สวัสดีค่ะ วันนี้เราทะเลาะกับแม่เรื่องน้องชายค่ะ คือเราจะเป็นแบบนี้มาสักพักแล้วเราเป็นเด็กที่เรียนมหาลัย
และต้องอยู่หอพัก แต่ช่วงนี้มีการระบาดของไวรัสโควิด19 จึงมีโอกาสได้กลับบ้าน ซึ่งเราอยู่บ้านมาเกือบเดือนแล้วค่ะ
จึงได้เห็นพฤติกรรมของน้องชายคือ น้องชายอายุ 6 ขวบ ติดโทรศัพท์มือถือมาก วันนี้เรานับชั่วโมงในการเล่น
น้องเราเล่นเกิน 8 ชม.ค่ะ เราเลยบอกน้องให้หยุดเล่นแล้วไปหาอย่างอื่นทำบ้าง เช่นอ่านหนังสือทบทวนการเรียน
น้องเลยเดินออกจากห้องแล้วร้องไห้ เอาหัวตัวเองมาชนกับประตูหลาย ๆ ครั้งค่ะ เราเลยมีประเด็นอีกเรื่องจะมาถามแม่ว่า
แม่น้องเรียนอยู่ชั้นไหนแล้ว แม่บอกว่า อนุบาล 3 เราเลยคุยว่า ถ้าน้องขึ้นป.1 ให้น้องไปเรียนโรงเรียนอะไร แล้วแม่ตอบกลับมา
ว่าโรงเรียนเดิม ซึ่งโรงเรียนที่น้องเรียนอยู่ในตอนนี้คือเป็นโรงเรียนวัด แล้วอยู่ใกล้บ้าน เราเลยบอกว่าทำไมไม่ให้น้องไปเรียนใน
เมือง ที่โรงเรียนนี้เขาไม่เน้นภาษาหรือสอนภาษาให้น้องเข้าใจเลยนะแม่ แม่บอกว่าไม่เอา ใครจะว่างไปรับไปส่ง เราเลยบอกว่า
ก็เจียดเวลาสักนิดไปรับไปส่งน้องสักแปปไม่ได้หรอ บ้านเราก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีตังส่งน้องเรียน เราอยากให้น้องอยู่โรงเรียนที่มีการ
สอนในเรื่องของคุณภาพสังคมและการเรียน แม่เลยบอกว่าเอาตัวเองให้รอดก่อนค่อยมาจัดการชีวิตน้อง ชีวิตน้องเดี๋ยวแม่ดูเอง
เราเลยมองผ่านเรื่องนี้ แล้วเราเลยยกอีกประเด็นนึงมาคือทำไมแม่ปล่อยน้องให้เล่นโทรศัพท์นานขนาดนี้ แม่เลยเอาน้องมาเปรียบเทียบ
กับเราว่า ทีเรายังเล่นเลยไม่ดูตัวเองบ้าง เราเลยบอกว่ามันไม่เรื่องที่ควรเอามาเปรียบเทียบ น้องอายุแค่เท่าไหร่เอง แล้วเรากว่าจะ
ได้รู้จักคำว่าคอมพิวเตอร์ก็อยู่ ป.4แล้ว แล้วนี่แค่6ขวบ กลับให้น้องเล่นโทรศัพท์ทั้งวันทั้งคือ เพียงแค่เพื่อน้องจะได้ไม่มาวุ่นวายมาก
แล้วเราเลยบอกว่าน้องเป็นคนนะไม่ใช่หุ่นยนต์ ทำไมแม่ถึงไม่สอนให้น้องทำอย่างอื่นบ้าง อ่านหนังสือ หรือกิจกรรมอื่น ๆ ทำไมต้อง
