เห็นหน้าพ่อทุกวัน แต่ไม่เคยคุยกันสักคำทุกวัน

คือเราเป็นกะเทย สมัยเราเป็นเด็กประถมต้น แม่เคยบอกเราว่า พ่อเกลียดมาก อยากจะฆ่าเรา เลี้ยงไว้ก็เปลืองข้าวสุก ตอนป.6 พ่อเคยผลักเราล้มลงกับพื้น แล้วก็มองหน้าเราด้วยความเกลียดชัง จนตอนนี้ม.ปลายแล้ว พอนึกถึงเรื่องนี้ทีไรมันร้องไห้ทุกที ร้องแบบจะตายแล้วมันทรมานที่สุด เกิดมาไม่ค่อยได้พูดกับพ่อหรือแม่ ไม่ได้สนทนาแบบยาวๆ ถามคำตอบคำแค่นี้เอง มันฝังใจเราจนมาถึงปัจจุบันแล้วก็คงจะฝังใจจนตาย

และการที่เราไม่เคยพูดกับครอบครัว ฝึกพูดฝึกจา มันส่งผลให้เราเป็นผู้นำไม่ได้ คือเราอยู่รร.จะเป็นอีกแบบเลย คือดี้ด้า กรี้ดกร้าดเต็มที่แบบกะเทยย พูดคุยกับเพื่อนแบบสนุกสนาน สงสัยอัดอั้น แล้วเราเป็นประธานรุ่น จะต้องพบปะพบเพื่อนจำนวนมากๆหลายๆครั้ง แต่เราไม่ค่อยกล้า ไม่มั่นใจเมื่อตอนที่จะพูดกับพวกเพื่อนๆหลายๆคน มันเศร้า มันเป็นปมที่ติดตัว ติดในใจฝังอยู่ในชีวิตเรา คิดแล้วก็แค้นครอบครัว ที่ทำให้เราไม่กล้าพูด ซึ่งมันจำเป็นที่จะต้องใช้หลายๆโอกาส แต่มันกลับทำไม่ได้ เราฝึกนะ ฝึกพูดพรีเซนต์​ ฝึกพูดเป็นวิทยากรกระบวนการด้วยแหละ แต่ที่ทำไปเพราะเออๆออๆตามเขาไป แต่พอกลับมาเป็นเหมือนเดิม คิดแล้วก็เจ็บใจ เป็นเพราะครอบครัวของเรา

นี่หรือผู้ที่ให้กำเนิด