ขอพื้นที่ตรงนี้เพื่อระบายสักหน่อยนะครับ ช่วงนี้สภาพจิตใจย่ำแย่ไปกว่าเดิมอีกจากปกติที่เก็บกดย่ำแย่อยู่แล้ว ไม่รู้จะกลายเป็นโรคซึมเศร้าเมื่อไหร่หรือจะระเบิดออกมาในลักษณะไหน
แนะนำตัวสักนิดนะครับ เราเป็นเกย์ที่โดเดี๋ยวใช้ชีวิตเพียงลำพังมาตลอดหลายสิบปีตั้งแต่แม่ที่เป็นสมบัติชิ้นสุดท้ายของชีวิตเสียไป เพราะเป็นลูกคนเดียว เราไม่เคยมีแฟน ไม่เคยรู้จักความรักความอบอุ่นจากความรักเลยจนทุกทุกวันนี้ที่อายุจะเข้า37แล้ว เราต้องอดทน ยอมรับกับโชคชะตาของตัวเองและผลักดันตัวเองมาโดยตลอดจนตอนนี้ได้มาอยู่ในจุดที่สามารถพูดได้ว่าพอใจและภูมิใจแล้วในหน้าที่การงานที่ได้มาจากความพยามยามด้วยสองมือเปล่าของตัวเราเอง
สิ่งที่ทำให้เรายังเมีชีวิตอยู่จนถึงทุกวันนี้ได้อันดับแรกคือ "ความหวัง" เรายังแอบหวังมาตลอดว่าสักวันเราคงจะได้เจอคนที่เข้ามาทำให้ชีวิตเรากลับมามีความหมายอีกครั้ง เราเปิดใจ เรารอ และเราพยายามไขว่คว้าค้นหาคนๆนั้นมาโดยตลอดทุกวิถีทางทั้งออกไปเที่ยวเล่นแอปต่างๆและโซเชียลมีเดียแต่โชคก็ไม่เคยเข้าข้างเราเลย จนบางครั้งคิดเล่นๆว่าตัวเองต้องคำสาปหรือเปล่า ในขณะเดียวกันก็พยายามแกล้งลืมความทุกข์ที่มีอยู่ลึกๆโดยการใช้เงินซื้อความสุขชั่วคราวทั้งวัตถุและความบันเทิงให้กับตัวเอง ซึ่งแน่นอนความสุขที่ได้มาจากการแลกด้วยเงินนั้น มันสั้นและจางหายไปอย่างรวดเร็ว
ภายนอกเราดูเป็นคนเฟรนลี่ดูดี เข้มแข็ง มีความสามารถและจิตใจดีในสายตาคนรอบข้างและลูกน้อง ดูมีความสุข แต่หารู้ไม่หลังเลิกงานทุกวันของชีวิตเราคือวันที่ว้าเหว่เหงาและไร้ความหมาย มันเป็นความลับที่ไม่มีใครรู้ ความลับที่อยู่ลึกลงไปในหลุมดำในจักรวาลส่วนตัวของเราเอง หลายครังที่รู้สึกหมดกำลังใจ เหนื่อย ท้อและไม่รู้จะต้องอยู่ไปเพื่ออะไร ในสมองมีเรื่องราวเป็นหมื่นเป็นแสน แต่เหมือนมีซิปที่ปากไม่สามารถบอกใครได้ เพราะไม่รู้จะบอกใครและบอกไปก็ไม่รู้จะได้อะไรกลับมา
ในช่วง work from home นี้เราอยู่แต่ในคอนโด ทำอาหารกินเอง ทำงานบ้าน มองเห็นแต่ผนังรอบข้างเพดาน ได้ยินแต่เสียงทีวีที่วกวนแต่เรื่องโควิดทั้งวัน มันทำให้ความทุกข์ที่สะสมมานานในจิตใต้จิตสำนึกเริ่มออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว สมองเริ่มผิดปกติ ไม่ยอมนอนทั้งๆที่ง่วง อารมณ์ร้อนสภ่พจิตใจแย่ลง
เราจึงมาโพสความในใจในนี้ เผื่อมีใครที่ชีวิตคล้ายกันแลกเแลี่ยนข้อคิดกันและวิธีการรับมือกับสภาวะแบบนี้ หรืออย่างน้อยก็ได้ระบายออกมาลดความอัดอั้นในใจลงบ้างก็ยังดี
