สวัสดีค่ะเราอยากจะมาเล่าเรื่องของเรา
ย้อนไปเมื่อตอนมัธยมเราเคยมีกลุ่มเพื่อนอยู่ แต่พอขึ้นม.4 เดิมทีกลุ่มมี4คน เอ บี ซี ดี เราคือซี เราจบการโรงเรียนนานาชาติค่ะ เอกับบีจะเป็นพวกเรียนอ่อนเลยต้องแยกไปเรียนโปรแกรมพิเศษพวกเขาเป็นโรคดิสเล็กเซียค่ะ ส่วนดีนั้นลาออกไปศึกษาต่อ ตปท ค่ะ เอและบี มีความสนใจในทางเดียวกันบวกกับเรียนอ่อนทั้งคู่เลยอยู่ด้วยกัน วันนึงด้วยความที่ช่วงนั้นปี2011 เพิ่งเริ่มมีLine เข้ามาค่ะ มีไลน์กลุ่มกัน และมีวิชาPhychologyที่เราเรียนกับ2คนนี้ 2คนนี้ไม่ฟังครูเอาแต่เล่นมือถือ พอหมดคาบก็มาขอลอกงานจากเรา พอเราไม่ให้ (เป็นงานเก็บคะแนนงานเดี่ยว) พวกนางก็ด่าเราในไลน์กลุ่ม คงลืมว่าเราก็อยู่ในกลุ่มด้วย! กรูเห็นหมดจ้าาา! ทุกอย่างพังวันนั้นจ้ะ สิ่งที่พิมพ์ในแชทคือ "มันใจร้ายว่ะแค่งานก็ไม่ให้ลอกเดี๋ยวเอาดินสอจิ้มตาแตกเลย" แล้วมีอีกหลายเรื่องค่ะที่พวกนางเคยทำไม่ดีกับเรา
จากวันนั้น มอ4-มอ6 เราไม่คุยกับพวกมันเลย เสียความรู้สึกมากกกกกก! เฟลสุดๆ เราแยกตัวจ้ะ เรียนคนเดียว นั่งกินข้าวคนเดียว แถมนะคะวันที่เราจบชั้นมัธยมGratuation Day อาจารย์ให้เราเป็นตัวแทนนักเรียนของรุ่นพูดความรู้สึกในใจเกี่ยวกับชีวิตหลายปีที่อยู่ในโรงเรียนขอบคุณครูบลาๆพูดเป็นภาษาอังกฤษหมดเลยเราคิดบทพูดเองหมดเลยเตรียมตัวมาอย่างดี วันนั้นเราอ่ะแต่งตัวไปงานแบบจัดเต็มมากๆ เสื้อผ้าหน้าผม เจอ2คนนี้เจอในห้องน้ำของสถานที่จัดงาน เหมือนในละครเลยคุณ เรากำลังล้างมือ พวกนางกำลังเติมลิปที่ปาก แล้วพูดดังๆจงใจให้เราได้ยิน ว่า ถ้ากูแต่งหน้าแล้วออกมาได้แค่นี้(ส่งสายตามาที่เรา) กูมาแบบหน้าสดดีกว่า มันคงคิดว่าสวยตายห่า!! เราคุมสติแรงมากกๆมือสั่นแต่ต้องแกล้งว่ากูไม่เป็นไร ในใจคืออยากตบปากคนพูดมากมายตอนนั้น แล้วมีช่วงนึงที่ยังเรียนอยู่ครูถาม2คนนั่นตอนว่าทำไมไม่คุยกับ(เรา) ล่ะคะ? นางเอตอบ ก็ไม่ได้เป็นเพื่อนกันแล้ว เลิกคบกันแล้ว ไม่เป็นเพื่อนเลยไม่คุย ซีไม่ช่วยการบ้านหนู
เรานั่งหัวโด่อยู่ตรงนั้นด้วยคุณเอ๊ย เราทำได้แต่ทำหน้านิ่งๆ หันหน้าหลบไปทางอื่น น้ำตาไหลเลยคุณ มันจุกๆ พวกมัน ฝากความทรงจำและแผลในใจเราไว้จนวันนี้ 7ปีผ่านไป!! ตั้งแต่งานGraduate วันนั้นเราไม่ติดต่อพวกนั้นอีกเลย แต่กับดียังมีคุยๆกันบ้าง
ความรู้สึกเราเหมือนเพลง(เมื่อวาน)ของพี่โอ๊ตท่อนที่ว่า (ไม่เคยนานจนพอให้ลืม
