รู้สึกเบื่อกับชีวิตตัวเองค่ะ อยากจะขอคำปรึกษาจากทุกคน

แม่เป็นคนที่คาดหวังกับเรื่องการเรียนของเรามาตั้งแต่เรายังเด็กๆ ต้องการให้เราเป็นที่หนึ่งอยู่เสมอ ตอนนั้นเราก็ไม่ค่อยได้สนใจกับการคาดหวังนี้ของแม่ เราก็เรียนของเราปกติแต่ด้วยความที่ตอนช่วงประถมมันง่ายๆก็เลยได้ที่หนึ่งมาตลอด ตอนแรกๆแม่ก็เหมือนจะดีใจที่เราได้ที่หนึ่ง แต่ช่วงหลังๆตั้งแต่ป.3ขึ้นมาแม่ก็ไม่เคยแสดงความดีใจกับเราอีกเลย มีแต่ตำหนิว่าเกรดตกเหรอ ทำไมวิชานี้ได้เกรดแค่นี้ เมื่อก่อนทำไมมันดีกว่านี้ บลาๆๆ ทั้งๆที่เราก็ได้ที่หนึ่งนะ แต่ไม่เคยพูดชม มีแต่ตำหนิ ยิ่งโตยิ่งรู้สึกว่าแม่ไม่ค่อยจะยินดีอะไรกับสิ่งที่เราทำเลย ยิ่งโตขึ้นเราก็ยิ่งพยายามมากขึ้น พยายามให้แม่ชม แต่มันก็มีน้อยมากๆจนแทบจะจำไม่ได้เลย รู้สึกว่ายิ่งโตก็ยิ่งห่างกับแม่ เราไม่รู้ว่ามันเป็นแบบนี้ตั้งแต่ตอนไหน แต่ชีวิตเราก็มีแค่แม่ แม่เลิกกับพ่อตั้งแต่เราสามขวบ แม่ก็เลือกที่จะเอาเรามาด้วย จนแม่มีครอบครัวใหม่แล้วย้ายมาอยู่ที่นี่ ที่นี่ไม่มีญาติหรือคนรู้จักของเราเลย แล้วก็ห่างกับแม่มากๆจนเรารู้สึกเหงา เราเลยอยากมีเพื่อนบ้าง ตั้งแต่มอต้นจนถึงมอปลาย เราลองขอพ่อกับแม่ไปเที่ยวบ้านเพื่อนโดยที่ให้เขาไปส่งแล้วไปรับกลับ เขาก็ไม่ให้ไป เขาเลี้ยงเราเหมือนกักขัง เราไม่เคยได้ออกไปไหนกับเพื่อนหรือคนอื่นเลย มีแค่ทัศนศึกษาที่จะได้เที่ยวกับเพื่อน โรงเรียนก็แค่ให้ไปเรียน กิจกรรมต่างๆเขาไม่เคยให้ไปทำเลย จนตอนนี้ เราได้เป็นประธานนักเรียน คนที่มาแสดงความยินดีกับเราก็มีไม่ถึง10คน แม้แต่แม่ เรามีหน้าที่ต้องรับผิดชอบเยอะขึ้น กิจกรรมโรงเรียนเยอะขึ้น คงต้องกลับบ้านเย็นกว่าเดิมหรือมีงานโรงเรียนที่ต้องไปทำ เราควรลาออกจากตำแหน่งนี้ดีมั้ยคะ เราไม่อยากมีปัญหากับครอบครัว เราเหนื่อยกับการที่ต้องมาเป็นแบบนี้ ไม่เคยสนับสนุนอะไรที่เราทำสักอย่าง ทั้งๆที่เราก็มีครอบครัว มีเพื่อน แต่ทำไมรู้สึกโดดเดี่ยวขนาดนี้ก็ไม่รู้ รู้สึกไม่อยากทำอะไรแล้ว ทำไปก็เท่านั้น ทำไปก็ไม่มีค่าอะไร เหนื่อยเปล่าๆ รู้สึกสุขภาพจิตแย่มากๆด้วยค่ะ บางคนอาจจะคิดว่าอายุยังแค่นี้จะมาเครียดกับเรื่องแค่นี้ทำไม ไปตั้งใจเรียนดีกว่ามั้ย เรียนสูงๆเดี๋ยวอนาคตมันก็ดีเอง คือมันไม่ใช่แบบนั้นค่ะ ความเครียดกับความเหนื่อยของเรามันคนละแบบ เพราะฉะนั้น อย่าว่ากันแค่เพราะไม่เข้าใจเลยนะคะ ควรทำยังไงให้มีอิสระดีคะ อยากจะใช้ชีวิตให้มีความสุขดูบ้าง ใครผ่านมาเห็นช่วยแนะนำหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