จากสนิทกลายเป็นคนไม่รู้จักกัน

เราอยากจะมาแชร์เรื่องเล่าค่ะ
คือตอนเด็กเราเคยอยู่ กทม. ซะพักนึงตอนนั้นพ่อแม่ทะเลาะกันบ่อย แม่เลยพาเรากลับต่างจังหวัด เราเป็นลูกคนเดียวค่ะ บ้านแม่มีป้าเราอยู่ ป้าเค้าก็มีลูก 2 คน คนเล็กเป็นผญ. คนโตเป็นผช. เราจะสนิทกับคนโตมากกว่าเพราะโตมาด้วยกัน ห่างกันแค่ปีเดียว ตอนเด็กเราสนิทกันมากกกก ตัวติดกันเลยค่ะ ดูการ์ตูนยังนั่งไม่ห่าง เล่นเกมก็เล่นด้วยกัน มีไรจะคุยกันตลอด แล้วพอเราจบอนุบาล 1 แม่ก็กลับมาอยู่กับพ่อ เราก็กลับกทม. เราก็แอบเสียใจ กลัวเค้าเหงาถ้าเราไปแล้วเค้าจะเล่นกับใคร น้องเค้าก็คงไม่เล่นด้วยหรอกค่ะ จากที่ดู แต่เราก็กลับมาหาตามวันหยุด ช่วงนั้นยืมโทรศัพท์แม่มาเล่น เค้ายืโทรศัพท์ป้ามาเล่นเหมือนกัน ทุกครั้งที่กลับไปเรามีความสุขมาก ตอนกลับนี้แทบร้องไห้ แล้วเหมือนมันมีจุดเปลี่ยนเรากับเค้า พวกเราเริ่มโต อยากมีเวลาส่วนตัว เพศต่างกัน(ถึงจะลูกพี่ลูกน้องก็เถอะ) ต่างคนต่างไม่กล้าทัก หรือไม่ก็ไม่อยากคุยจริงๆ มันทำให้เรากับเค้าห่างกันเรื่อยๆ จนทำให้เรามีความรู้จักไม่อยากไปแล้ว อยากอยู่บ้าน เค้าก็เริ่มพูดจาไม่เข้าหูเราค่ะ ประมาณแบบไม่อยากให้เรามา คือมันเสียความรู้สึกมาก ถึงตัวเราจะไม่อยากมาเราก็ไม่เลือกที่จะพูด ถ้าเอาตรงชีวิตเราดีกว่าเค้าเยอะ บ้านเราซัพพอร์ตทุกอย่าง แต่เค้าตอนนี้เริ่มทำงานไปเรียนไป แต่ถึงเค้าจะพูดไม่ดีกับเรา ไม่อยากเจอเรา เราก็ยังหวังดี อยากคุยกับเค้าเหมือนเดิม

ขอบคุณที่อ่านค่ะ