คือเรารัก ผช.คนนึงมากๆเลยค่ะ แล้ว ผช.คนนั้นก็บอกว่ารักเราเหมือนกัน แต่ ผช.คนนั้นมีแฟนแล้ว(เรารู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง) แต่เราก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้ เราห้ามใจไม่ให้รักเค้าไม่ได้เลย
เราเลยยอมอยู่แอบๆ อยู่ในที่ของตัวเอง เราคิดว่าขอแค่มีเค้าในชีวิตเรา ได้เจอได้เห็นเค้าบ้าง ดีกว่าจะไม่มีเค้า ดีกว่าจะหายจากกันไป
เราทนอยู่แบบนี้นับวันจนเราก็รัก ผช.คนนี้มากขึ้นทุกๆวัน เลยคิดว่าตัวเองจะทนอยู่แบบนี้ได้ตลอดไปหรอ จะอยู่ในสภาพนี้ต่อไปได้ถึงไหน วันนึงเราเลยตัดสินใจจะเดินออกจากชีวิตเค้า แต่ทุกครั้งที่ ผช.คนนี้รู้ตัว ว่าเรากำลังจะไป เค้าก็พยายามทำทุกทาง พยายามบอกรักเรา มันทำให้เราใจอ่อนทุกครั้ง จนเราไปไหนไม่ได้ กลับมาที่เดิม เราเป็นแบบนี้หลายครั้งมาก
บางครั้งเหมือนจะทำได้ แต่ก็ไม่เลย ทุกครั้งที่เดินออกมา เรารู้สึกทรมานมาก นอนไม่หลับ ไม่มีอะอารมณ์จะทำอะไร นึกถึงแต่คนนี้ตลอด
ทุกวันนี้มันเหนื่อยมากกับสิ่งที่เป็นอยู่ อยากออกมาให้ได้ อยากตัดใจจากคนๆนี้ให้ได้สักที ทำไมมันทำยากจัง
จะเดินออกจากชีวิตคนๆนึง ทำไมทำยากจัง
เราเลยยอมอยู่แอบๆ อยู่ในที่ของตัวเอง เราคิดว่าขอแค่มีเค้าในชีวิตเรา ได้เจอได้เห็นเค้าบ้าง ดีกว่าจะไม่มีเค้า ดีกว่าจะหายจากกันไป
เราทนอยู่แบบนี้นับวันจนเราก็รัก ผช.คนนี้มากขึ้นทุกๆวัน เลยคิดว่าตัวเองจะทนอยู่แบบนี้ได้ตลอดไปหรอ จะอยู่ในสภาพนี้ต่อไปได้ถึงไหน วันนึงเราเลยตัดสินใจจะเดินออกจากชีวิตเค้า แต่ทุกครั้งที่ ผช.คนนี้รู้ตัว ว่าเรากำลังจะไป เค้าก็พยายามทำทุกทาง พยายามบอกรักเรา มันทำให้เราใจอ่อนทุกครั้ง จนเราไปไหนไม่ได้ กลับมาที่เดิม เราเป็นแบบนี้หลายครั้งมาก
บางครั้งเหมือนจะทำได้ แต่ก็ไม่เลย ทุกครั้งที่เดินออกมา เรารู้สึกทรมานมาก นอนไม่หลับ ไม่มีอะอารมณ์จะทำอะไร นึกถึงแต่คนนี้ตลอด
ทุกวันนี้มันเหนื่อยมากกับสิ่งที่เป็นอยู่ อยากออกมาให้ได้ อยากตัดใจจากคนๆนี้ให้ได้สักที ทำไมมันทำยากจัง