เรารู้สึกเบื่อกับพ่อเรามากๆ จนอยากหนีไปให้ไกลๆเลยค่ะ

คือ เรื่องมีอยู่ว่า เรากับพ่อมีปัญหากันอยู่บ่อยมากๆ ทะเลาะกันบ่อยๆ คือตั้งแต่เล็กจนอายุ15 เราอยู่กับแม่มาตลอด ซึ่งแม่ใจดี และยอมเราตลอดจนเราเคยจะว ช่วงม.1-ม.2 เรายังเป็นเด็กดีที่ตั้งใจเรียน สอบได้ที่1-2ตลอด จนมาม.3 เราเริ่มเกเร ย้านมาเรียนตจว.ด้วยจากกทม. สังคมมันใหม่มากๆ ซึ่งเราก่อนหน้านี้เป็นเด็กที่อยู่ในระเบียบมาก เลิกเรียนกลับบ้านตรงเวลา เป๊ะๆ ตั้งใจเรียนหนังสือมาตลอด พอเราเริ่มขึ้นม.3 เราเริ่มเกเร มีผู้ชายมาทักค่ะแล้งคุยไปเราคบกัน แฟนเรามารับเราไปส่งทุกวันซึ่งแม่เราไม่รู้พราะเราไม่กล้าบอกแม่ตรงๆ ว่าเรามีแฟนเพราะเราก็ยอมรับคาะว่าตอนนั้นเราก็เด็ก เราโกหกแม่ว่าเพื่อนลวนไปเที่ยวห้าง ดูหนัง กับเพื่อน แต่จริงๆแล้วเราไปกับแฟน (คือเราไม่ค่อยได้ออกข้างนอกค่ะ แม่และพ่อไม่ชอบ) พอพ่อแม่เรารู้ ว่ามีแฟน เราเผลอไปมีอะไรกับแฟนครั้งแรก ตอนนั้นพ่อมารับเรากับน้องไปอยู่บ้านแหนใหม่เขาที่ตจว.ช่วงนั้นปิดเทอมพอดีค่ะ เราโดนพ่อเราเปรียบเทียบกับน้องกับคนอื่นบ่อยมากๆ บอกเราใจง่าย แรด หลายอย่างมากๆค่ะมันเป็นคำที่ไม่ค่อยมีคำหยาบแต่แรงสำหรับเรามากๆ พ่อยึดทรศ.เราไว้ตลอด จนเราขึ้นม.4เราจะเปิดเทอมได้กลับบ้านของเรา เรารู้สึกคิดถึงแม่มากๆ เพราะแม่เข้าใจเราทุกอย่าง แต่พอเราเปิดเทอมมาม.เราเรียนเอกชน เราเข้ากับเพื่อนไม่ได้มีปัญหา(ซึ่งตอนม.3เราก็เคยโดนเพื่อนบูลลี่เพราะแค่ไม่ชอบขี้หน้า) พอมาม.4เหตุเกิดเพราะงานกลุ่ม เพื่อนทั้งกลุ่มเข้าใจเราผิดหมดแล้วไม่ชอบเราทั้งกลุ่มรามไปทั้งห้อง้ราทะเลาะกับเด็กหอในที่ออกไปซื้อของไม่ได้ เราเป็นคนหาทุกอย่างทั้งๆที่ไม่มีใครไปทำไรเลย ทีาทะเลาะเพราะขาดของแค่ชิ้นเดียวเราหาซื้อไม่ได้ (ตอนนั้นเราเลิกกับแฟนแล้วนะคะ) จนเราเริ่มโดดเรียน เพราะไม่มีเพื่อนคบเรา งานกลุ่มก็ไม่มีใครเอาเข้า โดดเรียนจนครูโทรตามแม่ว่าเราหายไปไหน ซึ่งแม่ทักเฟสมาขอให้เรากลับบ้าน เราก็ยอมเพราะสงสารแม่ พอเรากลับมาบ้านแม่บอกให้เราเก็บขอทั้งหมดเราตกใจมากๆ พ่อจะมารับเราแค่คนเดียวไปอยู่บ้านเขากับแฟนใหม่ (แยกเลี้ยงเลยค่ะ น้องอยู่กับแม่ เราอยู่กับพ่อ) ตอนนั้นเราดรอปเรียนปีนึง พอย้ายมาอยู่แรกๆ พ่อด่าเรา พูดกูคำหยาบใส่เรา ซึ่งเราเสียความรู้สึกมาก โดนพ่อตีเรารู้ค่ะเราผิดมากๆ แล้วเขาก็โทษที่แม่ตามใจเราเกินไป จนเราสันดารแย่และเกเรแบบนี้ ทีนี้พ่อให้เราไปช่วยลุงทำร้านข้าว ฝึกทำงานจะได้รู้ว่าเหนื่อยแค่ไหน เราต้องตื่นตี3ทุกวันเพื่อไปซื้อของตลาด มาทำทุกอย่างในร้าน ยกเว้นทำอาหาร ปิดร้านเปิดร้าน ทุกอย่างจริงๆเราเหนื่อยมากๆ จนเราทำมาเดือนนึงเขาให้เรากลับหาแม่รอบนึงเราก็กลับไปหาแม่อาทิตย์นึงแล้วพ่อโทรมาด่าเราให้เรารีบกลับไปช่วยลุง ตอนนั้นเราให้อาเราไปส่งทีาบขส.แล้วเราหนีออกจากบ้านไปบ้านเพื่อนอีกจังหวัด เราเปลี่ยนซิม เราหยิบเอกสารเรามาหมด เราคิดอะไรไม่ออก เราไม่อยากกลับไปแต่แม่ทักหาเราตามหาเราทุกช่องทาง เราถึงเอาอีกเฟสทักแม่ไปแม่โอนเงินมาให้เราบอกว่าไปให้สบายแล้วค่อยกลับมาหาแม่แต่จริงๆไม่อยากให้เราไปเลย เขาขอเบอร์แม่เพื่อนเราก็ให้ จนวันเรากลับมาแม่คิดึงเรามากๆตอนกลางคืนเราเข้าห้องน้ำเรานอนกับแม่เขาก็สะดุ้งตื่นแล้วบอกกลัวเราหายไปอีกเรารักแม่เรามากๆ รักที่สุดในโลก พอเราตื่นมา พ่อมารับเรากลับบ้าน เราร้องไห้บอกพ่อกับแม่ว่าเราอยากอยู่กับแม่เราไม่อยากอยู่กับพ่อ ขอร้องยังไงก็ไม่ได้ พอขึ้นรถ พ่อด่าเราว่าเรา ถามเราว่า ที่หนีไปนี่หนีไปกับผู้ชายใช่มั้ย กูรู้ มันใจง่าย ไม่รู้จักรักตัวเอง พอเราบอกเราไปอยู่บ้านเพื่อนจริงๆเขาก็บอกเราโกหก เราก็ได้แค่นั่งฟังเขาด่า เพราเราพูดอะไรเขาก็บอกว่าเราเถียงเขา พอกลับมาผ่านมาจะ6-7เดือนเราก็ทะเลาะกันแบบนี้ตบอดด่าเรา   เยอะแยะค่ะ ดูถูกและกดดันเราทุกวัน เราเป็นคนขก.ด้วยค่ะ เเรกๆเรามาอยูาเราหมดกำลังใจในการใช้ชีวิตมากๆไม่ทำอะไรวันๆเล่นแต่ทรศ.จนเขายึดทรศ.เราอีก แล้วผ่านมาเดือนนึงเราทะเลาะกับพ่อหนักมากๆ สุดๆเราร้องไห้ เราขอทรศ.คืนขอนานมากๆเขาจึงยอมให้แต่เราต้องมาฝากเขาตอน4ทุ่มทุกวัน พอผ่านมาเราทะเลาะกันอีกเราก็เริ่มไม่ฝากทรศ.