ในต่างประเทศถ้าพ่อแม่ทำร้ายร่างกาย
เด็กมีสิทธิ์ทำอะไรหรือฟ้องได้
แต่ในเมืองไทยเราคิดว่าไม่มีหรือเปล่า
หรือมีแต่เราไม่รู้
ขอปูพื้นนิดนึงค่ะ
เรารู้สึกแย่กับตัวเอง
รู้สึกว่าเรารักตัวเองไม่มากพอ
รู้สึกว่าชีวิตดูขาดไป
เรามีแฟนที่ทำร้ายจิตใจเราได้ทุกวันแต่เราไม่เลิกสักที เพราะเรากลัวขาด ตอนนี้เรากำลังสงสัยว่ามันเกี่ยวกับสิ่งที่เราเคยเจอตอนเด็กๆไหม ทำไมเราปล่อยไม่ได้สีกที
วันนี้เราได้เจอเรื่องนึงมาแล้วทำให้เรานึกถึงเรื่องตอนเด็กๆที่เคยเจอ
แม่เราเป็นคนที่ถูกยกย่องมากกกก ทุกคนรัก ทุกคนมองว่าเก่ง ดี ไม่มีที่ติ มองว่าแม่เป็นแม่ที่ดี แต่เรากลับไม่มองแบบนั้น
ตอนเด็กๆ
- เวลาเราเถียงแม่ หรือพูดอะไรไม่ดี แม่จะตบหน้าเรา แรงมาก เราเจ็บมาก
บ้านเราอยู่ไกลโรงเรียน ต้องขึ้นรถตู้รับส่ง
- เราโดนรังแก โดยรุ่นพี่ผู้ชายเถื่อนๆบนรถทุกวัน เรามาบอกแม่ แม่ไม่เคยช่วย ไม่เคยทำอะไร
หนักที่สุดคือ เราโดนหนังสือเลขเล่มหนาๆบวกกับหนังสือประวัติศาสตร์ ซ้อนกัน แล้วฟาดหัวเรา เราบอกแม่ แม่ก็ไม่ไปทำอะไร หรือห่วง หรือคุยกับพ่อแม่รุ่นพี่พวกนั้นให้เลย เราโดนรังแก จนพี่พวกนั้นเรียนจบไปไม่ขึ้นรถคันนั้นแล้ว เราทนตลอด 6 ปี แม่เราดูไม่เห็นเป็นห่วง หรือใส่ใจเลย
เราเคยเห็นแม่คนอื่นที่ลูกโดนน้อยกว่าเรา แม่เขาดูใส่ใจ และ มาว่าพี่ที่รังแก เรารู้สึกเหมือนขาดแม่/พ่อที่เป็นแบบนั้น ทำไมไม่เห็นเคยมีใครปกป้องเราเลย
- ไม่เคยเข้าข้างเราสักครั้ง แม้เราจะเป็นฝ่ายถูก
บางทีเราก็อยากมีคนที่อยู่ข้างเราบ้าง
ไม่อยากอยู่ในโลกคนเดียว ทำไมไม่เคยมีใครเข้าข้างเราเลย แม้แต่พ่อแม่แท้ๆของเรา ยังถามถึงอีกฝั่ง
เราโตมาด้วยความรู้สึกขาด แต่เราก็ยังรู้สึกว่าต้องรัก ต้องดูแล ต้องแคร์พ่อแม่ใช่ไหม ชีวิตของคนเป็นลูก ยังไงก็ต้องมีความรักให้พ่อแม่ใช่ไหม เพราะยังไงเขาก็ส่งเราเรียนจนจบ อาหาร ค่าใช้จ่าย เสื้อผ้า ก็เงินเขา
เราจะทิ้งเขสก็ไม่ได้ เพราะเราไม่ได้อยู่มาด้วยตัวเอง
ไม่มีอะไรค่ะ แค่อยากระบาย
ใครมีคำแนะนำอะไรบอกเราได้นะคะ
มีใครเคยโดน พ่อแม่ ทำแบบนี้ตอนเด็กๆไหม ?
