สวัสดีครับผม ผมอยากมาเล่าช่วงชีวิตตอนนี้ให้พี่ๆฟังครับ ผมอายุ17ตอนนี้กำลังลำบากเพราะสถานะการณ์โควิด-19 คือพ่อผมเขาทิ้งแม่ผมไปมีครอบครัวใหม่ ผมอยู่กับแม่จนแม่ผมตกงานไม่มีตังเลี้ยงดูผม ให้ผมไปหางานทำตั้งแต่อายุ15 ผมก็ไม่ติดอะไร จนมาอายุตอนนี้ผมก็ยังพอเลี้ยงดูตัวเองและได้แยกจากแม่ไปเช่าห้องอยู่คนเดียวจะได้ไม่ลำบากแม่ พอมาสถานการณ์ตอนนี้ครับ ผมทำงานร้านสดวกซื้อแห่งหนึ่ง เงินเดือนผมออกแค่4000ครับ เพราะเป็นทำงานเป็นพาร์ทไทม์ ยังไม่18 เลยไม่ได้ทำประจำ ที่ทำงานบอกเงินจะออก 2 ครั้ง คือ31ที่ผ่านมากับวันที่6 สรุปวันที่6ไม่ออกครับ แขาแจ้งเมื่อวานออกอีกที่ เดือนหน้า ชีวิตผมตอนนี้ก็ไม่รู้จะทำยังไง ค่าห้องจ่ายไปก็เหลือตังแค่500 แค่ใช้ชีวิตให้ถึงสิ้นเดือนก็ยากแล้วครับ ตังผมจะกินข้าวนะตอนนี้ยังไม่มี แต่ดีที่ผมยังมีงาน ผมโทรหาพ่อ พ่อผมก็เฉยเมยยังกับไม่เห็นผมเป็นลูก แม่เหมือนกันครับ แค่ผมขอตังจะกินข้าวตอนนี้100 ผมยังไม่ได้ ผมลำบาก เขายังเห็นผมเป็นลูกอยู่ไหม ต่างจากเด็กคนอื่นที่มีพ่อแม่ให้ตังใช้ ผมไม่คิดที่จะเปรียบเทียบเลยครับ ผมเข้าใจ ว่ามันบีบให้ผมต้องมาเป็นแบบนี้ ยิ่งมีโรคโควิด-19 ทำอะไรก็ลำบาก ผมแค่คิดว่าชีวิตผมไม่เหลืออะไรแล้วแม้แต่คนเป็นพ่อแม่ยังไม่แคร์ตัวผมเลย ขอบคุณครับสำหรับพื้นที่ระบายความรู้สึกตอนนี้ มีความรู้สึกเดียวกันแชร์กันมาได้เลยครับพี่ๆ
ชีวิตเด็กอายุ17ตอนนี้