วันนี้ผมมีได้ไปทำธุระที่ธนาคาร รู้สึกตกใจมากไม่เคยเจอเหตุการณ์นี้ปกติจะเข้าไปทำบัญชีและนั่งรอข้างในได้เลย ผมไปก่อนธนาคารเปิดมีคนมาก่อนผมอีก ผมมารอเกือบ 3 ชม.กลางเเดด ทุกคนต่างต่อคิวเพื่อมาเปิดบัญชีเป็นจำนวนมากซึ่งธนาคารจำกัดการเปิดบัญชีเพียงวันละ 20 บัญชีเท่านั้น ระหว่างที่ผมต่อแถวคุณป้าคนนึงก็ได้ทักผม ขณะที่กำลังต่อคิวยาวเหยียด
คุณป้า:หนูๆมาเปิดบัญชีใช่ไหม
ผม: ไม่ครับ มาปิดบัญชีครับพอดีมีหลายบัญชี
คุณป้า : ดูให้ป้าหน่อยป้าเหลือ 500 กว่าบาทไม่มีเงินจ่ายค่าไฟ ถ้าเราจะถอนซัก 450 ได้ไหม
ผม : ได้ซิครับ (ก็เงินป้าเองเนอะ55)
คุณป้า : ทุกวันนี้จนจริงๆ ไม่เคยจนได้ขนาดนี้ ไม่มีเงินเลย ไฟฟ้ากำลังจะถูกตัด ไม่อยากใช้ตะเกียงเพราะใช้ไม่เป็น
ผม : คุณป้าได้ลงทะเบียนรับเงินเยียวยาโควิดมั้ยครับ
คุณป้า : ลูกสาวทำให้เเต่เหมือนระบบบอกว่าไม่ได้ ป้าอ่านหนังสือไม่ออก โทรศัพท์ก็เล่นไม่เป็น ทำไมคนที่จนจริงๆถึงไม่ได้เนาะ
ผม : ไม่รู้เหมือนกันครับ เห็นข่าวบอกหลายอาชีพก็ไม่ได้นะครับ แต่พึ่งมากำหนดเกณฑ์ทีหลังผมเเหละงงจริงๆ55
คุณป้า : ป้าก็ไม่รู้จะอยู่ยังไงแล้วไม่มีเงินจริงๆ ต้องรอคนฆ่าตัวตายไปกี่ศพ เพราะไม่มีเงินจะกินข้าว ข้าวสารก็ไม่มี หมดหม้อ ไม่เชื่อไปดูที่บ้านได้
ผม: แต่ธุรกิจอาหารน่าจะรอดนะครับ (ผมเห็นป้าใส่ชุดที่มีช่องเก็บตังเหมือนคนทำอาหาร)
คุณป้า : ป้าทำอาหารไม่เป็น
ผม : นึกในใจ(เอ้ะแล้วป้าทำงานอะไรกันแน่ ไม่กล้าถามต่อเลยปล่อยไป เลยเอะใจว่าป้ามาตีสนิทขอเงินเรารึเปล่า55 แต่ถ้าป้าจะมาตีสนิทขอเงินผมจริงๆ แสดงว่าเค้าต้องมีปัญหาการเงินจริงๆจากผลกระทบโควิด)
สักพักก็ถึงคิวผม แต่จะเป็นหมายเลขอื่นเพราะผมทำรายการอื่นเกี่ยวกับบัญชี คนข้างหน้าผม หอบเงินมาเป็นกระสอบเพื่อฝากเงิน บางคนหอบปึกเเบงค์พันเป็นมัดๆเพื่อมาฝากเงิน ผมนั่งอยู่ข้างหลัง นึกในใจใก็รวยอู้ฟู่ ใครจนก็จนจริงๆแทบไม่มีจะกิน สักพักคุณป้าก็เข้ามาและได้ไปทำรายการก่อนผม ได้ยินเสียงแว่วๆของพนักงานบอกคุณป้าว่า บัญชี้นี้เปิดมานานมากแล้วนะคะ เปิดมา 4 ปีแล้ว ตอนนี้บัญชีถูกปิดไปแล้วไม่มีเงินอยู่ในบัญชีเลยค่ะ ป้าดูเศร้าเเล้วรีบเดินเร็วๆออกไปผ่านหน้าเรา เรารู้ทันทีเลยว่าป้าไม่มีเงินจ่ายค่าไฟ ไฟจะต้องถูกตัด แล้วเค้าจะหาเงินจากไหนมาซื้ออาหาร ขณะที่คนข้างหน้าผมยังทำรายการไม่เสร็จ เจ้าหน้าที่กำลังนับเเบงค์เป็นมัดๆกว่า 1 ชั่วโมง คนรอคิวก็ต่อแถวยาวเหยียดเพื่อเปิดบัญชีตากเเดดอยู่ด้านนอกของธนาคาร ต้องรอความล่าช้าการทำรายการต่างๆ ผมอาจไม่มีผลกระทบเท่าไหร่เพาะเป็นนักเรียนนักศึกษา พ่อแม่ยังให้ตังไว้ใช้จ่ายทุกเดือน ก็ออมเงินเรื่อยๆ แต่ผมรู้สึกได้ว่าทุกวันนี้มันเข้าขั้นวิกฤตแล้วจริงๆคนส่วนมากไม่มีเงินที่จะซื้อสิ่งของจำเป็นต่างๆ น่าเห็นใจมากครับแต่ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่คิดว่าวิกฤตนี้พวกเราจะผ่านไปได้ ทั้งๆที่รู้ว่ากว่าจะฟื้นตัวคงใช้เวลาเป็นปี ต่อไปนี้พวกเค้าเหล่านั้นจะได้รับการเยียวยาอย่างไรบ้าง บางคนจนจริงๆก็ไม่ได้รับเงินเยียวยา คนที่อ่านหนังสือออกเล่นอินเตอร์เน็ตได้ยังมีโอกาสได้รับการเยียวยามากกว่าคนเหล่านี้ บางทีเค้าไม่รู้แม้แต่ข่าวสารไม่มีทีวี วิทยุ ที่จะได้รับรู้ ไม่รู้ว่าจะกรอกข้อมูลผ่านมือถือยังไงเพราะไม่มีมือถือ เพื่อนๆชาวพันทิปมีความเห็นอย่างไรกันบ้างครับ
จากใจผู้มีผลกระทบช่วงโควิดรายหนึ่งที่ธนาคารเเห่งหนึ่ง
คุณป้า:หนูๆมาเปิดบัญชีใช่ไหม
ผม: ไม่ครับ มาปิดบัญชีครับพอดีมีหลายบัญชี
คุณป้า : ดูให้ป้าหน่อยป้าเหลือ 500 กว่าบาทไม่มีเงินจ่ายค่าไฟ ถ้าเราจะถอนซัก 450 ได้ไหม
ผม : ได้ซิครับ (ก็เงินป้าเองเนอะ55)
คุณป้า : ทุกวันนี้จนจริงๆ ไม่เคยจนได้ขนาดนี้ ไม่มีเงินเลย ไฟฟ้ากำลังจะถูกตัด ไม่อยากใช้ตะเกียงเพราะใช้ไม่เป็น
ผม : คุณป้าได้ลงทะเบียนรับเงินเยียวยาโควิดมั้ยครับ
คุณป้า : ลูกสาวทำให้เเต่เหมือนระบบบอกว่าไม่ได้ ป้าอ่านหนังสือไม่ออก โทรศัพท์ก็เล่นไม่เป็น ทำไมคนที่จนจริงๆถึงไม่ได้เนาะ
ผม : ไม่รู้เหมือนกันครับ เห็นข่าวบอกหลายอาชีพก็ไม่ได้นะครับ แต่พึ่งมากำหนดเกณฑ์ทีหลังผมเเหละงงจริงๆ55
คุณป้า : ป้าก็ไม่รู้จะอยู่ยังไงแล้วไม่มีเงินจริงๆ ต้องรอคนฆ่าตัวตายไปกี่ศพ เพราะไม่มีเงินจะกินข้าว ข้าวสารก็ไม่มี หมดหม้อ ไม่เชื่อไปดูที่บ้านได้