ไม่เคยรู้สึกเลยว่าจางหาย
ความเจ็บในใจ
ยังคงเหมือนๆ เพิ่งเกิดเมื่อวาน)... ปัจจุบัน เราทำงานแล้ว แต่พวกมันเกิดมา่บ้านรวย มหาลงมหาลัยสองนางนี้ไม่เข้าเรียนกันค่ะ เอไม่เรียนต่อใดๆทั้งสิ้น ส่วนคนชื่อบีนางไปเรียนทางอาชีวะศึกษาที่ต่างประเทศเป็นแนวสายอาชีพค่ะ แล้วพอนางเรียนจบหลักสูตรปีครึ่งเราก็เข้าไปเม้นในเฟสว่า ยินดีด้วย จากนั้นนางก็ส่งinboxส่วนตัวมาหาเราว่า เธอๆเรียนปตรีอ่ะตั้งสี่ปีกว่าจะจบ ดูอย่างฉันสิเรียนปีครึ่งก็ได้วุฒิCertificate มาแล้ว เราอ่านแล้วแบบ..... คิดผิดจริงๆที่ไปเม้นแสดงความยินดีกับนาง เราคงจะไม่ติดต่อพวกมันอีกค่ะ มันจำฝังใจมากๆ มาถึงวันนี้เราก็ยังรู้สึกดีใจนะที่ตัดคนแบบนี้ออกไปได้ และคิดว่าชาตินี้คงไม่ติดต่อกันอีกค่ะ
วัยมัธยมสำหรับคนอื่นอาจเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุด แต่สำหรับเรามันไม่ใช่เลยค่ะ ทุกวันนี้เชื่อมั้ยเรายังเคยฝันเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้อยู่เลยค่ะ เรื่องที่เราอยากจะระบายก็มีแค่นี้แหละค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่รับฟังค่ะ
:( ชีวิตเมื่อครั้งที่ฉันอยู่ชั้นมัธยมที่ไม่น่าจดจำ ชีวิตมอปลายที่แสนโดดเดี่ยว (ประสบการณ์ในอดีต)
ย้อนไปเมื่อตอนมัธยมเราเคยมีกลุ่มเพื่อนอยู่ แต่พอขึ้นม.4 เดิมทีกลุ่มมี4คน เอ บี ซี ดี เราคือซี เราจบการโรงเรียนนานาชาติค่ะ เอกับบีจะเป็นพวกเรียนอ่อนเลยต้องแยกไปเรียนโปรแกรมพิเศษพวกเขาเป็นโรคดิสเล็กเซียค่ะ ส่วนดีนั้นลาออกไปศึกษาต่อ ตปท ค่ะ เอและบี มีความสนใจในทางเดียวกันบวกกับเรียนอ่อนทั้งคู่เลยอยู่ด้วยกัน วันนึงด้วยความที่ช่วงนั้นปี2011 เพิ่งเริ่มมีLine เข้ามาค่ะ มีไลน์กลุ่มกัน และมีวิชาPhychologyที่เราเรียนกับ2คนนี้ 2คนนี้ไม่ฟังครูเอาแต่เล่นมือถือ พอหมดคาบก็มาขอลอกงานจากเรา พอเราไม่ให้ (เป็นงานเก็บคะแนนงานเดี่ยว) พวกนางก็ด่าเราในไลน์กลุ่ม คงลืมว่าเราก็อยู่ในกลุ่มด้วย! กรูเห็นหมดจ้าาา! ทุกอย่างพังวันนั้นจ้ะ สิ่งที่พิมพ์ในแชทคือ "มันใจร้ายว่ะแค่งานก็ไม่ให้ลอกเดี๋ยวเอาดินสอจิ้มตาแตกเลย" แล้วมีอีกหลายเรื่องค่ะที่พวกนางเคยทำไม่ดีกับเรา
