เย็นวันนึงในถนนซอยของหมู่บ้านแห่งนึง พระอาทิตย์กำลังกลมแดงใกล้จะตกดิน
โอชา ชายชราวัย 70 นั่งอยู่หน้าบ้าน ของหมู่บ้านจัดสรรค์ที่เขาอยู่มานาน 40 ปีแล้ว หลังจากย้ายบ้านมาจาก ตจว เข้ามา เมืองกรุง ก็ไม่ได้ย้ายอีกเลย เขานั่งดูเด็กขี่จักรยานเล่นกันในยามเย็นแดดร่มๆ มีเด็กสาม ถึงสี่คน วิ่งเล่นกันไปมา ทำให้เขามีความสุขดีแม้สายตาจะมองไม่เห็นหน้าเด็กชัดเจนด้วยอายุ และ หลายโรครุมเร้า ตามวัยที่เขาเองก็ไม่คิดมาก่อนว่า ทั้งข้อต่างๆ สายตา กำลังวังชา อยู่ๆก็ไม่มีอะไรดีเสียอย่างนั้น บางวันตื่นมาเจอเรื่องนึง ไม่นานก็เจออีกโรคนึง จนเขาทำใจแล้วว่า คงเป็นเรื่องการเสื่อมถอยตามธรรมชาติ ไม่อาจฝืนได้
และแล้วรถเพื่อนบ้านสามคันก็เรียงเข้ามาพร้อมกันหลังจากเลิกงาน กลับบ้าน โดยคันแรกคือ คุณแม่เลี้ยงเดี่ยว สายพิณ อายุ 50 นิด ยังดูดี มีลูกสาวเรียนจบมหาลัยเพิ่งทำงาน สายพิณ ย้ายมาได้ 10 กว่าปี ตั้งแต่ลูกยังเรียนมัธยมต้น มีสามีอยู่กันด้วย สายพิณ ก็เคยมาคุยกับ ตาโอชา บ่อยๆ ตอนมาใหม่ๆ เธอคุยว่าจะมาสร้างครอบครัวที่นี่กับสามีและลูก แต่ไม่นาน สามีเธอก็ไปหารักใหม่ ต้องแยกกันอยู่ และปัจจุบัน ในวัย 50 กว่า สายพิณ วางแผนชีวิตว่าจะกลับไปอยู่ ตจว เมื่อเกษียณ แต่บางวันเธอก็บอกว่า ถ้าลูกเธอไม่ไปด้วย เธอก็คงอยู่ที่นี่ไปเรื่อยๆ อาจจะอยู่ตลอดไปก็ได้
คันที่สอง เป็นหนุ่มโสด วัย 35 ขับรถสปอร์ตตามมา พร้อมกดรีโมทเปิดรั้วบ้านด้วยความไฮเทค นายคนนี้ชื่อ ภาสกร ค่อนข้างจะไม่ยุ่งกับใคร แต่นานๆครั้ง ก็จะแวะมาคุยกับ ตาโอชา และเอาของมาฝากบ้างเป็นครั้งคราว ตามประสาเพื่อนบ้าน ภาสกร เป็นคนคล่องแคล่ว อยู่มาตั้งแต่ครอบครัวยังอยู่กันหลายคน เห็นตั้งแต่ยังใส่ชุดนักเรียน เผลอแป๊ปเดียว ทำงานอายุ 35 แล้ว เคยมีแฟนมาอยู่ด้วย แต่ก็หลังๆเห็นหายไป ซึ่งภาสกร เวลามาเยี่ยมตาโอชา ก็มักจะพูดถึงอนาคต ว่า ไม่นานจะย้ายไปอยู่ที่อื่น อาจจะเป็น บ้านเดี่ยวหลังใหญ่ขึ้น มีสนามหญ้า จัดงานเลี้ยงกินกันได้ หรือ อาจย้ายไป ต่างจังหวัด เช่น เขาใหญ่ สวนผึ้ง ที่อากาศดีๆ ภาสกร เคยกล่าวไว้แต่ก็ไม่ได้มีรายละเอียดมากนัก เรียกว่า เป็นแผนชีวิตของเขาประมาณนั้น