เด็กมีสิทธิ์ทำอะไรหรือฟ้องได้
แต่ในเมืองไทยเราคิดว่าไม่มีหรือเปล่า
หรือมีแต่เราไม่รู้
ขอปูพื้นนิดนึงค่ะ
เรารู้สึกแย่กับตัวเอง
รู้สึกว่าเรารักตัวเองไม่มากพอ
รู้สึกว่าชีวิตดูขาดไป
เรามีแฟนที่ทำร้ายจิตใจเราได้ทุกวันแต่เราไม่เลิกสักที เพราะเรากลัวขาด ตอนนี้เรากำลังสงสัยว่ามันเกี่ยวกับสิ่งที่เราเคยเจอตอนเด็กๆไหม ทำไมเราปล่อยไม่ได้สีกที
วันนี้เราได้เจอเรื่องนึงมาแล้วทำให้เรานึกถึงเรื่องตอนเด็กๆที่เคยเจอ
แม่เราเป็นคนที่ถูกยกย่องมากกกก ทุกคนรัก ทุกคนมองว่าเก่ง ดี ไม่มีที่ติ มองว่าแม่เป็นแม่ที่ดี แต่เรากลับไม่มองแบบนั้น
ตอนเด็กๆ
- เวลาเราเถียงแม่ หรือพูดอะไรไม่ดี แม่จะตบหน้าเรา แรงมาก เราเจ็บมาก
บ้านเราอยู่ไกลโรงเรียน ต้องขึ้นรถตู้รับส่ง
- เราโดนรังแก โดยรุ่นพี่ผู้ชายเถื่อนๆบนรถทุกวัน เรามาบอกแม่ แม่ไม่เคยช่วย ไม่เคยทำอะไร
หนักที่สุดคือ เราโดนหนังสือเลขเล่มหนาๆบวกกับหนังสือประวัติศาสตร์ ซ้อนกัน แล้วฟาดหัวเรา เราบอกแม่ แม่ก็ไม่ไปทำอะไร หรือห่วง หรือคุยกับพ่อแม่รุ่นพี่พวกนั้นให้เลย เราโดนรังแก จนพี่พวกนั้นเรียนจบไปไม่ขึ้นรถคันนั้นแล้ว เราทนตลอด 6 ปี แม่เราดูไม่เห็นเป็นห่วง หรือใส่ใจเลย
เราเคยเห็นแม่คนอื่นที่ลูกโดนน้อยกว่าเรา แม่เขาดูใส่ใจ และ มาว่าพี่ที่รังแก เรารู้สึกเหมือนขาดแม่/พ่อที่เป็นแบบนั้น ทำไมไม่เห็นเคยมีใครปกป้องเราเลย
- ไม่เคยเข้าข้างเราสักครั้ง แม้เราจะเป็นฝ่ายถูก
บางทีเราก็อยากมีคนที่อยู่ข้างเราบ้าง
ไม่อยากอยู่ในโลกคนเดียว ทำไมไม่เคยมีใครเข้าข้างเราเลย แม้แต่พ่อแม่แท้ๆของเรา ยังถามถึงอีกฝั่ง
เราโตมาด้วยความรู้สึกขาด แต่เราก็ยังรู้สึกว่าต้องรัก ต้องดูแล ต้องแคร์พ่อแม่ใช่ไหม ชีวิตของคนเป็นลูก ยังไงก็ต้องมีความรักให้พ่อแม่ใช่ไหม เพราะยังไงเขาก็ส่งเราเรียนจนจบ อาหาร ค่าใช้จ่าย เสื้อผ้า ก็เงินเขา
เราจะทิ้งเขสก็ไม่ได้ เพราะเราไม่ได้อยู่มาด้วยตัวเอง
ไม่มีอะไรค่ะ แค่อยากระบาย
ใครมีคำแนะนำอะไรบอกเราได้นะคะ