เอาโทรศัพท์มาเป็นทางเลือกให้น้องแล้วไม่มีการกำกับเวลาว่าใน1วันควรเล่นได้กี่ ชั่วโมง แล้วเรากับแม่เลยเถียงกันหนักขึ้นเรื่อยๆ
เราเลยบอกว่า ในเมื่อเกิดมาแล้วก็ต้องดูแล แม่บอกว่าเออกูมันเลี้ยงลูกไม่เป็นเราเลยบอกว่า ในกูเก้ลก็มีสอนวิธีต่างๆ ในการเลี้ยงลูก
ทำไมแม่ไม่พยายามที่จะศึกษาเรื่องนี้บ้าง
จากนั้นคือแม่พูดมาว่าเออกูมันเป็นแม่ที่ไม่ดี ขอโทษนะคะ ขอโทษค่ะ แล้วก้มลงมากราบ เราทั้งแบบรู้สึกแย่มาก ว่าแม่ทำอะไร
ทำทำไม เรารู้สึกว่าเราบาป หรือสิ่งที่เราหวังดีกับน้องมันเกินไป หรือยังไง แล้วคิดไปหมดเลยว่าทำเพื่ออะไร ทำไมถึงกลายมาเป็น
แบบนี้ เรางงกับความรู้สึกตอนนี้มาก บาปก็รู้สึกบาป แต่ใจนึงก็อดโมโหไม่ได้ ว่าทำไมถึงไม่คิดถึงความรู้สึกของเราบ้างว่าเราหวังดี
ทำไมถึงให้ท้ายน้องแบบนี้ ทำไมไม่คิดถึงคำๆนี้บ้างว่า ลูกของเราไม่ได้น่ารักสำหรับทุกคน ซึ่งมันมีอีกหลายๆพฤติกรรมที่น้องเราแสดงออก
มาได้ข่อนข้างแย่ เราเครียดมากเลยค่ะ เราควรทำยังไงดี เรารู้ว่าเราผิดในส่วนนึงด้วย แต่ไม่คิดว่าแม่จะก้มลงมากราบ ทำไรต่อไม่ถูกเลยค่ะ
ทะเลาะกับแม่จนแม่ก้มลงกราบเท้า ควรจัดการกับตัวเองเรื่องนี้ยังไงดีคะ รู้สึกแย่มากเลยค่ะ
และต้องอยู่หอพัก แต่ช่วงนี้มีการระบาดของไวรัสโควิด19 จึงมีโอกาสได้กลับบ้าน ซึ่งเราอยู่บ้านมาเกือบเดือนแล้วค่ะ
จึงได้เห็นพฤติกรรมของน้องชายคือ น้องชายอายุ 6 ขวบ ติดโทรศัพท์มือถือมาก วันนี้เรานับชั่วโมงในการเล่น
น้องเราเล่นเกิน 8 ชม.ค่ะ เราเลยบอกน้องให้หยุดเล่นแล้วไปหาอย่างอื่นทำบ้าง เช่นอ่านหนังสือทบทวนการเรียน
น้องเลยเดินออกจากห้องแล้วร้องไห้ เอาหัวตัวเองมาชนกับประตูหลาย ๆ ครั้งค่ะ เราเลยมีประเด็นอีกเรื่องจะมาถามแม่ว่า
แม่น้องเรียนอยู่ชั้นไหนแล้ว แม่บอกว่า อนุบาล 3 เราเลยคุยว่า ถ้าน้องขึ้นป.1 ให้น้องไปเรียนโรงเรียนอะไร แล้วแม่ตอบกลับมา
ว่าโรงเรียนเดิม ซึ่งโรงเรียนที่น้องเรียนอยู่ในตอนนี้คือเป็นโรงเรียนวัด แล้วอยู่ใกล้บ้าน เราเลยบอกว่าทำไมไม่ให้น้องไปเรียนใน
เมือง ที่โรงเรียนนี้เขาไม่เน้นภาษาหรือสอนภาษาให้น้องเข้าใจเลยนะแม่ แม่บอกว่าไม่เอา ใครจะว่างไปรับไปส่ง เราเลยบอกว่า