คันสุดท้าย คือ นุช สาวใหญวัย 40 กว่าๆ ที่เธอก็ค่อนข้างจะสวย แต่ไม่ได้แต่งงาน อยู่กับพ่อแม่ เธอย้ายมาได้ 20 ปีแล้ว จนพ่อเธอเสียไป บางครั้ง ตอนเธอสาวๆ มีหนุ่มๆแวะเวียนมาหาบ่อยๆ นุชก็เป็นอีกคนนึงที่อยู่ตั้งแต่วัยรุ่น จนวัยกลางคน เธอเคยสนิทกับลูกสาวของ ตาโอชา ก่อนลูกสาวตาโอชาย้ายแต่งงานไปอยู่บ้านสามี ปล่อยตาโอชา อยู่กับภรรยา แต่ภรรยาตาโอชาก็เสียไปแล้ว ทำให้ตาโอชาต้องอยุ่คนเดียว สมัยก่อน นุช มักจะพูดถึงการงานที่เธออยากจะทำ อยากจะมีบริษัท วางแผนมากมาย แต่ถึงนาทีนี้ นุช ก็ยังไม่ได้ทำอะไร ยังเลิกงานกลับบ้านมาอยุ่กับแม่ และไม่มีหนุ่มๆมาหาเหมือนเคยแล้ว
ตาโอชา เห็นรถสามคันเข้าจอดในแต่ละบ้าน ใกล้ๆกัน ก็ทักทายยิ้มให้ บ้างก็เรียกทัก แต่แล้วทุกคนก็เข้าบ้านแยกย้ายกันไป ด้วยความเหนื่อยจากงาน และยังต้องขับรถกลับมาจากฝ่ารถติด แล้วพระอาทิตย์ก็ลับฟ้า
ตาโอชา มอง ทั้ง ภาสกร นุช และ สายพิณ เขาผ่านช่วงเวลานั้นที่หมู่บ้านนี้มาหมดทั้งสามวัย เขานั่งนึกถึงวันเวลาที่เขายังอายุเท่าๆกับทั้งสามคนนั้น ว่าแต่ละช่วงเวลา เขาก็เคยคิด คิดจะซื้อบ้านหลังใหญ่ มีชีวิตดีกว่านี้ ย้ายไปจากที่นี่ ในบางครั้ง แต่เมื่อมีลูกและเมียแล้ว ชีวิตก็ดูเหมือนจะไม่ได้เป็นของตัวเองมากนัก ความฝัน ความหวัง และ ตาโอชา ก็มองว่า ไม่แน่สามคนที่เขาทักทายไป อาจยังไม่รู้ตัวว่า พวกเขาอาจต้องใช้ชีวิตที่เหลือทั้งชีวิต อยู่ที่นี่ และใช้ชีวิตแบบนี้ไปจนสุดทางก็ได้ เหมือนกับตัวเขาที่ เลี้ยงลูก ดูแลครอบครัว จนมารู้สึกตัวอีกที ก็กลายเป็นชายชราที่ต้องอยุ่คนเดียว นานๆ ลูกถึงจะมาเยี่ยมที
บางทีอนาคตที่เราวาดหวัง มันอาจไม่ได้เป็นไปตามคาด และ ณ เวลานี้ที่เรามีลมหายใจกันอยู่นั้น อาจคือเรากำลังอยู่ในอนาคตที่เราวาดหวังไว้แต่ครั้งอดีตเรียบร้อยแล้ว เพียงแต่ไม่เป็นดังหวังเท่านั้นเอง .... ตาโอชา ก็ค่อยๆนอนลง ดูพระจันทร์บนฟ้า ซึ่งอาจเป็นสิ่งเดียวที่ยังสวยงามเสมอมา และเสมอไป..
