ตั้งแต่มี Covid19 ชีวิตไม่มีความสุขเลย

เราเพิ่งเรียนจบหมาดๆ งานการไม่ได้ทำเพราะโควิด ต้องกลับมาอยู่บ้าน การกลับมาอยู่บ้านยิ่งทำให้เราไม่มีความสุข บ้านไม่ใช่เซฟโซนของเราเลย อยู่อย่างอึดอัด อยู่บ้านเหมือนไม่ใช่บ้าน อยู่หอยังสบายใจและมีความสุขมากกว่า ทุกๆวันต้องฟังการทะเลาะของคนในครอบครัว ไม่มีวันไหนไม่ทะเลาะกัน ฟังคำพูดประชดประชันจากแม่ ห้องนอนของตัวเอง ก็เหมือนไม่ใช่ห้องของตัวเอง จะทำอะไรวางของไว้ตรงไหน แม่ก็คอยมากะเกณฑ์ทุกอย่าง อึดอัดมาก จะกลับกรุงเทพก็ไม่ได้ไม่มีรถกลับ จะไปเช่าบ้านอยู่ก็ไม่มีเงินอีก  เครียดมาก อยู่บ้านไม่มีความสุขเลย เวลาแม่โมโหแม่จะด่าเราเสียหายมาก สักพักก็มาปลอบเรา เราคิดว่ามันไม่ใช่ เป็นเราที่จมกับคำพูดของแม่ คำด่าซ้ำๆยังวนเวียนอยู่ในหัว แม่พูดซักพักแม่ก็ลืม เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา แต่เราจำ ทำใจให้ลืมแค่ไหนมันก็ไม่เคยออกจากหัว นึกถึงทีไรก็เสียใจทุกครั้ง แม่ไม่เคยขอโทษเราสักครั้ง อาจเพราะเราเป็นลูก เป็นลูกต้องลองรับอารมณ์ของแม่เสมอ