ผมแผ่เมตตาอยู่เป็นประจำ ศึกษาธรรมะข้อปฏิบัติต่างๆก็ศึกษา บางอย่างท่องจำได้ รู้ ตีความหมายออก อธิบายได้ แต่ผม กับมีมานะทิฐิ อัตตาตัวตน มากขึ้นทุกวันครับ หลายครั้งแล้วที่ผมเถียงกับคนอื่นเรื่องความถูกผิด ใจผมมีแต่ความถือตันถือตน ยอมแพ้ใครไม่ค่อยเป็น คิดว่าตนเองรู้ สิ่งที่ตนเองเข้าใจนั้นถูก ไม่ค่อยจะรับฟังใคร ใครพูดผิดไม่ได้ ต้องแย้งขึ้นมาในใจทันที เข้าวงไหนวงนั้นแตก ชอบทำให้ผู้อื่นอึดอัน ไม่พอใจ ปราศจากความเมตตา ปราศจากอุเปกขา  ต้องถูกตำรา ถูกในความรู้สึกตัวเองอย่างเดี๋ยว ไม่ตระหนัก ว่าผู้อื่นจะรู้สึกยังไง ทั้งที่ถูกผิดควรขึ้นอยู่ที่ใจ ใจที่ปล่อยวางจากความยึดมั่นถือมั่น  

ผมนี้แย่เต็มทีครับ  ปากพร่ำธรรมะอยู่ แต่มือหนึ่งถือคำภีร์ มือหนึ่งถือดาบรอฟาดฟัน

ชี้แนะหน่อยครับว่าผมจะแก้ไขตัวเองยังไง ให้ทิฐิมานะของผมมันลดน้อยลงได้บ้างหรือให้มันหายไปเลยครับ