รู้สึกตัวเองมาสักพักแล้วค่ะ ว่าตัวเองเหมือนไม่มีความรู้สึก ไม่สนใจสิ่งรอบข้าง เวลาเกิดเรื่องอะไรที่มันควรจะเสียใจ ควรเครียดนะ แต่เรากลับไม่รู้สึกแบบนั้นเลย เคยคิดว่าอาจจะเป็นเพราะที่บ้านคาดหวังกับตัวหนูด้วยมั้งคะ เค้าบอกกับหนูเสมอว่าโตขึ้นจะเป็นอะไรก็ได้ทำอาชีพอะไรก็ได้ ขอแค่ตั้งใจ  แต่พอหนูทำอะไรผิดพลาดขึ้นมา หรือคะแนนแต่ละเทอมออกมา เค้ากลับไม่ค่อยให้กำลังใจแบบจริงใจเลยค่ะ มันจะเป็นคำพูดประเภท  ทำไมไม่มั่นใจในตัวเองละ ทำไมทำยังงั้นไม่ได้ ยังงี้ก็ยังไม่ดีนะ แต่ถ้าถูกมองในสังคมเพื่อนๆ เพื่อนจะบอกเสมอว่า แกเรียบร้อยนะ เรียบร้อยไป บางทีดีไปด้วย แกก็เก่งแล้วนี่ทำอันนั้นก็ได้ อันนี้ก็ทำเป็น คือมันไม่ได้พูดให้เราเหลิงอะ มันทำให้เรารู้สึกว่า นี่หนะหรอ มันดีจริงๆแล้วหรอ ญาติที่เคยมาเยี่ยมก็มักจะพูดเสมอว่า ตอนเด็กหนูแก่นกว่านี้นะ ร่าเริง แต่ทำไมโตขึ้นมาเป็นคนเงียบๆ  ไม่ค่อยพูดล่ะ   หนูก็สงสัยเหมือนกันค่ะ  หนูพยายามคิดว่าที่เค้าพูดว่า ทำได้แค่นี้หรอ ทำได้มากกว่านี้สิ มันเป็นเพราะความหวังดี แต่หนูก็ไม่เข้าใจค่ะ ว่าสรุปหวังดีกับตัวหนูหรือหวังดีกับตัวเองกันแน่  เคยจะเปิดใจพูดกับเค้าแล้ว แต่เค้าก็พูดว่าเคยอาบน้ำร้อนมาก่อน เสมอ ไม่ค่อยมีช่องว่างให้หนูได้พูดจริงๆเลยค่ะ จนหนูเบื่อ เหนื่อย ไม่อยากคุยด้วย วันๆอยู่แต่ในห้อง  ชีวิตในวัยรุ่นก็แทบไม่ได้เที่ยวกับเพื่อนเลย ไม่กินเหล้า เบียร์ เป็นเด็กดีให้พ่อแม่ แต่ก็เท่านั้นมั้งคะ ไม่ได้ทำให้เค้าเอ่ยปากชมจากจจริงบ้างสักนิด  พูดแต่ข้อเสีย ไม่พูดข้อดีของหนูบ้างเลย มันทำให้หนูรู้สึกว่ามันยังดีไม่พอ แล้วต้องดีขนาดไหนถึงจะพอหรอคะ แล้วสรุปใครผิดในเรื่องนี้ ทำไมผู้ใหญ่ไม่ปรับบ้าง ต้องให้เด็กปรับอยู่อย่างเดียว  นี่มันยุคไหนกันแล้วนะ  เห้อออออออออ  จะตัดสินเด็กคนๆนึงแค่เกรดจริงๆหรอคะ น่าเบื่อจริงๆ คิดไปคิดมาแล้วก็รู้สึกว่า อืมโลกแคบชนิดที่แหวกทางไม่ได้เลยมั้ง

ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ หนูคงพิมพ์วนไปวนมา เพราะกำลังเถียงกับตัวเองอยู่ว่า เอ๋ ออกมาพูดแบบนี้ดูไม่ดีมั้ยน้า แต่ว่า คนเรามันจะเปิดใจรับฟังกันสักนิด มันยากมากเลยหรอ นี่ว่าเข้าใจทุกคนบนโลกหมดเเล้วนะ ชนิดที่แบบ คุ้มแล้วที่เกิดมาเป็นมนุษณ์ ว่าทำไมคนๆนึงถึงแสดงออกมาแบบนี้   ทำแบบนี้กับคนอื่น แต่ทำไมไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกเราจริงๆบ้างเลย  ก็แค่นั้นเอง...