ผม: แต่ธุรกิจอาหารน่าจะรอดนะครับ (ผมเห็นป้าใส่ชุดที่มีช่องเก็บตังเหมือนคนทำอาหาร)
คุณป้า : ป้าทำอาหารไม่เป็น
ผม : นึกในใจ(เอ้ะแล้วป้าทำงานอะไรกันแน่ ไม่กล้าถามต่อเลยปล่อยไป เลยเอะใจว่าป้ามาตีสนิทขอเงินเรารึเปล่า55 แต่ถ้าป้าจะมาตีสนิทขอเงินผมจริงๆ แสดงว่าเค้าต้องมีปัญหาการเงินจริงๆจากผลกระทบโควิด)
สักพักก็ถึงคิวผม แต่จะเป็นหมายเลขอื่นเพราะผมทำรายการอื่นเกี่ยวกับบัญชี คนข้างหน้าผม หอบเงินมาเป็นกระสอบเพื่อฝากเงิน บางคนหอบปึกเเบงค์พันเป็นมัดๆเพื่อมาฝากเงิน ผมนั่งอยู่ข้างหลัง นึกในใจใก็รวยอู้ฟู่ ใครจนก็จนจริงๆแทบไม่มีจะกิน สักพักคุณป้าก็เข้ามาและได้ไปทำรายการก่อนผม ได้ยินเสียงแว่วๆของพนักงานบอกคุณป้าว่า บัญชี้นี้เปิดมานานมากแล้วนะคะ เปิดมา 4 ปีแล้ว ตอนนี้บัญชีถูกปิดไปแล้วไม่มีเงินอยู่ในบัญชีเลยค่ะ ป้าดูเศร้าเเล้วรีบเดินเร็วๆออกไปผ่านหน้าเรา เรารู้ทันทีเลยว่าป้าไม่มีเงินจ่ายค่าไฟ ไฟจะต้องถูกตัด แล้วเค้าจะหาเงินจากไหนมาซื้ออาหาร ขณะที่คนข้างหน้าผมยังทำรายการไม่เสร็จ เจ้าหน้าที่กำลังนับเเบงค์เป็นมัดๆกว่า 1 ชั่วโมง คนรอคิวก็ต่อแถวยาวเหยียดเพื่อเปิดบัญชีตากเเดดอยู่ด้านนอกของธนาคาร ต้องรอความล่าช้าการทำรายการต่างๆ ผมอาจไม่มีผลกระทบเท่าไหร่เพาะเป็นนักเรียนนักศึกษา พ่อแม่ยังให้ตังไว้ใช้จ่ายทุกเดือน ก็ออมเงินเรื่อยๆ แต่ผมรู้สึกได้ว่าทุกวันนี้มันเข้าขั้นวิกฤตแล้วจริงๆคนส่วนมากไม่มีเงินที่จะซื้อสิ่งของจำเป็นต่างๆ น่าเห็นใจมากครับแต่ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่คิดว่าวิกฤตนี้พวกเราจะผ่านไปได้ ทั้งๆที่รู้ว่ากว่าจะฟื้นตัวคงใช้เวลาเป็นปี ต่อไปนี้พวกเค้าเหล่านั้นจะได้รับการเยียวยาอย่างไรบ้าง บางคนจนจริงๆก็ไม่ได้รับเงินเยียวยา คนที่อ่านหนังสือออกเล่นอินเตอร์เน็ตได้ยังมีโอกาสได้รับการเยียวยามากกว่าคนเหล่านี้ บางทีเค้าไม่รู้แม้แต่ข่าวสารไม่มีทีวี วิทยุ ที่จะได้รับรู้ ไม่รู้ว่าจะกรอกข้อมูลผ่านมือถือยังไงเพราะไม่มีมือถือ เพื่อนๆชาวพันทิปมีความเห็นอย่างไรกันบ้างครับ