สุดท้ายขอให้ทุกคนปลอดภัยและก้าวผ่านช่วงเวลานี้ไปได้นะครับ
ความในใจของคนโสดมาตลอดชีวิต และอยู่เพียงลำพังคนเดียวในช่วงโควิด
แนะนำตัวสักนิดนะครับ เราเป็นเกย์ที่โดเดี๋ยวใช้ชีวิตเพียงลำพังมาตลอดหลายสิบปีตั้งแต่แม่ที่เป็นสมบัติชิ้นสุดท้ายของชีวิตเสียไป เพราะเป็นลูกคนเดียว เราไม่เคยมีแฟน ไม่เคยรู้จักความรักความอบอุ่นจากความรักเลยจนทุกทุกวันนี้ที่อายุจะเข้า37แล้ว เราต้องอดทน ยอมรับกับโชคชะตาของตัวเองและผลักดันตัวเองมาโดยตลอดจนตอนนี้ได้มาอยู่ในจุดที่สามารถพูดได้ว่าพอใจและภูมิใจแล้วในหน้าที่การงานที่ได้มาจากความพยามยามด้วยสองมือเปล่าของตัวเราเอง
สิ่งที่ทำให้เรายังเมีชีวิตอยู่จนถึงทุกวันนี้ได้อันดับแรกคือ "ความหวัง" เรายังแอบหวังมาตลอดว่าสักวันเราคงจะได้เจอคนที่เข้ามาทำให้ชีวิตเรากลับมามีความหมายอีกครั้ง เราเปิดใจ เรารอ และเราพยายามไขว่คว้าค้นหาคนๆนั้นมาโดยตลอดทุกวิถีทางทั้งออกไปเที่ยวเล่นแอปต่างๆและโซเชียลมีเดียแต่โชคก็ไม่เคยเข้าข้างเราเลย จนบางครั้งคิดเล่นๆว่าตัวเองต้องคำสาปหรือเปล่า ในขณะเดียวกันก็พยายามแกล้งลืมความทุกข์ที่มีอยู่ลึกๆโดยการใช้เงินซื้อความสุขชั่วคราวทั้งวัตถุและความบันเทิงให้กับตัวเอง ซึ่งแน่นอนความสุขที่ได้มาจากการแลกด้วยเงินนั้น มันสั้นและจางหายไปอย่างรวดเร็ว
ภายนอกเราดูเป็นคนเฟรนลี่ดูดี เข้มแข็ง มีความสามารถและจิตใจดีในสายตาคนรอบข้างและลูกน้อง ดูมีความสุข แต่หารู้ไม่หลังเลิกงานทุกวันของชีวิตเราคือวันที่ว้าเหว่เหงาและไร้ความหมาย มันเป็นความลับที่ไม่มีใครรู้ ความลับที่อยู่ลึกลงไปในหลุมดำในจักรวาลส่วนตัวของเราเอง หลายครังที่รู้สึกหมดกำลังใจ เหนื่อย ท้อและไม่รู้จะต้องอยู่ไปเพื่ออะไร ในสมองมีเรื่องราวเป็นหมื่นเป็นแสน แต่เหมือนมีซิปที่ปากไม่สามารถบอกใครได้ เพราะไม่รู้จะบอกใครและบอกไปก็ไม่รู้จะได้อะไรกลับมา
ในช่วง work from home นี้เราอยู่แต่ในคอนโด ทำอาหารกินเอง ทำงานบ้าน มองเห็นแต่ผนังรอบข้างเพดาน ได้ยินแต่เสียงทีวีที่วกวนแต่เรื่องโควิดทั้งวัน มันทำให้ความทุกข์ที่สะสมมานานในจิตใต้จิตสำนึกเริ่มออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว สมองเริ่มผิดปกติ ไม่ยอมนอนทั้งๆที่ง่วง อารมณ์ร้อนสภ่พจิตใจแย่ลง
เราจึงมาโพสความในใจในนี้ เผื่อมีใครที่ชีวิตคล้ายกันแลกเแลี่ยนข้อคิดกันและวิธีการรับมือกับสภาวะแบบนี้ หรืออย่างน้อยก็ได้ระบายออกมาลดความอัดอั้นในใจลงบ้างก็ยังดี
สุดท้ายขอให้ทุกคนปลอดภัยและก้าวผ่านช่วงเวลานี้ไปได้นะครับ