ก็เจียดเวลาสักนิดไปรับไปส่งน้องสักแปปไม่ได้หรอ บ้านเราก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีตังส่งน้องเรียน เราอยากให้น้องอยู่โรงเรียนที่มีการ
สอนในเรื่องของคุณภาพสังคมและการเรียน แม่เลยบอกว่าเอาตัวเองให้รอดก่อนค่อยมาจัดการชีวิตน้อง ชีวิตน้องเดี๋ยวแม่ดูเอง
เราเลยมองผ่านเรื่องนี้ แล้วเราเลยยกอีกประเด็นนึงมาคือทำไมแม่ปล่อยน้องให้เล่นโทรศัพท์นานขนาดนี้ แม่เลยเอาน้องมาเปรียบเทียบ
กับเราว่า ทีเรายังเล่นเลยไม่ดูตัวเองบ้าง เราเลยบอกว่ามันไม่เรื่องที่ควรเอามาเปรียบเทียบ น้องอายุแค่เท่าไหร่เอง แล้วเรากว่าจะ
ได้รู้จักคำว่าคอมพิวเตอร์ก็อยู่ ป.4แล้ว แล้วนี่แค่6ขวบ กลับให้น้องเล่นโทรศัพท์ทั้งวันทั้งคือ เพียงแค่เพื่อน้องจะได้ไม่มาวุ่นวายมาก
แล้วเราเลยบอกว่าน้องเป็นคนนะไม่ใช่หุ่นยนต์ ทำไมแม่ถึงไม่สอนให้น้องทำอย่างอื่นบ้าง อ่านหนังสือ หรือกิจกรรมอื่น ๆ ทำไมต้อง
เอาโทรศัพท์มาเป็นทางเลือกให้น้องแล้วไม่มีการกำกับเวลาว่าใน1วันควรเล่นได้กี่ ชั่วโมง แล้วเรากับแม่เลยเถียงกันหนักขึ้นเรื่อยๆ
เราเลยบอกว่า ในเมื่อเกิดมาแล้วก็ต้องดูแล แม่บอกว่าเออกูมันเลี้ยงลูกไม่เป็นเราเลยบอกว่า ในกูเก้ลก็มีสอนวิธีต่างๆ ในการเลี้ยงลูก
ทำไมแม่ไม่พยายามที่จะศึกษาเรื่องนี้บ้าง
จากนั้นคือแม่พูดมาว่าเออกูมันเป็นแม่ที่ไม่ดี ขอโทษนะคะ ขอโทษค่ะ แล้วก้มลงมากราบ เราทั้งแบบรู้สึกแย่มาก ว่าแม่ทำอะไร
ทำทำไม เรารู้สึกว่าเราบาป หรือสิ่งที่เราหวังดีกับน้องมันเกินไป หรือยังไง แล้วคิดไปหมดเลยว่าทำเพื่ออะไร ทำไมถึงกลายมาเป็น
แบบนี้ เรางงกับความรู้สึกตอนนี้มาก บาปก็รู้สึกบาป แต่ใจนึงก็อดโมโหไม่ได้ ว่าทำไมถึงไม่คิดถึงความรู้สึกของเราบ้างว่าเราหวังดี
ทำไมถึงให้ท้ายน้องแบบนี้ ทำไมไม่คิดถึงคำๆนี้บ้างว่า ลูกของเราไม่ได้น่ารักสำหรับทุกคน ซึ่งมันมีอีกหลายๆพฤติกรรมที่น้องเราแสดงออก
มาได้ข่อนข้างแย่ เราเครียดมากเลยค่ะ เราควรทำยังไงดี เรารู้ว่าเราผิดในส่วนนึงด้วย แต่ไม่คิดว่าแม่จะก้มลงมากราบ ทำไรต่อไม่ถูกเลยค่ะ