เรื่องมีอยู่ว่า เราน้องชายอยู่1คน เค้าเป็นคนเรียนเก่งสอบได้เกรดดีมาตลอดเข้ามหาลัยที่ดีตามที่พ่อแม่ตั้งใจไว้ ไม่เหมือนกับเราเรียนไม่เก่งแต่ก็พยายามจนเรียนจบมหาลัย แต่ก็ถูกเปรียบเทียบมาตลอดว่าดูน้องเป็นตัวอย่างบ้าง พอเริ่มทำงานก็คิดว่าทุกอย่างคงจะดีขึ้นแหละน่ะแม่คงจะภูมิใจในตัวเราบ้างสักครั้ง แต่เปล่าเลยกลายเป็นยิ่งแย่ลงทุกวันทะเลาะกันเกือบทุกวัน เราดูแย่ในสายตาแม่เสมอ เราอยากจะเข้าไปกอดท่านนะแต่ครั้งดุเราทั้งๆที่เราไม่ได้ทำอะไรผิด เช่นเราถูบ้านกวาดบ้านแม่มาถึงก็ตะคอกเราทำไมไม่ทำให้ได้เหมือนน้องบ้างเป็นพี่สะเปล่าดูน้องเป็นตัวอย่าง มันจุกอย่างบอกไม่ถูกอยากออกจากบ้านไปไกลๆรู้สึกว่าตัวเองไม่ค่าอะไรเลยทำอะไรก็ผิดไปหมด เราดูแย่ไปหมดจนบางครั้งก็รู้สึกว่าเราไม่น่าเกิดมาเลยเป็นเพื่อนๆจะทำยังไงกันบ้างจะแก้ไขยังไงกันดี ตอนนี้รู้สึกเหมือนคนเป็นโรคซึมเศร้าแล้วตอนนี้
มีใครที่แม่ตัวเองรักน้องมากกว่าลูกคนโตบ้างไหม