สวัสดีค่ะนี้เป็นกระทู้แรกของเราสมัครมาเพื่อระบายเรื่องราวอัดอั้นในใจที่มีมานานพอสมควร
เคยรู้สืกมั้ยว่าพ่อแม่รักลูกไม่เท่ากันแม้ปากจะบอกว่ารักลูกเท่าๆกันพ่อแม่เรามีลูกทั้งหมดคือพี่ชายคนโตคนและคนรองและพี่สาวใช่ค่ะเราเป็นลูกคนเล็กแต่คนเล็กที่เกิดจากความผิดพลาดของพ่อเราเป็นเหมือนกาฝากของบ้านพ่อแม่เลี้ยงดูเรากับพี่ๆและพี่ๆไม่เคยแบ่งแยกว่าเราไม่ใช่ลูกแท้ๆของแม่อาจทะเลาะกันบ้างตามประสาพี่น้องทั่วๆไปแต่ครอบครัวเราอยู่ชนบทก็ลำบากบ้างแต่ไม่ถึงกับขัดสนถ้าเทียบกับครอบครัวอื่นๆพ่อเป็นช่างที่บริษัทฝรั่งแม่เป็นแม่บ้านวันเวลาผ่านไปพี่คนโตเรียน ป.ตรี สาขาวิศวะนิสัยเจ้าชู้ๆมาก
พี่คนรองจบปวสเป็นช่างที่บริษัทเดียวกับพ่อพี่สาวไม่ชอบเรียนจบมอ3เลยเข้ากรุงเทพฝืกหัดที่สูนเพื่อดูแลคนสูงอายุส่วนเราขื้นมอ4ก็เรี่มทำงานพาสไทม์ส่งเสียตัวเองเรียนแล้วอยากได้มอไซเพราะสะดวกไปทำงานด้วยตอนนั้นพี่คนโตเรียนจบแล้วเลยมีเงินมาดาวน์รถให้ราคา8000บาทเราผ่อนจนจบผ่อนเสรัจแล้วยกให้พ่อๆเอาเงินให้8000มาสมทบกับเงินเก็บเพื่อซื้อคันใหม่ตั้งแต่มอ4เราไม่เคยขอเงินพ่อแม่อิกเลยพี่ๆทะยอยมีครอบครัวกันหมดแต่ละคนผูกข้อไม้ข้อมือตามพิธีเฉยๆไม่มีงานแต่งพ่อเลยเลีกทำงานเพราะพี่เป็นฝั่งเป็นฝาหมดแล้วส่วนเราเรียนจบมัธยมเราได้บันจุเป็นพนักงานประจำเพราะทำงานดีถูกใจหัวหน้าต่างชาติแต่ไม่ถูกใจหัวหน้าคนไทยเพราะเก่งเกีนหน้าเกีนตาเลยโดนถีบกระเด็นออกมาชีวิตตอนนั้นดิ่งมากๆพ่อเหยียบย้ำช้ำเตีมหาว่าไม่ตั้งใจทำงานเที่ยวเตร่ไม่มีความรับผิดชอบเราทะเลาะกับพ่อจนพ่อถึงขั้นไล่ออกจากบ้านเพราะเหมือนเป็นภาระของพ่อแม่พี่ชายถามเราว่ามีตังใช้ไหมแม่รีบตัดว่าอย่าให้มันโตๆแล้วควรจะหาใช้เองจริงๆชีวิตที่ผ่านมาแม่จะชอบเปียบเทียบเรากับพี่สาวมากว่าไม่ได้เรื่องพี่ขยันแต่เราขี้เกียจหัวแข็งเราเอาเสื้อผ้าพี่มาใส่ก็ดุด่าว่าเหมือนเค้าเลี้ยงเรามาแค่ตัวไม่เคยเลี้ยงความรู้สืกเราเลยไม่เคยอบอุ่นเลยจริงๆแต่เรายังมองโลกในแง่ดีเสมอเราเสียใจมากเป๋ไปเลยที่เขาไล่ออกจากบ้านเราหนีมาอยู่บ้านแม่แท้ๆที่ห่างกันแค่บ้านนืงหลังขั้นแต่แม่เราจนอยู่กับพ่อเลี้ยงและน้องชายอิก2คนอยู่บ้านไม้เก่าๆโทรมๆมีอาชีพรับจ้างทั่วไปขายผักพืชปลูกเองตะไคร้ใบมะกูดผักเงินพอใช้จุนเจือไปวันๆพื่งรู้ว่าเป็นแม่ก็อายุ12ขวบเข้าใจมาตลอดว่าบ้านนั้นคือพ่อแม่จริงๆเราตื้อไปหมดตอนนั้นเหมือนชีวิตจะพลิกไปในทางที่แย่เมื่อขาดที่พื่งทางใจหนีเข้าไปอยู่ในเมืองอยู่หอกับเพื่อนที่เรียนต่อมหาลัยแต่เราไม่ได้เรียนเพราะตกงานแล้วพ่อแม่ไล่ออกจากบ้านตอนนั้นอายุ18กลางวันทำงานกลางคืนไปผับเมาเป็นแบบนั้นวนลูบอยู่เกือบครื่งปีเงินไม