แม่เป็นมะเร็งตอนหนูขึ้นม.1ค่ะ
ตอนนั้นก็รู้แล้วค่ะว่าแม่เป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาวนะ
ก็เทียวรักษาที่โรงพยาบาลที่บ้านกับที่พิษณุโลกเรื่อยๆ หนูก็ไปกับแม่ด้วย
ครอบครัวเรามีกัน4คนค่ะ มีพ่อ แม่ พี่ชายแล้วก็หนู เราก็ไปด้วยกัน
ช่วงม.ต้น หนูเกเรมากเลยค่ะ ติดเพื่อนมาก เลิกเรียนก็ยังไม่อยากกลับ ไม่อยากไปโรงบาล พอไปโรงบาลก็จะหมกอยู่คนเดียว ฟังเพลง
ไม่ใช่ว่าหนูไม่รักแม่นะ หนูรักแม่ รักมาก แต่ไม่รู้เหมือนกัน หนูไม่อยากเห็นแม่แบบนี้ คิดว่ายังไงแม่ก็หาย
จนถึงตอนนั้นแม่เข้าicuแล้ว หนูกำลังขึ้นม.3 หนูก็ยังคิดว่าเดี๋ยวแม่ก็หาย แล้วเราก็จะกลับบ้านกัน แต่มันไม่เป็นแบบนั้น
วันสุดท้าย...
หมอเรียกพ่อ พี่ชาย แล้วก็หนูเข้าไป
ไม่มีใครคุยกับหนูปกติอยู่แล้วค่ะ ทุกคนมายืนล้อมเตียง มองดูแม่ที่กำลังนอนหลับอยู่ ก็ยังไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่ได้ถามใคร
เครื่องที่วัดชีพจรแม่ เสียงก็เริ่มดังถี่ขึ้นๆ จนเสียงมันดังแบบลากยาว แล้วที่มีรูปหัวใจอยู่ ตัวเลขข้างๆเป็นเลข0 ใจเสียมากค่ะตอนนั้น
หนูมองแม่ “โอเค แม่หายใจอยู่” แต่เครื่องก็ยังดังอยู่แบบนั้น “แต่แม่ยังหายใจอยู่ โอเค แม่ไม่เป็นไร”
พยายามมองซ้ายมองขวา มองเตียงข้างๆ เค้าก็นั่งมองเรา หนูพยายามใจเย็น คิดว่าเครื่องน่าจะเป็นอะไร มองพ่อมองพี่ ทุกคนก็ยืนนิ่งมาก หนูมองหาอะไรไปเรื่อย จนเริ่มลนในหัวตีกันวุ่นวายไปหมด สับสน มืนงง
จนได้ยินเสียงหมอพูดว่าคนไข้เสียชีวิตแล้วเวลา 19:xxน. แล้วบอกพยาบาลให้มาถอดเครื่องช่วยหายใจ...
.
.
.
.
.
มันจุกๆ แน่นๆ หายใจไม่ค่อยออก มันสับสนมากๆ หนูเดินออกมา งงกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้มาก ไม่เข้าใจ หนูไม่เข้าใจอะไรเลย ทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันเหมือนไม่ใช่ความจริง มันดูแปลกๆ ร้องไห้ไม่ออก แน่นมาก น้ำตาไหลแต่ไม่โฮ มันเป็นความรู้สึกที่แย่ ที่ตอนนี้แค่นึกถึงก็ทำให้กลับไปรู้สึกแบบนั้นอีกครั้ง
หลังจากนั้น2-3เดือนได้ หนูก็เก็บกระเป๋าออกจากบ้านค่ะ หนูอยู่ไม่ได้ ในที่ๆเคยมีแม่แล้ววันนี้เค้าไม่อยู่แล้ว มันยากมากค่ะที่จะผ่านไปได้ หนูเลยตัดสินใจออกมา ได้ปีเดียวพี่ก็ตามกลับบ้านค่ะ..
ขอเล่าแค่นี้นะคะ เพราะชีวิตหนูเรื่องดราม่าเยอะมากเลยค่ะ ^^“
เอาเป็นว่าปีนี้จะครบ11ปีแล้วค่ะ หนูก็ยังร้องไห้หาแม่อยู่บ่อยๆ แล้วร้องทีคือร้องหนักมาก ร้องแทบทุกวัน ตื่นมาก็ตาตูบแทบทุกวัน จนเป็นเรื่องปกติไปแล้วค่ะ บางทีฟังเพลงอะไรที่ทำให้เราคิดถึงคนรักที่จากไป แค่นี้ก็ร้องแล้วค่ะ ถึงเพลงจะไม่ได้เกี่ยวกับแม่ แต่หนูก็คิดถึงคนที่หนูรักที่สุด ก็คือแม่ ไม่อยากเป็นแบบนี้เลยค่ะ นี่คือสิ่งที่ฝังใจที่สุดในชีวิตแล้วค่ะ คิดว่าคงต้องร้องไห้แบบนี้ไปจนตาย...
หนูเป็นคนไม่ค่อยพูดเรื่องพวกนี้เท่าไหร่ค่ะ เรื่องดราม่า เรื่องแย่ๆจะไม่ค่อยพูดถึงหรือระบายกับใคร เก็บเอาไว้เองคิดมากเอง ตอนนี้นั่งพิมพ์อยู่ก็ไม่รู้ว่าต้องการอะไร
เอาเป็นว่าขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ
ฝากกอดแม่แทนหนูด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ🙏🏻❤️
ต้องแท็กห้องอะไรหนูก็ไม่ทราบ ขอโทษด้วยนะคะ
ร้องไห้หาแม่ มาจะ11ปีแล้วค่ะ!!
ตอนนั้นก็รู้แล้วค่ะว่าแม่เป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาวนะ
ก็เทียวรักษาที่โรงพยาบาลที่บ้านกับที่พิษณุโลกเรื่อยๆ หนูก็ไปกับแม่ด้วย
ครอบครัวเรามีกัน4คนค่ะ มีพ่อ แม่ พี่ชายแล้วก็หนู เราก็ไปด้วยกัน
ช่วงม.ต้น หนูเกเรมากเลยค่ะ ติดเพื่อนมาก เลิกเรียนก็ยังไม่อยากกลับ ไม่อยากไปโรงบาล พอไปโรงบาลก็จะหมกอยู่คนเดียว ฟังเพลง
ไม่ใช่ว่าหนูไม่รักแม่นะ หนูรักแม่ รักมาก แต่ไม่รู้เหมือนกัน หนูไม่อยากเห็นแม่แบบนี้ คิดว่ายังไงแม่ก็หาย
จนถึงตอนนั้นแม่เข้าicuแล้ว หนูกำลังขึ้นม.3 หนูก็ยังคิดว่าเดี๋ยวแม่ก็หาย แล้วเราก็จะกลับบ้านกัน แต่มันไม่เป็นแบบนั้น
วันสุดท้าย...
หมอเรียกพ่อ พี่ชาย แล้วก็หนูเข้าไป
ไม่มีใครคุยกับหนูปกติอยู่แล้วค่ะ ทุกคนมายืนล้อมเตียง มองดูแม่ที่กำลังนอนหลับอยู่ ก็ยังไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่ได้ถามใคร
เครื่องที่วัดชีพจรแม่ เสียงก็เริ่มดังถี่ขึ้นๆ จนเสียงมันดังแบบลากยาว แล้วที่มีรูปหัวใจอยู่ ตัวเลขข้างๆเป็นเลข0 ใจเสียมากค่ะตอนนั้น
หนูมองแม่ “โอเค แม่หายใจอยู่” แต่เครื่องก็ยังดังอยู่แบบนั้น “แต่แม่ยังหายใจอยู่ โอเค แม่ไม่เป็นไร”
พยายามมองซ้ายมองขวา มองเตียงข้างๆ เค้าก็นั่งมองเรา หนูพยายามใจเย็น คิดว่าเครื่องน่าจะเป็นอะไร มองพ่อมองพี่ ทุกคนก็ยืนนิ่งมาก หนูมองหาอะไรไปเรื่อย จนเริ่มลนในหัวตีกันวุ่นวายไปหมด สับสน มืนงง
จนได้ยินเสียงหมอพูดว่าคนไข้เสียชีวิตแล้วเวลา 19:xxน. แล้วบอกพยาบาลให้มาถอดเครื่องช่วยหายใจ...
.
.
.
.
.
มันจุกๆ แน่นๆ หายใจไม่ค่อยออก มันสับสนมากๆ หนูเดินออกมา งงกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้มาก ไม่เข้าใจ หนูไม่เข้าใจอะไรเลย ทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันเหมือนไม่ใช่ความจริง มันดูแปลกๆ ร้องไห้ไม่ออก แน่นมาก น้ำตาไหลแต่ไม่โฮ มันเป็นความรู้สึกที่แย่ ที่ตอนนี้แค่นึกถึงก็ทำให้กลับไปรู้สึกแบบนั้นอีกครั้ง
หลังจากนั้น2-3เดือนได้ หนูก็เก็บกระเป๋าออกจากบ้านค่ะ หนูอยู่ไม่ได้ ในที่ๆเคยมีแม่แล้ววันนี้เค้าไม่อยู่แล้ว มันยากมากค่ะที่จะผ่านไปได้ หนูเลยตัดสินใจออกมา ได้ปีเดียวพี่ก็ตามกลับบ้านค่ะ..
ขอเล่าแค่นี้นะคะ เพราะชีวิตหนูเรื่องดราม่าเยอะมากเลยค่ะ ^^“
เอาเป็นว่าปีนี้จะครบ11ปีแล้วค่ะ หนูก็ยังร้องไห้หาแม่อยู่บ่อยๆ แล้วร้องทีคือร้องหนักมาก ร้องแทบทุกวัน ตื่นมาก็ตาตูบแทบทุกวัน จนเป็นเรื่องปกติไปแล้วค่ะ บางทีฟังเพลงอะไรที่ทำให้เราคิดถึงคนรักที่จากไป แค่นี้ก็ร้องแล้วค่ะ ถึงเพลงจะไม่ได้เกี่ยวกับแม่ แต่หนูก็คิดถึงคนที่หนูรักที่สุด ก็คือแม่ ไม่อยากเป็นแบบนี้เลยค่ะ นี่คือสิ่งที่ฝังใจที่สุดในชีวิตแล้วค่ะ คิดว่าคงต้องร้องไห้แบบนี้ไปจนตาย...
หนูเป็นคนไม่ค่อยพูดเรื่องพวกนี้เท่าไหร่ค่ะ เรื่องดราม่า เรื่องแย่ๆจะไม่ค่อยพูดถึงหรือระบายกับใคร เก็บเอาไว้เองคิดมากเอง ตอนนี้นั่งพิมพ์อยู่ก็ไม่รู้ว่าต้องการอะไร
เอาเป็นว่าขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ
ฝากกอดแม่แทนหนูด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ🙏🏻❤️
ต้องแท็กห้องอะไรหนูก็ไม่ทราบ ขอโทษด้วยนะคะ