จบแล้วครับ
ชีวิตที่เหลืออยู่....
โอชา ชายชราวัย 70 นั่งอยู่หน้าบ้าน ของหมู่บ้านจัดสรรค์ที่เขาอยู่มานาน 40 ปีแล้ว หลังจากย้ายบ้านมาจาก ตจว เข้ามา เมืองกรุง ก็ไม่ได้ย้ายอีกเลย เขานั่งดูเด็กขี่จักรยานเล่นกันในยามเย็นแดดร่มๆ มีเด็กสาม ถึงสี่คน วิ่งเล่นกันไปมา ทำให้เขามีความสุขดีแม้สายตาจะมองไม่เห็นหน้าเด็กชัดเจนด้วยอายุ และ หลายโรครุมเร้า ตามวัยที่เขาเองก็ไม่คิดมาก่อนว่า ทั้งข้อต่างๆ สายตา กำลังวังชา อยู่ๆก็ไม่มีอะไรดีเสียอย่างนั้น บางวันตื่นมาเจอเรื่องนึง ไม่นานก็เจออีกโรคนึง จนเขาทำใจแล้วว่า คงเป็นเรื่องการเสื่อมถอยตามธรรมชาติ ไม่อาจฝืนได้
และแล้วรถเพื่อนบ้านสามคันก็เรียงเข้ามาพร้อมกันหลังจากเลิกงาน กลับบ้าน โดยคันแรกคือ คุณแม่เลี้ยงเดี่ยว สายพิณ อายุ 50 นิด ยังดูดี มีลูกสาวเรียนจบมหาลัยเพิ่งทำงาน สายพิณ ย้ายมาได้ 10 กว่าปี ตั้งแต่ลูกยังเรียนมัธยมต้น มีสามีอยู่กันด้วย สายพิณ ก็เคยมาคุยกับ ตาโอชา บ่อยๆ ตอนมาใหม่ๆ เธอคุยว่าจะมาสร้างครอบครัวที่นี่กับสามีและลูก แต่ไม่นาน สามีเธอก็ไปหารักใหม่ ต้องแยกกันอยู่ และปัจจุบัน ในวัย 50 กว่า สายพิณ วางแผนชีวิตว่าจะกลับไปอยู่ ตจว เมื่อเกษียณ แต่บางวันเธอก็บอกว่า ถ้าลูกเธอไม่ไปด้วย เธอก็คงอยู่ที่นี่ไปเรื่อยๆ อาจจะอยู่ตลอดไปก็ได้
คันที่สอง เป็นหนุ่มโสด วัย 35 ขับรถสปอร์ตตามมา พร้อมกดรีโมทเปิดรั้วบ้านด้วยความไฮเทค นายคนนี้ชื่อ ภาสกร ค่อนข้างจะไม่ยุ่งกับใคร แต่นานๆครั้ง ก็จะแวะมาคุยกับ ตาโอชา และเอาของมาฝากบ้างเป็นครั้งคราว ตามประสาเพื่อนบ้าน ภาสกร เป็นคนคล่องแคล่ว อยู่มาตั้งแต่ครอบครัวยังอยู่กันหลายคน เห็นตั้งแต่ยังใส่ชุดนักเรียน เผลอแป๊ปเดียว ทำงานอายุ 35 แล้ว เคยมีแฟนมาอยู่ด้วย แต่ก็หลังๆเห็นหายไป ซึ่งภาสกร เวลามาเยี่ยมตาโอชา ก็มักจะพูดถึงอนาคต ว่า ไม่นานจะย้ายไปอยู่ที่อื่น อาจจะเป็น บ้านเดี่ยวหลังใหญ่ขึ้น มีสนามหญ้า จัดงานเลี้ยงกินกันได้ หรือ อาจย้ายไป ต่างจังหวัด เช่น เขาใหญ่ สวนผึ้ง ที่อากาศดีๆ ภาสกร เคยกล่าวไว้แต่ก็ไม่ได้มีรายละเอียดมากนัก เรียกว่า เป็นแผนชีวิตของเขาประมาณนั้น