จากวันนั้น มอ4-มอ6 เราไม่คุยกับพวกมันเลย เสียความรู้สึกมากกกกกก! เฟลสุดๆ เราแยกตัวจ้ะ เรียนคนเดียว นั่งกินข้าวคนเดียว แถมนะคะวันที่เราจบชั้นมัธยมGratuation Day อาจารย์ให้เราเป็นตัวแทนนักเรียนของรุ่นพูดความรู้สึกในใจเกี่ยวกับชีวิตหลายปีที่อยู่ในโรงเรียนขอบคุณครูบลาๆพูดเป็นภาษาอังกฤษหมดเลยเราคิดบทพูดเองหมดเลยเตรียมตัวมาอย่างดี วันนั้นเราอ่ะแต่งตัวไปงานแบบจัดเต็มมากๆ เสื้อผ้าหน้าผม เจอ2คนนี้เจอในห้องน้ำของสถานที่จัดงาน เหมือนในละครเลยคุณ เรากำลังล้างมือ พวกนางกำลังเติมลิปที่ปาก แล้วพูดดังๆจงใจให้เราได้ยิน ว่า ถ้ากูแต่งหน้าแล้วออกมาได้แค่นี้(ส่งสายตามาที่เรา) กูมาแบบหน้าสดดีกว่า มันคงคิดว่าสวยตายห่า!! เราคุมสติแรงมากกๆมือสั่นแต่ต้องแกล้งว่ากูไม่เป็นไร ในใจคืออยากตบปากคนพูดมากมายตอนนั้น แล้วมีช่วงนึงที่ยังเรียนอยู่ครูถาม2คนนั่นตอนว่าทำไมไม่คุยกับ(เรา) ล่ะคะ? นางเอตอบ ก็ไม่ได้เป็นเพื่อนกันแล้ว เลิกคบกันแล้ว ไม่เป็นเพื่อนเลยไม่คุย ซีไม่ช่วยการบ้านหนู
เรานั่งหัวโด่อยู่ตรงนั้นด้วยคุณเอ๊ย เราทำได้แต่ทำหน้านิ่งๆ หันหน้าหลบไปทางอื่น น้ำตาไหลเลยคุณ มันจุกๆ พวกมัน ฝากความทรงจำและแผลในใจเราไว้จนวันนี้ 7ปีผ่านไป!! ตั้งแต่งานGraduate วันนั้นเราไม่ติดต่อพวกนั้นอีกเลย แต่กับดียังมีคุยๆกันบ้าง
ความรู้สึกเราเหมือนเพลง(เมื่อวาน)ของพี่โอ๊ตท่อนที่ว่า (ไม่เคยนานจนพอให้ลืม
ไม่เคยรู้สึกเลยว่าจางหาย
ความเจ็บในใจ
ยังคงเหมือนๆ เพิ่งเกิดเมื่อวาน)... ปัจจุบัน เราทำงานแล้ว แต่พวกมันเกิดมา่บ้านรวย มหาลงมหาลัยสองนางนี้ไม่เข้าเรียนกันค่ะ เอไม่เรียนต่อใดๆทั้งสิ้น ส่วนคนชื่อบีนางไปเรียนทางอาชีวะศึกษาที่ต่างประเทศเป็นแนวสายอาชีพค่ะ แล้วพอนางเรียนจบหลักสูตรปีครึ่งเราก็เข้าไปเม้นในเฟสว่า ยินดีด้วย จากนั้นนางก็ส่งinboxส่วนตัวมาหาเราว่า เธอๆเรียนปตรีอ่ะตั้งสี่ปีกว่าจะจบ ดูอย่างฉันสิเรียนปีครึ่งก็ได้วุฒิCertificate มาแล้ว เราอ่านแล้วแบบ..... คิดผิดจริงๆที่ไปเม้นแสดงความยินดีกับนาง เราคงจะไม่ติดต่อพวกมันอีกค่ะ มันจำฝังใจมากๆ มาถึงวันนี้เราก็ยังรู้สึกดีใจนะที่ตัดคนแบบนี้ออกไปได้ และคิดว่าชาตินี้คงไม่ติดต่อกันอีกค่ะ
วัยมัธยมสำหรับคนอื่นอาจเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุด แต่สำหรับเรามันไม่ใช่เลยค่ะ ทุกวันนี้เชื่อมั้ยเรายังเคยฝันเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้อยู่เลยค่ะ เรื่องที่เราอยากจะระบายก็มีแค่นี้แหละค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่รับฟังค่ะ