สวัสดีค่ะทุกคนนน คือเราอยากจะถามความคิดเห็นของทุกคนว่าคสพแบบที่เราเป็นอยู่นี้ทุกคนคิดว่าไงคะ
คือเรื่องมีอยู่ว่า เรามีเพื่อนผช.คนนึงที่เรายกให้เขาเป็นเหมือนคอมฟอร์ทโซนเลยก็ได้เวลาที่เราเสียใจ เศร้าหรือไม่สบายใจอะไรเราจะเล่าให้เค้าฟังแล้วเค้าเป็นคนที่คอยให้คำปรึกษาคอยทำให้เรายิ้มได้และอารมณ์ดีขึ้น เรายอมรับว่าเราเคยแอบชอบเขาตอนม.1-2แล้วม.3ได้อยู่ห้องเดียวกันเลยเป็นเพื่อนกันได้แต่เราก็ยังคงชอบเขาอยู่ซึ่งเขาก็รู้ เราเลยไปมีแฟนเราสังเกตได้ว่าท่าทีเขาเปลี่ยนไปอันนี้เราไม่คิดเข้าข้างตัวเองนะแต่เพื่อนๆเราทุกคนเขาก็เห็นเหมือนกันว่าเหมือนเขาจะหันมาชอบเราเพราะช่วงนั้นมีความทรงจำเยอะแยะมากมายที่เราชอบมันมากๆในเรื่องของเรากับเขา พอจบม.3ต่างคนก็แยกย้ายกันไปเรียนคนละที่ เราอยากจะบอกว่าเรามีแฟนก็จริงแต่ลึกๆเราไม่เคยเลิกชอบเขาเลยเราก็รู้สึกแย่แหละ พอช่วงม.ปลายมาจนทุกวันนี้เรียนมหาลัยกันแล้วเรากับเขาก็ยังไม่ได้เจอกันเลยแต่ตอนม.5เขาก็ส่งของขวัญวันเกิดมาให้เรา เราลืมบอกว่าเขายังไม่เคยมีแฟนเลยนะทุกคนจนตอนนี้ แต่เราเองก็มีแฟนมาบ้าง แต่เราก็ไม่เคยลืมไม่เคยหยุดเลิกชอบเขาเลยจนเราควรออกมาอยู่คนเดียว เรากับเขาเป็นแบบว่าไม่ได้เจอกันเลยแต่ว่าเรากับเขาก็ติดต่อกันทางแชทตลอดที่ผ่านมา พอเข้าช่วงปี1นี่แหละเราเริ่มโทรคุยกัน คือทุกวันนี้เรากับเขาก็โทรคุยกันทุกคืนทุกวัน เราได้เห็นมุมบางมุมที่เราไม่เคยเห็นบ้างได้รู้จักเข้าดีมากขึ้น จากที่เราเคยชอบเขาอยู่แล้วตอนนี้ยิ่งทำให้เรารู้สึกมากขึ้น แต่เราก็ไม่อยากบอกเขาไปเรากลัวหลายๆอย่างเรากลัวเสียเพื่อน กลัวว่าเราจะคิดมากไปเองฝ่ายเดียว กลัวว่าเรื่องราวในอนาคตจะไม่มีเขาอีก เรากลัวหลายๆอย่างเราอยากจะขอความเห็นจากทุกคนว่าทุกคนคิดยังไง แค่เพื่อนกันจริงๆใช่มั้ย เราควรบอกครสเราไปมั้ยเราอึดอัดใจมากๆตอนนี้ แต่เราก็กลัวเขาไม่พร้อมจะมีใคร จริงๆเรื่องมันมีเยอะมากที่ทำให้เราคิดและรู้สึกมากขึ้นแต่เราเรียบเรียงมาเล่าไม่ถูก เราขอความเห็นจากทุกคนทีนะคะ เราไม่อยากตามใจเราเกินไปเรากลัวเจ็บ ยังไงก็ขอบคุณทุกคนล่วงหน้านะคะ😣
ทุกคนคะทุกคนคิดยังไงกับความสัมพันธ์แบบนี้คะ?