่พอใช้เอารถไปจำเอาเงิน2มื่นบาทหมดเงินกลับมาบ้านเจอแม่ที่กินข้าวกับน้ำพริกผักต้มน้ำตาเราไหลร้องไห้หนักมากเราทำอะไรอยู่ทำไมเราเลวแบบนี้เราสารภาพกับแม่ว่าเราเอารถไปจำนองแม่ได้ขายทอง1บาทกับ2สลืงเพื่อไปไถ่รถให้แล้วเดชะบุญหัวหน้าคนสิงคโปร์ที่เป็นหัวหน้าเก่าเขารวยมากๆบอกต้องการเรามาช่วยงานที่กรุงเทพเราบอกเราเรียนจบแค่มัธยมเขาบอกไม่มีปัญหาพื้นถานภาษาอังกฤษเราดีอยู่แล้วแค่ยูไปเรียนเพี่มเอาเราเดาว่าเขาไม่อยากจ้างคนจบ ป ตรีเพราะต้องจ่ายเงินเดือนแพงแต่เรียกเราไปเพราะเรากระตือรือร้นในการทำงานและขยันมากพอไปทำเราต้องปรับตัวเยอะมากๆกับการใช้ชีวิตในเมืองกรุงยืมเงินพี่สาวมา4มื่นเพื่อเดินทางกับจ่ายค่าเทอมเรียนภาษาอังกฤษตัวต่อตัวกับอาจารฝรั่งและเรียนการตลาดที่หัวหน้าเก่าทีเป้ผน้จ้าของบริษัทในตอนนี้ละมาจ่ายค่าเรียนให้ตอนนั้นสับสนกลัวเขาหลอกแต่เราก็วัดใจเหมือนไม่มีอะไรต้องเสียการยืมเงินคือเรื่องที่ต้องปิดบังพ่อแม่บ้านนั้นการเดินทางของเด็กวัยรุ่นคนนึงตอนนั้นทั้งกลัวทั้งโดดเดี่ยวแต่หัวใจสู้เต็มเปี่ยมบางวันนอนร้องไห้งานที่มีความรับผิดชอบสูงมากๆกับคนๆนึงแต่เราสู้ ทำงานเรียนทำงานเรียน ว่างหน่อยก็ไปขายเสื้อผ้าที่ยูเนี่ยนช่วยเพื่อนจนได้เจอกับผู้ชายคนนึงเขามาจีบ้ป้นลูกค้าที่ซื้อเสื้อที่shopน่ะแหละเลยตกลงคุยกัยเรื่อยมาเขาเป็นที่พื่งทางใจมากๆทำงานปีแรกเราสะเปะสะปะมากล้มลุกคลุกคลานแต่ไม่ถอยปีที่2เราประสบผลสำเรัจกับยอดขายมากๆเพราะเราคล่องแล้วเราเรี่มเก็บเงินคิดจะสร้างบ้านระหว่างทำงานเรากลับบ้านเดือนละครั้งหรือเดือนเว้นเดือนแต่ทุกครั้งจะให้เงินพ่อแม่บ้านนั้นทีละ1-2พันทุกครั้งถ้าปีใหม่ไทยก็จะให้คนละพันเราไม่อยากจำเรื่องร้ายๆยังไงเขาก็เลี้ยงเรามาระหว่างที่เราสร้างเนื้อสร้างตัวเมียพี่ชายคนโตเป็นโรคซืมเศร้าเหตฺเพราะพี่เรานอกใจกลายเป็นประสาทเหมือนสติไม่ค่อยปักติพี่คนโตก็หมดเงินกับการรักษาเมียเยอะมากๆพี่คนรองก็เลีกกับเมียเพราะเมียไปมีคนใหม่ส่วนพี่สาวก็เป็นไทรอยต้องหาหมอทุกๆเดือนส่วนเงินที่เคยยืมก็ทะยอยคืนตั้งแต่ทำงานแรกๆตอนพี่สาวท้องโตเราก็พาไปหาหมอตามหมอนัดเพราะแฟนเขาไม่ว่างตอนคลอดโทรมาหาเราตี3เราก็รีบให้แฟนเราขับรถพาไปรับไปโรงบาลกรอกประวัติเช็นรองรับให้จนเรากลับมานอนต่อคลอดมาเราก็ไปเยี่ยมบ่อยๆเพราะรักหลานซื้อแพมเพีสขนมนมไปให้ตลอดพาพี่กับแฟนเขากับหลานไปกินชาบูตามห้างนานๆทีเพราะพี่ดีกับเรามาตลอดส่วนพี่คนรองก็อยู่กรุงเทพเลีกกับเมียกลายเป็นคนไม่เอาไหนติดบอลใช้ชีวิตไปวันๆไม่ติดต่อพ่อแม่หรือใครพ่อแม่ฝากฝังให้เราแวะไปดูเราก็แวะไปดูบ้างนานๆทีเป็นไงก็บอกพ่อแม่เพื่อจะได้ไม่เป็นห่วงพี่คนรองแอบยืมเงินพี่สาวตลอดเราสงสารก็พี่สาวก็ต้องพาพี่ไปกินอาหารดีๆเพื่อชดเชยกันไปตอนพี่คนรองกลับบ้านต่างจังหวัดก็ส่งค่ารถทัวร์เงินติดตัวพันกว่าเราดิ้นรนถีบตัวเองมากๆจน4ปีผ่านไปเรามีเงินเก็บอยู่7แสนเรารื้อบ้านไม้หลังเก่าโทรมๆของแม่ออกหมดสร้างบ้สนขื่นมาใหม่บ้านเราเสรัจได้60%แฟนคุกเข่าขอเราแต่งงานในร้านอาหารฝรั่งความดีใจชื้งใจก็ต้องตอบตกลงสิเราเลยย้ายมาอยู่คอนโดแฟนระหว่างก่อนจะแต่งงานเราก็รีบทำงานทำงานเยอะมากๆเพราะแฟนขอว่าถ้าแต่งงานกันแล้วอยู่เฉยๆเป็นแม่บ้านนะเราตกลงถึงจะเป็นเรื่องโง่เง่าที่ทิ้งเงินเยอะๆเพื่อมาเป็นแม่บ้านของคนๆนืงเราเอาวันครบรอบ1ปีขอแต่งงานเป็นวันแต่งค่าแหวนค่าสินสอดค่าจัดงานแฟนเราออกทั้งหมดเป็นเงินเกือบ7แสนได้รวมสินสอดทองหมั้นเราไม่ได้ช่วยออกเมื่อวันงานมาถึงพี่ชายคนโตและลูกสาวที่อายุ10ขวบพี่สาวแฟนพี่สาวลูกชายวัย3ขวบครื่งพ่อแม่บ้านนั้นและแม่แท้ๆของเราๆดูแลเสื้อผ้าทั้งหมดนับตั้งแต่รองเท้าสูทยันเน็คไท้เงินค่ารถค่าโรงแรมเราออกหมดคิดเป็นเงินราวๆ3มื่นนิดๆพ่อแม่ไม่มีของขวันอะไรให้เราเลยแต่เราไม่ได้ว่าอะไรนะแม่ของแฟนซื้อกระเป๋าแบรนด์ให้กับเงินแบงด์ร้อยใหม่กริบจำนวน10.000บาทเป็นขวันถุงทองรูปโบว์น่าจะราว2สลืงสร้อยแบรนด์ pandora เราดีใจมากเพราะตั้งแต่เกิดมาไม่มีใครมาให้เราแบบนี้คุณค่าทางใจมากๆ (พ่อแม่แฟนมีถานะ)
เมื่อจบงานเราส่งพ่อกับพี่ขื้นรถกลับส่วนแม่บ้านนั้นกับแม่เราและหลาน2คนเราจะพาไปเที่ยวพัทยาก่อนจะพาไปดูสัตว์น้ำทะเลไปดูสวนนงนุชพี่คนโตก็ได้ให้ตังเรามา2พันหมือนแบ่งเบาค่าใช้จ่ายในการพาลูกสาวเขาเที่ยวเราก็พาไปกินบุพเฟ่ซื้อเสื้อผ้าให้จ่ายค่าโรงแรมไปกินอาหารทะเลบลาๆก่อนไปพัทยาเที่ยวแถวใกล้กรุวเทพก่อนยุธยาสมุทสาครแต่ตอนนั้นเรี่มมีเรื่องโควิคพอดีคนไทยติด5คนในช่วงแรกแต่แฟนเป็นขี้กลัวเลยยกเลีกไปพัทยาเราก็เสียเงินไปฟรีๆ3พันกับการจองโรงแรมเลยส่งแม่ๆหลานๆกลับบ้านเราก็จ่ายค่าตั๋วรถแล้วเราตามกลับทีหลังเพื่อไปสานต่อการทำบ้านที่เหลือ40%ซื้อเฟอร์เข้ากับทำครัวออกแบบเองคุมเองบ้านสไตน์ชนบทค่ะเราหมดไปเกือบๆล้านเสรัจก็น่าจะล้านหน่อยๆกับเงินที่หามาทั้งหมด5ปีแต่งงานก็เลีกทำงานเลยจนมา2-3วันที่ผ่านมาพี่ชายกลับบ้านเพราะหยุดงานแล้วเราไปตลาดพี่ชายคนโตสั่งให้เราซื้ออาหารให้โดยให้เราออกเงินให้ก่อนเราเป็นคนที่ยืมคือยืมให้คือให้ออกให้ก่อนคือออกให้ก่อนพอเราเดินไปทวงบอกเดี่ยวก่อนเจออิกเราก็ทวงอิกเมื่อเช้าพ่อเรียกเราไปพูดว่าติดตามการกระทำมาตลอดว่าเราจิตใจคับแคบไม่รู้จักแบ่งปันดูมานานละเห็นแก่ตัวไม่แบ่งพี่ๆไม่ดูแลพี่ บอกพี่คนโตไปงานแต่งตัวเองควรจะส่งค่ารถให้พี่ไม่ใช่ไปเอาเงินจากพี่รีดไถ่พี่ๆไม่ค่อยมีตังเพราะรักษาเมียป่วยอยู่ (หมายถึงเงิน2พันที่พี่ให้มา)