เรสก็ชอบนอนดึกค่ะเพราะเราติดเกมส์ติดเพื่อนในโลกออนไลน์คุยด้วยกัน ปรึกษาอะไรกันตลอด จนมาถึงตอนนี้เขาด่าเรา เราซักผ้าเรื่อวสายยางเราวางดีๆแล้วเราก็ผิด เรื่องทำงานบ้านตะก่อนไม่ทำตอนนี้เราเริ่มทำเขาบอกเราก็เริ่มทำเริ่มปรับตัว บางทีไม่สะอาดนิดนึงเราก็โดนด่า โดนว่า โดนบ่น เราทำอะไรก็ผิด กินข้าวเรายังผิดเลย เวลาเขาโมโหก็ชอบมาหาเรื่องเราและพาลใส่เราเสมอ แม่เราบอกคอยให้กำลังใจเราเสมอ บางทีเาปรึกษาแม่เรื่องทะเลาะกับพ่อเรายังโดนพ่อด่าเลยว่สไปปรึกษาทฝแม่ทำไม กูก็อยู่กับทำไมไม่ปรึกษา เราเป็นคนที่ไม่ค่อยปรึกษาอะไรกับใครเลยค่ะนอกากเพื่อนในโลกออนไลน์ เราค่อนข้างเก็บกด และชอบมาคิดมากคนเดียว แล้วทีนี้วันนี้เราไม่รู้เขาโมโหใครมา เขามาหาเรื่องทะเลาะกับเรา เราเดินไปไห้ราทำอะไรเราก็ผิด ยกราวผ้ายังผิด ด่าเรา ตะคอกเรา เราขอเรียนพิเศษระหว่างรอสอบ เขาก็บอกว่าถ้าคนมันไม่ตั้งใจจะเรียนทำไงก็ไม่เข้าสมองหรอก ประหยัดดิ แทนที่จะเปิดกูเกิ้ล อ่านหนังสือ แต่เราดูยังไงเราก็ไม่ค่อยใจ เขาก็ด่าเราสารพัดสารเพ เราโดนกดดันหลายๆอย่างเวลากลับบ้านพ่อที่มีญาติเรา เราก็โดนทุกคนดูถูกเสมอ มีแค่ไม่กี่คนที่คอยบอกเราคือเจ้ๆ แต่ลุงป้าน้าอา แซะเรา เหยียดเราทุกครั้ง จนตอนนี้เราอยากหนีออกจากบ้านแล้วจะสร้างชีวิตใหม่ให้ตัวเอง แต่เราก็คิดถึงแม่เสมอเราเลยไม่อยากทำ คือเราต้องทำยังไงคะถึงจะเลิกคิดแบบนี้ เราเคยคิดจะฆ่สตังตายหลายรอบแล้ว มันมีเรื่องราวมากมายมากกว่าที่เราเล่าไป10กว่าเรื่องเลยมันเยอะจนเราไม่อยากมีชีวิตอยู่ อยากหนีไปจากตรงๆนี้ ไปให้พ้นเรื่องแย่ๆ โดยเฉพาะเรื่องแฟน เขาชอบขุดมาพูดเราเจ็บใจมาก เตอนนั้นเราทำไปเพราะอยากลอง เราอธิบายอะไรเขา็บอเราเถียง ไม่เคยเชื่อใจเรา บอกเราโกหก ซึ่งตอนนี้เราจิดทรศ.มากๆเพราะมันคือสิ่งที่ทำให้เรามีกำลังใจเพราะได้คุยกับแม่กับเพื่อน แต่ตอนนี้เขาบอกจะยึดทรศ.เราให้มาคืน4ทุ่ม ซึ่งเราอยากมีชีวิตเหมือนวัยรุ่นคนอื่นบ้างอิสระหน่อยๆก็ยังดี 7-8เดือนที่ผ่านมมาเราด้ออกจากบ้านแค่ไม่ถึง10รอบ เราควรทำยังไงดีคะกับพ่อและกับเราเอง เพราะความรู้สึกเราเสียไปมากๆ เราเคยลองคุยกับเขาหลายรอบแล้วก็ยิ่งแย่ค่ะ เราเบื่อมากๆ