สวัสดีค่ะ
ที่เขียนกระทู้นี้ขึ้นมาเพราะอยากจะได้รับฟังความคิดเห็นจากทุกคน และอยากระบายความในใจของตัวเองค่ะ
เราเป็นเด็กที่ไม่เคยอยู่กับพ่อเเม่ตั้งแต่เด็กๆ เราอาศัยอยู่กับญาติฝั่งพ่อค่ะ พ่อเเม่เราเเยกทางกันหลังเราเกิด ตอนนี้พ่อก็มีแฟนใหม่เราเข้ากับเเฟนใหม่พ่อได้นะคะ แต่ปัญหาและความอึดอัดของเรามันอยู่ที่เราใช้ชีวิตอยู่กับญาติค่ะ ปัจจุบันเราอาศัยอยู่กับอาๆ และลูกพี่ลูกน้องหนึ่งคนซึ่งอายุห่างกันไม่มากเป็นเพศเดียวกัน เราถูกเลี้ยงแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆคือเลี้ยงคู่กันมากกับลูกพี่ลูกน้องคนนี้ค่ะ เรามักจะโดนเปรียบเทียบกันโดยที่เรานั้นจะโดนเปรียบเทียบให้ดูแย่กว่าเสมอ พวกเค้าชอบพูดจาแรงๆ รวมถึงคำหยาบใส่เราบ่อย อารมณ์แบบเราไม่เคยทำอะไรดีในสายตาเค้าตลอด และน้องเราที่เป็นลูกพี่ลูกน้อง พวกเค้าก็จะมองว่าน้องดีกว่าเราเสมอ เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้วค่ะ พอเราโตขึ้นเราคิดว่าอาจจะไม่โดนอะไรแบบนี้อีกเเล้ว เพราะเรารู้สึกและมั่นใจว่าตัวเองดีขึ้นและมีความรับผิดชอบมากกว่าแต่ก่อนแน่นอนค่ะ เราคิดว่าความคิดเราเปลี่ยนไป เพราะด้วยวุฒิภาวะที่มากขึ้น มีความเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น แต่พวกเค้าก็ยังคงว่าเราอยู่แบบนั้นมาโดยตลอด แล้วยิ่งช่วงนี้ช่วงโควิด มีการเรียนออนไลน์ เราก็บอกไปแล้วว่ามีเรียนแต่เค้าก็ยังมารบกวน มาเคาะห้องบ้าง ตะโกนเสียงดังมาบ้าง ให้น้องขึ้นมาบ้าง คือมันก็ทำให้เสียสมาธิในการเรียนอ่ะค่ะ แล้วมีวันนึงเราโกรธมาก เราเลยบอกเค้าว่า"อย่ากวนหนูนะ หนูมีเรียน"และเราก็โดนว่ากลับมา"ชีวิตนี้จะเรียนอย่างเดียวเลยหรือไง อ้างแต่เรียนตลอด" และเราไม่ตอบอะไรกลับไปเพราะรู้ว่าจะตอบยังไงก็ไม่ได้ทำให้ตัวเองดูดีในสายตาเค้า มันเกิดเรื่องนี้จากการที่เราไม่ได้ล้างจานแค่ครั้งเดียวเพราะเรารีบมาเรียนต่อ และคิดว่าเรียนเสร็จค่อยลงไปล้าง เราไม่รู้นะว่าทุกคนเป็นไหมกับการทำานบ้านอะ คือทำได้นะ ทำให้ได้ แต่อย่าม่าสั่งให้ทำไม่ชอบ แล้วจะอารมณ์เสียมากๆเวลาโดนสั่งให้ทำ เพราะเราก็คิดอยู่เเล้วว่าจะทำ แต่ขอเคลียร์ธุระตัวเองเสร็จก่อน แต่กับน้อง คือเราไม่อยากจะว่าหรืออะไรนะ แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้จริงๆ น้องเรางานบ้านจะไม่ทำถ้าไม่มีใครสั่งซึ่งมันเป็นเหมือนนิสัยเราตอนเด็กๆ แต่ตอนนี้เราไม่ใช่แบบนั้นแล้วอ่ะ เราไปใช้ชีวิตอยู่หอเราก็รับผิดชอบตัวเองได้ในเรื่องนี้โดยไม่มีใครสั่ง น้องเราไม่ทำอะไรเลยจริงๆ แต่กลับไม่โดนว่าหรือบ่นอะไรเลย แล้วช่วงนี้น้องปิดเทอมอะ มีเวลาว่างกว่าเราตั้งเยอะ แต่เรากลับเป็นฝ่ายโดนบ่นถ้าจานไม่ล้าง ผ้าไม่ซัก เราอดทนที่จะเงียบไม่ตอบอะไรกลับมาหลายครั้งแล้ว ตั้งแต่อยู่บ้านมาไม่เคยมีวันไหนเลยที่ไม่โดนว่า/โดนเปรียบเทียบ/โดนพูดจาเเรงๆใส่ เราบอกเลยว่าเหนื่อยและท้อใจมากๆ แค่เรื่องเรียนก็เหนื่อยแล้ว ยังมาจากอะไรแบบนี้อีก พวกเค้าไม่เคยพูดให้กำลังใจเลย หรือพูดถึงเราในทางที่ดีเลย หรือเเค่คำชม1คำก็ไม่มี การที่เราเด็กกว่าเราไม่มีสิทธิ์พูดอธิบายเลยเหรอ ทำไมผู้ใหญ่ถึงคิดว่าคำพูดที่เราตอบกลับต้องเป็นการเถียงเสมอด้วย เราจะสามารถเปลี่ยนmindset ของพวกเค้าได้ไหม