น่าจะส่งเสียพี่คนรองบ้าง (เรื่องโควิคเลยไม่ได้ทำงานแต่ไม่ยอมกลับบ้านให้พ่อแม่โอนเงินให้ใช้)
น่าจะส่งเสียค่าหมอพี่สาวบ้างเพราะพี่หาหมอทุกเดือน
น่าจะให้แม่บ้างแม่ขอทองแค่1สลืงตั้งนานละยังไงเขาก็เลี้ยงเรามา (เหมือนจะให้เราซื้อให้บ้างเพราะเราซื้อทองให้แม่แท้ๆเราราวๆ5บาทได้แต่ก็รวมที่ซื้อคืนที่แม่เคยขายทองไปไถ่รถให้เรา)
เขาด่าว่าเราเนรคุณไม่รู้จักบุญคุณแต่สินสอดเราให้เขา5มื่นกับทอง1บาทเป็นเงินสดส่วนตัวเขาเองก็พอมีพอกินมีทองใส่มีรถขับไม่ขัดสนเลยตั้งแต่เราอายุ15เราไม่เคยขอเงินเขาเลยสักครั้งคนที่เขาเคยไล่ออกจากบ้านด่าทอเหมือนไม่ใช่ลูกวันนี้เขาชี้หน้าด่าเราว่าเราไม่รู้จักบุณคุณเราจะเป็นจะตายเขาไม่เคยเหลียวแลเราทำกับพี่จนเราแทบไม่เหลือเงินแล้วเงินสร้างบ้านคือเราต้องสร้างรากถานให้มั่นคงเผื่อวันนึงสามีทิ้งมาเราก็มีบ้านอยู่เป็นของตัวเองไม่มีใครมาไล่จริงๆเราไม่มีที่ยืดเหนี่ยวทางใจเกือบจะเสียคนไปแล้วจนมาเจอแฟนนี่แหละที่เราผลักดันตัวเองถีบตัวจนมีทุกวันนี้คือไม่มีใครมาช่วยมีแต่พี่สาวเมื่อเราเล่าให้พี่สาวฟังพี่สาวก็เข้าข้างเราบอกว่าเราพื่งแต่งงานที่ผ่านมาก็ต้องแบกรับภาระมามากพอละสู้คนเดียวมาตลอดพี่ๆก็มีครอบครัวหมดแล้วส่วนพี่สาวถึงจะป่วยแต่ไม่ใช่โรคร้ายแรงอะไรแค่ต้องกินยาประจำมีงานทำมีสามีดูแลกันได้ไม่ต้องให้น้องมาดูแล( นี่พี่สาวพูเอง)
ตอนแต่งงานพี่เคยจะช่วยเรา2มื่นแต่พ่อค้านหัวซนฝาบอกเรามีตังเยอะไม่ต้องช่วยหาว่าเรารีดไถ่พี่เห็นแก่ตัวอิกทั้งที่เราไม่เคยขอพี่แต่พี่อยากให้เพราะสงสารเราภาระเยอะดูแลเสื้อผ้าดูแลค่าเดินทางของทุกคนที่มาไหนจะส่งน้องเรียนมือถึอของใช้ส่วนตัวค่าใช้จ่ายทุกอย่างของบ้านนี้อิกเราดูแลหมด(น้องเรียนมอ5คนเล็กป5น้องต่างพ่อ)
แต่พี่คนรองไม่มาเพราะเขาเก็บตัวไม่เข้าสังคมแล้วพ่อหาว่าเราไม่ช่วยค่ารถไม่ซื้อเสื้อผ้ามห้พี่ๆเลยไม่กล้ามา
เขาพูดแบบนี้
เราร้องไห้ข้าวไม่กินทั้งวันพ่อด่าว่าเราไม่เผื่อแผ่ใครทั้งที่ซื้ออาหารดีๆมาทำก็ทำเผื่อบ้านนั้นตลอดค่ากับข้าวแพงจะตายถ้าใครดูแลเรื่องกินใช้น่าจะรู้ดีทำหมูพะโล้ต้องใช้หมู2โล ไข่10ฟองขื้นทำข้าวผัดก็ซื้อใช้ข้าว1หม้อใหญ่ๆผัดกระทะใหญ่ๆให้พอกิน2บ้านเขากินข้าวจากบ้านเราไม่มื้อเที่ยงก็มื้อเย็นบางทีทั้งเที่ยงและเย็นเขาไม่เคยนับส่วนพ่อเลี้ยงไปหาปลาตามบืงปลาช่อนตัวใหญ่อ้วนๆหามาก็แบ่งตลอดแต่เขาไม่เคยนับวันนึงเราให้ไม่ได้ตามที่เขาต้องการเขาด่าทอว่าเราจิตใจคับแคบ ขอระบายยาวๆหน่อยนะทุกคนมันอืดอัดทับถมมา10ปีแล้ว
พีมไม่ถูกอย่าว่านะร้องไห้อยู่สมองตื้อ
ไม่รู้เลือกห้องผิดหรือป่าว