คันสุดท้าย คือ นุช สาวใหญวัย 40 กว่าๆ ที่เธอก็ค่อนข้างจะสวย แต่ไม่ได้แต่งงาน อยู่กับพ่อแม่ เธอย้ายมาได้ 20 ปีแล้ว จนพ่อเธอเสียไป บางครั้ง ตอนเธอสาวๆ มีหนุ่มๆแวะเวียนมาหาบ่อยๆ นุชก็เป็นอีกคนนึงที่อยู่ตั้งแต่วัยรุ่น จนวัยกลางคน เธอเคยสนิทกับลูกสาวของ ตาโอชา ก่อนลูกสาวตาโอชาย้ายแต่งงานไปอยู่บ้านสามี ปล่อยตาโอชา อยู่กับภรรยา แต่ภรรยาตาโอชาก็เสียไปแล้ว ทำให้ตาโอชาต้องอยุ่คนเดียว สมัยก่อน นุช มักจะพูดถึงการงานที่เธออยากจะทำ อยากจะมีบริษัท วางแผนมากมาย แต่ถึงนาทีนี้ นุช ก็ยังไม่ได้ทำอะไร ยังเลิกงานกลับบ้านมาอยุ่กับแม่ และไม่มีหนุ่มๆมาหาเหมือนเคยแล้ว
ตาโอชา เห็นรถสามคันเข้าจอดในแต่ละบ้าน ใกล้ๆกัน ก็ทักทายยิ้มให้ บ้างก็เรียกทัก แต่แล้วทุกคนก็เข้าบ้านแยกย้ายกันไป ด้วยความเหนื่อยจากงาน และยังต้องขับรถกลับมาจากฝ่ารถติด แล้วพระอาทิตย์ก็ลับฟ้า
ตาโอชา มอง ทั้ง ภาสกร นุช และ สายพิณ เขาผ่านช่วงเวลานั้นที่หมู่บ้านนี้มาหมดทั้งสามวัย เขานั่งนึกถึงวันเวลาที่เขายังอายุเท่าๆกับทั้งสามคนนั้น ว่าแต่ละช่วงเวลา เขาก็เคยคิด คิดจะซื้อบ้านหลังใหญ่ มีชีวิตดีกว่านี้ ย้ายไปจากที่นี่ ในบางครั้ง แต่เมื่อมีลูกและเมียแล้ว ชีวิตก็ดูเหมือนจะไม่ได้เป็นของตัวเองมากนัก ความฝัน ความหวัง และ ตาโอชา ก็มองว่า ไม่แน่สามคนที่เขาทักทายไป อาจยังไม่รู้ตัวว่า พวกเขาอาจต้องใช้ชีวิตที่เหลือทั้งชีวิต อยู่ที่นี่ และใช้ชีวิตแบบนี้ไปจนสุดทางก็ได้ เหมือนกับตัวเขาที่ เลี้ยงลูก ดูแลครอบครัว จนมารู้สึกตัวอีกที ก็กลายเป็นชายชราที่ต้องอยุ่คนเดียว นานๆ ลูกถึงจะมาเยี่ยมที
บางทีอนาคตที่เราวาดหวัง มันอาจไม่ได้เป็นไปตามคาด และ ณ เวลานี้ที่เรามีลมหายใจกันอยู่นั้น อาจคือเรากำลังอยู่ในอนาคตที่เราวาดหวังไว้แต่ครั้งอดีตเรียบร้อยแล้ว เพียงแต่ไม่เป็นดังหวังเท่านั้นเอง .... ตาโอชา ก็ค่อยๆนอนลง ดูพระจันทร์บนฟ้า ซึ่งอาจเป็นสิ่งเดียวที่ยังสวยงามเสมอมา และเสมอไป..
จบแล้วครับ