เมื่อ My comfort zone ไม่ใช่ครอบครัวอีกต่อไป
ที่เขียนกระทู้นี้ขึ้นมาเพราะอยากจะได้รับฟังความคิดเห็นจากทุกคน และอยากระบายความในใจของตัวเองค่ะ
เราเป็นเด็กที่ไม่เคยอยู่กับพ่อเเม่ตั้งแต่เด็กๆ เราอาศัยอยู่กับญาติฝั่งพ่อค่ะ พ่อเเม่เราเเยกทางกันหลังเราเกิด ตอนนี้พ่อก็มีแฟนใหม่เราเข้ากับเเฟนใหม่พ่อได้นะคะ แต่ปัญหาและความอึดอัดของเรามันอยู่ที่เราใช้ชีวิตอยู่กับญาติค่ะ ปัจจุบันเราอาศัยอยู่กับอาๆ และลูกพี่ลูกน้องหนึ่งคนซึ่งอายุห่างกันไม่มากเป็นเพศเดียวกัน เราถูกเลี้ยงแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆคือเลี้ยงคู่กันมากกับลูกพี่ลูกน้องคนนี้ค่ะ เรามักจะโดนเปรียบเทียบกันโดยที่เรานั้นจะโดนเปรียบเทียบให้ดูแย่กว่าเสมอ พวกเค้าชอบพูดจาแรงๆ รวมถึงคำหยาบใส่เราบ่อย อารมณ์แบบเราไม่เคยทำอะไรดีในสายตาเค้าตลอด และน้องเราที่เป็นลูกพี่ลูกน้อง พวกเค้าก็จะมองว่าน้องดีกว่าเราเสมอ เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้วค่ะ พอเราโตขึ้นเราคิดว่าอาจจะไม่โดนอะไรแบบนี้อีกเเล้ว เพราะเรารู้สึกและมั่นใจว่าตัวเองดีขึ้นและมีความรับผิดชอบมากกว่าแต่ก่อนแน่นอนค่ะ เราคิดว่าความคิดเราเปลี่ยนไป เพราะด้วยวุฒิภาวะที่มากขึ้น มีความเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น แต่พวกเค้าก็ยังคงว่าเราอยู่แบบนั้นมาโดยตลอด แล้วยิ่งช่วงนี้ช่วงโควิด มีการเรียนออนไลน์ เราก็บอกไปแล้วว่ามีเรียนแต่เค้าก็ยังมารบกวน มาเคาะห้องบ้าง ตะโกนเสียงดังมาบ้าง ให้น้องขึ้นมาบ้าง คือมันก็ทำให้เสียสมาธิในการเรียนอ่ะค่ะ แล้วมีวันนึงเราโกรธมาก เราเลยบอกเค้าว่า"อย่ากวนหนูนะ หนูมีเรียน"และเราก็โดนว่ากลับมา"ชีวิตนี้จะเรียนอย่างเดียวเลยหรือไง อ้างแต่เรียนตลอด" และเราไม่ตอบอะไรกลับไปเพราะรู้ว่าจะตอบยังไงก็ไม่ได้ทำให้ตัวเองดูดีในสายตาเค้า มันเกิดเรื่องนี้จากการที่เราไม่ได้ล้างจานแค่ครั้งเดียวเพราะเรารีบมาเรียนต่อ และคิดว่าเรียนเสร็จค่อยลงไปล้าง เราไม่รู้นะว่าทุกคนเป็นไหมกับการทำานบ้านอะ คือทำได้นะ ทำให้ได้ แต่อย่าม่าสั่งให้ทำไม่ชอบ แล้วจะอารมณ์เสียมากๆเวลาโดนสั่งให้ทำ เพราะเราก็คิดอยู่เเล้วว่าจะทำ แต่ขอเคลียร์ธุระตัวเองเสร็จก่อน แต่กับน้อง คือเราไม่อยากจะว่าหรืออะไรนะ แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้จริงๆ น้องเรางานบ้านจะไม่ทำถ้าไม่มีใครสั่งซึ่งมันเป็นเหมือนนิสัยเราตอนเด็กๆ แต่ตอนนี้เราไม่ใช่แบบนั้นแล้วอ่ะ เราไปใช้ชีวิตอยู่หอเราก็รับผิดชอบตัวเองได้ในเรื่องนี้โดยไม่มีใครสั่ง น้องเราไม่ทำอะไรเลยจริงๆ แต่กลับไม่โดนว่าหรือบ่นอะไรเลย แล้วช่วงนี้น้องปิดเทอมอะ มีเวลาว่างกว่าเราตั้งเยอะ แต่เรากลับเป็นฝ่ายโดนบ่นถ้าจานไม่ล้าง ผ้าไม่ซัก เราอดทนที่จะเงียบไม่ตอบอะไรกลับมาหลายครั้งแล้ว ตั้งแต่อยู่บ้านมาไม่เคยมีวันไหนเลยที่ไม่โดนว่า/โดนเปรียบเทียบ/โดนพูดจาเเรงๆใส่ เราบอกเลยว่าเหนื่อยและท้อใจมากๆ แค่เรื่องเรียนก็เหนื่อยแล้ว ยังมาจากอะไรแบบนี้อีก พวกเค้าไม่เคยพูดให้กำลังใจเลย หรือพูดถึงเราในทางที่ดีเลย หรือเเค่คำชม1คำก็ไม่มี การที่เราเด็กกว่าเราไม่มีสิทธิ์พูดอธิบายเลยเหรอ ทำไมผู้ใหญ่ถึงคิดว่าคำพูดที่เราตอบกลับต้องเป็นการเถียงเสมอด้วย เราจะสามารถเปลี่ยนmindset ของพวกเค้าได้ไหม