ใครอยากเห็นบ้านหลังไมได้นะ
เลือดข้นคนจาง
เคยรู้สืกมั้ยว่าพ่อแม่รักลูกไม่เท่ากันแม้ปากจะบอกว่ารักลูกเท่าๆกันพ่อแม่เรามีลูกทั้งหมดคือพี่ชายคนโตคนและคนรองและพี่สาวใช่ค่ะเราเป็นลูกคนเล็กแต่คนเล็กที่เกิดจากความผิดพลาดของพ่อเราเป็นเหมือนกาฝากของบ้านพ่อแม่เลี้ยงดูเรากับพี่ๆและพี่ๆไม่เคยแบ่งแยกว่าเราไม่ใช่ลูกแท้ๆของแม่อาจทะเลาะกันบ้างตามประสาพี่น้องทั่วๆไปแต่ครอบครัวเราอยู่ชนบทก็ลำบากบ้างแต่ไม่ถึงกับขัดสนถ้าเทียบกับครอบครัวอื่นๆพ่อเป็นช่างที่บริษัทฝรั่งแม่เป็นแม่บ้านวันเวลาผ่านไปพี่คนโตเรียน ป.ตรี สาขาวิศวะนิสัยเจ้าชู้ๆมาก
พี่คนรองจบปวสเป็นช่างที่บริษัทเดียวกับพ่อพี่สาวไม่ชอบเรียนจบมอ3เลยเข้ากรุงเทพฝืกหัดที่สูนเพื่อดูแลคนสูงอายุส่วนเราขื้นมอ4ก็เรี่มทำงานพาสไทม์ส่งเสียตัวเองเรียนแล้วอยากได้มอไซเพราะสะดวกไปทำงานด้วยตอนนั้นพี่คนโตเรียนจบแล้วเลยมีเงินมาดาวน์รถให้ราคา8000บาทเราผ่อนจนจบผ่อนเสรัจแล้วยกให้พ่อๆเอาเงินให้8000มาสมทบกับเงินเก็บเพื่อซื้อคันใหม่ตั้งแต่มอ4เราไม่เคยขอเงินพ่อแม่อิกเลยพี่ๆทะยอยมีครอบครัวกันหมดแต่ละคนผูกข้อไม้ข้อมือตามพิธีเฉยๆไม่มีงานแต่งพ่อเลยเลีกทำงานเพราะพี่เป็นฝั่งเป็นฝาหมดแล้วส่วนเราเรียนจบมัธยมเราได้บันจุเป็นพนักงานประจำเพราะทำงานดีถูกใจหัวหน้าต่างชาติแต่ไม่ถูกใจหัวหน้าคนไทยเพราะเก่งเกีนหน้าเกีนตาเลยโดนถีบกระเด็นออกมาชีวิตตอนนั้นดิ่งมากๆพ่อเหยียบย้ำช้ำเตีมหาว่าไม่ตั้งใจทำงานเที่ยวเตร่ไม่มีความรับผิดชอบเราทะเลาะกับพ่อจนพ่อถึงขั้นไล่ออกจากบ้านเพราะเหมือนเป็นภาระของพ่อแม่พี่ชายถามเราว่ามีตังใช้ไหมแม่รีบตัดว่าอย่าให้มันโตๆแล้วควรจะหาใช้เองจริงๆชีวิตที่ผ่านมาแม่จะชอบเปียบเทียบเรากับพี่สาวมากว่าไม่ได้เรื่องพี่ขยันแต่เราขี้เกียจหัวแข็งเราเอาเสื้อผ้าพี่มาใส่ก็ดุด่าว่าเหมือนเค้าเลี้ยงเรามาแค่ตัวไม่เคยเลี้ยงความรู้สืกเราเลยไม่เคยอบอุ่นเลยจริงๆแต่เรายังมองโลกในแง่ดีเสมอเราเสียใจมากเป๋ไปเลยที่เขาไล่ออกจากบ้านเราหนีมาอยู่บ้านแม่แท้ๆที่ห่างกันแค่บ้านนืงหลังขั้นแต่แม่เราจนอยู่กับพ่อเลี้ยงและน้องชายอิก2คนอยู่บ้านไม้เก่าๆโทรมๆมีอาชีพรับจ้างทั่วไปขายผักพืชปลูกเองตะไคร้ใบมะกูดผักเงินพอใช้จุนเจือไปวันๆพื่งรู้ว่าเป็นแม่ก็อายุ12ขวบเข้าใจมาตลอดว่าบ้านนั้นคือพ่อแม่จริงๆเราตื้อไปหมดตอนนั้นเหมือนชีวิตจะพลิกไปในทางที่แย่เมื่อขาดที่พื่งทางใจหนีเข้าไปอยู่ในเมืองอยู่หอกับเพื่อนที่เรียนต่อมหาลัยแต่เราไม่ได้เรียนเพราะตกงานแล้วพ่อแม่ไล่ออกจากบ้านตอนนั้นอายุ18กลางวันทำงานกลางคืนไปผับเมาเป็นแบบนั้นวนลูบอยู่เกือบครื่งปีเงินไม่พอใช้เอารถไปจำเอาเงิน2มื่นบาทหมดเงินกลับมาบ้านเจอแม่ที่กินข้าวกับน้ำพริกผักต้มน้ำตาเราไหลร้องไห้หนักมากเราทำอะไรอยู่ทำไมเราเลวแบบนี้เราสารภาพกับแม่ว่าเราเอารถไปจำนองแม่ได้ขายทอง1บาทกับ2สลืงเพื่อไปไถ่รถให้แล้วเดชะบุญหัวหน้าคนสิงคโปร์ที่เป็นหัวหน้าเก่าเขารวยมากๆบอกต้องการเรามาช่วยงานที่กรุงเทพเราบอกเราเรียนจบแค่มัธยมเขาบอกไม่มีปัญหาพื้นถานภาษาอังกฤษเราดีอยู่แล้วแค่ยูไปเรียนเพี่มเอาเราเดาว่าเขาไม่อยากจ้างคนจบ ป ตรีเพราะต้องจ่ายเงินเดือนแพงแต่เรียกเราไปเพราะเรากระตือรือร้นในการทำงานและขยันมากพอไปทำเราต้องปรับตัวเยอะมากๆกับการใช้ชีวิตในเมืองกรุงยืมเงินพี่สาวมา4มื่นเพื่อเดินทางกับจ่ายค่าเทอมเรียนภาษาอังกฤษตัวต่อตัวกับอาจารฝรั่งและเรียนการตลาดที่หัวหน้าเก่าทีเป้ผน้จ้าของบริษัทในตอนนี้ละมาจ่ายค่าเรียนให้ตอนนั้นสับสนกลัวเขาหลอกแต่เราก็วัดใจเหมือนไม่มีอะไรต้องเสียการยืมเงินคือเรื่องที่ต้องปิดบังพ่อแม่บ้านนั้นการเดินทางของเด็กวัยรุ่นคนนึงตอนนั้นทั้งกลัวทั้งโดดเดี่ยวแต่หัวใจสู้เต็มเปี่ยมบางวันนอนร้องไห้งานที่มีความรับผิดชอบสูงมากๆกับคนๆนึงแต่เราสู้ ทำงานเรียนทำงานเรียน ว่างหน่อยก็ไปขายเสื้อผ้าที่ยูเนี่ยนช่วยเพื่อนจนได้เจอกับผู้ชายคนนึงเขามาจีบ้ป้นลูกค้าที่ซื้อเสื้อที่shopน่ะแหละเลยตกลงคุยกัยเรื่อยมาเขาเป็นที่พื่งทางใจมากๆทำงานปีแรกเราสะเปะสะปะมากล้มลุกคลุกคลานแต่ไม่ถอยปีที่2เราประสบผลสำเรัจกับยอดขายมากๆเพราะเราคล่องแล้วเราเรี่มเก็บเงินคิดจะสร้างบ้านระหว่างทำงานเรากลับบ้านเดือนละครั้งหรือเดือนเว้นเดือนแต่ทุกครั้งจะให้เงินพ่อแม่บ้านนั้นทีละ1-2พันทุกครั้งถ้าปีใหม่ไทยก็จะให้คนละพันเราไม่อยากจำเรื่องร้ายๆยังไงเขาก็เลี้ยงเรามาระหว่างที่เราสร้างเนื้อสร้างตัวเมียพี่ชายคนโตเป็นโรคซืมเศร้าเหตฺเพราะพี่เรานอกใจกลายเป็นประสาทเหมือนสติไม่ค่อยปักติพี่คนโตก็หมดเงินกับการรักษาเมียเยอะมากๆพี่คนรองก็เลีกกับเมียเพราะเมียไปมีคนใหม่ส่วนพี่สาวก็เป็นไทรอยต้องหาหมอทุกๆเดือนส่วนเงินที่เคยยืมก็ทะยอยคืนตั้งแต่ทำงานแรกๆตอนพี่สาวท้องโตเราก็พาไปหาหมอตามหมอนัดเพราะแฟนเขาไม่ว่างตอนคลอดโทรมาหาเราตี3เราก็รีบให้แฟนเราขับรถพาไปรับไปโรงบาลกรอกประวัติเช็นรองรับให้จนเรากลับมานอนต่อคลอดมาเราก็ไปเยี่ยมบ่อยๆเพราะรักหลานซื้อแพมเพีสขนมนมไปให้ตลอดพาพี่กับแฟนเขากับหลานไปกินชาบูตามห้างนานๆทีเพราะพี่ดีกับเรามาตลอดส่วนพี่คนรองก็อยู่กรุงเทพเลีกกับเมียกลายเป็นคนไม่เอาไหนติดบอลใช้ชีวิตไปวันๆไม่ติดต่อพ่อแม่หรือใครพ่อแม่ฝากฝังให้เราแวะไปดูเราก็แวะไปดูบ้างนานๆทีเป็นไงก็บอกพ่อแม่เพื่อจะได้ไม่เป็นห่วงพี่คนรองแอบยืมเงินพี่สาวตลอดเราสงสารก็พี่สาวก็ต้องพาพี่ไปกินอาหารดีๆเพื่อชดเชยกันไปตอนพี่คนรองกลับบ้านต่างจังหวัดก็ส่งค่ารถทัวร์เงินติดตัวพันกว่าเราดิ้นรนถีบตัวเองมากๆจน4ปีผ่านไปเรามีเงินเก็บอยู่7แสนเรารื้อบ้านไม้หลังเก่าโทรมๆของแม่ออกหมดสร้างบ้สนขื่นมาใหม่บ้านเราเสรัจได้60%แฟนคุกเข่าขอเราแต่งงานในร้านอาหารฝรั่งความดีใจชื้งใจก็ต้องตอบตกลงสิเราเลยย้ายมาอยู่คอนโดแฟนระหว่างก่อนจะแต่งงานเราก็รีบทำงานทำงานเยอะมากๆเพราะแฟนขอว่าถ้าแต่งงานกันแล้วอยู่เฉยๆเป็นแม่บ้านนะเราตกลงถึงจะเป็นเรื่องโง่เง่าที่ทิ้งเงินเยอะๆเพื่อมาเป็นแม่บ้านของคนๆนืงเราเอาวันครบรอบ1ปีขอแต่งงานเป็นวันแต่งค่าแหวนค่าสินสอดค่าจัดงานแฟนเราออกทั้งหมดเป็นเงินเกือบ7แสนได้รวมสินสอดทองหมั้นเราไม่ได้ช่วยออกเมื่อวันงานมาถึงพี่ชายคนโตและลูกสาวที่อายุ10ขวบพี่สาวแฟนพี่สาวลูกชายวัย3ขวบครื่งพ่อแม่บ้านนั้นและแม่แท้ๆของเราๆดูแลเสื้อผ้าทั้งหมดนับตั้งแต่รองเท้าสูทยันเน็คไท้เงินค่ารถค่าโรงแรมเราออกหมดคิดเป็นเงินราวๆ3มื่นนิดๆพ่อแม่ไม่มีของขวันอะไรให้เราเลยแต่เราไม่ได้ว่าอะไรนะแม่ของแฟนซื้อกระเป๋าแบรนด์ให้กับเงินแบงด์ร้อยใหม่กริบจำนวน10.000บาทเป็นขวันถุงทองรูปโบว์น่าจะราว2สลืงสร้อยแบรนด์ pandora เราดีใจมากเพราะตั้งแต่เกิดมาไม่มีใครมาให้เราแบบนี้คุณค่าทางใจมากๆ (พ่อแม่แฟนมีถานะ)
เมื่อจบงานเราส่งพ่อกับพี่ขื้นรถกลับส่วนแม่บ้านนั้นกับแม่เราและหลาน2คนเราจะพาไปเที่ยวพัทยาก่อนจะพาไปดูสัตว์น้ำทะเลไปดูสวนนงนุชพี่คนโตก็ได้ให้ตังเรามา2พันหมือนแบ่งเบาค่าใช้จ่ายในการพาลูกสาวเขาเที่ยวเราก็พาไปกินบุพเฟ่ซื้อเสื้อผ้าให้จ่ายค่าโรงแรมไปกินอาหารทะเลบลาๆก่อนไปพัทยาเที่ยวแถวใกล้กรุวเทพก่อนยุธยาสมุทสาครแต่ตอนนั้นเรี่มมีเรื่องโควิคพอดีคนไทยติด5คนในช่วงแรกแต่แฟนเป็นขี้กลัวเลยยกเลีกไปพัทยาเราก็เสียเงินไปฟรีๆ3พันกับการจองโรงแรมเลยส่งแม่ๆหลานๆกลับบ้านเราก็จ่ายค่าตั๋วรถแล้วเราตามกลับทีหลังเพื่อไปสานต่อการทำบ้านที่เหลือ40%ซื้อเฟอร์เข้ากับทำครัวออกแบบเองคุมเองบ้านสไตน์ชนบทค่ะเราหมดไปเกือบๆล้านเสรัจก็น่าจะล้านหน่อยๆกับเงินที่หามาทั้งหมด5ปีแต่งงานก็เลีกทำงานเลยจนมา2-3วันที่ผ่านมาพี่ชายกลับบ้านเพราะหยุดงานแล้วเราไปตลาดพี่ชายคนโตสั่งให้เราซื้ออาหารให้โดยให้เราออกเงินให้ก่อนเราเป็นคนที่ยืมคือยืมให้คือให้ออกให้ก่อนคือออกให้ก่อนพอเราเดินไปทวงบอกเดี่ยวก่อนเจออิกเราก็ทวงอิกเมื่อเช้าพ่อเรียกเราไปพูดว่าติดตามการกระทำมาตลอดว่าเราจิตใจคับแคบไม่รู้จักแบ่งปันดูมานานละเห็นแก่ตัวไม่แบ่งพี่ๆไม่ดูแลพี่ บอกพี่คนโตไปงานแต่งตัวเองควรจะส่งค่ารถให้พี่ไม่ใช่ไปเอาเงินจากพี่รีดไถ่พี่ๆไม่ค่อยมีตังเพราะรักษาเมียป่วยอยู่ (หมายถึงเงิน2พันที่พี่ให้มา)