คือเรื่องมีอยู่ว่า เรามีเพื่อนผช.คนนึงที่เรายกให้เขาเป็นเหมือนคอมฟอร์ทโซนเลยก็ได้เวลาที่เราเสียใจ เศร้าหรือไม่สบายใจอะไรเราจะเล่าให้เค้าฟังแล้วเค้าเป็นคนที่คอยให้คำปรึกษาคอยทำให้เรายิ้มได้และอารมณ์ดีขึ้น เรายอมรับว่าเราเคยแอบชอบเขาตอนม.1-2แล้วม.3ได้อยู่ห้องเดียวกันเลยเป็นเพื่อนกันได้แต่เราก็ยังคงชอบเขาอยู่ซึ่งเขาก็รู้ เราเลยไปมีแฟนเราสังเกตได้ว่าท่าทีเขาเปลี่ยนไปอันนี้เราไม่คิดเข้าข้างตัวเองนะแต่เพื่อนๆเราทุกคนเขาก็เห็นเหมือนกันว่าเหมือนเขาจะหันมาชอบเราเพราะช่วงนั้นมีความทรงจำเยอะแยะมากมายที่เราชอบมันมากๆในเรื่องของเรากับเขา พอจบม.3ต่างคนก็แยกย้ายกันไปเรียนคนละที่ เราอยากจะบอกว่าเรามีแฟนก็จริงแต่ลึกๆเราไม่เคยเลิกชอบเขาเลยเราก็รู้สึกแย่แหละ พอช่วงม.ปลายมาจนทุกวันนี้เรียนมหาลัยกันแล้วเรากับเขาก็ยังไม่ได้เจอกันเลยแต่ตอนม.5เขาก็ส่งของขวัญวันเกิดมาให้เรา เราลืมบอกว่าเขายังไม่เคยมีแฟนเลยนะทุกคนจนตอนนี้ แต่เราเองก็มีแฟนมาบ้าง แต่เราก็ไม่เคยลืมไม่เคยหยุดเลิกชอบเขาเลยจนเราควรออกมาอยู่คนเดียว เรากับเขาเป็นแบบว่าไม่ได้เจอกันเลยแต่ว่าเรากับเขาก็ติดต่อกันทางแชทตลอดที่ผ่านมา พอเข้าช่วงปี1นี่แหละเราเริ่มโทรคุยกัน คือทุกวันนี้เรากับเขาก็โทรคุยกันทุกคืนทุกวัน เราได้เห็นมุมบางมุมที่เราไม่เคยเห็นบ้างได้รู้จักเข้าดีมากขึ้น จากที่เราเคยชอบเขาอยู่แล้วตอนนี้ยิ่งทำให้เรารู้สึกมากขึ้น แต่เราก็ไม่อยากบอกเขาไปเรากลัวหลายๆอย่างเรากลัวเสียเพื่อน กลัวว่าเราจะคิดมากไปเองฝ่ายเดียว กลัวว่าเรื่องราวในอนาคตจะไม่มีเขาอีก เรากลัวหลายๆอย่างเราอยากจะขอความเห็นจากทุกคนว่าทุกคนคิดยังไง แค่เพื่อนกันจริงๆใช่มั้ย เราควรบอกครสเราไปมั้ยเราอึดอัดใจมากๆตอนนี้ แต่เราก็กลัวเขาไม่พร้อมจะมีใคร จริงๆเรื่องมันมีเยอะมากที่ทำให้เราคิดและรู้สึกมากขึ้นแต่เราเรียบเรียงมาเล่าไม่ถูก เราขอความเห็นจากทุกคนทีนะคะ เราไม่อยากตามใจเราเกินไปเรากลัวเจ็บ ยังไงก็ขอบคุณทุกคนล่วงหน้านะคะ😣