตั้งสติได้ ก็รีบกด "เพิ่มเพื่อนไปทันที " ภาวนาอย่างเดียว คือให้เธอรับเพื่อนผมด้วยนะ จากนั้นทุกอย่างก็เป็นใจเธอรับเพื่อนผม ผมยิ่งใจเต้นใหญ่ ผมก็เล่าให้เพื่อนสนิทผมฟังเรื่องผู้หญิงคนนี้ เพื่อนบอกถึงเวลาที่ต้องลุยแล้ว มันบอกให้ผมทักไปคุย ด้วยความกล้าๆ กลัวๆ วันแรกยังไม่ทักไป แต่วันต่อมาผมรวบรวมความกล้าทักไป จากลุคที่ดูเธอเป็นคนดุ คำพูดแรง แต่พอได้คุยเธอกับเธอจริงๆแล้ว ก็นั้นแหละครับ ดุครับ 5555555 แต่ในความดุมีความหน้าถนุนอม น่ารัก ละมุน แบบอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก งุ้ย อยากกอดเว้ยย !! จากนั้นเราก็คุยกันมา คุยมาเรื่อยๆ ได้เกือบ สองหรือสามเดือนเนี้ยะแหละ ทุกอย่างไปได้ดี ก็ไม่ได้เร่งรีบอะไร ต้องบอกว่าระหว่างคุยกันก็ยังไม่ได้พบกันนะครับ เธอทำงาน ผมก็ทำงาน ซึ่งเวลาไม่ตรงกัน แต่เราก็คุยกัน เอาง่ายๆ คือเป็นที่ปรึกษาให้กัน เป็นกำลังใจให้กัน ก็ชวนเธอไปเที่ยวไปดูหนัง เธอก็ไม่ปฏิเสธนะ แต่อย่างที่บอกครับ เวลาไม่ตรงกัน จนจุดที่ไม่น่าจะเกิดกับเรา อยู่มาวันหนึ่งเธอไปเที่ยวกับเพื่อนที่กรุงเทพ เที่ยวทะเลทำนองนั้น แล้วที่นี้จากเราคุยโทร คุยแชทมันก็น้อยลงเพราะเธออาจจะกำลังเที่ยวหรือ สนุกอยู่ ด้วยความที่ผมเป็นห่วง แอบหึง แอบ หวง ปนเละเทะไปหมด ผมก็แอบน้อยใจ (บ้าจริงๆ ) ทำไม่ตอบช้าบ้าง ไม่ตอบบ้าง ไปโพสสเตตัสอารมณ์น้อยใจ พอเธอเห็นเธอก็ถามเป็นไร ทำไมอย่างนี้ เราก็มาคุยกันเอาจริงก็ยังไม่ได้เป็นอะไรกันนะครับ แต่คนมันห่วงนี่หน่า ก็คุยกันแรงหน่อย สุดท้ายเธอก็บอก เธอก็อยากเที่ยวอยากเป็นส่วนตัว (เอาจริงๆผมรู้และเข้าใจนะครับ แต่ผมก็อดห่วงไม่ได้จริงๆ รุ้ทั้งรู้นิสัยเสียมาก ตัวผมเนี้ยะแหละ ) เธอบอกว่าถ้าเป็นงี้ เธอก็ไม่ชอบนิสัย งอแงเหมือนเด็ก มันดูไม่โต ที่จริงผมก็รู้ในใจนะแต่เธอเลือกมาผมจะทำไรได้ ก็ต้องยอมเลิกคุยด้วยตรรกะที่บ้าบอ (ก็มานั่งคิดว่าตอนนั้นทำไมไม่พยายามง้อ ไอ่โง่ประมาณนั้น)ก็ยอมปล่อยไป ทั้งที่พยามยามมาตลอด ตายตอนจบ แต่ผมไม่เคยลืมเธอได้เลย ผมยังคงติดตามชีวิตเธอ ก็หรือเข้าไปดูเฟส ความเคลื่อนไหวทุกวันนับตั้งแต่วันที่เลิกคุยกัน เอาจริงมันก็เจ็บนะครับที่เธอพูดมาแต่อีกอย่างผมก็อาจจะเกินไปจริง) เลยต้องมานั่งเสียใจอีก แต่ผมไม่เคยลบรูปเธอออกจากเครื่องโทรศัพท์เลย
จนถึงวันหนึ่งเราดำเนินชีวิตของกันและกันต่อไป นี่ก็เกือบปีที่เราไม่ได้คุยกัน แต่เวลาเธอโพสเศร้า เสียใจ ผมรู้เธอต้องการกำลังใจ ต้องการคนอยู่ข้างๆ ผมอยากทักไปหา ผมอยากอยู่ข้างๆ อยากเป็นคนปลอบ ทำให้เธอรู้สึกดี แต่ก็ไม่กล้า กับคนอื่นผมไม่รู้ว่าทำไมผมไม่เป็นแบบนี้ แต่กับคนนี้ทำไมผมถึงเป็น !! จนในช่วงเวลาที่เราห่างกัน เธอก็ไปคบกับใครใหม่ ตอนนั้นผมว่าผมคงจะยอมแล้วแหละ คงเสียเขาไปจริงๆ เขาคงมีความสุข และสนุกกับชีวิตแล้วแหละ แต่ก็ไม่น่าเชื่อว่า เธอก็คบกับคนใหม่ได้ไม่นาน ก็เลิกลากันไป !! จากวันนั้น ผมก็ยังติดตามชีวิตเธอ และที่สำคัญเลยนะครับ ผมไม่เคยลบแชทเขาเลย ตั้งเป็นสีชมพู ยังไงก็อย่างนั้น เราไม่เคยลบ ทั้งที่ไม่ได้คุยกันแล้ว แต่ก็ไม่คิดจะลบแชทสีนั้นออกไปเลยสักครั้ง ( คุณคิดว่ายังไงแสดงความเห็นได้นะครับ ) ตอนนี้เธอโสด ครับ ผมก็โสด อย่างที่บอกผมไม่เคยหัวใจเต้นแรงอย่างนี้ ผมรวบรวมความกล้าทักเธอไปรอบสอง ผมคิดว่าเธอจะไม่ตอบแต่เธอกลับตอบเหมือนปกติ จากนั้นผมก็ไม่ได้คุย จนมาวันนี้ที่ผมมาตั้งกระทู้ เพราะผมอยากได้ความคิดเห็นจากเพื่อนๆ ผมทักเธอไป เธอส่งข้อความเสียงกลับมา ด้วยเสียงคุ้นเคย เสียงเดิม ผมดีใจมากและผมไม่อาจจะต้านทานไหว หัวใจผมเต้นอีกแล้ว หลังจากผมห่างหายมาหลายปี ผมอยากบอกเธอว่าผมขอโอกาสอีกสักครั้งได้ไหม ผมอยากดูแลคุณ ผมอยากปกป้องคุณ ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นแค่คุณ!!
# พวกคุณๆผมควรขอโอกาสเธอ ยังไงดีครับ ขอคำแนะนำ
#ผมอยากกลับไปทำส่วนที่ผมเคยผิดพลาด ทำไม่เต็มที่
ผมควรทำตามหัวใจตัวเองใช่ไหม และผมควรเดินหน้าจีบเธอใหม่ใช่ไหม ??
-ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ และคนที่เข้ามาอ่านด้วยนะครับ