น่าจะส่งเสียพี่คนรองบ้าง (เรื่องโควิคเลยไม่ได้ทำงานแต่ไม่ยอมกลับบ้านให้พ่อแม่โอนเงินให้ใช้)
น่าจะส่งเสียค่าหมอพี่สาวบ้างเพราะพี่หาหมอทุกเดือน
น่าจะให้แม่บ้างแม่ขอทองแค่1สลืงตั้งนานละยังไงเขาก็เลี้ยงเรามา (เหมือนจะให้เราซื้อให้บ้างเพราะเราซื้อทองให้แม่แท้ๆเราราวๆ5บาทได้แต่ก็รวมที่ซื้อคืนที่แม่เคยขายทองไปไถ่รถให้เรา)
เขาด่าว่าเราเนรคุณไม่รู้จักบุญคุณแต่สินสอดเราให้เขา5มื่นกับทอง1บาทเป็นเงินสดส่วนตัวเขาเองก็พอมีพอกินมีทองใส่มีรถขับไม่ขัดสนเลยตั้งแต่เราอายุ15เราไม่เคยขอเงินเขาเลยสักครั้งคนที่เขาเคยไล่ออกจากบ้านด่าทอเหมือนไม่ใช่ลูกวันนี้เขาชี้หน้าด่าเราว่าเราไม่รู้จักบุณคุณเราจะเป็นจะตายเขาไม่เคยเหลียวแลเราทำกับพี่จนเราแทบไม่เหลือเงินแล้วเงินสร้างบ้านคือเราต้องสร้างรากถานให้มั่นคงเผื่อวันนึงสามีทิ้งมาเราก็มีบ้านอยู่เป็นของตัวเองไม่มีใครมาไล่จริงๆเราไม่มีที่ยืดเหนี่ยวทางใจเกือบจะเสียคนไปแล้วจนมาเจอแฟนนี่แหละที่เราผลักดันตัวเองถีบตัวจนมีทุกวันนี้คือไม่มีใครมาช่วยมีแต่พี่สาวเมื่อเราเล่าให้พี่สาวฟังพี่สาวก็เข้าข้างเราบอกว่าเราพื่งแต่งงานที่ผ่านมาก็ต้องแบกรับภาระมามากพอละสู้คนเดียวมาตลอดพี่ๆก็มีครอบครัวหมดแล้วส่วนพี่สาวถึงจะป่วยแต่ไม่ใช่โรคร้ายแรงอะไรแค่ต้องกินยาประจำมีงานทำมีสามีดูแลกันได้ไม่ต้องให้น้องมาดูแล( นี่พี่สาวพูเอง)
ตอนแต่งงานพี่เคยจะช่วยเรา2มื่นแต่พ่อค้านหัวซนฝาบอกเรามีตังเยอะไม่ต้องช่วยหาว่าเรารีดไถ่พี่เห็นแก่ตัวอิกทั้งที่เราไม่เคยขอพี่แต่พี่อยากให้เพราะสงสารเราภาระเยอะดูแลเสื้อผ้าดูแลค่าเดินทางของทุกคนที่มาไหนจะส่งน้องเรียนมือถึอของใช้ส่วนตัวค่าใช้จ่ายทุกอย่างของบ้านนี้อิกเราดูแลหมด(น้องเรียนมอ5คนเล็กป5น้องต่างพ่อ)
แต่พี่คนรองไม่มาเพราะเขาเก็บตัวไม่เข้าสังคมแล้วพ่อหาว่าเราไม่ช่วยค่ารถไม่ซื้อเสื้อผ้ามห้พี่ๆเลยไม่กล้ามา
เขาพูดแบบนี้
เราร้องไห้ข้าวไม่กินทั้งวันพ่อด่าว่าเราไม่เผื่อแผ่ใครทั้งที่ซื้ออาหารดีๆมาทำก็ทำเผื่อบ้านนั้นตลอดค่ากับข้าวแพงจะตายถ้าใครดูแลเรื่องกินใช้น่าจะรู้ดีทำหมูพะโล้ต้องใช้หมู2โล ไข่10ฟองขื้นทำข้าวผัดก็ซื้อใช้ข้าว1หม้อใหญ่ๆผัดกระทะใหญ่ๆให้พอกิน2บ้านเขากินข้าวจากบ้านเราไม่มื้อเที่ยงก็มื้อเย็นบางทีทั้งเที่ยงและเย็นเขาไม่เคยนับส่วนพ่อเลี้ยงไปหาปลาตามบืงปลาช่อนตัวใหญ่อ้วนๆหามาก็แบ่งตลอดแต่เขาไม่เคยนับวันนึงเราให้ไม่ได้ตามที่เขาต้องการเขาด่าทอว่าเราจิตใจคับแคบ ขอระบายยาวๆหน่อยนะทุกคนมันอืดอัดทับถมมา10ปีแล้ว
พีมไม่ถูกอย่าว่านะร้องไห้อยู่สมองตื้อ
ไม่รู้เลือกห้องผิดหรือป่าว
ใครอยากเห็นบ้านหลังไมได้นะ