ผมคนนึงล่ะที่เรียนไม่จบ ป.ตรี
เรียนจบ ม.3   ไปเรียนต่อ ปวช.ได้2ปี  แล้วก็เกเร ต่อมาก็เป็นทหารเกณฑ์  แล้วก็เรียน กศน. จบ ม.6
เรียนต่อ ม.ราม  ไม่รอด  บกพร่องวิชาเดียว คือ ภาษาอังกฤษ  (ทำข้อสอบหรืออ่านหนังสือเรียน ทำไม่ถูกแกรมม่า ก็เลยวิชาภาษาอังกฤษแย่มากๆเลย แต่ถ้าเป็น ภาษาอังกฤษในชีวิตประจำวันทั่วๆไป เผลอๆอ่านบทความทั่วๆไป พอจะแปลได้ เข้าใจได้30-40-60%  แต่ถ้าอยู่ในบทเรียนล่ะก็ ไปไม่เป็นเลย)
ท้อใจเพราะ วิชาภาษาอังกฤษ ก็เลยไม่เรียนมันล่ะ

เริ่มต้นอาชีพจริงๆจังๆ ก็เป็นเซลล์ขายวัสดุก่อสร้าง ตำแหน่งเซลล์โปรเจค
จากนั้นก็โลดโผนย้ายหลายบริษัทมาก  โดนชวนมั่ง   ลาออกจากที่เก่า/หางานใหม่เองมั่ง  โดนซื้อตัวมั่ง  ก็ว่ากันไป
จนอายุราวๆ37 ก็ทำธุรกิจส่วนตัว นำเข้า แปรรูป และจำหน่ายสินค้าชนิดนึง กิจการเล็กๆไมใหญ่โตอะไร รายได้เดือนนึงไม่กี่แสน มีรายได้พอเลี้ยงตัว  ไม่เดือดร้อน  มีบ้าน มีรถ มีเงินเก็บ มีโกดัง มีออฟฟิศ เป็นของตัวเอง

ผมไม่เคยบอกกับใครว่า ตัวผมประสบความสำเร็จ  เพราะผมยังไม่เข้าใจว่า "ประสบความสำเร็จ" ในที่นี้ คืออะไร
โอเค .. วันนี้ ผมมีครบทุกอย่าง  ใครๆก็บอกว่าผมประสบความสำเร็จ  แล้วถ้าวันนึง ผมเจ๊งขึ้นมาล่ะ  ที่ผ่านมายังจะเรียกว่าประสบความสำเร็จไหม ?

ตลอดชีวิตที่ผ่านมา  ผมเฉยๆกับคำว่า "ประสบความสำรเร็จ" หรือ "ประสบความสำเร็จในชีวิต"
ออกจะเกลียดคำนี้ซะด้วยซ้ำ  เพราะ มันดูเหมือน ผยอง ยังไงไม่รู้เฮะ
ชีวิตผม ผมไม่เทียบชีวิตตัวเองกับใคร  ไม่ว่าใครจะรวยกว่า จนกว่า บ้านเขาใหญ่กว่า รถเขาหรูกว่า ฯลฯ
ผมมีแต่จะเทียบว่า ใครฉลาดกว่า   ใครน่าเชื่อถือกว่า  หลักคิดของใครดีกว่า   เทียบที่ปัญญา ใครน่าคุยด้วย  แล้วเอาหลักคิดสิ่งดีๆมารวบรวมไว้เพื่อเป็นหลักในการดำเนินชีวิต
ไขว่คว้า ถีบตัวเองให้สูงขึ้น  ทั้งความคิด ทัศนะคติ ความรู้ ประสบการณ์การงาน ที่เหมาะควร

น้องไม่ต้องท้อครับ  มีหน้าที่การงานอะไร ก็ทำไป  อย่างตั้งใจ ใส่ใจ และเรียนรู้สิ่งที่เกี่ยวข้องกับงานนั้นๆให้รอบด้าน
เมื่อวันนึงสบช่องทำกิน  ประสบการณ์ต่างๆที่สั่งสมมา จะหล่อหลอมให้น้องเติบโต มีงานมีเงินเอง

อ่ะ เล่าเพิ่มให้อีกนิด  ยกตัวอย่างนะ
ตอนที่ผม ปลดทหารมาใหม่ๆ  ตอนนั้น ผมไม่มีอะไรทำ  ผมก็ไปเสิร์ฟที่ร้านก๋วยเตี๋ยว
ผมไม่ใช่ประเภท เสิร์ฟไปวันๆนะ   ผมใสใจเสิร์ฟก๋วยเตี๋ยวให้ลูกค้า อย่างยิ้มแย้มแจ่มใส เทคแคร์ บริการด้วยความรวดเร็ว  เจ้านายเขาเห็นทุกวัน พอมาวันนึง เจ้านายเปิดร้านอาหารใหม่อีกร้านนึง เขาก็ดึงผมไปทำงานเป็นกัปตันร้านใหม่   ให้เงินเพิ่มขึ้น  เขาก็ไม่เอาคนเก่าๆที่เคยทำงานมาก่อนผมที่ร้านก๋วยเตี๋ยวไปร้านใหม่นะ   ... เห็นไหม มันเติบโต
หรืออย่างตอนที่เป็นเซลล์  ผมนี้วิ่งเข้าหาลูกค้าเป็นบ้าเป็นหลังเลยล่ะ ระหว่างวิ่งงานเซลล์ ผมศึกษาการขาย การตลาดนอกมหาลัย  รู้ว่าจะต้องทำยังไงเพื่อจะขายของ เพื่อหาลูกค้า จนมีคอนเน็คชั่นมากมาย  ซึ่งมันก็ต้องใช้เวลา,ความอดทน,ความขยัน(ไม่ใช่ขัยนแต่โง่ นะ) มันไม่ใช่สร้างความพร้อมเพียงชั่วข้ามคืน

ต่อให้เราขอพรที่แสนง่ายธรรมดา  แต่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่อาจดลบันดาลให้เราได้ ถ้าเราไม่มีฐานบุญที่เพียงพอ
เช่นเดียวกัน
ต่อให้มีโอกาสเข้ามาในชีวิตมากมายขนาดไหน  แต่ถ้าคุณไม่พร้อม ไม่มีความรู้ ไม่มีความสามารถ คุณก็ค้วาโอกาสนั้นไม่ได้หรอก
พิเคราะห์ให้ดีนะครับ

สุดท้าย ต่อให้ชีวิตบัดซบขนาดไหน จะทำอะไรก็ได้  แต่อย่าโง่ไปเข้าแก๊งค์ล้างสมองของพวก แชร์ลูกโซ่ในคราบขายตรง นะจ๊ะ

เป็นกำลังใจให้
สู้ๆ